Westerfeld Scott - Lewiatan 01 - Lewiatan.pdf - Lewiatan - patimis22

Sz.P. Scott Westeffeld

LEWIATAN

JEDEN

Austriackie rumaki lśniły w świetle księżyca, a jeźdźcy unosili

się wysoko w strzemionach, wznosząc szable. Za ich

szeregiem stały dwa rzędy napędzanych silnikami Diesla ma-

szyn kroczących, gotowych do oddania salwy z dział wycelo-

wanych gdzieś nad głowami kawalerzystów. Zeppelin,

błyskając metalową powłoką, patrolował ziemię niczyją

pośrodku pola bitwy.

Francuska i angielska piechota kryła się za umocnieniami

-nożem do otwierania kopert, kałamarzem i rzędem wiecznych

piór - wiedząc, że nie ma szans w starciu z potęgą Austro-

Węgier. A za jej plecami czaił się rząd darwinistycznych

potworów gotowych pożreć każdego, kto ośmieliłby się

zrejterować z pola bitwy.

Atak niemal się rozpoczął, kiedy księciu Aleksandrowi wy-

dało się, że coś słyszy za drzwiami...

Przepełniony poczuciem winy zrobił krok w stronę łóżka...

i zamarł, intensywnie wsłuchując się w ciszę. Na zewnątrz

konary drzew kołysały się pod naporem delikatnych powie-

wów wiatru, ale poza tym noc była spokojna. Mama i tato byli

przecież w Sarajewie. Służba nie ośmieliłaby się zakłócić jego

snu.

Alek odwrócił się do biurka i zaczął przestawiać

kawalerzy-stów, uśmiechając się złowieszczo, kiedy bitwa

weszła w decydującą fazę. Austriaccy mechaniczni piechurzy

zakończyli ostrzał i nadeszła pora na cynową kawalerię

gotującą się do wykończenia zdziesiątkowanych Francuzów.

Ustawianie wojsk do ataku trwało całą noc z pomocą

podręcznika cesarskiej taktyki wypożyczonego z gabinetu

ojca.

Alek miał pełne prawo do odrobiny rozrywki, gdy jego ro-

dzice przebywali na manewrach wojskowych. Błagał ich, by

go ze sobą zabrali, żeby mógł zobaczyć szeregi karnego

wojska maszerujące na ich oczach, poczuć w piętach łoskot

sunących machin wojennych.

Oczywiście to matka sprzeciwiła się jego wyjazdowi - na-

uka była ważniejsza niż te całe „parady", jak je nazywała. Nie

rozumiała, że wojskowe manewry są w stanie więcej go

nauczyć niż zramolali belfrzy ze swymi podręcznikami.

Pewnego dnia, już wkrótce, zasiądzie za sterami jednej z

takich maszyn.

W końcu nadciągała wojna. Wszyscy .tak mówili.

Kiedy ostatni oddział cynowej kawalerii przedarł się przez

francuskie szeregi, od strony korytarza znów dobiegł cichy

odgłos, jakby ktoś dzwonił pękiem kluczy.

Alek odwrócił się i wpatrzył w szczelinę pod podwójnymi

drzwiami sypialni. W srebrnym blasku księżyca przesuwały

się tam jakieś cienie i usłyszał syk szeptu.

Ktoś stał tuż przy drzwiach.

Szybko i bezszelestnie przemknął na bosaka po chłodnej

marmurowej podłodze i wśliznął się do łóżka w chwili, kiedy

drzwi uchyliły się odrobinę. Alek zmrużył oczy, zastanawiając

się, który to sługa go szpieguje.

Światło księżyca wlało się do pokoju, aż zalśniły cynowe

żołnierzyki na blacie biurka. Ktoś wszedł do środka, sprawnie

i cicho jak śmierć. Postać zamarła na chwilę, wpatrując się w

Alka, następnie zaś podkradła się do jego szafki. Alek usłyszał

skrzypienie wysuwanej szuflady.

Serce mu załomotało. Żaden sługa nie ośmieliłby się go

okradać!

Ale co będzie, jeśli intruz jest kimś o wiele niebezpiecz-

niejszym niż zwykły złodziej? W uszach rozbrzmiewały mu

ostrzegawcze słowa ojca...

„Masz wrogów od dnia swych urodzin".

Przy łóżku wisiał sznur dzwonka, ale pokoje jego rodziców

były puste. Ojciec ze swym strażnikiem przebywał w

Sarajewie, więc najbliżsi gwardziści znajdowali się na końcu

korytarza

z trofeami myśliwskimi, dobre pięćdziesiąt metrów od jego

komnaty.

Alek wsunął dłoń pod poduszkę i dotknął zimnej stali

swego myśliwskiego noża. Leżał tak, wstrzymując oddech i

ściskając mocno rękojeść noża, i powtarzał w myślach kolejne

ostrzeżenie ojca.

„Zaskoczenie jest skuteczniejsze niż siła".

Wtedy w drzwiach pojawiła się kolejna postać, stukając

obcasami oficerek i brzęcząc metalowymi guzami na kaftanie

jak pękiem kluczy. Skierowała się wprost do jego łóżka.

- Paniczu! Niech się panicz obudzi!

Alek puścił nóż i odetchnął z ulgą. To był tylko stary Otto

Klopp, jego nauczyciel mechaniki.

Pierwsza postać zaczęła przeszukiwać szafkę, wyciągając

ubrania.

- Młody książę nie śpi już od dawna - odezwał się cicho

hrabia Volger. - Drobna rada, Wasza Wysokość. Kiedy ktoś

udaje, że śpi, nie powinien wstrzymywać oddechu.

Alek usiadł na łóżku i skrzywił się z niesmakiem. Jego na-

uczyciel fechtunku miał irytujący zmysł wyczuwania

podstępu.

-Co to ma znaczyć?

-Musisz pójść z nami, paniczu - wymamrotał Otto, wpa-

trując się w marmurową posadzkę. - Polecenie arcyksięcia.

-Ojca? Już wrócił?

-Wydał zalecenia przed wyjazdem - odezwał się hrabia

Volger tym samym irytującym tonem, jakim posługiwał

się podczas lekcji fechtunku. Rzucił spodnie i kurtkę na

łóżko Alka.

Chłopiec wpatrywał się w niego z mieszaniną wściekłości i

dezorientacji.

Westerfeld Scott - Lewiatan 01 - Lewiatan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: