Woloszanski Boguslaw - Tajna wojna Hitlera.pdf - ! # Wrzucone - sprawdzone i pełne Ebooki #(3) - AGAPE_AGAPE

tytuł: „Tajna wojna Hitlera”

autor: bogusław wołoszański

PWZN

Print 6

Lublin 1999

Przedruku dokonano

na podstawie pozycji

wydanej przez Wydawnictwo

Colori sp. z o.o.

Warszawa 1997

Redakcja techniczna wersji brajlowskiej:

Artur Łapiński

Piotr Kaliński

Skład, druk i oprawa:

PWZN Print 6 sp. z o.o.

20_218 Lublin, Hutnicza 9

tel.8fax:

0_81 746_12_80

e-mail:

print6@lublin.top.pl

tytul

Agonia

Było coś niepojętego w decyzji Hitlera rzucającego armie do walki w Ardenach w grudniu

1944 roku. W rozsypującej się machinie wojennej Trzeciej Rzeszy potrafił zebrać ponad

ćwierć miliona żołnierzy, dziesiątki tysięcy pojazdów, 1100 czołgów, w tym

najnowocześniejsze i największe Królewskie Tygrysy, setki tysięcy ton amunicji, paliwa,

zaopatrzenia i skierować wojska do walki na zachodzie, choć największe

niebezpieczeństwo nadciągało ze wschodu. Armie radzieckie stanęły nad Wisłą, aby

zebrać siły i na rozkaz Stalina czekać, aż Niemcy wypalą Warszawę. Było oczywiste, że

lada miesiąc ruszą z nadwiślańskich przyczółków do Berlina, mając przed sobą już tylko

jedną barierę: Odrę. Dlaczego więc w tym krytycznym czasie Hitler nie wzmocnił obrony

na wschodzie, lecz nadzwyczajne siły skierował do walki w Ardenach? Można to

porównać do posłania straży pożarnej, aby wypompowywała wodę z zalanej piwnicy, gdy

płonął dom!

Ofensywa z Ardenów miała doprowadzić do rozdzielenia wojsk amerykańskich na

południu od brytyjskich na północy i umożliwić dojście do odległego o 1607km portu w

Antwerpii, opanowanie zaś portu miało odciąć wojska alianckie od zaopatrzenia.

Osiągnąwszy to Hitler mógł zakładać, że powstrzyma postęp wojsk aliantów w stronę

granic Rzeszy na 8-10 tygodni, a tymczasowa stabilizacja frontu na Zachodzie pozwoli

przerzucić siły na centralny odcinek frontu wschodniego. I co dalej?

Czy rozbiłby anglo-amerykańską machinę wojenną tak, aby nie była zdolna kontynuować

pochodu w stronę granic Rzeszy? Nie!

Czy zmieniłby w jakikolwiek sposób sytuację strategiczną? Nie!

Czy zatrzymałby armie radzieckie nad Wisłą, uniemożliwiając ofensywę na Berlin? Nie!

Jakiż więc sens miała ta wielka operacja w Ardenach? Oczywiście można na wszystkie

pytania odpowiedzieć najłatwiej: Hitler stracił kontakt z rzeczywistością. Już wcześniej

usunął ze swojego otoczenia najbardziej wartościowych dowódców i doradców, a

otoczony miernotami i pochlebcami nie potrafił właściwie kierować wojskami i państwem.

Jest to tłumaczenie-wytrych, który umożliwia wyjaśnienie każdej sytuacji z Ii wojny

światowej, ale prowadzi do stworzenia całkowicie fikcyjnego obrazu wielkich wydarzeń w

historii. Jakże można uważać Hitlera za wariata, podejmującego decyzje w napadach

histerii czy szału? Kierowanego przez doktora-szarlatana i astrologów?! Na jakiej

podstawie? Przecież był to nadzwyczaj zręczny, przebiegły i skuteczny polityk!

Objął władzę w Niemczech w 1933 roku, gdy państwo to, śladem całego świata, tkwiło w

wielkim kryzysie gospodarczym, który zrodził nędzę, bezrobocie, zapaść przemysłu. To

nie Hitler wyciągnął Niemcy z kryzysu gospodarczego, gdyż przemysł tego państwa był na

tyle rozbudowany i silny, aby znieść wszystkie wstrząsy. Jednak on dokonał czegoś

więcej: zjednoczył i zmobilizował społeczeństwo do ogromnego wysiłku.

W nieprawdopodobnym tempie rozwinął produkcję zbrojeniową, choć traktat wersalski i

francuskie komisje strzegące wykonania jego postanowień skutecznie krępowały wszelkie

przygotowania do uruchomienia w Niemczech produkcji samolotów i czołgów. Sprzyjało

mu co prawda pobłażanie Wielkiej Brytanii, przyznającej, że postanowienia wersalskie

były zbyt surowe dla Niemców i należy kraj ten traktować jako barierę chroniącą Europę

Zachodnią przed bolszewizmem, ale niewielka to pomoc w budowaniu w ciągu paru lat

najpotężniejszej i najnowocześniejszej armii na świecie!

Hitler potrafił dostrzec i dać możliwości działania najzdolniejszym i najbardziej twórczym

strategom i dowódcom, którzy opracowali „tajną broń” - doktrynę wojny błyskawicznej. W

tym samym czasie w Wielkiej Brytanii i Francji teoretycy, którzy domagali się stworzenia

nowej armii, tacy jak sir Basil Liddell Hart czy Charles de Gaulle, bezskutecznie pukali do

drzwi ministrów wojny, premierów i komisji parlamentarnych, pisali książki, które tylko

ściągały na nich niechęć rządzących.

W bezpośrednim sąsiedztwie Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch, Związku Radzieckiego -

mocarstw, z których każde dysponowało większym potencjałem gospodarczym i

militarnym niż Niemcy podejrzliwie obserwujących każdy jego ruch, potrafił zerwać traktat

wersalski, przywrócić obowiązkową służbę wojskową, zbudować potęgę militarną, która

pozwoliła mu zastraszyć sąsiadów i dyktować warunki silniejszym. Uzyskał zgodę

mocarstw zachodnich na przyłączenie Austrii i zajęcie części Czechosłowacji. Potrafił

okpić Neville’a Chamberlaina, premiera Wielkiej Brytanii, Edouarda Daladiera, premiera

Francji. Umiał zastraszyć Kurta von Schuschnigga, kanclerza Austrii i Emila Hachę,

prezydenta Czechosłowacji. Potrafił zawrzeć pakt z najbardziej znienawidzonym wrogiem

- Józefem Stalinem oraz uzyskać jego pomoc i współpracę w najbardziej przełomowym

momencie.

I wreszcie rok 1939. Gdy dowódcy niemieccy protestowali przeciwko rozpoczęciu wojny

argumentując, że siły lądowe i morskie nie są gotowe, i roztaczając wizję interwencji

demokratycznych mocarstw, Hitler podjął decyzję, że armie mają dokonać agresji na

Polskę. I wygrał. W 1940 roku, wbrew ostrzeżeniom dowódcy marynarki wojennej, kazał

rozpocząć inwazję na Norwegię i podbił to państwo, przeprowadzając swoje okręty pod

bokiem potężnej Royal Navy. W maju 1940 roku skierował Wehrmacht na Belgię,

Holandię i Francję i zwyciężył, choć na drodze pochodu jego wojsk były potężne belgijskie

twierdze Eben Emael i Namur, niezdobyte umocnienia linii Maginota, choć połączone

wojska tych państw, wsparte przez Brytyjski Korpus Ekspedycyjny, były silniejsze od jego

wojsk. W 1941 roku rzucił Wehrmacht na podbój Związku Radzieckiego bronionego przez

gigantyczną Armię Czerwoną. Miał 3,5 tysiąca czołgów, gdy Rosjanie mogli rzucić do

boju aż 22 tysiące. Miał 3 tysiące samolotów, gdy Rosjanie mieli ich 8 tysięcy. I mimo tak

wielkiej przewagi liczebnej wroga, jego armie przez pół roku gnały radzieckie wojska na

całym wielkim froncie rozciągającym się od Bałtyku do Morza Czarnego. Jedynie kosztem

niewyobrażalnych wyrzeczeń, zniszczeń i ofiar udało się Rosjanom zatrzymać

Wehrmacht.

Na jakiej więc podstawie uznaje się tego człowieka za psychopatę, szaleńca,

lekceważącego rady i ostrzeżenia doświadczonych strategów?

W grudniu 1941 roku, gdy wojska niemieckie stanęły pod Moskwą, Hitler zwolnił

dowódców, których uznał za winnych klęski. Miał do tego pełne prawo. To oni odwiedli go

od słusznego zamierzenia, żeby posuwać armie w stronę Leningradu i Kaukazu, a nie

uderzać na Moskwę. W grudniu 1941 roku zabraniał dowódcom wycofywania wojsk spod

stolicy Związku Radzieckiego, co tłumaczy się jako krępowanie decyzji dowódców,

przejmowanie ich uprawnień, ograniczanie manewru, kierowanie wojskami z odległości

tysiąca kilometrów. A przecież była to jedyna rozsądna decyzja, jaką w tamtym czasie

mógł podjąć dowódca, który chciał uchronić swoje wojska przed całkowitą klęską. Cóż

bowiem by się stało, gdyby zezwolił na wycofanie oddziałów, na które napierał

nieprzyjaciel. Żołnierze uchodziliby na zachód, pozostawiając ciężki sprzęt, umocnienia i

całą infrastrukturę, konieczną dla funkcjonowania armii: lotniska, stacje kolejowe, punkty

przeładunkowe, magazyny paliwa i części zamiennych. Istniało zbyt duże

prawdopodobieństwo, że wycofywanie wojsk przed napierającym wrogiem zamieni się w

paniczną ucieczkę, której nikt nie mógłby opanować.

Popełniał błędy. Podejmował złe decyzje. Ale który z przywódców mocarstw był od tego

wolny? Jakże blisko totalnej katastrofy był Franklin D. Roosevelt upierając się, że w

sierpniu 1942 roku trzeba wysłać pięć brytyjskich i amerykańskich dywizji na kanał La

Manche, aby zdobyły brzegi Francji. Ileż strasznych błędów, kosztujących życie tysięcy i

dziesiątek tysięcy żołnierzy, popełniali dowódcy radzieccy (Stalin, Budionny, Woroszyłow),

brytyjscy (Montgomery, Harris), amerykańscy (Halsey, Lucas), japońscy (Yamamoto,

Kurita). Krwawa historia Ii wojny roi się od błędów polityków i dowódców, a nikt nie

zarzuca im utraty zmysłów.

Wizerunek Hitlera-szaleńca stworzyła stalinowska propaganda, aby uwypuklić zasługi

Armii Czerwonej jako tej, która uwolniła Europę i Niemców od obłąkańca skazującego na

zagładę nie tylko miliony Żydów, ludność podbitych państw, ale także własny naród. Być

może w ostatnich tygodniach 1945 roku, gdy Trzecia Rzesza rozsypywała się w gruzy,

Hitler stracił poczucie rzeczywistości. Łatwym więc zabiegiem propagandowym było

przeniesienie cech takiego Hitlera, załamanego, zamkniętego w bunkrze, poruszającego

się z trudem między krzesłami ustawionymi co parę kroków na korytarzach, czekającego

na ingerencję Opatrzności, na cały okres jego władzy. Był wtedy strzępem człowieka, ale

nie był obłąkany. Nie był wariatem. Nawet podczas ostatnich dni Berlina w jego

zachowaniu nie znajdziemy niczego, co wskazywałoby na chorobę umysłową, obłęd. Być

może trawiła go choroba Parkinsona - zeznania świadków relacjonujących jego

zachowanie pozwalają na taki wniosek - ale bezpośrednich dowodów na to nie ma.

Jeżeli zachowywał sprawność umysłu, to jak wytłumaczyć, że w grudniu 1944 roku

skierował ćwierćmilionowe wojsko na zachód zamiast na wschód? Czym można wyjaśnić

ten rozkaz, jeżeli nie obłędem lub, co najmniej, utratą kontaktu z rzeczywistością?

A jednak za decyzją rozpoczęcia kontrofensywy w Ardenach kryje się logiczna i

przebiegła gra. To konsekwencja tajnej wojny, którą Hitler rozpoczął bardzo wcześnie, w

grudniu 1941 roku, i prowadził konsekwentnie do końca.

tytul

Niezwykła misja

dowódcy lotnictwa

3 3 75 0 2 108 1 4b 1 74 1

- Herr Generalfeldmarschall - adiutant, podpułkownik Konrad, widoczny przez duże okna

w drzwiach odgradzających salonkę Hermanna Gringa*1 od niewielkiego korytarzyka,

zastukał w szybę.

- Co znowu? - feldmarszałek w zwiewnej jedwabnej tunice sięgającej do połowy łydek,

oparty o framugę okna wagonu obserwował światła niewielkiego miasta, w którym

zatrzymał się jego pociąg sztabowy. Był późny sobotni wieczór 27 sierpnia 1939 roku. Za

kilka dni miała rozpocząć się wojna z Polską i Gring jechał do Oranienburga, niewielkiego

miasta na północ od Berlina, gdzie mieściła się kwatera główna Luftwaffe. Stamtąd miał

dowodzić działaniami podległych mu wojsk lotniczych.

- Pan Dahlerus jest na stacji i prosi o przyjęcie.

- Skąd się tutaj wziął?Dawać go! - Gring wyraźnie się ożywił. Podszedł do drzwi, aby

obserwować w świetle lamp peronu, jak jego gość wspina się po stopniach wagonu i,

mijając adiutanta w wąskim korytarzyku, wchodzi do salonki.

- Witam pana, Dahlerus. Jak pan się tutaj znalazł? - Gring wyciągnął rękę na powitanie.

Był wyraźnie zadowolony z tej wizyty.

- Dzisiaj po południu, tuż po rozmowie z lordem Halifaxem wystartowałem z Croydon -

Dahlerus mówił o londyńskim lotnisku. - Wieczorem byłem w Berlinie, gdzie dowiedziałem

się, że wyjechał pan swoim pociągiem. Dano mi jednak samochód, żebym mógł pana,

panie marszałku, doścignąć tutaj w Friedrichswalde, tak się chyba nazywa ta mieścina.

Proszę, to jest list do pana...

- W samą porę. Czy przeglądał pan prasę? - Gring wskazał na gazety leżące na stoliku

pod oknem. Z dalekawidać było wielkie tytuły: „Całkowity chaos w Polsce! Niemieckie

rodziny uciekają!”, „Trzy niemieckie samoloty pasażerskie ostrzelane przezPolaków!”,

„Cała Polska w wojennejgorączce! 1,5 mln mężczyzn zmobilizowanych!”, „Wiele

niemieckich domostw w płomieniach!”

Dahlerus kiwnął głową, ale nie odpowiedział.

Gring rozerwał kopertę i wyciągnął list niecierpliwie, jak człowiek oczekujący ważnej

wiadomości.Szybko jednak oddał kartkę siedzącemu w fotelu obok Dahlerusowi.

- Mój angielski nie jest taki dobry- powiedział. - Proszę mi pomóc.

Dahlerus zaczął tłumaczyć list od lorda Halifaxa*2, brytyjskiego ministra spraw

zagranicznych, który wyrażał pragnienie swojego rządu znalezienia pokojowego

rozwiązania nabrzmiałej sytuacji w Europie, a więc akceptował podjęcie negocjacji, które

miałyby zapobiec wybuchowi wojny z Polską. Gring zerwał się z miejsca. Był wyraźnie

podekscytowany. Kilka dni wcześniej szykował się do lotu do Londynu. 21 sierpnia

przekazał przez swoichpośredników premierowi Chamberlainowi*3, że gotów jest w

tajemnicy przybyć do Wielkiej Brytanii. Chamberlain wyraził zgodę, żeby 23 sierpnia

odbyły się tajne negocjacje, i zasugerował, że najlepszym miejscem byłaby posiadłość w

Chequers. Gring miał wylądować na zapomnianym lotnisku w Bovington, skąd samochód

polnymi drogami zawiózłby go do posiadłości premiera. Jednak Hitler ostatecznie wycofał

się z planu wysłania Gringa do Wielkiej Brytanii, czego ten nie mógł przeboleć. Był tak

blisko decydującego rozstrzygnięcia, które przyniosłoby mu wielką chwałę. Wierzył, że

podczas osobistego spotkania z premierem skłoniłby go do wycofania gwarancji dla

Polski, tak aby Niemcy uzyskały wolną rękę, nie ryzykując zatargu z Wielką Brytanią. List

lorda Halifaxa wskazywał, że brytyjscy politycy nie odrzucili tej możliwości i w dalszym

ciągu gotowi byli dobić targu: zażądać od Polski oddania Niemcom Gdańska, tak jak rok

wcześniej zażądali od Czechosłowacji przekazania Sudetenlandu. Gdyby Polska się nie

zgodziła, a zapewne tak by się stało, mogliby umyć ręce i powiedzieć światu: „To głupota i

krótkowzroczność ich polityków doprowadziła ten naród do zguby. Robiliśmy wszystko,

aby ich uchronić. Sami są sobie winni”.

Gring krążył po wagonie, odgarniając co chwilę tunikę, która, założona dla odpoczynku,

teraz wyraźnie mu przeszkadzała. Wiedział, że lordHalifax, autor listu, był politykiem nad

wyraz spolegliwym, który robiłwszystko, aby Wielka Brytania mogła pozbyć się

zobowiązań wobec Polski, zwłaszcza w ostatnich dniach sierpnia, gdy wojska niemieckie

ciągnęły nad granicę z Polską. Sięgnął po przycisk dzwonka, aby przywołaćswojego

adiutanta.

- Chcę, aby zatrzymano pociąg na następnej stacji. Niech tam czeka na mnie samochód.

Odwrócił się do Dahlerusa:

- Wracamy do Berlina. Fhrer musi być powiadomiony o tym liście - powiedział podniecony.

Znał Birgera Dahlerusa, szwedzkiego przemysłowca, prowadzącego w Niemczech

rozliczne interesy, od listopada 1934 roku, gdy ten wystąpiłdo władz tego państwa o

zgodę na poślubienie Niemki. W maju 1935 rokuGring zwrócił się do Szweda z prośbą o

przysługę: chciał zatrudnić swojego pasierba Thomasa von Kantzowa*4na dobrej

posadzie w Szwecji, cooczywiście Dahlerus załatwił. W 1939 roku, gdy widmo wojny

stawało sięcoraz wyraźniejsze, Szwed, mający liczne kontakty w Londynie,

kursowałmiędzy stolicami Niemiec i Wielkiej Brytanii. Zastanawiające było to, żeto

Gringowi Hitler przekazał misję prowadzenia nieoficjalnych negocjacji z rządem

brytyjskim. Pominął Joachima von Ribbentropa, ministraspraw zagranicznych, który

choćby z racji dwóch lat spędzonych w Londynie na stanowisku ambasadora wydawał się

bardziej predestynowanydo tej roli. Znał wpływowe osobistości, zwyczaje i politykę tego

państwajak mało kto. Jednak Hitler zapewne zdawał sobie sprawę, że brytyjscypolitycy

nie cenili tego Niemca i dość ironicznie odnosili się do niego zewzględu na liczne gafy i

niezręczności, jakie popełniał w czasie swojejdyplomatycznej służby w Londynie. Sam też

nie miał wysokiego mniemania o zdolnościach Ribbentropa i jego podwładnych.

Pierwszego dniawojny, wyszedłszy z gabinetu zauważył stojącego w korytarzu

ministraspraw zagranicznych wraz z dwoma doradcami. Podszedł do nich, szukając

audytorium dla wyrażenia radości, jaka go przepełniała.

- Postępy naszych wojsk przechodzą najwspanialsze marzenia! - mówił podekscytowany.

- Cała kampania zakończy się, zanim zachodni dyplomaci znajdą czas na napisanie not

protestacyjnych.

Ribbentrop uśmiechnął się blado, gdyż w wypowiedzi Hitlera zauważył wyraźną niechęć

do dyplomatów, nie tylko z państw demokratycznych.Zaś stojący obok Otto Abetz,

doradca ministra do spraw francuskich,postanowił wykorzystać okazję, aby błysnąć

wiedzą i zwrócić na siebieuwagę Hitlera. Nie spodziewał się przykrej niespodzianki.

- Mein Fhrer, musimy być przygotowani, że Francja wypowie nam wojnę.

Hitler patrzył na niego przez chwilę zdumionym wzrokiem. Nagle odwrócił się do

Ribbentropa i wzniósł ręce do góry, jakby w geście rozpaczy.

- Proszę mi oszczędzić werdyktów pana ekspertów - krzyknął. - Dyplomaci mają

najwyższe pensje, dysponują najnowocześniejszymi środkami łączności, a zawsze dają

Woloszanski Boguslaw - Tajna wojna Hitlera.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: