zabiegi_ratunkowe_stosowane_w_stanach_zagrozen-eioba.pdf

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

Zabiegi ratunkowe stosowane w stanach zagrożeń

Udrożnienie dróg oddechowych - rurka ustno-gardłowa

Rurka ustno-gardłowa - Guadela jest wykonana z tworzywa sztucznego,

posiada na swym zewnętrznym końcu kryzę a jej część umieszczona w

jamie ustnej ma kształt spłaszczony dzięki czemu dobrze układa się między

podniebieniem a językiem. Wstępuje w różnych rozmiarach od

noworodkowej do dorosłych. Orientacyjnie rozmiar rurki można określić

dobierając ją do długości odpowiadającej odległości pomiędzy kącikiem ust

oraz końcem płatka ucha. U dorosłych najczęściej stosuje się 2,3,4. W

czasie wprowadzania należy uważać aby nie zepchnąć języka ku tyłowi, co

doprowadzić może do niedrożności.

Wskazania:

- uraz wielonarządowy i wstrząs hipowolemiczny nie reagujący na

tlenoterapię,

- uraz głowy, śpiączka i stan nieprzytomności związany z ryzykiem

zachłyśnięcia,

- niezdolność do odksztuszania wydzieliny lub brak odruchów chroniących

drogi oddechowe u pacjenta nieprzytomnego,

- niedrożność górnych dróg oddechowych

Wykonanie zabiegu:

- otworzyć usta pacjenta, upewnić się iż nie ma ciała obcego

- wprowadzić rurkę do jamy ustnej w pozycji odwrotnej (wgłębieniem w dół)

aż do miejsca połączenia podniebienia twardego i miękkiego

- następnie obrócić rurę o 180 stopni, potem wprowadzić dalej aż przyjmie

właściwą pozycję

Najczęstsze błędy:

osoba nieprzytomna płytko

Wiek (lata)

Masa ciała (kg)

Określenie

Numer

Długość (mm)

wcześniak

1-2,5

noworodkowa

noworodek

3-5

noworodkowa/mała

0,5

6-9

mała

1-2

10-13

mała

4-6

15-20

średnia

8-10

25-32

średnia/duża

4/5

35-45

duża

100

dorosły

50-90

duża

100

Udrożnienie dróg oddechowych - maska krtaniowa

Składa się z szerokiej rurki wyposażonej w owalny wypełniony powietrzem

mankiet, którego zadaniem jest zapewnienie szczelności u wejścia do

krtani. Udowodniono iż jest prosty w wykonaniu ale nie zapewnia ochrony

dróg oddechowych przez zachłyśnięciem.

Wskazania:

- uraz wielonarządowy i wstrząs hipowolemiczny nie reagujący na

tlenoterapię,

- uraz głowy, śpiączka i stan nieprzytomności związany z ryzykiem

zachłyśnięcia,

- niezdolność do odksztuszania wydzieliny lub brak odruchów chroniących

drogi oddechowe u pacjenta nieprzytomnego,

- niedrożność górnych dróg oddechowych

Wykonanie zabiegu:

- dobiera się maski krtaniowe upewniwszy się wcześniej iż mankiet

uszczelniający jest całkowicie opróżniony.

- zewnętrzną powierzchnię żelujemy

- pacjenta układamy na plecach

- trzymając jak pióro wyprowadzamy maskę do ust by jej otwór dystalny był zwrócony ku stopom pacjenta,

wprowadzamy pod górne siekacze zachowując kontakt z podniebieniem aż do chwili gdy maska dochnie

tylnej ściany gardła

- następnie naciska ją się w tył i ku dołowi wzdłuż krzywizny tylnej ściany gardła aż do oporu.

- wypełnia się mankiet ustaloną przez producenta ilością co powinno spowodować uniesienie rurki.

- potwierdzenie drożności odbywa się za pomocą osłuchania.

Rozmiar Masa ciała (kg) Objętość mankietu (ml)

1 <6,5 2-5

2 6,5-20 7-10

2,5 20-30 14

3 30-70 15-20

4 70-90 25-30

5 >90 30-40

Udrożnienie dróg oddechowych - intubacja dotachawicza

Wskazania:

- uraz wielonarządowy i wstrząs hipowolemiczny nie reagujący na

tlenoterapię,

- uraz głowy, śpiączka i stan nieprzytomności związany z ryzykiem

zachłyśnięcia,

- niezdolność do odksztuszania wydzieliny lub brak odruchów

chroniących drogi oddechowe u pacjenta nieprzytomnego,

- niedrożność górnych dróg oddechowych,

- zła lub pogarszająca się gazometria

- ostra niewydolność oddechowa.

Wykonanie zabiegu:

- natlenienie pacjenta przy użyciu worka z zastawką bezzwrotną i

maską twarzową; ręce pacjenta należy przytrzymać, jeśli jest on

przytomny

- szyja pacjenta odgięta, potylica uniesiona (pozycja „węszenia")

celem zrównania osi krtani, gardła i jamy ustnej, jak również pola

widzenia intubującego

- otwarcie ust ruchem nożycowym palców lub przez odsunięcie

żuchwy,

usunięcie protez zębowych

- łyżka laryngoskopu (#3 lub 4) wprowadzona od prawej strony

jamyustnej przesuwa język na stronę lewą

- struny głosowe uwidacznia się przykładając siłę do laryngoskopu

wzdłuż jego rękojeści. Bardzo istotne jest unikanie używania

laryngoskopu jako dźwigni, jak również kontaktu laryngoskopu z

zębami pacjenta

- manewr Sellicka, polegający na uciśnięciu chrząstki

pierścieniowatej, stosowany jest celem zapobieżenia biernemu

cofaniu się treści żołądkowej i łatwiejszego uwidocznienia strun

głosowych. Jeżeli jest to konieczne, należy odessać treść z jamy

ustnej.

- rurkę dotchawiczą wprowadza się pomiędzy struny głosowe aż do osiągnięcia znacznika 19-21 cm na

wysokości prawego brzegu ust.

- mankiet rurki wypełnia się powietrzem, a rurkę dotchawiczą podłącza do worka Ambu z zastawką

bezzwrotną i źródła 100% tlenu.

- osłuchać okolicę żołądka. Jeżeli słyszalne są pęcherzyki powietrza, rurka dotchawiczą znajduje się w

przełyku, skąd musi być natychmiast usunięta. Natlenić pacjenta przy użyciu maski twarzowej połączonej z

workiem zastawką bezzwrotną i ponowić intubację tchawicy. Po wprowadzeniu rurki dotchawiczej jeszcze

raz osłuchać okolicę żołądka

Jeżeli nie słychać powietrza wdmuchiwanego do żołądka, sprawdzić oba pola płucne z przodu i bocznie w

celu oceny obecności równych szmerów oddechowych. Jeżeli szmery oddechowe są słabsze po stronie

lewej, rurkę należy nieco wycofać po uprzednim spuszczeniu powietrza z mankietu uszczelniającego.

Sprawdzić nowe położenie przez osłuchiwanie, zabezpieczyć rurkę dotchawiczą przez oklejenie i osłuchać

ponownie.

- za pomocą przenośnego sprzętu RTG sprawdzić położenie rurki dotchawiczej, jednocześnie wykluczając

odmę opłucnową.

- zawsze sedować pacjentów zaintubowanych lub zwiotczonych. Należy pamiętać o analgezji, gdyż

pacjenci zaintubowani nie mogą przekazać informacji o doznawanym bólu.

Najczęstsze błędy i niebezpieczeństwa:

- nieprawidłowe ułożenie głowy,

- uszkodzenie jamy ustnej, zębów,

- zbyt gruba rurka,

- prowadnica wychodzi poza koniec rurki,

- jednostronna intubacja (najczęściej prawe główne oskrzele)

- omyłkowa intubacja przełyku,

- przepuklina balonika rurki,

- skurcz głośni i krtani,

- prężna odma opłucnowa.

Wiek dziecka Średnica (mm)*

Mankiet uszczelniający

Odległość od warg (cm)

noworodek

3,0

nie

1-6 mż.

3,5

nie

6-18 mż.

4,0

nie

1,5-2 lat

5,0

nie

3-4 lat

5,0

nie

5-6 lat

5,5

nie

7-8 lat

6,0

nie

9 lat

6,0

tak

10-11 lat

6,5

tak

>11 lat

7,0

tak

Defibrylacja

Defibrylacja elektryczna polega na jednoczasowej depolaryzacji mięśnia

serca za pomocą energii elektrycznej uzyskanej z rozładowania

kondensatora, przy czym impuls elektryczny jest wyzwalany

odpowiednim przyciskiem w aparacie do defibrylacji, niezależnie od

zapisu elektrokardiograficznego. Zabieg ten jest wykonywany w nagłych

przypadkach (migotanie komór).

Wskazania:

- migotanie komór

- częstoskurcz komorowy bez tętna

Wykonanie zabiegu:

- z chwilą wystąpienia nzk. prowadzić zewnętrzny masaż serca,

- włączyć aparat do sieci i wcisnąć przycisk DEF,

- pokryć pastą przewodzącą elektrody aparatu,

- wybrać wielkość impulsu elektrycznego (200 J, 200 J, 360 J) za pomocą odpowiedniego pokrętła,

- przyłożyć elektrody w odpowiednie miejsce klatki piersiowej pacjenta (jedną w okolicy koniuszka serca,

drugą nieco powyżej i w stronę prawą stosunku do podstawy serca),

- upewnić się czy nikt nie nie dotyka się do pacjenta

- spowodować wyzwolenie impulsu.

Defibrylacja nie zawsze przywraca rytm własny serca. W takich przypadkach należy zabieg powtórzyć,

stosując impuls o większej mocy lub skorygować położenie elektrod defibrylatora.

Kardiowersja elektryczna

Kardiowersja elektryczna różni się od defibrylacji zsynchronizowaniem wyładowania

kondensatora z czynnością elektryczną serca. Zabieg ten wykonuje się w uśpieniu, które

powoduje się podaniem krótkotrwale działających leków znieczulających (Epontol, Sombrevin,

Brietai).

Wskazania:

- zaburzenia rytmu

- migotanie przedsionków

- częstoskurcz komorowy

Wykonanie zabiegu:

- ułożenie chorego płasko, bez poduszki, na łóżku zabiegowym.

- sprawdzenie, czy chory ma sztuczną ruchomą protezę zębową, jeżeli tak - - to należy ją

wyjąć.

- podłączenie chorego do aparatu do kardiowersji elektrycznej.

- podłączenie wlewu kroplowego

- sprawdzenie i przygotowanie zestawu do intubacji.

- włączenie aparatu do sieci elektrycznej oraz wciśnięcie przycisku „SYNC".

- sprawdzenie zapisu na monitorze

- wybranie odprowadzenia EKG, w którym załamek R zespołu QRS przekracza poziom

wyzwalający (każdemu załamkowi R odpowiada sygnał dźwiękowy aparatu).

- pokrycie elektrod pastą przewodzącą.

- przygotowanie zleconego przez lekarza środka znieczulającego.

- podanie środka znieczulającego.

- ustawienie wielkości energii impulsu (100, 200, 300 J) za pomocą odpowiedniego pokrętła.

- przyłożenie elektrod w odpowiednie miejsce klatki piersiowej pacjenta.

- przyciśnięcie odpowiednich dla każdego aparatu przycisków, umożliwiających rozładowanie się

kondensatora.

Po wykonaniu kardiowersji i uzyskaniu powrotu rytmu zatokowego należy nadal pilnie

obserwować chorego, zwracając szczególną uwagę na jego oddech oraz zachowanie się ciśnienia

i tętna ze względu na możliwość wystąpienia takich powikłań, jak: bezdech, hipowentylacja,

zaburzenia rytmu serca, hipotonia. Kardiowersja elektryczna jest zabiegiem w miarę

bezpiecznym i powikłania obserwuje się rzadko.

Elektrostymulacja przezskórma

Wskazania:

- rzadkoskurcz krytyczny z objawami małego rzutu minutowego, z częstością akcji serca

zazwyczaj poniżej 50/min nieustępujący po lekach (atropina, izoprenalina), a także powikłany

przedwczesnymi pobudzeniami komorowymi, wieloogniskowymi lub blisko sprzężonymi z

zespołami QRS (zjawisko "R na T"). Rzadkoskurcz krytyczny może być następstwem dysfunkcji

węzła zatokowego, jak i zaburzeń przewodzenia.

- blok p-k typu Mobitza z szerokimi zespołami QRS, także bez napadów asystolii.

- blok p-k III° z wąskimi zespołami QRS przebiegający z napadami asystolii lub blok p-k III°

szerokimi zespołami QRS, także bez tych napadów.

- blok trójwiązkowy (blok prawej odnogi pęczka Hisa, przedniej wiązki lewej odnogi oraz

utrudnienie przewodzenia p-k I° i II°; blok lewej odnogi oraz blok p-k I° i II°; blok odnogi

prawej, blok tylnej wiązki lewej odnogi oraz blok p-k I° i II°)

- bbjawowy blok p-k całkowity z napadami okresowej asystolii lub objawowa choroba węzła

zatokowego (rzadkoskurcz zatokowy, zahamowanie zatokowe, wolne migotanie przedsionków)

do czasu wszczepienia rozrusznika serca (transport chorego do ośrodka implantacji

stymulatorów).

- objawowy blok p-k całkowity z wolną czynnością komór lub napadami asystolii w przebiegu

zapalenia mięśnia serca o różnej etiologii (reumatyczne, wirusowe, bakteryjne, inne).

- objawowy blok p-k całkowity lub zaburzenia bodźcotwórczości (rzadkoskurcz zatokowy,

zahamowania zatokowe) w przebiegu zatrucia substancjami chemicznymi lub lekami

(naparstnica, leki antyarytmiczne).

- zabezpieczenie w czasie zabiegów kardiochirurgicznych, chirurgicznych, porodu u chorych z

ryzykiem wystąpienia asystolii w przebiegu zaawansowanych zaburzeń przewodzenia lub

bodźcotwórczości: objawowa choroba węzła zatokowego, bloki p-k, złożone bloki odnóg z

zaburzeniami przewodzenia p-k lub bez nich.

- zabezpieczenie czasową stymulacją zabiegów kardiochirurgicznych stało się postępowaniem

rutynowym także u chorych bez zaburzeń przewodzenia, ze względu na często występującą

pooperacyjną bradykardię, obciążającą hemodynamikę

- komorowe i nadkomorowe zaburzenia rytmu.

Wykonanie zabiegu:

- umieścić przednią elektrodę na przedniej stronie klatki piersiowej postronie lewej w miejscu

uderzenia koniuszkowego (zwykle jest to liniaśrodkowoobojczykowa poniżej brodawki sutkowej).

Elektrody oznacza się jako przednią i tylną. Elektroda przednia jest okrągła, elektroda tylna

prostokątna.

- elektrodę tylną umieszcza się dokładnie naprzeciwko przedniej na plecach pacjenta w okolicy

łopatki

- elektrody łączy się ze stymulatorem. Pacjent podłączony jest do monitora EKG połączonego z

zestawem stymulującym. Do monitorowania rytmu pacjenta niezbędny jest monitor mogący

pracować w czasie stymulacji - jeżeli u pacjenta występuje bradykardia, włączyć stymulator w

trybie„na żądanie" z częstością 80-90/min.

- powoli zwiększać prąd wyjściowy (mierzony w mA) aż do pojawienia się odpowiedzi komór.

Skontrolować wartość ciśnienia tętniczego krw i oraz stan kliniczny. Pacjenci z beczkowatą

klatką piersiową, z odmą opłucnową, tamponadą serca lub wysiękiem w jamie opłucnowej będą

wymagali znacznie większego prądu wyjściowego do uzyskania przejęcia rytmu

- do zapewnienia pacjentowi komfortu może być niezbędna sedacja lubanalgezja. Należy

uważać, aby nie doprowadzić do załamania ciśnienia tętniczego i wydolności oddechowej

pacjenta.

- jeżeli doszło do zatrzymania krążenia, można zastosować tryb stymulacji stały lub

asynchroniczny. Stymulacji przezskórnej powinno się używać tylko we wczesnej fazie

zatrzymania krążenia. Zwykle jednak jest ona nieskuteczna.

Nakłucie jamy opłucnej

Wskazania:

- diagnostyczna

- terapeutyczna punkcja wysięku

- wstrzyknięcie cytostatyków

- ropniak opłucnej

- odma opłucnowa.

Wybór miejsc punkcji

ewakuacja powietrza - druga przestrzeń międzyżebrowa w linii środkowoobojczykowej (przednia

część klatki piersiowej), pacjent w pozycji leżącej na plecach.

ewakuacja płynu - siódma przestrzeń międzyżebrowa na wysokości łopatki, pacjent w pozycji

siedzącej.

Wykonanie zabiegu.

- przygotować skórę, tkanki znieczulić miejscowo (Ligocaina 1%) aż do okostnej dolnego żebra,

- punktować skórę bezpośrednio nad żebrem, przejść igłą ponad górnym brzegiem żebra i

bezpośrednio nad nim wprowadzić do jamy opłucnowej, jednocześnie stale aspirując tłokiem

strzykawki, zatrzymać igłę, gdy tylko w strzykawce pojawi się powietrze lub płyn,

- jeżeli pożądany jest drenaż ciągły, do jamy opłucnowej na głębokość 6-8 cm można

wprowadzić cewnik, następnie należy wycofać igłę, a cewnik zabezpieczyć

- po zabiegu wykonać RTG klatki piersiowej.

Ułożenie w pozycji bocznej bezpiecznej

W pozycji bezpiecznej, zwanej także pozycją ustaloną, układa się chorych nieprzytomnych,

którzy jednak prawidłowo oddychają i mają wyczuwalne tętno. Takie ułożenie ciała zapobiega

blokowaniu gardła przez język i umożliwia swobodne wypływanie płynów z ust, ponieważ głowa

jest nieco niżej niż reszta ciała. Zmniejsza to ryzyko groźnego zadławienia. Głowa, szyja i plecy

chorego znajdą się w jednej linii, podczas gdy zgięte kończyny podpierają ciało i utrzymują je w

wygodnym, stabilnym położeniu. Uwaga! W pozycji tej nie wolno układać nieprzytomnego, jeśli

podejrzewamy uraz pleców lub kręgosłupa.

Wykonanie:

1. Zdjąć ratowanemu okulary.

2. Uklęknąć obok ratowanego i upewnić się, że obie jego kończyny

dolne są wyprostowane.

3. Kończynę górną od strony ratownika ułożyć w zgięciu 90° w

stawie barkowym i łokciowym, przy czym po zgięciu łokcia dłoń

powinna być skierowana ku górze.

4. Przełożyć dalsze ramię ratowanego w poprzek jego klatki

piersiowej, a grzbiet jego ręki podłożyć pod policzek.

5. Drugą ręką uchwycić dalszą kończynę dolną ratowanego tuż

ponad kolanem i podciągnąć ją ku górze , nie odrywając stopy od

podłoża.

6. Trzymając nadal rękę ratowanego pod policzkiem, pociągnąć za

jego dalszą kończynę dolną tak, by ratowany obrócił się na bok w

kierunku ratownika.

7. Ustawić kończynę dolną ratowanego, która znajdzie się u góry

tak, by w stawie biodrowym i kolanowym była ona zgięta pod kątem

prostym.

8. Odgiąć głowę ratowanego ku tyłowi, by upewnić się, że drogi

oddechowe są drożne.

9. Gdy jest to konieczne, ułożyć rękę ratowanego pod policzkiem

tak, by utrzymać głowę w odgięciu.

10. Regularnie sprawdzać oddychanie.

Podsumowując, trzeba podkreślić, że mimo wszystkich trudności, na

jakie napotyka się w trakcie szkolenia i w praktyce, bez wątpienia

ułożenie oddychającej osoby nieprzytomnej w pozycji bezpiecznej

może uratować jej życie.

Autor: Ratownik Medyczny

Przedruk ze strony: http://www.ratownictwo.republika.pl/postepowanie/zabiegi.htm

Artykuł pobrano ze strony eioba.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: