Michaels Leigh - Spotkanie pod różą.pdf - Michaels Leigh - glinka7-1987

Leigh Michaels

Spotkanie pod różą

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gina weszła do restauracji i z ulgą zauważyła, że jest

pierwsza. W jej sytuacji spóźnienie byłoby nie tylko oznaką

złych manier, ale też zwykłej głupoty. Ta rozmowa to jej

jedyna szansa - jeśli się nie uda, będzie mogła pożegnać się ze

swoimi planami.

Szef restauracji zlustrował ją uważnie i spytał:

- Woli pani poczekać w barze czy przy stoliku?

- Przy stoliku, moja towarzyszka powinna zjawić się lada

chwila. Zna pan panią Garrett? Anne Garrett?

Jego twarz nawet nie drgnęła.

- Naturalnie - odparł zimnym tonem. - Każdy w tym

mieście zna wydawcę lokalnej gazety, panno Haskell.

Mężczyzna strzelił palcami i natychmiast zjawił się kelner,

który wskazał jej właściwy stolik.

Zadaję głupie pytania, skarciła się w myślach Gina,

powinnam go raczej zapytać, czy stek jest świeży. To by go

pewnie mniej dotknęło.

O ile oczywiście zdarzy się jeszcze okazja. Obiady w

drogich restauracjach nie należały do jej codzienności.

Wprawdzie spędziła w Lakemont większą część swojego

życia, ale jeszcze nigdy nie była „Pod Klonem".

Usiadła i dyskretnie rozejrzała się po sali. Stoliki, choć

było ich wiele, zostały tak rozmieszczone, aby goście mogli

czuć się kameralnie. Przyciszone dźwięki muzyki skutecznie

tłumiły gwar rozmów.

Wystrój wnętrza wyraźnie nawiązywał do nazwy lokalu.

Ściany ozdabiały artystyczne fotografie drzew klonu.

Eleganckie bladozłote obrusy kontrastowały z bordowymi

serwetkami. Całość robiła oszałamiające wrażenie.

W kącie stał wielki, lśniący fortepian, a zaraz za nim

znajdowała się niewielka sala do tańca. Wzdłuż przeciwległej

ściany wił się połyskujący mosiądzem i szlachetnym drewnem

bar. O tej porze był niemal pusty. Jedyny gość siedział na

wysokim stołku i zamyślony stukał miarowo w kontuar. W

jego postawie było coś, co mimowolnie przyciągnęło wzrok

Giny. Z zainteresowaniem wpatrywała się w jego plecy, gdy

nagle odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. Nawet nie

drgnęły mu powieki.

Zmieszana, że przyłapał ją na tej niewinnej obserwacji,

poczuła, jak krew nabiega jej do twarzy. Spróbowała się

opanować. To przecież zupełny przypadek, że ich spojrzenia

się spotkały. W takiej sytuacji dobrze wychowany człowiek

odwraca niespiesznie wzrok i skrępowanie mija. Ale nie ten

mężczyzna...

Nie spuszczał z niej oczu. Przechylił głowę lekko do tyłu,

oparł łokieć na barze i przyglądał się jej z wyraźnym

zadowoleniem.

Gina za wszelką cenę starała się nadać swojemu

spojrzeniu nieco bezmyślny charakter. Próbowała udawać, że

leniwie rozgląda się po sali, a nieznajomy po prostu znalazł się

na drodze, Jej wzrok beznamiętnie prześlizgnął się po ścianie,

po czym powoli wyciągnęła rękę po kartę.

Usiłowała skupić się na liście dań, ale wszystkie nazwy

były jakieś zamazane. Sięgnęła więc po serwetkę i starannie

rozłożyła ją na kolanach.

Ale napięcie jej nie opuszczało. Chociaż nie patrzyła na

nieznajomego, czuła, że on wciąż się w nią wpatruje.

Zaczynała mieć tego dość. Zdecydowanym ruchem odłożyła

kartę i odwróciła się w stronę mężczyzny. Tym razem nie

zawracała sobie głowy udawaniem, że podziwia wystrój

lokalu. Oparła łokcie na stole, podparła brodę i przyglądała

mu się otwarcie.

Musiała przyznać, że stanowił doskonałe uzupełnienie

tego wnętrza. Wysoki, niezwykle przystojny, rozparty w

niewymuszonej pozie wpatrywał się w nią tajemniczym

spojrzeniem zielonych oczu. Mocna szczęka była lekko

wysunięta, a twarz pokerzysty nie zdradzała żadnych uczuć.

Niewątpliwie podobał się kobietom i miał tego świadomość.

Na szczęście Gina nigdy nie gustowała w takich posępnych,

drapieżnych typach.

Zastanawiała się, dlaczego tak się w nią wpatrywał. Nie

miała pojęcia, o co mu chodzi. Z pewnością nie była to reakcja

na jej niewinne zerknięcie. Nie wątpiła, że był

przyzwyczajony do znacznie bardziej wymownych kobiecych

spojrzeń.

Tymczasem tajemniczy mężczyzna, nadal nie spuszczając

z niej wzroku, pewnym ruchem sięgnął po stojącą na barze

szklankę i z dziwnym uśmiechem podniósł ją w geście toastu.

I co powiesz, mruknęła w duchu do siebie, mimowolnie

stałaś się barową podrywaczką. No trudno, w końcu co ją

obchodzi opinia jakiegoś zupełnie obcego faceta?

Nieznajomy poruszył się na stołku i przez chwilę miała

wrażenie, że chce wstać. Poczuła, jak jej napięcie rośnie. Jeśli

on tu podejdzie...

W tym momencie tuż za nią rozległ się nieoczekiwanie

dźwięk tłuczonego szkła. Gina mimowolnie podskoczyła na

krześle. Serwetka sfrunęła z jej kolan, więc schyliła się

pospiesznie, żeby ją podnieść. Przy tej okazji potrąciła

elegancką, ozdobioną miedzianym okuciem kartę dań, która z

głośnym stukiem upadła na podłogę.

Krew napłynęła jej do twarzy. Najchętniej zostałaby już na

zawsze pod stołem. Zafundowała facetowi przy barze niezłe

przedstawienie. Musiał się dobrze bawić. Co za szczęście, że

nie widział teraz jej twarzy. I miała nadzieję, że nigdy więcej

jej nie zobaczy.

Właśnie próbowała odzyskać równowagę, kiedy usłyszała

lekkie kroki i głos kelnera anonsującego z szacunkiem:

- Pani Garrett.

Powinien jeszcze trzasnąć obcasami, pomyślała Gina

złośliwie.

- Witaj, Gino. Miło cię znowu widzieć - powiedziała

Anne Garrett i zwróciła się do kelnera: - Dziękuję, Bruce.

Poradzimy sobie.

Mężczyzna spojrzał nieco sceptycznie, ale oddalił się

posłusznie.

- Przepraszam, zwykle nie jestem tak niezdarna -

próbowała usprawiedliwić się Gina. Jednocześnie

powstrzymywała się siłą woli, aby nie rzucić nawet

przelotnego spojrzenia w stronę baru. Rozbawienie, jakie

niewątpliwie zobaczyłaby w oczach nieznajomego, z

pewnością nie pomogłoby jej się opanować.

- Och, nie przejmuj się. Mnie też zdarzają się takie rzeczy

w najmniej odpowiednich miejscach - pocieszyła ją Anne,

siadając naprzeciwko. - Przykro mi, ale muszę cię uprzedzić,

że za godzinę powinnam być z powrotem w redakcji.

Gina przełknęła nerwowo ślinę. Tylko godzina... To

niewiele. Chociaż z drugiej strony, jeśli nie zdoła przekonać

Anne do swojego planu w ciągu godziny, to choćby miała do

dyspozycji nawet cały dzień, i tak nic by z tego nie wyszło.

Upiła łyk mrożonej herbaty, którą właśnie przyniesiono, i

odezwała się:

- Przede wszystkim, chcę podziękować, że zgodziłaś się

na to spotkanie. Jesteś ekspertem, jeśli chodzi o sprawy

naszego miasteczka. Doceniam to, że bardzo leży ci na sercu

los Lakemont.

- Jak każdemu mieszkańcowi - odparła Anne, odstawiając

filiżankę z kawą.

- Ale nie każdy ma takie możliwości jak ty - wyrwało się

Ginie.

Anne uśmiechnęła się i lekko uniosła brwi.

- Jakie możliwości masz na myśli?

Michaels Leigh - Spotkanie pod różą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: