Alchemia scenariusza filmowego
Opublikowane: 11 Kwiecień 2009 | Autor: Piotr Wereśniak | Filed under: Scenopisarstwo | Tags: dramaturgia, Filmy, Poradnik, scenariusz, Scenopisarstwo | 69 Comments »
Słowo wstępne od autora:
Ten tekst powstał prawie dziesięć lat temu. Ukazał się w formie niewielkiej broszury w majowym numerze miesięcznika FILM w 2000 roku. Jest więc to w pewien sposób tekst już historyczny. Zmieniły się czasy, ja się zmieniłem, nie zmieniły się tylko zasady dramaturgii zawarte w tym poradniku. Postanowiłem go więc teraz opublikować.
Jest to już właściwie biały kruk, bardzo trudno zdobyć ten tekst w wersji drukowanej. Wiem, że wielu osobom się podobał, wielu osobom pomógł zrozumieć czym jest scenopisarstwo, słyszałem, że studenci szkół filmowych pożyczali sobie nieliczne ocalałe egzemplarze, kserowali je, przygotowywali się z nich na zajęcia. To miłe. I jeżeli to prawda, to tym bardziej należy się temu tekstowi publikacja. Jakie miejsce się do tego lepiej nadaje niż strona domowa autora?
(UWAGA: Tekst dość długi.)
(czyli nieznośny ból dupy)
piotr wereśniak
Z rozjaśnienia:
Dlaczego właśnie ja — czyli mądrala…
Napisałem w życiu kilka scenariuszy filmów fabularnych, kilka odcinków popularnej telenoweli, ponad setkę reklam, wyreżyserowałem fabułę i serial. Po drodze dostałem kilka liczących się nagród za scenariusze. To wszystko. Jedni twierdzą, że jak na trzydziestolatka to dużo — ja twierdzę, że mogłoby być więcej.
Dlaczego FILM „tak bardzo się pomylił” i zlecił mi napisanie tej szacownej broszurki? Nie mam pojęcia. Ale postaram się naprawić błąd FILMU i podzielić się z wami moją niewiedzą na temat alchemii, którą nie wprawieni zwą scenopisarstwem. Może nie uda mi się was niczego nauczyć, ale postaram się was przynajmniej trochę rozerwać.
Jeśli nie macie zamiaru brać się za pisanie scenariuszy — nie szkodzi. Dzięki tej broszurce można zaoszczędzić sporo kaski. Wystarczy przeczytać, przemyśleć i zadać kilka prostych pytań kumplowi, który właśnie wrócił z kina. W zależności jak odpowie — iść na film, na którym był, albo go olać. Nie ma sensu wydawać kasy na słabe filmy. Ja tak robię od dawna i działa…
TEORIA
Co to jest „dobry scenariusz” — czyli niemożliwe…
Dobry scenariusz to taki, z którego powstał dobry film. Proste, ale nie do końca. Zależność jest taka: z dobrego scenariusza można zrobić film dobry albo film zły. Ze złego scenariusza nie można zrobić filmu dobrego. Niemożliwe. I niestety sprawdzone wielokrotnie.
Dobra… a jak ocenić scenariusz, z którego nie zrobiono jeszcze filmu? Jak ocenić sam scenariusz? Metody są różne — ja polecam swoją. Po pierwsze scenariusz trzeba przeczytać. Jak jest nudny — kosz. Jak nie zaśmialiśmy się ani razu — kosz. Jak nie zakochaliśmy się w żadnej z postaci — kosz. Jak nie zostaliśmy ani razu zaskoczeni — kosz. Jak mieliśmy wrażenie, że to wszystko gdzieś już było — kosz. Jak nie nauczyliśmy się czegoś ważnego i mądrego — kosz. Nie muszę dodawać, że podczas czytania kosz powinien być pod ręką. Miejsce złych scenariuszy jest w koszu na śmieci. Szkoda na nie prądu.
Moja metoda jest oczywiście skrajnie subiektywna, ale jak wiadomo, nie ma obiektywnych sposobów na ocenę — przepraszam za wyrażenie — twórczości artystycznej. Obiektywnie można zmierzyć komuś czas na setkę (Einstein jest pewnie innego zdania) — dzieła sztuki niestety zmierzyć się nie da.
No właśnie, a jak to właściwie jest z tą sztuką?
Artyści kontra Rzemieślnicy — czyli mordobicie permanentne…
Krew mnie zalewa, gdy ktoś mówi o sobie, że jest artystą. Nie mam pojęcia dlaczego. To reakcja zupełnie emocjonalna i irracjonalna. To chyba Herbert powiedział kiedyś, że artystą się nie jest, tylko się nim bywa. I to jest jak sądzę słuszna koncepcja.
Dlatego, jeśli chcesz pisać dla filmu i uważasz się za artystę, wywal tę broszurkę, podepcz ją i podpal, odetnij się od niej w swoim artystycznym manifeście, patrz w gwiazdy i pisz, pisz, pisz…
Niestety pisanie scenariuszy to umiejętność w dużej mierze rzemieślnicza. Trzeba mieć warsztat, wiedzę, pasję, cierpliwość i natchnienie (tak — natchnienie na końcu). Jest to niestety tak jak z krzesłem — najlepiej się siedzi na krześle od dobrego stolarza. Spróbuj usiąść na krześle z awangardowej galerii to doświadczysz tego o czym mówię.
A dlaczego o tym mówię? Dlaczego zabieram głos w odwiecznym sporze między artystami i rzemieślnikami?
Otóż robię to w imię pokory. Pisanie dla filmu wymaga pokory. Pokory przed historią, którą chcemy opowiedzieć, pokory przed niezliczoną ilością sposobów opowiedzenia tej historii, pokory przed widzem, któremu każemy płacić za dwugodzinny pobyt w ciemnej sali i pokory przed Palcem Bożym, który albo nas dotknie i da nam natchnienie, albo nie.
Kino fabularne jest opowiadaniem historii. Czasami bywa sztuką, zazwyczaj bywa rozrywką. Najgorzej gdy stara się być sztuką, a jest po prostu nudą. Wszędzie może być nudno, ale nie w kinie. Nuda w kinie to katastrofa.
I od tego właśnie jest scenarzysta-rzemieślnik — od tego, żeby nie było nudno.
Co to jest scenariusz — czyli definicja metaforyczna…
Scenariusz to film na papierze. Scena po scenie, dialog po dialogu — wszystko co ważne. „Na początku było słowo…” pisze ewangelista Jan. I ma rację — słowo zawsze jest pierwsze.
Scenariusz jest na początku. Scenariusz inspiruje reżysera, operatora, aktorów. Scenariusz daje kopa producentom do szukania kasy. Krótko mówiąc — scenariusz jest najważniejszy.
Można by go porównać z projektem architektonicznym. Scenariusz to projekt architektoniczny filmu. Wiadomo jakie są fundamenty, jaki jest kształt, jaki jest dach. Inaczej projektuje się dom jednorodzinny, inaczej biurowiec — inaczej pisze się kameralny dramat psychologiczny, inaczej epicką opowieść o wojnie.
Na podstawie scenariusza tak jak na podstawie projektu architektonicznego można całość ogarnąć, poznać, wstępnie skosztorysować, a przede wszystkim można zdecydować czy się nam podoba, czy nie. Można zdecydować czy warto inwestować kasę, czy nie.
Scenariusz nie jest dziełem samodzielnym — to zawsze półprodukt, projekt, plan. Tak samo jak projekt architektoniczny jest planem domu tak scenariusz jest planem filmu. Dziełem końcowym i nadrzędnym jest film.
Metafora architektoniczna jest bardzo dobra jeszcze z kilku innych powodów. Dobry architekt musi być trochę inżynierem, trochę artystą — zupełnie jak scenarzysta, który musi być trochę precyzyjnym rzemieślnikiem a trochę natchnionym twórcą.
Jest jeszcze jedna cecha wspólna scenariusza i projektu architektonicznego — struktura. Zarówno jedno jak i drugie jest (musi być!) strukturą.
Co to jest struktura — czyli niekonieczny aparacik pojęciowy…
Struktura to całość złożona z szeregu elementów. Żadnego z tych elementów nie można zmienić nie zmieniając jednocześnie całości. Każde przestawienie jakiegoś elementu powoduje zmianę całości. Każda zmiana jakościowa elementu zmienia całość.
Przykład. Dom jest strukturą. Nie można zamienić parteru z poddaszem. Nie można w miejsce okien wstawić drzwi. Dach zawsze musi być na górze a fundamenty na dole. Nie można zbudować domu bez drzwi. Dom jest strukturą.
Scenariusz jest strukturą. Zmiana jednej sceny, jednej postaci, jednego dialogu powoduje zmianę wymowy całości. Kargul nie może być Pawlakiem. Pawlak nie może być kobietą. To znaczy oczywiście może, ale to już zupełnie inny film. Przestawienie jednego, najmniejszego nawet klocuszka powoduje, że robi nam się inny film. Gdyby dziewczynka z LEONA ZAWODOWCA miała 4 lata więcej byłby to zupełnie inny film.
No dobra. I co z tego?
Otóż to, że jeśli w scenariuszu można wyjąć jakąś scenę bez straty dla całości — należy ją wyrzucić. Jeżeli można wyjąć jakiś dialog albo postać, nie zmieniając wymowy filmu, to znaczy, że ten dialog, czy ta postać są po prostu niepotrzebne i należy je wywalić.
Dobry scenariusz powinien stanowić zwartą strukturę nie do ruszenia. Z dobrego scenariusza nie można wyjąć ani jednej literki, bo inaczej całość się zawali. Bardzo trudno jest napisać taki scenariusz, ale niestety muszę przyznać, że jest to możliwe — widziałem takie filmy — wy też je widzieliście.
Z czego tak naprawdę składa się scenariusz — czyli po kolei…
Nie da się ukryć, że powoli i nieuchronnie przechodzimy od ogólnego pitolenia do szczegółowej wiedzy tajemnej. Bardzo to lubię.
Pytanie jest proste. Z czego składa się scenariusz? „No… scenariusz zasadniczo składa się z kartek… literek… ze scen się składa… z dialogów z…”.
Bzdura. Scenariusz nie składa się z tego co widać oczami. Scenariusz składa się z tego co widać w wyobraźni. Scenariusz składa się z obrazów.
Jeśli chcesz opowiedzieć historię, opowiadaj najpierw obrazem, potem dźwiękiem, nastrojem, a na samym końcu, jak wszystko inne zawiedzie — słowem. Słowo w kinie jest zawsze najsłabsze. Zawsze.
Doświadczenie:
Zamknij oczy. Przypomnij sobie trzy swoje ulubione filmy. Już? Już. Prawda, że łatwo. Teraz przypomnij sobie trzy ulubione sceny z tych filmów. „No problemo”. Pstryk i masz je przed oczami. A teraz powiedz trzy ulubione kwestie z tych trzech ulubionych filmów. No i dupa.
Robiłem to doświadczenie parę razy na zaprzyjaźnionych króliczkach i za każdym razem ciężko było przywołać z otchłani pamięci ulubiony dialog. Za każdym razem trwało to znacznie dłużej niż przypomnienie sobie ulubionego obrazu. Wniosek?
Scenariusz nie składa się ze słów. Scenariusz składa się z obrazów. Im szybciej to zakumasz tym lepiej dla twojego scenariusza.
Pomysł — czyli natchnienie…
To musi przyjść albo z góry albo z dołu — w zależności od tego, która strona mocy jest ci bliższa — jasna czy ciemna. Wpadanie na pomysł jest sprawa nadprzyrodzoną i nie ma na to recepty. Jedno jest pewne — czasami dotyka nas Palec Boży i przeżywamy te krótkie chwile natchnienia, kiedy widzimy wszystko jasno i klarownie. Rodzą się wtedy rzeczy niebywałe, oryginalne i niezwykłe. Rodzi się pomysł. Trzeba ten pomysł jak najszybciej zapamiętać, zapisać, wykłuć sobie siną farbą na piersi — od tego może zależeć życie.
Pomysł to zazwyczaj przeczucie zawarte w jednym zdaniu. Pamiętam jak parę lat temu siedziałem na balkonie we Wrocławiu, paliłem papierosa i pomyślałem: „A co by było, gdyby policja się pomyliła i aresztowała jakiegoś nieudacznika, biorąc go za największą gwiazdę wśród płatnych morderców…”. Tak narodził się KILER. Do głowy mi wtedy nie przyszło, że wymyśliłem film, na który pójdzie ponad 2 mln widzów i który zostanie kupiony przez wielką amerykańską wytwórnię za 600 tys. dolarów.
Tak właśnie rodzą się pomysły — krótkie, jednozdaniowe, zdawkowe. Zazwyczaj ich największą wartością jest oryginalność i potencjalność. Weźmy taki pomysł: „Dwóch facetów zostaje zamrożonych — budzą się po kilkudziesięciu latach i stwierdzają, że na świecie w wyniku wojny nuklearnej zostały same kobiety — są jedynymi facetami — konkurencji praktycznie żadnej…”. Genialne, prawda?
Albo jeszcze jeden: „Rzeczywistość, która nas otacza nie jest rzeczywistością tylko światem wirtualnym generowanym w naszych mózgach przez maszyny, które zawładnęły światem — nie wszyscy jednak ulegają iluzji i zniewoleniu — istnieje głęboko zakonspirowany ruch oporu przeciwko inteligentnym maszynom…”. Pomysł bardzo prosty — można by na jego podstawie wymyślić kilka świetnych historii. To pomysł z gatunku tych wartych 100 mln dolców.
Jaki zatem powinien być dobry pomysł?
Dobry pomysł musi być oryginalny. Dobry pomysł musi dotyczyć najważniejszej sprawy w życiu bohaterów tego pomysłu. Dobry pomysł musi rodzić konflikty dramaturgiczne — to znaczy takie, w których obie strony mają rację. Dobry pomysł musi w sobie zawierać potencjalnie wiele sposobów rozwinięcia go w większą opowieść.
Wyobraźmy sobie na ile sposobów można opowiedzieć pomysł filmu MATRIX. Wyobraźmy sobie ile potencjalnych wydarzeń można zmieścić w świecie kobiet, w którym pojawia się nagle dwóch facetów z przeszłości. Film SEXMISJA to tylko jedna z dróg eksploatacji tego pomysłu. Równie dobrze zamiast komedii może to być np. melodramat, thriller — wszystko, co chcesz.
A jak zatem wyglądają złe pomysły? Po pierwsze złe pomysły są zawsze nieoryginalne. Po drugie złe pomysły są miałkie, małe i nieistotne — czasami nadają się na opowiadanko, na dowcip, na anegdotkę — na film są za małe. Nie można ich rozwinąć w atrakcyjną półtoragodzinną opowieść.
A co zrobić jeśli nie masz dobrego pomysłu, jeśli Palec Boży zabłądzi i nie ma zamiaru cię dotknąć? Idź do archiwum — sądowego. Amerykanie kręcą setki takich filmów. W archiwach sądowych leżą tysiące prawie gotowych scenariuszy. Czekają tam na ciebie. Czekają na swego odkrywcę.
Nie masz pomysłu — kup wszystkie gazety w kiosku, przeczytaj — na pewno coś znajdziesz. Jak nie dzisiaj to jutro. Nie szukaj rewelacji — szukaj maleńkiego ziarenka. Z takich ziarenek wyrastają najpiękniejsze historie. Nie szukaj historii skończonych i gotowych. Szukaj historii potencjalnie rozwojowych, niejednoznacznych, wielowymiarowych. Szukaj sprzeczności i paradoksów, szukaj sporów w których rację mają obie strony, szukaj rzeczy dziwnych niecodziennych i oryginalnych. To wszystko są ziarenka z których może wykiełkować scenariusz. Trzeba je tylko znaleźć i pielęgnować.
Jeśli wszystko zawiedzie i dalej nie masz pomysłu na scenariusz — wyjdź z domu. Łaź po ulicach. Przyglądaj się ludziom. Obserwuj ich. Długo. Uważnie. Trać czas. Zaglądaj wszędzie gdzie można wejść. Do knajp, do sklepów, do kościołów, wszędzie. Obserwuj. Patrz w twarze ludzi. Każdy ma swoją historię, każdy ma swoje marzenia, swoje plany, swoich przyjaciół i wrogów, każdy ma swoje sekrety. Każdy jest prawie gotowym scenariuszem. Obserwuj i staraj się lubić tych, których obserwujesz.
Temat — czyli jedno zdanie warte milion…
Temat to jedno zdanie mówiące o czym jest film.
O czym na przykład jest film TITANIC? O Titanicu? Nie. O katastrofie morskiej? Nie. Gdyby James Cameron zrobił film o katastrofie Titanica poszłoby na niego znacznie mniej ludzi. Film na pewno nie byłby takim wydarzeniem. O czym zatem jest TITANIC? Dlaczego poszło na niego miliony ludzi na całym świecie? Otóż dlatego, że Cameron wpadł na genialny pomysł i zrobił film o miłości. Tematem TITANICA jest miłość biednego chłopaka płynącego najtańszą klasą i dziewczyny płynącej klasą najdroższą.
W przypadku TITANICA zachodzi piękna sprzeczność między tematem a pomysłem. Kino kocha takie sprzeczności.
Pomysł jest taki: „Trzeba zrobić film o katastrofie statku Titanic, w której zginęło setki ludzi, o katastrofie, z którą odeszła cała epoka…”.
Temat jest taki: „Na statku rodzi się niemożliwa miłość — brytyjska szlachcianka i amerykański chłopak nie wiadomo skąd — dla nich miłość jest najważniejsza…”
Czujecie sprzeczność — przerażająca katastrofa — młodzieńcza miłość — życie — śmierć. Nie można było lepiej tego wykombinować.
Podobnie jest w SZEREGOWCU RYANIE Spielberga. Pomysł jest taki, żeby pokazać lądowanie aliantów w Normandii. Operację wojskową, w której zginęły tysiące żołnierzy. Tematem jest ratowanie jednego szeregowca — jedno, konkretne ludzkie istnienie. Widzicie sprzeczność? Na naszych oczach giną tysiące, a film jest o jednym chłopaku, którego należy uratować od śmierci. Giną tysiące, a Spielberg mówi: „Ryan musi przeżyć”. Nie dlatego, że jest kimś wyjątkowym — dlatego, że jest człowiekiem, a życie ludzkie jest najważniejsze.
Podobnie jest w MATRIXIE. Podobna sprzeczność. Oto temat MATRIXA: „Prawda prowadzi do wolności”. Jeden chłopak ma wybawić wszystkich z niewoli inteligentnych maszyn. Niemożliwe, sprzeczne, niedorzeczne… W świecie, w którym kontrolowane jest wszystko on poznaje prawdę, poznaje siebie i zaczyna walkę o wolność z przeciwnikiem, z którym, jak się wydaje, nie można wygrać.
Dobre filmy często mają temat zbudowany następująco: „COŚ — prowadzi do — CZEGOŚ”. Przypomnijcie sobie kilka waszych ulubionych filmów…
· MATRIX — „Prawda prowadzi do wolności”.
· TITANIC — „Miłość prowadzi do wolności”.
· PRZEMINĘŁO Z WIATREM — „Pycha prowadzi do samotności.”
· SEVEN — „Gniew prowadzi do zła”.
· PHILADELFIA — „Prawda prowadzi do sprawiedliwości”.
· MILCZENIE OWIEC — „Zło prowadzi do samopoznania”.
· BEZ PRZEBACZENIA — „Zemsta prowadzi do zła”.
Temat waszego scenariusza też powinien się zmieścić w zdaniu „COŚ — prowadzi do — CZEGOŚ”. Jeśli się nie mieści może to oznaczać, że napisaliście scenariusz o niczym. Bardzo, bardzo, bardzo rzadko się zdarza, że scenariusz o niczym jest dobry.
Zapytacie: „Jaka jest różnica między pomysłem a tematem?”. Bardzo prosta. Pomysł to odpowiedź na pytanie co i jak opowiadamy. Temat to odpowiedź na pytanie o czym tak naprawdę jest nasza opowieść i dlaczego w ogóle warto ją opowiadać.
Postacie — czyli podstawa…
Każda fabuła składa się z co najmniej jednej postaci. Innego wyjścia nie ma. Fabuła bez postaci nie jest fabułą. Postacie są ważne, bo to przez nie opowiadamy historię. Postacie są ważne, bo to głównie na nie będzie patrzył widz w kinie. Żeby nie wiem jaka była scenografia, żeby nie wiem jakie były plenery, rekwizyty, wybuchy, efekty, montaż, muzyka i co tam jeszcze można w filmie pocisnąć — zawsze widz będzie chciał spojrzeć bohaterom w oczy. Twarz ludzka zawsze jest dla widza najciekawsza. A ze wszystkich twarzy w filmie najciekawsza jest twarz głównego bohatera.
Główny bohater — czyli hiroł…
Nie ma tu miejsca na zajęcie się szczegółową analizą roli, miejsca i struktury postaci pierwszoplanowych, drugoplanowych, epizodycznych itd. Zajmę się więc głównym bohaterem. Wszystkie inne postacie w filmie powinny być zbudowane według podobnych recept co główny bohater z tym, że oczywiście nie powinny być „główne”.
Widz musi pokochać głównego bohatera od pierwszego wejrzenia, od pierwszej sceny. Jeśli nie pokocha, to wyjdzie z kina z głębokim przekonaniem, że go olano. I będzie miał racje — widz prawie zawsze ma rację.
Widz musi się identyfikować z głównym bohaterem. Musi na dwie godziny stać się nim. Musi myśleć jak on, podejmować decyzje, musi wybierać. Widz musi się bać o głównego bohatera, musi się z nim cieszyć i z nim płakać. A w końcu musi się zmienić wraz z głównym bohaterem. Musi zrozumieć to, co zrozumiał główny bohater w wyniku wydarzeń całego filmu.
Nieźle, co? Tylko jak, kurde, zrobić, żeby tak było? Oto jest pytanie.
Po pierwsze główny bohater musi być człowiekiem z krwi i kości. Musi mieć swoją przeszłość, wspomnienia, dzieciństwo, musi mieć swoją teraźniejszość, coś co robi najlepiej, coś co lubi, coś czego nienawidzi. Musi mieć przyjaciół i wrogów, musi mieć swoje przyzwyczajenia, pragnienia, marzenia.
Wymyślanie głównego bohatera to wymyślanie nowego, całego, spójnego człowieka. Człowieka fascynującego i specjalnego — główny bohater, jak mawiają pragmatyczni Amerykanie, musi być „bigger than life”. Czyli mówiąc bardziej po naszemu musi być niezwykły.
Główny bohater musi mieć jakąś cechę wyróżniającą go z tłumu.
William Munny z BEZ PRZEBACZENIA nie jest zwykłym farmerem małorolnym walczącym ze świniami w zagródce. To były rewolwerowiec. Należy dodać — rewolwerowiec niezwykły — otóż jest szybki i celny tylko po pijaku. Na trzeźwo nie wie, po której stronie nosi rewolwer.
Postać grana w Titanicu przez Leonardo Di Caprio nie jest zwykłym amerykańskim everyboyem. To artysta — maluje, szkicuje, wraca właśnie z Paryża, mekki artystycznej bohemy.
Sundance Kid i filmu BUTCH KASSIDY I SUNDANCE KID nie jest tylko roześmianym i beztroskim amerykańskim blondynem z buzią Roberta Redforda. To król rewolwerowców — najszybszy rewolwerowiec wszechczasów, na sam dźwięk jego imienia sikają w spodnie najodważniejsi.
Przypomnijcie sobie scenę z CZTERECH PANCERNYCH (odcinek ZAŁOGA) kiedy to porucznik Olgierd Jarosz kompletuje załogę czołgu Rudy. Każdy z załogantów ma jakąś umiejętność specjalną — Olgierd zna się na chmurach (wiedza), Grigori wbija czołgiem gwoździe w drzewo (precyzja), Gustlik te gwoździe wyciąga (siła), a Janek Kos? Janek jak się okazuje świetnie strzela i… ma psa. A jakże! W załodze żadnego czołgu nie ma psa, a w Rudym jest. I tak właśnie się konstruuje głównych bohaterów — zawsze muszą mieć w sobie coś niezwykłego i fascynującego. Za to właśnie kocha ich widz.
Główny bohater musi czegoś chcieć. Najlepiej jeśli chce czegoś o co musi walczyć w filmie. Niech cały czas stają mu na drodze przeszkody, niech to czego chce wciąż mu umyka, niech osiągnięcie tego będzie niemożliwe. Cały czas niech będzie zmuszony do dokonywania trudnych wyborów. Jeśli oglądaliście MATRIX wiecie o czym mówię. Jeśli nie oglądaliście — zobaczcie.
Główny bohater musi mieć coś (kogoś!), co jest dla niego najważniejsze. Jeśli oglądaliście FATALNE ZAUROCZENIE to wiecie co jest najważniejsze dla postaci granej przez Michaela Duglasa.
Główny bohater musi działać. Jeśli oglądaliście WEJŚCIE SMOKA to wiecie o czym mówię. Jeśli oglądaliście serię OBCEGO nie macie najmniejszych wątpliwości. Bohater musi działać. Nie gadać, nie myśleć, nie knuć, nie leżeć i pachnieć — działać.
„Podróż” bohatera — czyli od tąd do tamtąd…
Główny bohater musi się zmieniać. Musi być inny na początku i na końcu filmu. Musi coś zrozumieć, musi się czegoś nauczyć — a widz razem z nim.
Zobaczcie jak zmieniają się bohaterowie w filmach Kieślowskiego. W NIEBIESKIM, CZERWONYM, BIAŁYM. Zobaczcie jak innym facetem jest Maciek Chełmicki na początku POPIOŁU I DIAMENTU od tego, który w końcowej scenie ginie trafiony serią z karabinu. Przypomnijcie sobie LEONA ZAWODOWCA. Leon na początku niewiele się różni od swojej roślinki — jest nikim — chłodną, nieludzką maszyną do zadawania śmierci. Kim jest na końcu filmu? Jest świetnym facetem, który dzięki pewnej dziewczynce zrozumiał czym są uczucia.
Główny bohater musi przebyć drogę od tąd do tamtąd — musi się zmienić. I musi nas — widzów zabrać w swoją „podróż”. Zobaczmy w jaką podróż zabiera nas LEON. Jeśli nie widzieliście tego filmu, to nie chce mi się z wami gadać…
...
Kalietis