Lennox Marion -Olsnienie.pdf

Marion Lennox

Olśnienie

PROLOG

Decyzja zapadła o drugiej w nocy. Na oddziale od paru

godzin nic się nie działo. Żadnych wyrostków, perforacji

czy nawet pobić. Absolutna cisza.

Jego to nie zadowalało. Nie minęła nawet połowa

dyżuru, a już cztery pielęgniarki i jeden stażysta zdążyli

zatroszczyć się o stan jego ducha.

- Doktorze, jeżeli chce pan porozmawiać...

Nie chciał. Spoglądał na nich spode łba, po czym

wracał do lektury. Najbardziej interesował go dział ofert

pracy w najnowszym numerze fachowego czasopisma.

- Gdzie jest Dimboola?

- Moja ciotka tam mieszka - odezwała się jedna

z pielęgniarek. - Dimboola leży w północno-zachodniej

Wiktorii. Ciotka mówi, że to bardzo przyjemne mia

steczko.

- Aha. - Skreślił to ogłoszenie. Po chwili zadał ko

lejne pytanie. - A Mission Beach?

- W północnym Queenslandzie - poinformowała go

ta sama pielęgniarka. - Pamiętasz Joego i Jodie?

- Kogo?

- W zeszłym roku Joe był u nas na stażu, pediatra.

Taki wysoki, dobrze zbudowany blondyn. Bardzo przy

stojny, taki jak ty... Marzenie każdej dziewczyny.

- Uśmiechnęła się, by dać mu do zrozumienia, że chce

160

MARION LENNOX

podnieść go na duchu. Ostatnimi czasy ten cel przy

świecał całemu zespołowi.

- Joe ożenił się z Jodie z intensywnej opieki - podjęła,

gdy nie zareagował. - Wyjechali stąd do Port Douglas

niedaleko Mission Beach.

Jedyna istotna dla niego informacja była taka, że

w sąsiedztwie Mission Beach mieszkają ludzie, którzy go

znają. Skreślić. Kolejne propozycje okazały się nie do

przyjęcia z tego samego powodu.

- Gdzie jest Cradle Lake? - zapytał jakiś czas później,

spoglądając na kolegów. - Słyszeliście o Cradle Lake?

- Nie - przyznał się anestezjolog Graham. - Na

Tasmanii jest Cradle Mountain. Może Cradle Lake jest

gdzieś w pobliżu.

- Chyba nie, bo kod pocztowy wskazuje na Nową

Południową Walię.

- Nie mam pojęcia.

- Nikt nie wie, gdzie to jest? - Cztery osoby pokręciły

głową. - Super. - Kółkiem zaznaczył ofertę. - Tam

pojadę.

Telefon obudził Ginny o drugiej w nocy. Mimo że się

go spodziewała, ogarnęło ją przerażenie.

To Richard. Dzwoni ze szpitala. Nie chciał, by była

przy nim, gdy pozna wyrok, i do tej pory zwlekał z jej

powiadomieniem. Czy można mieć mu to za złe? Wystar

czy sobie wyobrazić, ile odwagi wymaga wysłuchanie

takiej informacji, a co dopiero dzielenie się nią z bliskimi.

- Drugi przeszczep jest niemożliwy - rzekł bezbarw

nym głosem. - Tak orzekli specjaliści.

- Tego się obawiałam - szepnęła. - Do myślenia dało

OLŚNIENIE

161

mi to, że nie zadzwoniłeś wcześniej. - Z trudem hamowa

ła łzy. - Richard, przyjadę do ciebie.

- Nie. Nie teraz.

- Co robisz?

- Patrzę w sufit i zastanawiam się, jak sobie z tym

poradzę. Poza tym nie wiem, czy mam prawo cię prosić...

- O co?

- Ginny... chcę wrócić do domu. Do Cradle Lake.

Wzięła głęboki wdech. Od lat unikała tej miejscowo

ści, a on nazywa ją „domem". No cóż, „dom" jest tam,

gdzie człowiek zostawił serce. Cradle Lake zdecydowa

nie nie jest jej „domem".

- Richard, w Cradle Lake nie ma specjalistów. Tam

pewnie nie ma nawet zwyczajnego lekarza.

- Specjaliści nie mają już nic do roboty... - Zawiesił

głos, a ona wstrzymała oddech. - Teraz tylko... Chcę

mieć pewność, że to pójdzie gładko. Mam przecież

siostrę, która jest lekarzem. Zrobisz wszystko, co należy.

- Nie wiem, czy potrafię.

- Potrafisz uwolnić mnie od bólu?

- Tak. - Co do tego nie miała wątpliwości.

- O to chodzi.

- Ale nasz dom... - Rozpaczliwie starała się odwlec

to, co nieuniknione. - Od lat nikt go nie dogląda.

- Wystarczy doprowadzić go do stanu używalności.

Nie potrzebujemy luksusów. Żeby dać ci parę dni czasu,

mogę zostać w szpitalu do weekendu.

Dzięki, pomyślała. Kłębiły się w niej emocje: od

smutku przez zmieszanie aż po złość. Richard może

poczekać, aż ona zrezygnuje z ukochanej pracy! Aż

zlikwiduje mieszkanie i przeprowadzi się do znienawi-

162

MARION LENNOX

dzonego domu w miejscowości, która budzi w niej

niechęć. Przymknęła oczy w oczekiwaniu, że złość przej

dzie. Wiedziała z doświadczenia, że gniew potrafi wy

przeć smutek. To dlatego jest teraz taka zła, mimo że na

niewiele się to przyda, bo smutek zawsze wraca.

Nie okaże złości. Ani smutku.

- Jesteś pewien, że chcesz tam jechać?

- Tak - odrzekł tym razem już mocniejszym głosem

- jestem tego pewien. Będę siedział na werandzie i...

- Nie musiał kończyć. Oboje znali słowo, które miało

zakończyć tę wypowiedź. W ich rodzinie stałe się przewi

jało. - Ginny, zrobisz to dla mnie?

- Oczywiście, przecież wiesz.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: