Zabili mnie we wtorek.pdf

Wydawnictwo Otwarte Kraków 2008

CZĘSC PIERWSZA

Zwłoki

Jest zimno. Powiększone, wilgotne źrenice patrzą pionowo do góry.

W mrok. Mokra mżawka. Leżący oddycha spokojnie i głęboko. Odzywają

się głosy ludzi. W życiu nie przyszło mu do głowy, że zabiją go właśnie

we wtorek. Najparszywszy dzień tygodnia. Jest szewski poniedziałek, jest

lany poniedziałek, jest środa popielcowa, jest Wielki Czwartek, jest piątek

przedweekendowej radości i korków na drodze, wreszcie sobota, potem

leniwa niedziela - każdy dzień tygodnia ma coś, co go wyróżnia, coś

specjalnego, coś fajnego. Wtorek nie ma nic. Jest nudny, nijaki i

beznadziejny. Dlaczego wtorek!?

Czuje coś mokrego pod kurtką, coś ciepłego po nim spływa. W piersi

pojawia się lekkie drżenie, coś jak niewielka trema, jak drobne przejęcie,

które już dawno nauczył się opanowywać. Jednak drżenie nie mija. Kątem

oka widzi, jak ludzie na parkingu powoli wychylają się zza samochodów.

Patrzą na niego przerażeni. Na siebie patrzą zaciekawieni, dumni, że w ich

nudnym życiu zdarzyło się w końcu coś tak mrożącego krew w żyłach,

coś, o czym kiedyś opowiedzą wnukom, a te z kolei swoim wnukom, i

pójdzie w świat legenda zwielokrotniona ludzką skłonnością do

kolorowania i przesady, pójdzie legenda, jak to zabili go we wtorek na

parkingu hipermarketu na warszawskim Ursynowie.

Mimo tego wszystkiego, co wydarzyło się przed kilkudziesięcioma

sekundami, jego myśli są jasne, precyzyjne i konkretne.

W kieszeni kurtki ma komórkę, na karcie SIM nie ma żadnego

zapamiętanego telefonu, a więc to nie problem, w schowku w lexusie jest

jeszcze jedna komórka. Też czysta. Robi mu się zimno. Zauważa, że

powoli wokół niego, wokół otwartego na oścież samochodu, wokół plamy

krwi rosnącej pod nim na mokrym asfalcie gęstnieje wianuszek ludzi.

Patrzą na to tak, jak się patrzy na film. Patrzą na zupełnie nierzeczywistą

sytuację, na coś, co zobaczyli po raz pierwszy i pewnie po raz ostatni w

swoim zwykłym, nudnym, banalnym życiu.

Myśli o portfelu. Jest tam trochę kasy, ale przecież to nie grzech mieć

kasę. Nagle przypomina sobie o puzderku. To jest problem. To jest duży

problem. Za chwilę zjedzie się tu policja z całego miasta, a on w

złoconym, płaskim puzderku ma co najmniej pięć gramów

pierwszorzędnej kokainy. Tak, to jest problem.

Tymczasem parking żyje własnym życiem. Przyjeżdżają nowi ludzie

spragnieni tanich zakupów w hipermarkecie. Patrzą na zbiegowisko wokół

srebrnego lexusa. Może to promocja, myślą, może nowy model

samochodu, może jakaś loteria, a może po prostu stłuczka. Co ciekawsi

podchodzą, zaglądają, pytają innych. Co to, film kręcą? Dopiero po chwili

chaotycznych, spiesznych opowieści zaczynają rozumieć, że człowiek

leżący przy samochodzie właśnie został postrzelony.

- Przepraszam, przepraszam, jestem lekarzem - jakiś facet przeciska

się przez tłum gapiów. Jest młody, zdenerwowany, skołowany. Widać, że

nie bardzo wie, co ma robić. Na twarzy zarysował mu się nierównomierny

wilgotny rumieniec. Ale ponieważ jest lekarzem, brnie w tę bezsensowną

sytuację bez wyjścia, tym bardziej że rozdygotana młoda kobieta obok to

pewnie jego żona. Lekarz podchodzi do leżącego. Lekko trzęsą mu się

ręce, może z zimna. Niewielka kropelka błyska mu spod nosa. Stara się

przykryć leżącego kocem.

- Proszę się nie ruszać, karetka już jest w drodze. Może pan mówić?

Nagle lekarz czuje, jak pod kocem ranny mężczyzna łapie go za rękę.

Chwyt jest pewny i mocny. Dłoń rannego jest twarda i chłodna.

- Chcesz mi pomóc? - Ranny patrzy lekarzowi prosto w oczy.

Nie jest łatwo wytrzymać to spojrzenie. Mężczyzna wciska

lekarzowi coś niewielkiego, metalowego w rękę pod kocem.

- Wyrzuć to gdzieś. Nie powinni tego przy mnie znaleźć. Młody

lekarz jest wyraźnie zdenerwowany.

- Ale ja nie mogę...

Za późno. Już ma to coś w ręce. Ręka już nie jest pod kocem. Teraz

to już jego problem. Chwila paniki. Mechaniczny, szybki ruch - do

kieszeni. Rozbiegany wzrok wystraszonego maminsynka - czy ktoś to

widział? Czy ktoś powie jadącej już policji, że ranny mu coś podał!? Boże,

co teraz będzie!? Co jest w tym niewielkim pudełeczku, które parzy go w

kieszeni? Nagłe spojrzenie na żonę - ona widziała. W każdym razie

zobaczyła jego krótką, szybko zamaskowaną panikę.

Lekarz prostuje się. Rozgląda się niepewnie wokoło. Otwarty

samochód, leżący facet, spora dziura od kuli w okolicy serca, krew. Z

oddali dobiega odgłos syreny. Już jadą. Jeszcze jedno spojrzenie na

rannego - widać, że to bogaty gość. Jest młody, najwyżej trzydzieści pięć

lat. Ubrany drogo, modnie, sam zegarek wart jest pewnie tyle co używany

seat lekarza. „Czy to gangster?”, przebiega lekarzowi przez myśl.

- Gdzie jest Cycek?

- Słucham? - lekarz nie dosłyszał chrapliwego pytania rannego.

- Widzisz gdzieś Cycka? Byłem z nim. Też dostał?

Lekarz rozgląda się. Nie widzi Cycka. Nie wie nawet, o kogo chodzi.

Słychać, jak karetka reanimacyjna skręca w stronę hipermarketu.

- Nie ma tu innego rannego, proszę pana, proszę się nie ruszać i nic

nie mówić, karetka już jest blisko.Patrzą sobie w oczy, z rannym jest coraz

gorzej, z trudnością oddycha, jest blady, co chwila wstrząsają nim krótkie

dreszcze. Widać, że chce coś powiedzieć. Lekarz nachyla się nad nim.

Słyszy słaby, chrapliwy szept.

- Nie mów nikomu...

Po czym ranny traci przytomność.

Cycek

Zaczyna mu brakować tchu. Czuje, jak krew pulsująca w czole coraz

mocniej napiera na oczy. Cały się trzęsie. Prawie frunie przez kręte

osiedlowe ścieżki Ursynowa, byle dalej, byle uciec, byle go nie złapali. W

życiu tak nie uciekał, w życiu nie biegł tak szybko. W końcu jednak

obszerne płuca przestają dostarczać tkance mięśniowej wystarczającą ilość

tlenu. Cycek musi się zatrzymać, musi znaleźć odpowiednie miejsce na

króciutki odpoczynek.

Jest! Ten śmietnik będzie dobry. Szybki skręt. Skok przez krzaki i już

jest w środku. Ciemno.

- O kurwa... o kurwa...

Cycek oddycha głęboko. Każdy oddech to kolejne „o kurwa”. Powoli

bledną mu kolorowe plamy przed oczyma. Zaczyna wracać do

rzeczywistości. Nagle słyszy ochrypły bas:

- Co jest!? Co jest!? Wypierdalaj stąd, młody! Już!

Teraz włącza się u Cycka precyzyjnie wytrenowany ciąg odruchów

warunkowych. Obrót, lokalizacja zagrożenia, ocena sytuacji, w tym

samym czasie wydobycie broni, przygotowanie jej do użycia,

unieruchomienie napastnika, przyłożenie mu przeładowanego pistoletu do

głowy. Trwa to ułamek sekundy. Na szczęście Cycek nie wykonuje

ostatniego elementu tej dziesiątki razy powtarzanej sekwencji. Nie pociąga

za spust. Bezdomny śmieciarz leży nieruchomo, przygnieciony kolanem

Cycka. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi.

Wpatruje się czujnym okiem w matową stal Cyckowego heckler und

kocha P30.

- Nie, panie... nie.

Cycek zaczyna rozumieć, kogo ma pod lufą. Błąd! Błąd! Błąd! Po

jakiego chuja wyjmował broń!? Szybko kalkuluje - zabić czy pozwolić

odejść. Jest prawie pewne, że dziad zaraz poleci do psów i za marną

paczkę fajek z filtrem sprzeda Cycka. Jeżeli Cycek go skasuje, zyska

najwyżej te parę minut na złapanie oddechu. Nie, kasować się nie opłaca.

Wstaje i pewnym chwytem podnosi śmierdzącego dziada na równe nogi.

- Idziesz stąd i nikomu ani słowa, jasne!?

- Jasne.

Widać, że rozumie. Minę ma taką, jakby zobaczył przewodniczącego

Sądu Ostatecznego.

- Idziesz stąd!

Dziad wychodzi ze śmietnika. Dopiero teraz Cycek uświadamia

sobie, jak facet śmierdział. Dobra, teraz ma parę minut na podjęcie

decyzji, jak dalej żyć. Bo co do tego, że dotychczasowe dobre życie się

skończyło, nie ma wątpliwości. Co ich, kurwa, podkusiło, żeby jechać do

tego hipermarketu! Spokojnie, spokojnie...

Musieli za nimi jechać. Śledzili lexusa na pewno od samego

centrum. Jak to się stało, że Cycek tego nie zauważył? Jest tylko jedno

wytłumaczenie - to nie był byle cyngiel. To był ktoś.

Wskazuje na to również to, co się stało potem. Przecież facet mógł

zabić ich obu, dlaczego strzelał tylko do Bankiera? Dlaczego strzelał z tak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: