035. Donald Robyn - Motuaroha.pdf - 0001-0100 pdf - KA-KAA

ROBYN DONALD

Motuaroha

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pełnia lata!

Słowa te miały w sobie coś magicznego. Finley MacMil-

lan odgarnęła z twarzy ciemnobrązowe włosy i z zadowole

niem wyciągnęła się na kocu. Długie promienie słońca

migotały, kiedy spoglądała w górę na srebrnozielony

baldachim drzewa pohutukawa. Ziewnęła ukazując drob

ne zęby i z błogim uśmiechem przymknęła oczy.

Zanim opanowała ją senność, pomyślała, że nawet

zapalenie płuc może mieć pewne dobre strony. W jej

przypadku były to trzy tygodnie rekonwalescencji na

Motuaroha. Intrygująca nazwa - co spowodowało, że

żyjący tu niegdyś Maorysi nazwali swój kraj „wyspą

miłości"? Ziewnęła ponownie, odkładając ten problem

na później. Dla niej miłość mogłaby nie istnieć - nie

miała na nią czasu. Była najzupełniej szczęśliwa, kiedy

leżała w cieniu i słuchała szumu fal dobiegającego

z pobliskiej plaży, niewyraźnego pykania silnika motorów

ki w zatoce i przytłumionych okrzyków niezmordowanych

tenisistów, zamęczających się wzajemnie na hotelowym

korcie.

Południe w lecie to pora sjesty. Pełen zadowolenia

uśmiech wygiął wargi Finley i zapadła w sen.

Obudziło ją gwałtowne ujadanie. Na chwilę wpadła

w panikę i gorączkowo usiłowała zrozumieć, co się

stało. Wokół rozlegało się zajadłe szczekanie i warczenie.

Hałas był taki, jakby stado psów kłóciło się, który z nich

będzie mógł zagryźć swoją ofiarę. Kiedy uświadomiła

sobie, że wciąż jest nie tknięta, otworzyła oczy. To, co

zobaczyła, sprawiło, że poderwała się raptownie.

- Nie! Nie wolno! - krzyknęła.

Oba psy, wychudzony czarny spaniel i piękny bojowy

owczarek, usłyszawszy kategoryczny zakaz, przerwały

spór i podniosły głowy z identycznym wyrazem niezado

wolenia i irytycji.

- Siad! - rozkazała. Ku jej zdziwieniu oba natychmiast

usłuchały. Dobrze odżywiony owczarek nie zwracał uwagi

na rozrzucone na ziemi resztki jej lunchu, ale oczy

spaniela były utkwione w najbliższym kawałku jedzenia.

Z pyska ciekła mu ślina.

- Moje ty biedactwo! - powiedziała Finley, widząc,

że jego skóra ciasno opina sterczące żebra. Splątana,

zbita sierść była matowa i brudna, z ciemnych oczu

wyzierał głód, który sprawił, że spaniel nie bał się ani jej,

ani dużo większego od siebie owczarka.

Nie zwracając uwagi na to, że podczas snu góra jej

bikini zsunęła się aż do pasa, dziewczyna sięgnęła po

dużą bułkę, wyjęła ją z plastikowej torebki i podała psu.

Owczarek zaskomlał, uderzając ogonem o ziemię,

podczas gdy spaniel przełykał z pośpiechem, świadczącym,

jak bardzo był wygłodzony.

- Zastanawiam się, czy powinnam dać ci coś jeszcze

- powiedziała z namysłem. - Człowiekowi mogłoby to

zaszkodzić, lecz psy są bardziej wytrzymałe niż przeciętny

homo sapiens. Myślę jednak, że na razie jedna bułka

wystarczy.

Żałosny skowyt zdawał się mówić co innego. Raptem

rozległ się stukot końskich kopyt i Finley obróciła

głowę. Od strony drucianego ogrodzenia, oddzielającego

tereny hotelowe od pastwisk dla bydła i owiec, w jej

kierunku cwałował koń. Sądząc z wyrazu malującego się

na opalonej twarzy jeźdźca, doceniał on w pełni widok

małych, jędrnych piersi i szczupłych nóg Finley.

- Cholera! - wymamrotała podciągając kostium

i przeklinając ciągły brak pewności siebie, który spowo

dował zaczerwienienie skóry na całym ciele. - Chyba

jestem jedyną kobietą na świecie, której rumienią się

nawet nogi.

Już była przygotowana na głupią uwagę albo dwu

znaczny uśmieszek, lecz, o dziwo, nieznajomy swoje

pierwsze słowa skierował do psa.

- Chodź tutaj, Blue!

Owczarek wstał, wyszczerzył zęby w kierunku Finley

i pobiegł z powrotem za ogrodzenie. Usiadł w bezpiecznej

odległości od końskich kopyt i podrapał się z zadowole

niem.

Finley spojrzała w górę, nieświadoma tego, że się

uśmiecha. Zarówno koń - deresz o delikatnym, rozumnym

pysku, jak i siedzący na nim mężczyzna wydawali się

olbrzymi. Finley nigdy bardziej niż w tej chwili nie

wydawała się sobie taka filigranowa. Ostrożnym, zafas

cynowanym spojrzeniem obserwowała, jak intruz zsiada

z konia i zawiązuje wodze wokół najbliższego słupka.

Uchylił kapelusza w jej stronę, odsłaniając włosy koloru

dojrzałego zboża.

- Ten pies się zgubił - oznajmił uprzejmie.

- To widać. Jest też bardzo wygłodniały.

Bursztynowe oczy, śledzące pilnie jej twarz, zalśniły

rozbawieniem.

- Nie jestem za to odpowiedzialny.

- Nie twierdzę, że pan jest. - Następna niezrozumiała

fala gorąca oblała jej skórę. Zaczęła jeszcze raz, z nieco

przesadnym spokojem. - Jak pan sądzi, co powinnam

z nim zrobić?

Spojrzał obojętnie w dół, na psa, i ponownie zajrzał

jej w oczy.

- Nie ma obroży, więc przypuszczalnie jego poprzedni

właściciele go nie chcą. Domyślam się, że mieli zbyt

miękkie serca, aby go zabić, więc wyrzucili z łódki.

Powinien zostać zastrzelony.

Finley pomyślała, iż nie chciałaby, aby ten człowiek

był jej wrogiem. Kiedy mówił o byłych właścicielach

psa, jego mocne rysy stwardniały w sposób, który mógł

wywołać przestrach. Ale po chwili szorstki wyraz twarzy

ustąpił miejsca uśmiechowi o tak zniewalającym uroku,

że minęła chwila, zanim zdołała zaprotestować.

- Pan nie może go zastrzelić! To nie jego wina, że tak

się stało. Proszę spojrzeć, biedak jest wystraszony.

Schyliła się, żeby pogładzić zmierzwione kudły. Nie

znajomy nagle schwycił ją za rękę tak silnie, że niemal

uczuła ból. Finley podniosła wściekły wzrok, usiłując

jednocześnie ukryć wstrząs, jakiego doznała pod wpływem

tego dotknięcia. Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć,

obcy uwolnił jej dłoń i jak gdyby nigdy nic powiedział:

- Proszę nigdy nie dotykać obcego psa. Ze strachu

może ugryźć rękę, która go głaszcze. A poza tym prawie

na pewno ma mnóstwo pcheł i kleszczy - dodał kpiąco.

- Och!

- Przede wszystkim na uszach.

Finley uklękła bez zwłoki i zaczęła sprawdzać długie

uszy psa. Nie zwracała uwagi na mężczyznę, dopóki nie

przekonała się, że nie ma tam żadnych kleszczy ani

innych insektów.

- Zrobiła to pani bardzo fachowo - zauważył nieznajo

my, pochylając się nad zwierzęciem. - Czy miała pani psy?

- Nie, ale jestem lekarzem - odpowiedziała Finley

z roztargnieniem, obserwując, jak jego mocne palce

badają psa z wprawą i delikatnością.

- Lekarzem?

Westchnęła lekko i spojrzała w górę. Jego błyszczące

oczy nie były całkiem bursztynowe, raczej złote, w dziw

nym, jasnym kolorze oczu lwa, podkreślonym przez

ciemne brwi i rzęsy. Rzęsy miał nieprawdopodobnie

długie, zakręcone. Finley zdawała sobie sprawę, że gapi

się na niego, ale zupełnie nie była w stanie nad sobą

zapanować. Twarz, rozświetlona przez te nadzwyczajne

oczy, nie była piękna, ale biła z niej pewność siebie, siła

i charakter.

035. Donald Robyn - Motuaroha.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: