Reachel Mead -Cień sukuba - Rozdział 2 - Tłumaczone przez Lotte_ 97.pdf - Cienie Sukuba - ktatka01

Tłumaczenie chomiczka Lotte_97 :>

Miłego czytania ;*

Rozdział 2

Rzuciłam i odwróciłam się do nocnych ciemności. Będąc odwiedzaną przez dziwne,

nadprzyrodzone moce. Poza tym, nigdy w pełni nie odzyskałam energii od czasu über - potężnej istoty

chaosu, która połączyła się ze mną w śnie i mi ją wyssała. Miała na imię Nyx. Słyszałam ostatnio, że

została uwięziona. Jednak, to co mi zrobiła i pokazała, wywarło na mnie trwałe wrażenie. Fakt, że

Roman nie mógł zidentyfikować, co stało się tej nocy był trochę irytujący.

Więc obudziłam się z załzawionymi oczami i solidnym bólem głowy, którego prawdopodobnie

powodem był po części alkohol i brak snu. Sukub miał zdolności szybkiego gojenia się, którą posiadali

wszyscy nieśmiertelni, co oznaczało, że musiałam być seryjnie wstawiona, żeby to gojenie tak się

wlekło. Wiedziałam, że ból powinien niedługo minąć, ale wzięłam kilka tabletek ibuprofenu do

pomocy w tym procesie.

W mieszkaniu było cicho, kiedy poszłam do kuchni szurając nogami. Mimo moich wczorajszych

wysiłków w sprzątaniu posiłku po gościach, wciąż byłam otoczona nędznymi i zużytymi resztkami

jedzenia. Godiva, skulona na oparciu kanapy, uniosła głowę, gdy przyszłam, za to Aubrey nadal spała

twardym snem na swoim ulubionym fotelu. Zaczęłam robić sobie jakąś kawę i poszłam pospacerować

po moim balkonie. Oglądałam słoneczny dzień i panoramę Seattle, będącą po drugiej stronie szaro-

niebieskiej rzeki, która rozciągała się przede mną.

Nagle ogarnęło mnie znane uczucie, jakby siarka i gorące, czerwone igły. Westchnęłam.

- To dla ciebie rodzaj początku, prawda? - zapytałam. Nie potrzebowałam się odwracać, żeby

wiedzieć, że stoi za mną Jerome, arcydemon z okolic Seattle, a zarazem mój piekielny szef.

- Jest południe, Georgie - odparł sucho - Reszta świata jest w górze i naokoło.

- Jest sobota. Prawa czasu i przestrzeni są dzisiaj inne. Południe kwalifikuje się do wczesnej

części dnia.

W końcu się odwróciłam, głównie dlatego, bo usłyszałam, że ekspres do kawy skończył już

robić mi kawę. Jerome stał oparty o ścianę w kuchni, nienagannie ubrany, jak zawsze w czarny

garnitur. Ponadto, demon wyglądał dokładnie jak około tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąta wersja

John'a Cusack'a. Mógł pojawić się jako ktokolwiek, albo cokolwiek chciał, ale z niejasnych przyczyn

pan Cusack był jego preferowaną postacią. Nie potrafiłam się przyzwyczaić do tego, że gdy w telewizji

leciał "Say Anything" lub "Grosse Point Blank" łapałam się na zadawaniu sobie pytania: " Co w tym

filmie robi Jerome?"

Filiżanka kawy wypadła mi z rąk, ale zdążyłam złapać ją przy samej ziemi. Jerome potrząsnął

głową.

-Przypuszczam, że twój współlokator również jest leniwy i nadal nie gotowy do przyjęcia

zlecenia.

-To pozostanie moją zagadką – wypiłam moją obfitą kawę z waniliową śmietanką - Zazwyczaj,

gdy nie ma go w pobliżu, mam pewną nadzieję, że akurat w tym czasie szuka jakieś pracy. Za każdym

razem okazuje się, że rozczarowuje samą siebie.

Szczerze, cieszyłam się, że Roman i Jerome w końcu się spotkają. Kiedy Jerome mnie szukał,

nigdy nie wróżyło to nic dobrego. Skutki tego zawsze są traumatyczne, a wydarzenia, zagrażające

światu nieśmiertelnych.

Przebrnęłam z powrotem przez salon, zauważając, że koty zniknęły zaraz po pojawieniu się Jerome. Z

kawą w ręce ruszyłam do pokoju Roman'a, zapukałam raz i otworzyłam drzwi. Pomyślałam, że jako

gospodyni raczej miałam do tego prawo. Ponadto, miałam już okazję poznać wyjątkową umiejętność

Roman'a : potrafił niezwykle długo ignorować osobę pukającą do jego drzwi.

Rozwalony leżał na swoim łóżku, ubrany tylko w parę granatowych boxerek przez, które aż się

zatrzymałam. Jak już wcześniej wspomniałam, był diabelnie przystojny, mimo że miał ciernistą

postawę od czasu przeprowadzki. Widząc go na wpół nagiego, zawsze towarzyszyło mi dziwne

uczucie, aż do czasu, kiedy się ze sobą przespaliśmy. Wtedy, musiałam sobie przypomnieć, że

prawdopodobnie próbował mnie zabić. Minęło dużo czasu, zanim stłumiły się we mnie resztki

pożądania.

Ramię Roman'a zakrywało jego oczy przed światłem słonecznym promieniującym przez okno.

Przekręcił się, lekko przesunął rękę i spojrzał na mnie jednym okiem.

- Jest wcześnie - stwierdził zaspany.

- Nie dla twojego, wielce możnego, ojca.

Minęło kilka sekund, a wtedy Roman się skrzywił, wyczuwając nieśmiertelny znak Jerome.

Usiadł z westchnieniem i przetarł oczy.

Rozejrzał się tak wyczerpany, jak ja, ale jeśli na tym świecie było tylko jedno życie to musiał

wstać z łóżka. To mój szef - wczorajsze pretensje Roman'a nie miały znaczenia. Zatoczył się na nogi i

minął mnie w drzwiach.

- Nie ubierzesz się? - zawołałam za nim.

Jedyną odpowiedzią Roman'a było machnięcie ręką, kiedy szedł na dół przez hol. Poszłam za

nim i zobaczyłam jak Jerome wypija resztkę wódki, pozostałą po wczorajszym wieczorze. Cóż, było

gdzieś około piątej. Zmarszczył brwi, gdy zobaczył Roman'a trochę skąpo ubranego.

- Miło, że się chociaż ubrałeś.

Roman od razu podszedł do kawy.

-Najlepiej jak potrafiłem, dla ciebie. Poza tym, Georgina to lubi.

Moment śmiertelnej ciszy, w której Jerome wpatrywał się w Roman'a mrocznymi oczami. Nic

nie wiedziałam o matce Roman'a, ale Jerome był demonem, który spłodził go jakieś tysiące lat temu.

Technicznie rzecz biorąc, Jerome w tym czasie był aniołem, ale został wypędzony z nieba za to, że

przespał się z człowiekiem i od tamtej pory pracuje tu, na ziemi. Brak pakietu odpraw.

Od czasu do czasu Roman rzucał obłudne komentarze na temat relacji w jego rodzinie, ale

Jerome nigdy tego nie potwierdzał.

W rzeczywistości, zarówno według zasad nieba i piekła, Jerome powinien zabrać cholernego

Roman'a z ziemi wieki temu. Anioły i demony sądzili, że nephilim są nienaturalne, złe i nieustannie

próbowali zniszczyć ich gatunek. Według mnie to było trochę zbyt surowe, nawet jeśli nephilim

rzeczywiście mieli tendencję do takich zachowań. Roman, ostatnio, był pomocny w oszczędzaniu

Jerome’ a. Jednak, dwie osoby zawarły umowę, dzięki której Roman mógł spokojnie żyć w Seattle, jak

na razie. Gdyby ktoś ze znajomych Jerome’ a dowiedział się o tym nielegalnym układzie, wtedy

mielibyśmy, dosłownie, piekło - wszyscy z nas. Dobry sukub naskarżyłby na jej łamanego zasady szefa.

Co oznacza, że nie zaliczam się do tych dobrych.

-Więc, co cię tu sprowadziło? - zapytał Roman, odsuwając krzesło - Chciałeś gdzieś pokopać

starą piłkę do nogi?

Twarz Jerome pozostała niewzruszona.

-Mam dla ciebie zadanie.

-Takie, jak płacenie mi czynszu? - zapytałam z nadzieją.

-Takie, jak zapewnienie, że w dalszym ciągu będę pozwalał mu żyć stylem życia do jakiego się

przyzwyczaił - odpowiedział Jerome.

Roman wyglądał na rozbawionego, diabelsko - kwiatowo - troskliwy uśmiech był dla niego

typowy, ale ja nie dałam się na niego nabrać. Wiedział, że Jerome stanowi dla niego pewne

zagrożenie, a także domyślał się, że częścią ich umowy jest wypełnianie poleceń ojca. Mimo to,

Roman nadal przedstawiał niezły pokaz , jakby to on robił przysługę Jerome. Nephilim obojętnie

wzruszył ramionami.

-Jasne. Nie mam dzisiaj nic innego do roboty. Co tam?

-Mamy dzisiaj nowego, nieśmiertelnego gościa w mieście - powiedział Jerome. Jeżeli postawa

Roman'a go drażniła, to musiał być świetnym aktorem, bo nic nie było po nim widać - Sukub.

Moje oddalone, psychologiczne rozmyślania na temat ojca i syna natychmiast zatrzymały się z

piskiem.

-Co?! - wykrzyknęłam, prostując się tak szybko i omal wylewając przy tym kawę - Myślałam, że

już jesteśmy ustaleni, po odejściu Tawny.

Musiałam pracować sama przez lata, do czasu, kiedy Jerome nabył kilka miesięcy temu innego

sukub'a. Nazywała się Tawny i była bardzo denerwująca, jak to sukub. Jednocześnie było w niej coś

ujmującego. Na szczęście, Jerome posłał ją gdzieś poza Bellingham i komfortowo trzyma półtorej

godziny drogi ode mnie.

-To nie twoja sprawa, Georgie. Ale ta osoba nie jest tutaj, aby pracować. Jest tutaj... gościem.

Na wakacje.

Usta Jerome'a zmieniły się w wyraz gorzkiej zabawy. Razem z Romanem wymieniliśmy

spojrzenia. Nieśmiertelni z pewnością mogli wziąć urlop, ale najwyraźniej, teraz chodziło o coś

innego.

-I? - zapytał Roman - Tak naprawdę, jest tu bo...?

-Bo jestem pewien, że moi przełożeni chcą mnie skontrolować po ostatnim... incydencie.

Jego słowa były delikatne, z subtelnymi ostrzeżeniami, żebyśmy nie wypytywali o szczegóły. To

był Roman, więc musiałam go uratować od wezwania do uwięzienia przez Jerome jako część sztuczki

demonicznych mocy. Pozwalanie na wezwanie siebie było odrobinę żenujące, zwłaszcza dla demona i

można by nazwać jego teoretyczną kontrolę znakiem zapytania. Cholerne wysyłanie kogoś na

zbadanie sytuacji nie było takie głupie.

-Myślisz, że ona cię szpieguje, żeby zobaczyć, czy nadal… działasz? - zapytał Roman.

-Jestem tego pewny. Chcę żebyś to ty ją śledził i dowiedział się komu zdaje raporty. Chciałbym

to zrobić sam, ale lepiej będzie, jeżeli nie będę podejrzanie znikał. Wolę pozostać na widoku

-Uroczo - powiedział Roman, głosem tak samo sarkastycznym, jak jego ojca - Nie chciałbym

robić niczego innego niż chodzenie krok w krok za jakimś sukubem.

-Z tego co słyszałam, jesteś w tym dobry - wtrąciłam. To była prawda. Roman niewidocznie

podkradał mi coś kilka razy. Mniej nieśmiertelni, jak ja, nie mogą ukryć znaku wskaźnika, jakim

wszyscy byliśmy oznaczeni, ale Roman odziedziczył tę zdolność po Jerome, co czyni go perfekcyjnym

szpiegiem.

Roman rzucił mi krzywe spojrzenie, a następnie odwrócił się z powrotem do ojca.

-Kiedy mam zacząć?

-Natychmiast. Ma na imię Simone i zatrzymała się w hotelu „Four Seasons”. Idź tam i zobacz

czym się zajmuje. Mei będzie cię sporadycznie wyręczać.

Mei była zastępcą-demonem Jerome.

- „Four Seasons”? – zapytałam –Piekło za to płaci? Znaczy… mamy kryzys.

Jerome westchnął.

-Piekło nigdy nie ma kryzysu. I myślę, że twój zabawny komentarz będzie śmieszył dopiero, jak

skończysz tą kawę.

Pokazałam mu mój kubek. Był pusty.

Jerome znowu westchnął i zniknął bez ostrzeżenia. Najwyrażniej nie miał wątpliwości, że

Roman wypełni jego rozkazy. Staliśmy w milczeniu przez kilka sekund, podczas których wróciły koty.

Aubrey otarła się o gołe nogi Romana, a ten pogłaskał ją po głowie.

-Chyba powinienem wziąć prysznic i się ubrać – powiedział w końcu, patrząc na swoje stopy.

Reachel Mead -Cień sukuba - Rozdział 2 - Tłumaczone przez Lotte_ 97.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: