GrabarzPolski009.pdf

# 9

RECENZJE:

FILMY: Seed: Skazany na śmierć, Leviathan, Manitou, Save the Green Planet,

Anonimowi pożeracze ciał, Szlak krwi

KSIĄŻKI: Wpuść mnie, Bazyliszek, Białe szepty

AUDIOBOOK: Salamandra

ADAM KAMIŃSKI „ŚWIĘTO ZMARŁYCH” (OPOWIADANIE)

WIERSZE NIEPOKOJĄCE - STEFAN DARDA

WYWIADY: GRIS GRIMLY, MAX HORROR (666 ANIOŁÓW)

MONSTER MOVIES CZĘŚĆ 2

G R I S G RI M L Y

* W YW IAD *

Gris Grimly słynie z karyka turalnej i turpisty cznej kreski.

Jego sz alenie oryginalny styl nadaje opo wieściom

grozy siln iejszego wyrazu . Na polskim ryn ku mieliśmy

okazję poznać twórczoś ć Amerykanina w książce

zatytułowa nej „Edgar Allan Poe, Opowieśc i tajemnicze

i sza lone”. Talent Gris a oraz zamiłowa nie do

wyrain owanej literacki ej groteski dają w efekcie

upiorne i niepokojące tw ory, ku uciesze każdego

miłośnik a horroru.

Zap raszamy do lektu ry wywiadu z au torem

wy śmienitych grai cznych makabre sek.

Witaj Gris, bardzo się cieszę na moż-

liwość wywiadu z tak wspaniałym ar-

tystą. Twoje prace są bardzo mroczne

i groteskowe. Skąd pomysł na odtwa-

rzanie najlepszych klasycznych hor-

rorów właśnie w tej formie?

jego postacie, ghule, zostały świetnie

przedstawione. Czy to prawda że na

początku ta sama historia miała for-

mę komiksu?

by to wykonał. Ale gdyby tylko chciał

nawiązać współpracę, z miłą chęcią bym

się tego podjął.

między innymi ominiętą w pierwszych

wydaniach historię „Salomon Grundy”.

Postanowiłem, że ten trzeci wolumin

sprawi, że czytelnikom odpadną jaja...

a dlaczego nie?

Który z komiksów grozy bądź ilmów

w tej tematyce miał na Ciebie najsil-

niejszy wpływ?

W oryginale, „Cannibal Flesh Riot” roz-

począł swój żywot jako dwunastostroni-

cowy komiks utrzymany w stylu „Opo-

wieści z Krypty”. Wtedy całość nosiła

tytuł „Grave Mistake”. Ten projekt roz-

począłem razem z Peterem Sandorffem

w nadziei zrobienia ścieżki dźwiękowej

pod komiks, który moglibyśmy załączyć

razem z płytą winylową. Płyta wyszła,

a ja zaadaptowałem część do swojego

ilmu, Peter odpowiadał za muzykę.

Wiemy, że planujesz pracę nad „Fran-

kensteinem” dla wydawnictwa Harper

Collins. Czy masz już jakieś szkice

potwora?

Niestety, to nie był mój pomysł by ilustro-

wać te klasyczne dzieła. To wydawcy

wyszli z tą inicjatywą. Zostałem skłonio-

ny na początku do zilustrowania dzieł

H.P. Lovecrafta, lecz musiałem jeszcze

zainteresować głównych wydawców tym

projektem. Ostatni klasyk jaki mi wpadł

w ręce, i z tego najbardziej się cieszę,

to powieść Mary Shelley „Frankenstein”.

Zostałem wdrożony do tego projektu

by przedstawić tekst we własnym stylu.

Tak się składa że „Frankenstein” to moja

ulubiona opowieść.

To będzie ciężka sprawa. Mógłbym po-

wiedzieć, że np. Whale bądź Murnau.

Choć „Evil Dead” Sama Raimiego rów-

nież wywarł na mnie ogromne wrażenie.

Wykonałem już parę szkiców oraz wstęp-

nych projektów potwora. To wszystko

jeszcze nie jest ukończone, lecz wiem

już, że cała wersja Frankensteina będzie

wizualnie mocno inspirowana H.G Well-

sem. Nawet sam potwór przejdzie małe

techniczne modyikacje. Było już tak

wiele ilmowych i komiksowych wersji tej

opowieści, że głupotą byłoby odtwarza-

nie tego schematu bez wprowadzenia

żadnych nowych elementów.

Skończyłeś już pracę nad „Edgar Al-

lan Poe’s Tales of Death and Demen-

tia”. Możesz coś więcej powiedzieć

o tym projekcie?

Pracowałeś z Neilem Gaimanem przy

„The Dangerous Alphabet”. Czy mo-

żesz coś powiedzieć o waszej współ-

pracy?

To stanowi kontynuację mojej pierw-

szej książki „Edgar Allan Poe: Tales of

Mystery and Madness”, która wyszła

jakieś pięć lat temu. Ta będzie tej samej

wielkości pod względem ilości stron.

Tak jak w przypadku pierwszej książki,

w tej też będą zawarte cztery utwory.

„The Tell-Tale Heart”, “The Facts in the

case of M.Valdemar”, “The Oblong Box”

i “The System of Dr. Tarr and Professor

Fether”.

Czy były jakieś kłopoty z twoimi pierw-

szymi publikacjami? Może z „Monster

Museum”?

Praca z Neilem była wspaniała. Myślę

że „The Dangerous Alphabet” jest moim

ulubionym projektem. Neil Gaiman to

szalenie kreatywny i otwarty na nowe

rzeczy pisarz. Dzięki temu byłem w sta-

nie otworzyć się konceptualnie. Nie są-

dzę by była jaka kolwiek inna książka dla

dzieci podobna do naszej.

Czy to prawda, że reżyser Guillermo

Del Toro silmuje twoją książkę

„Pinokio”?

„Monster Museum”, nie było moją opo-

wieścią. Tak więc nie powiedziałbym,

że była to pierwsza moja próba z publi-

kacją. „Monster Museum” była pierwszą

książką, jaką zilustrowałem, lecz to wy-

dawca zadzwonił do mnie pewnego dnia

i zapytał czy nie byłbym zainteresowany

tym projektem wydawniczym. Były nie-

które opowieści które starałem się kiedyś

wydać. Większość to były komiksy. „Little

Jordan Ray’s Muddy Spud” to pierwsza

wydana książka którą napisałem.

Nie do końca jest tak jak usłyszałeś.

Jesteśmy dopiero podczas pracy przy

pierwszych próbnych scenach Pinokia.

Osobiście będę współreżyserował ten

ilm z Adamem Parrishem Kingiem. Guil-

lermo razem z Jim Henson Company

podjęli się produkcji. Jest jeszcze sporo

pracy przed nami. Jeżeli mocno weź-

miemy się do roboty nad tą produkcją,

powinniśmy się wyrobić w trzech latach.

Trzymam mocno kciuki aby w tym roku

wszystko szybko ruszyło, ale nigdy nie

wiadomo. Guillermo jest bardzo zajętym

facetem.

Czy myślałeś kiedyś nad zilustrowa-

niem nowoczesnego horroru. Teksty

Stephena Kinga czy Clive’a Barkera

nadawały by się do tego doskonale.

Trzecia część „Wicked Nursery Rhy-

mes” będzie wydana w Stanach na

wiosnę w 2010 roku. Czy ta część bę-

dzie napisana również przez Ciebie?

Jestem wielkim fanem prac Clive Bar-

kera i z przyjemnością zilustrowałbym

jakąkolwiek z jego książek gdyby tylko

tego chciał. Lecz Barker jest tak bardzo

utalentowanym artystą że prędzej sam

Trzecia część „Wicked Nursery Rhy-

mes” stanowi ostatnią część trylogii. Tak

było planowane od początku. Ta część

także będzie zilustrowana i napisana

przeze mnie. Z tym, że ta część będzie

również zawierała parę niespodzianek,

Twój pierwszy krótkometrażowy ilm

„Cannibal Flesh Riot”, jest utrzymany

w specyicznym klimacie. Również

LEVIATHAN

USA / WŁOCHY 1989

DYSTRYBUCJA: BRAK

REŻYSERIA:

GEORGE P. COSMATOS

OBSADA:

PETER WELLER

RICHARD CRENNA

HECTOR ELIZONDO

DANIEL STERN

akcję do arktycznej stacji badawczej,

otrzymalibyśmy „Coś” Carpentera. A jeśli

dodamy, że w tym samym roku - 1989 -

Cameron kręcił głośną „Otchłań”, stanie

się również jasne, dlaczego producenci

zdecydowali się umieścić akcję tuż nad

poziomem oceanicznego dna. Niestety,

wszystkie wymienione wyżej ilmy są

znacznie lepsze od „Leviathana”. Ba!

Lepszy (fakt, że nieznacznie) jest nawet

o dwa miesiące starszy „Deepstar Six”,

który opowiada z grubsza tę samą histo-

rię, ale bez pieniędzy na efekty specjal-

ne i aktorów.

pod ilmem podpisało się sporo zasłużo-

nych dla amerykańskiej kinematograii

rzemieślników. W rolach głównych: Pe-

ter Weller („Robocop”), Richard Crenna

(„Rambo”), Ernie Hudson („Ghostbu-

sters”) i Hector Elizondo, muzyka - Jer-

ry Goldsmith (wcześniej autor ścieżki

dźwiękowej m.in. do... „Obcego”), efekty

specjalne - Stan Winston („Terminator”,

„Predator”). I wreszcie, o zgrozo, twórca

tej historii oraz autor scenariusza - David

Peoples, odpowiedzialny wcześniej za

„Łowcę androidów”, a później m.in. za

„Bez przebaczenia” i „Dwanaście małp”.

Z zagrożeniem zmaga się stale malejący

zestaw standardowych bohaterów (Lider

Zespołu, Silna Kobieta, Dzielny Murzyn,

Waleczny Latynos, Irytujący Wszystkich

Wesołek, Który Zgodnie Z Regułami Ga-

tunku Musi Zginąć Pierwszy itd., itd.),

a podwodna baza potęguje klaustrofo-

biczny klimat i atmosferę uwięzienia.

Brzmi znajomo? Aż za bardzo. Gdyby

zamienić podwodną bazę na statek

kosmiczny, byłby „Obcy” Scotta. Gdyby

ochłodzić nieco nastroje, przenosząc

szą... Nawet efekty specjalne bawią,

zamiast robić wrażenie, czego smutnym

zwieńczeniem jest kuriozalna ostatecz-

na postać bestii z inałowego pojedynku

(też zresztą słabego, bo nie potraiącego

wykrzesać cienia emocji ani z aktorów,

ani z widzów).

Tymczasem Cosmatos (reżyser hitowej

„Cobry”) pieniądze miał, dzięki czemu

A jednak wszyscy ci dobrzy ludzie stwo-

rzyli ilm absolutnie zły i niepotrzebny.

Można by wybaczyć im nawet zerżnię-

tą z lepszych fabułę, gdyby cała reszta

grała, ale - niestety - cała reszta też

jest do niczego. Aktorzy nie przekonują,

drewniane dialogi drażnią, schematyzm

i porażająca przewidywalność akcji

najpierw irytują, a potem już tylko śmie-

Bohaterowie „Leviathana” to podwodni górnicy, szukający

w oceanie złóż srebra. Zamiast cennego kruszcu znajdują

tajemniczy organizm, który najpierw infekuje ciała żywi-

cieli, a później rośnie w nich i rozwija się, by w ostatnim

stadium osiągnąć formę dorodnego potwora.

Komu zatem można polecić ten zupeł-

nie zbędny klon „Obcego”? Chyba tyl-

ko koneserom gatunku, którzy podczas

projekcji mogą umilać sobie czas zga-

dywaniem, z czego zerżnięta jest dana

scena lub skąd autorzy „pożyczyli” ten

czy inny wątek. Oprócz wyżej wymienio-

nych oczywistych „nawiązań” w obrazie

Cosmatosa słychać bowiem dalekie

echo paru innych klasycznych tytułów -

nawet „Szczęk” Spielberga w ostatnich

minutach ilmu. Zresztą po tej scenie

ręce nawet najbardziej wytrwałych mi-

łośników kina grozy opadają bezradnie.

Na szczęście to już prawie koniec ilmu.

RÓŻNI AU TORZY - Białe szepty.

Antologia opo wiadań fanta stycznych

------- ---------- ---------- ---------- -

Wydawca: Replika 2008

Ilość str on: 379

W roku 2007 wydawnictwo Re-

plika ogłosiło konkurs na opo-

wiadanie, którego motywem

przewodnim miała być szeroko ro-

zumiana sztuka. Konwencja literacka,

w jakiej konkursowa praca win-

na się mieścić, została okre-

ślona jako fantastyka, horror,

ewentualnie thriller. Owocem

tegoż konkursu jest wydana pod ko-

niec 2008 roku antologia „Białe szepty”,

w której znalazło się 20 najlepszych spo-

śród nadesłanych na konkurs prac.

W „Białych szeptach” nie bra-

kuje odwołań do ikon horroru.

Miłośników twórczości H.P.

Lovecrafta R. Scheller zapra-

sza na koncert wszech czasów,

zaś wszystkim wielbicielom

„Koszmaru z ulicy Wiązów”

A. Szczęsna pokaże, jak wyko-

rzystując motyw przewodni tej

serii, można stworzyć subtelne

i smutne opowiadanie o miłości.

O miłości traktują także inne, wprawdzie nie

straszne, ale z pewnością piękne i nastro-

jowe opowiadania: „Witraż Arlety” J. Macie-

jewskiej i „Malowany szpak” M. Galczaka.

A kto dość już ma mrocznych i smutnych

klimatów, z przyjemnością odetchnie przy

opowiadaniu M. Uszyńskiej, podziwiając,

jak elfy i artyści tańczą - radosny nastrój

bohaterów opowieści z pewnością się mu

udzieli.

Antologię otwiera „Il mago del potere”

- nieco przydługa ale pełna mroku i magii

opowieść o tym, co może osiągnąć duet

złożony z maga i zdolnego, cynicznego

rzeźbiarza, jeśli połączą swe zdolności.

Opowiadanie czyta się z przyjemnością, ale

bez szczególnych zachwytów. Zwłaszcza

że każdy zwrot akcji da się przewidzieć.

Dalej jest różnie: przerażająco, wesoło,

czasem po prostu pięknie, ale prawie za-

wsze ciekawie.

Antologię kończy opowiadanie P. Roemera,

od którego wzięła tytuł antologia. Najbar-

dziej mroczne, ukazujące twórczą i jedno-

cześnie destrukcyjną potęgę muzyki. Dobry

to wybór na zamknięcie zbiorku - umiesz-

czone wcześniej mogłoby sprawić, że żad-

ne z później przeczytanych opowiadań nie

wywarłoby już na czytelniku wrażenia.

Chcąc poznać mroczne oblicza sztuki, war-

to sięgnąć po ostatni list, jaki Vincent van

Gogh napisał do brata. Treść tego listu

zdradza nam R. Cichowlas. Opowiadanie

„Kościół w Auvers” może zachwycić... tych,

którzy nie mieli okazji zapoznać się z in-

nym, poświęconym szalonemu malarzowi

opowiadaniem tego autora: „Dom doktora

Gacheta w Auvers”. W zestawieniu z „Do-

mem” opowiadanie z antologii wypada bla-

do... Po wizycie w kościele w Auveres warto

wybrać się na cmentarz. Zwłaszcza że na

spacer zapraszają jak najbardziej kompe-

tentne osoby - para grabarzy: K. Kyrcz Jr

i Ł. Radecki. Czym może się zakończyć

taka przechadzka? Na to pytanie czytelnik

sam już musi znaleźć odpowiedź, czytając

opowiadanie.

Jak każda antologia, „Białe szepty” to nie

jest zbiór samych wybitnych czy bardzo do-

brych tekstów, jednak każdy wart jest prze-

czytania. Po lekturze całości w przedmio-

tach codziennego użytku łatwiej dostrzec

przejaw sztuki. Można nabrać też ochoty do

odwiedzenia muzeum lub galerii - by przyj-

rzeć się, czy przypadkiem z obrazu coś nie

zginęło lub czy nie pojawiła się na nim po-

stać, której wcześniej nie było. I tylko ocho-

ta na samotne przechadzki po cmentarzach

jakoś może minąć.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: