Kim Harrison - Madison Avery - 01 - Umarli czasu nie liczą.pdf - Madison Avery 01 Umarli czasu nie liczą - sysia1544

Umarli czasu nie liczą

Kim Harrison

Madison Avery

Ksi ę ga 1

Andrew i Stuartowi

Prolog

W szyscy to robią. To znaczy umierają. Przekonałam się o tym w dniu moich

siedemnastych urodzin, kiedy zginęłam w wypadku samochodowym po balu maturalnym. Ale

to nie był wypadek. To był starannie zaplanowany zamach, drobna potyczka w wielkiej

wojnie między żniwiarzami światła i ciemności, nieba i piekła, wolnej woli i przeznaczenia.

Tyle że ja nie wylogowałam się z życia jak większość ludzi. Przez pewien błąd utkwiłam,

martwa, na ziemi. Anioł, któremu nie udało się mnie ochronić, i amulet, który ukradłam

swojemu zabójcy - tylko dzięki nim nie skończyłam tam, dokąd chcieli mnie posłać żniwiarze

ciemności. To znaczy w krainie śmierci.

Nazywam się Madison Avery i jestem tu, żeby powiedzieć wam, że poza tym, co można

zobaczyć, usłyszeć albo poczuć, jest coś jeszcze. Bo ja to widzę, słyszę, czuję i przeżywam.

Rozdział 1

O parłam się ramieniem o szorstki kamień. Oddychałam z trudem. Widziałam, jak

plamki słonecznego światła przesuwają się po moich adidasach, czułam, jak wiatr muska mi

włosy na karku. Dzieciaki pływające w pobliskim jeziorze śmiały się głośno i krzyczały, ale

ich wesołe głosy tylko sprawiły, że mój żołądek jeszcze bardziej się skurczył. Niech Barnaba

martwi się o to, jak nadrobić cztery miesiące bezowocnych ćwiczeń w ciągu zaledwie

dwudziestu minut.

- Spokojnie - mruknęłam, spoglądając na anioła stojącego po drugiej stronie ścieżki. Opierał

się plecami o pień sosny i miał zamknięte oczy.

Barnaba był prawdopodobnie stary jak świat, ale ze swoją szczupłą sylwetką, w dżinsach i

czarnym podkoszulku wyglądał jak nastolatek. Był aniołem śmierci o lekko kręconych

włosach i brązowych oczach. Na nogach miał. dziurawe tenisówki. Czy to znaczy, że te

dziurawe tenisówki są święte? - zastanawiałam się, nerwowo tocząc stopą sosnową szyszkę.

Musiał poczuć na sobie mój wzrok, bo otworzył oczy.

- Starasz się przynajmniej, Madison? - spytał.

- Uch. Tak - sapnęłam, choć wiedziałam, że to beznadziejny przypadek. Wbiłam wzrok w

swoje buty. Były żółte i zawiązane na fioletowe sznurówki, a na palcach miały małe czaszki i

skrzyżowane piszczele. Pasowały do ufarbowanych na fioletowo końców moich jasnych

włosów - nie żeby ktoś inny kiedykolwiek to zauważył.

- Jest tak gorąco, że nie mogę się skoncentrować - jęknęłam.

Uniósł brwi, spoglądając na moje krótkie spodenki i top. Właściwie nie było mi gorąco,

czułam się za to niespokojna. Rankiem, kiedy wymknęłam się z domu i pojechałam na

rowerze pod szkołę, na spotkanie z Barnabą, nie miałam pojęcia, że wybieramy się na letni

obóz. Trochę zrzędziłam, ale tak naprawdę miło było wyrwać się na chwilę z Three Rivers.

Uniwersyteckie miasteczko, w którym mieszkał mój ojciec, było całkiem w porządku, ale

jako nowa nie miałam tam łatwego życia.

- Temperatura nie ma z tym nic wspólnego - powiedział, a ja zaczęłam szybciej toczyć

szyszkę tam i z powrotem podeszwą buta. - Spróbuj wyczuć moją aurę. Jestem tuż

przed tobą. Zrób to albo zabieram cię do domu.

Kopnęłam szyszkę i westchnęłam. Jeśli wrócimy do domu, ten, kogo mieliśmy tu chronić -

kimkolwiek jest - zginie.

- Próbuję . - Oparłam się plecami o głaz i dotknęłam czarnego kamienia w srebrnej oprawie,

który miałam zawieszony na szyi. Słysząc, jak mój nauczyciel chrząka ze zniecierpliwieniem,

zamknęłam oczy i usiłowałam wyobrazić sobie otaczającą mnie mgiełkę.

Próbowaliśmy komunikować się telepatycznie. Gdybym potrafiła nadać moim myślom ten

sam kolor, jaki miała mgła wokół Barnaby, moje myśli przeniknęłyby do niej. Wtedy by je

słyszał. Nie było to łatwe, szczególnie, że nawet nie widziałam jego aury. Po czterech

miesiącach nauki nie zaliczyłam nawet pierwszego stopnia wtajemniczenia.

Mój towarzysz był żniwiarzem światła. Żniwiarze ciemności zabijali ludzi, kiedy widzieli, że

w przyszłości mogą oni zrobić coś niezgodnego z wielkim planem przeznaczenia. Żniwiarze

światła starali się ich powstrzymać, by ludzie mogli kierować się wolną wolą. Barnaba, który

miał zapobiec mojej śmierci, musiał uważać mnie za jedną ze swoich największych porażek.

Ale ja nie poddałam się bez walki. Wierzgałam i protestowałam przeciw swojej

przedwczesnej śmierci, a kiedy ukradłam mojemu zabójcy amulet, w pewien sposób udało mi

się uratować. Amulet dawał mi iluzję ciała. Nadal nie wiedziałam, gdzie znajduje się moje

prawdziwe ciało. Co trochę mnie niepokoiło. Nie wiedziałam też, dlaczego miałam umrzeć.

Amulet, kiedy wzięłam go do ręki, był jednocześnie gorący jak ogień i zimny jak lód. Zmienił

kolor z bladej szarości na głęboką czerń, która jakby pochłaniała światło. Ale od tego czasu...

nic się już z nim nie działo. Im bardziej chciałam go jakoś wykorzystać, tym bardziej

przypominał zwykły, pozbawiony magicznej mocy kamień.

Barnaba otrzymał teraz nowe zdanie - miał mnie chronić, na wypadek gdyby żniwiarz, który

mnie zabił, chciał odzyskać swój amulet. Ja wróciłam, na tyle na ile było to możliwe, do

normalnego życia. Najwyraźniej fakt, że udało mi się przejąć amulet i nie zmienić się przy

tym w garść popiołu, był dość niezwykły. A więc i ja byłam kimś niezwykłym. Ale rola

ochroniarza nie zachwycała Barnaby i wiedziałam, że nie mógł się już doczekać chwili, w

której będzie mógł wrócić do swoich zwykłych obowiązków, czyli przede wszystkim do

ratowania ludzkich dusz. Gdybym wreszcie nauczyła się kontaktować z nim w myślach,

mógłby wrócić do swoich zadań. Siedziałabym sobie w domu, w miarę bezpieczna, bo

mogłabym go wezwać, gdyby pojawili się żniwiarze ciemności. Ale się nie udawało.

- Barnaba - powiedziałam znużona - jesteś pewny, że potrafię to zrobić? Nie

jestem żniwiarzem. Może nie umiem czytać w twoich myślach, bo jestem martwa.

Pomyślałeś o tym?

W milczeniu spojrzał na otoczone sosnami jezioro i wzruszył ramionami. Coś w tym geście

powiedziało mi, że pomyślał.

- Spróbuj jeszcze raz - odparł łagodnie. Zacisnęłam palce na amulecie tak mocno, że jego

srebrna oprawa wbiła mi się w skórę. Usiłowałam wyobrazić sobie mojego nauczyciela. Jego

przystojną twarz, swobodny wdzięk, którego brakowało moim szkolnym kolegom, i

zniewalający uśmiech. Nie, nie podkochiwałam się w nim, naprawdę, ale musiałam przyznać,

że wszystkie anioły śmierci, które dotąd widziałam, były bardzo atrakcyjne. Zwłaszcza ten,

który mnie zabił.

Mimo długich nocy, które spędziliśmy na dachu mojego domu, wspólnie ćwicząc, nie

mogłam nic wykrzesać z tego lśniącego czarnego kamienia. Barnaba bywał u nas tak często,

że ojciec uznał go za mojego chłopaka, a moja szefowa z kwiaciarni sądziła, że powinnam go

trochę przyhamować.

Oderwałam się od głazu.

- Przykro mi. Idź i rób swoje. Ja posiedzę i zaczekam na ciebie. Nic mi się tu nie

stanie. - Może po to właśnie mnie tu zaciągnął. Będę bezpieczniejsza tutaj, czekając na

niego, niż kilkadziesiąt kilometrów dalej, sama. Nie byłam tego pewna, ale wydawało mi się,

że Barnaba okłamał swojego przełożonego co do moich postępów, żeby móc wrócić do pracy.

Żniwiarz światła, który kłamie - to się najwyraźniej zdarzało.

Zacisnął wargi.

- Nie. To nie jest dobry pomysł - podszedł i wziął mnie pod ramię. - Chodźmy.

Wyrwałam mu się.

- Co z tego, że nie potrafię wezwać cię w myślach? Jeśli nie chcesz mnie tu

zostawić, pójdę z tobą i postaram się nie przeszkadzać. Jezu, to jest obóz letni.

Co może mi się tu stać?

- Wszystko - odparował, krzywiąc gładką, młodzieńczą twarz.

Ktoś zbliżał się do nas ścieżką. Odsunęłam się od Barnaby.

- Nie będę wchodziła ci w drogę. Nikt nawet się nie dowie, że tu jestem -

upierałam się.

Zmarszczył brwi, jakby zmartwiony.

Kim Harrison - Madison Avery - 01 - Umarli czasu nie liczą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: