CAHIERS DU CINEMA - lata 50 te, Jean Luc Godart - „Żołnierzyk", „Do utraty tchu"; Francais Truffaut - „400 batów", „Strzelajcie do pianisty", Agnes Yerda -„Cleo od 5 do 7". Bunt przeciwko kinu papy - kinu stylu zerowego. Podkreślana jest ważność wypowiedzi autora. Twórca sygnuje swoje utwory, nadając unikalny kształt; niezależna produkcja, otwartość na improwizację; filmy kręcone w plenerze, wykorzystywano lekkie ręczne kamery, rezygnacja ze sztucznego oświetlenia, nawiązywanie do innych textów kulturowych, fabuły pozbawione niezwykłości, duża rola dialogów, możliwość wieloznacznej interpretacji, nowy typ aktora - Andre Bazin.
FILM STYLU ZEROWEGO - środki warsztatowe, formy wyrazu są ukrywane, styl staje się niewidoczny, osiąga poziom zerowy; wszystko jednoznaczne - kino prozy, kompozycja zamknięta, przewidywalność, dramatyczne wydarzenia, na których budowana jest historia; początek, środek, koniec; pokazuje akcję z najlepszego punktu widzenia zasada idealnego obserwatora - wydarzenia pokazuje się tak, aby uchwycić wszystkie istotne dla nich czynniki. Kamera zajmuje miejsce, z którego widz chciałby obserwować wydarzenia, żeby nic mu nie umknęło. Montaż - naśladuje mechanizmy ludzkiej uwagi; sterylna przestrzeń nie charakteryzuje nam społeczeństwa; wykorzystywanie osobowości, która do kreowania jednoznacznych ról.
KONCENTRACJA NA FORMIE NIE TREŚCI, niezauważalność warsztatowa, głęboka identyfikacja z bohaterami, STYL NIEWIDOCZNY (transparentny, forma klasyczna- od 1927 di ’50 – pojawienie się dźwięku – klasyczne hollywood), widz nie pracuje intelektem (film wywołuje emocje), jednoznaczność i zrozumiałość, realizm i obiektywizm
KINO AUTORSKIE — charakteryzuje je styl autora, wyjątkowy, unikalny styl, sposób postrzegania rzeczywistości; nazwisko autora mówi nam czego możemy się spodziewać po filmie.
- kino charakteryzuje się określonym, indywidualnym stylem autora. Autora charakteryzuje określony sposób postrzegania rzeczywistości, określone style i interpretacje rzeczywistości, co nie znaczy, że Ci autorzy nie bawią się kinami gatunku. Polemizują z tymi gatunkami. Nazwisko autora to też etykieta i drogowskaz, np. Hitchcock. Filmy autorskie oglądamy tylko dla autora.
KINO PAPY- pogardliwa nazwa używana przez twórców Nowej Fali w stosunku do kina stylu zerowego, jako fałszującego obraz rzeczywistości przez spojrzenie z jednej perspektywy – ukazywanie życia warstw wyższych, salonów; przezroczystość w odwzorowaniu rzeczywistości
KOMPOZYCJA OTWARTA - sens pewnych wydarzeń zmienia się w czasie. Widz często sobie sam dopowiada koniec, sam go interpretuje, tworzy wspólnie dzieło, dokonkretyzowuje je. Nowe kino chce uczynić swoją rzeczywistość taką jaka jest na prawdę. Wybiera wydarzenia mniej dramatyczne niż w kinie dramatycznym stylu zerowego. Bohaterowie to zwykłe postacie, jeśli jest coś dramatycznego to niekoniecznie jest to głównym punktem wydarzeń, np "Przygoda"Antonellego, "Matnia"Polańskiego (odwołanie do Becketta"Czekając na Godota"), "Sen" A. Warhol (6 godzin zdaje się gościu sobie śpi i kima)
MONTAŻ MIĘKKI - polega na łączeniu ujęć za pomocą roletki (polega ona na tym, że ruchoma linia wprowadza nowe nowe ujęcia wskazujące poprzednie), przenikanie lub ściemniania obrazu, a następnie rozjaśniania, używano w charakterze interpunkcyjnej sygnalizacji przejścia między scenami. Inną formą operowania konstrukcją czasu za pomocą operowania konstrukcją czasu za pomocą łączenia ze sobą ujęć, a właściwie wątków akcji jest montaż równoległy. Polega on na spleceniu ze sobą 2 lub więcej łańcuchów zdarzeń, toczących się równocześnie w różnych miejscach poprzez sukcesywne przeplatanie ujęć przedstawiających każdy z nich.
MONTAŻ RÓWNOLEGŁY - jest bardzo gwałtowny, najczęściej towarzyszy mu dynamiczna muzyka. Używany najczęściej w scenach pościgu -- uciekający i goniący. Pierwszy ze stylistycznych środków kina.
PLAN AMERYKAŃSKI - postać ludzka widoczna od góry do kolan. W filmach autorskich - plan podstawowy. Kamera to ludzkie oko (my, patrząc na człowieka, widzimy go do kolan).
Plan amerykański - postać ludzka jest fotografowana od kolan w górę, odgrywając dominującą rolę w przestrzeni kadru; uchodzi on za plan neutralny, ponieważ zbliżony jest do sposobu, w jaki ludzkie oko obejmuje postać np. naszego rozmówcy
„PODWÓJNE KODOWANIE”- INTERTEKSTUALIZM, np Shrek. - pierwszy plan z pozoru wydaje się nam, ze tylko on istnieje, ale odczytując pewne inne znaki, (intertekstualne) i rozszyfrowując je, odkrywamy drugi sens tego samego tekstu, co daje nam szersze spektrum interpretacji.
ROLETKA - bardzo rzadko się ją teraz stosuje. Są dwa rodzaje roletki: pozioma i pionowa. Ścieranie się starego miejsca i pojawienie się.nowego.
- nakładanie się 2 ujęć za pomocą ścierania l obrazu i pojawienia się 2.
SCENARIUSZ - materiał literacki będący podstawą realizacji filmu. Zawiera szkic fabuły, charakterystykę postaci, opis miejsc, dialogi oraz uwagi odautorskie i reżyserskie. Zasada 2K (koncepcji i konstrukcji) - musimy mieć koncepcję, jak dany temat przedstawić. U podstaw tej koncepcji leży konstrukcja - spaja treść w jednolitą całość, sprawia, że narracja jest płynna. Konstrukcja bywa czynnikiem wtórnym, np. osoba pisze film o studencie z Krakowa i kręci wszystko, ale nie wie, co będzie najciekawsze. Dopiero po oglądnięciu zdjęć decyduje, co wybierze (najpierw zdjęcia, dopiero potem konstrukcja).
SJUŻET- to przetworzenie przebiegu zdarzeń za pomocą odpowiednich chwytów. Motywy wciągane w konstrukcję sjużetu, tracą swój związek z życiem, nabieraj ą nowej funkcji i nowego zdarzenia. Sjużet to tak jak w poezji użycie rytmu wobec znaczeń użytych słów. Proza operuje fabularnością, która deformuje motywy.
SZWENK - oznacza bardzo szybką panoramę poziomą, która zaczyna i kończy się kadrem czytelnym, natomiast w jej trakcie - ze względu na szybkość panoramy - obraz ulega rozmazaniu. Przeważnie taki nagły obrót kamery służy albo śledzeniu szybko poruszającego się obiektu, albo gwałtownemu przeniesieniu uwagi z jednego obiektu na inny, sygnalizując związek przyczynowo-skutkowy między nimi. W okresie kina klasycznego szwenk, a właściwie rozmazania obrazu w jego trakcie, był czasem używany jako chwyt stylistyczny do montażowego przejścia do następnej sceny.
forma bardzo szybkiej panoramy, gdzie obraz nagle zamazuje się, gdy zmienia się gwałtownie akcja
PROJEKCJA – IDENTYFIKACJA – utożsamianie się z bohateram filmu, może być emocjonalna lub perspektywistyczna
Kalietis