Hohl Joan - Policjant Wolfe.pdf - Hohl Joan - glinka7-1987

ROZDZIAL PIERWSZY

Bylaby piekna, gdyby wielkie, okragle okulary nie

nadawaly jej twarzy nieco sowiego wygladu.

J ake W olfe siedzial nad filizanka kawy przy kon-

tuarze baru z hamburgerami sasiadujacego z terenem

uczelni Obserwowal ukradkiem mloda kobiete za-

jmujaca stolik w rogu lokalu.

Ladna twarz. kaskada kasztanowych wlosów opa-

dajacych na ramiona; czubek szczuplego, ksztahnego

nosa wycelowany w rozlozona na stoliku ksiazke.

- Dolac? - zapytal Dave zatrzymujac sie naprzeciw

Jake'a i unoszac dzbanek nad jego filizanka.

- Uhm. -lake niechetnie oderwal wzrok od dziew-

czyny. - Co to za sowa przycupnela tam w kacie?

- Nazywa sie Cummings ~ odparl Dave, prze-

chylajac dzbanek. - Sarah. Mila.

O Davie mozna powiedziec wszystko, tylko nie to,

ze zagada czlowieka na smierc, pomyslal Jake, dzieku-

jac skinieniem glowy za kawe.

- Jest tu nowa? Robi studia podyplomowe?-usilo-

wal wydusic z bufetowego jakies informacje. Wreszcie

uslyszal:

- Nie. Nowa, ale nie studentka. Wyklada historie.

- Nauczycielka historii? ~ skrzywil sie Jake. - Na

historu zawsze sie nudzilem. No, moze gdyby to ODa

mnie uczyla ... - Spojrzal wymownie w kierunku nie-

znajomej.

- Fakt. - Dave zachichotal. - Moje nauczycie1k.i

zawsze byly stare. Do tego te nobliwe, ohydne su-

kienki i znoszone pantofle ... I liniJb. Do walenia

uczniów po glowach. Jasne, wiem, co masz na my-

sli.

Jak: na Dave'a, byl to juz caly potok slów. Ja.ke

odslonil biale zeby, obdarzajac go promiennym usmie-

chem. Dostrzegl katem oka, ze "sowa" zamknela

ksiazke i wstala.

- Dave - mruknal. - Moze bys mnie przedstawil

pani profesor?

- Bo ja wiem? - Dave obrzucil spojrzeniem mundur

Jake'a. - Nie jestes na sluzbie?

- No to co?- obruszyl sie Jake.

••Sowa" zbieralajakics swojerzer:Ly. Zdjela okulary,

co potwierdzilo przypuszczenia Jake'a. Byla rzeczywi-

scie piekna.

- Przeciez i tak ja kiedys poznam -mruknal. - Nie

pamietasz, ze teren uczelni to mój rewir? Dlaczego

troche tego nie przyspieszyc?

Kobieta zblizala sie do nich. Jake wstnymal oddech

i spojrzal wymownie na Dave'a, który zrozumial to

spojrzenie i ukryta w nim grozbe.

- Och, panno Cummings ... - Dave zatrzymal ja,

gdy przechodzila obok stolka sasiadujacego z tym,

który zajmowal Jake. - Czy poznala juz pani miejs-

cowego gline?

- Gline? - w glosie dziewczyny dal sie slyszec

niepokój.

l!'OUCJANTWOLR

Jake poczul nieprzeparta cb~ poglaskania jej po

twarzy, wypowiedzenia jakichs uspokajajacych slÓw.

Westchnal .. Dlaczego ten typ musi wypróbowywac

wlasnie na nim swoje watpliwe poczucie humoru?

Dave uslyszal to westchnienie. Postanowil wyjasnic

sytuacje·

- To jest, no, Jake Wo1fe, z policji w Sprucewood.

Pilnuje uczelni. - U.smiechnal sie laskawie do stróza

prawa. - Jake, to jest panna Cummings.

Jake skwitowal usmiech barmana wzruszeniem ra·

mion, przybral najbardziej czarujacy wyraz twarzy, na

jaki go bylo stac i zwrócil sie do kobiety:

- Bardzo mi milo, panno Cummings - powiedzial,

wyciagajac reke.

Sarah Cummings wca1enie wygladala na oczarowa-

na· Spojrzala na policjanta z rezerwa, niemal prze-

strachem. Podala mu jednak reke, choc nie odwzajem-

nila usmiechu. Zreszta cofnela ja jak. najszybciej, jakby

dlon policjanta ja parzyla. Hmm ... Jake zmarszczyl

brwi. Sarah Cummings patrzyla na niego jak na

wcielenie diabla. Miala taka mine, jakby chciala rzucic

sie do uciec:z.k.i.O co chodzi? pomyslal. Czy ona sie

mnie boi?

- Dave powiedzial, zejest pani nowym wykladowca

historii - rzucil i zsunal sie ze stolka, stajac na drodze

do drzwi.

- Ach, tak ... tak, jestem.

Co, u diabla? Skad ta nerwowoSC?

- Wie pani. to dziwne, ze nie spotkalismy sie wczesniej

- zauwazyl obojetnym tonem, zeby nie zdradzic swej

podejrzliwosci. -Na pewno przyjechala pani niedawno?

- Tak - odparla, rzucajac ukradkiem. spojrzenie na

drzwi. - Jakies... dwa tygodnie temu.

-Tak, to prawda-potwierdzil Dave. -Pami~am, ze

wpadla tu pani naobiad nastepnego dnia po przyjezdzie.

- T o wszystko wyjasnia. przez ostatnie dwa tygo-

dnie pracowalem na druga i trzecia 7JDiane - wycedzil

Jake, piorunujac wzrokiem Dave'a.

- Rzeczywiscie, to fakt - zgodzil sie pospiesznie

Dave. - Musze wracac do pracy.

Chwycil sciereczke i oddalil sie-udajac, ze wyciera

kontuar. .;

Jake czekal, jednak nic sie nie wydarzylo. Sarah

Cummings stala w miejscu., choc bylo jasne, ze wolala-

by byc gdzie indziej.

- Czy pochodzi pani z tych okolicl- zapytal Jake,

poszukujac jakiegos punktu zaczepienia.

- Nie. - Pokrecila glowa. - Z Maryland ... - Zawa-

hala sie, jakby nie chciala powiedziec wiecej, niz bylo

to absolutnie konieczne. - Baltimore - dodala, gdy nie

odpowiedzial i.. nie zszedl jej z drogi.

- Ladnemiasto-zauwazylJake, usilujac przywolac

na twarz usmiech. -Odwiedzilem. kiedys Harbor Place.

- Ach, tak? - Nie usmiechnela sie; patrzyla w kie-

runku drzwi. - No tak, ladne.

Kleska. Jake czul, ze kobieta wprost marzy o tym,

zeby sie od niego uwolnic. Dlaczego? Poniewaz nie

mógl jakos sobie wmówic, ze to on ja tak oniesmiela,

nie potraftl wyjasnic tak dziwnego zachowania. Jakies

klopoty? Nie. Wyglada zbyt mlodo i niewinnie, zeby

obawiac sie kontaktu z policja. Moze powinienem

uzywac innego dezodorantu?

Postanowil zaczac z .innej beczki:

- Moze . napije sie pani kawy? - zaproponowal,

wskazujac najblizszy stolek.

- Nie, dziekuje - oopowiedziala bez wahania.

- Mam ... mam zajecia. Moze innym razem. - Oszaco-

wala wzrokiem przeszkode, jaka stanowilo jego mie-

rzace metr dziewiecdziesiat piec centymetrów cialo.

- Przepraszam, chcialabym przejsc.

Cóz mógl odpowiedziec? Przelknal cisnace sie mu na

usta przeklenstwo. Nie mial wyboru.

- Oczywiscie - mruknal i usunal sie z przejscia.

Gdy przechodzila obok niego, znalazl blyskawicznie

wlasciwe rozwiazanie.

- Kiedyl- zapyta!.

Obrzucila go zdumionym spojrzeniem.

- Co Ióedyl

- Powiedziala pani "innym razem.". - Zerknal na

zegarek. - Codziennie wpadam tu na kawe, mniej

wiecej o tej porze - wyjasnil. - Moze jutro?

- Och ... dobrze, ja ... - Znów spojrzala na drzwi.

-Ja ...

- To tylko zaproszenie na kawe - uspokoil dziew-

czyne·

Suah Cummings nerwowo przygryzla warge. J ake

poczul, ze czekajac na jej odpowiedz musi panowac

nad szybkoscia swego oddechu.

- W porzadku - wydusila wreszcie z nie skrywana

niechecia· - O dziesiatej?

- Swietnie. - Jake usmiechnal sie. - A wiec do jutra.

Odeszla. Nie wybiegla w poplochu, jak: tego oczeki-

wal, lecz odda1ilasie pelnym gracji, sprezystym krokiem.

Dlaczego przyjelam to zaproszenie? zadala sobie

pytanie, usmiechajac sie do ladnej dziewczyny, która

przytrzymala dla niej drzwi sali wykladowej.

Dalam sie zastraszyc, przyznala w duchu, pokonu-

jac przestrzen dzielaca ja od stolika wykladowcy. Gdy

kladla torebke j ksiazki, drzaly jej rece. Jake Wolfe

przytloczy) ja \\.'1J'ostcm, sila. jakas brutalna meskos-

cia. Wlasciwie jest przystojny. pomyslala.

- Dzien dobry, mozemy zaczynac? - zapytala i roz-

poczela wyklad.

- Choc swiat Zachodu ledwie zdawal sobie z tego

sprawe, cesarstwo chinskie bylo potezne juz wtedy,

gdy Rzymianie rozpoczynali podbój basenu Morza

Sr6dzicmnego.

Ma ciemnoniebieskie oczy; kolor wieczornego nie-

Bogini. Chodzi jak bogini. Jake wytarl o spodnie

spocone dlonie i zmusil sie, by powrócic myslami do

rzeczywistosci. Uwazaj, Walfe, ta kobieta moze cie

zgubic, upomnial sie w duchu.

- Ach, te oczy ... - Usmiechnal sie do Davc'a

zajmujac miejsce na stolku.

- Tak, sa brazowe - zgodzil sie Dave. Kwestia

koloru oczu najwidoczniej nie miala dla niego znacze-

nia.

- Brazowe? - obruszyl sie Jake. - Jestes slepy,

czlowieku? Nie sa po prostu brazowe. T o kolor

wiosennych bratków ... taki miekki, aksamitny braz.

- Jezu! Dohrze sie czujesz?

- Nie masz wyobrazni, Dave. Troche subtelnosci

nikomu nie zaszkodzi.

- Moze i tak - zgodzil sie bufetowy. - W kazdym

razie wyczuwam zawsze, kiedy ktos jest sympaty-

czny, a panna Cummiogs na pewno do takich na-

lezy.

- Hmm. ... -Jakeskinal glowa. Ale czego ona sie boi,

pomyslal. Moze mnie? Mojegomunduru?Tego,

ba.

co ten

- Tak, panie KJuesewitz. Chiny nie ustwowaly

Rzymowi potega ani bogactwem. Nawet w okresach

najwiekszego rozkwitu imperimn rzymskiego.

Ladna opaJenima. w tonacji glebokiego brazu.

- Oczywiscie. Chiny pozostawily bogate dziedzic-

two literackie i artystyczne.

Wysoki, a kazdy centymetr tego meskiego ciala

wprost atakuje zmysly kobiety. Policjant ...

- Po upadku dynastii Czou wewnetrzne walki to-

czyly sie prawie przez dwiescie lat.

Sarah przebm~a jakos przez zajecia poswiecone

starozytnym Chinom. Szmer na sali zmusil ja. wreszcie

do spojrzenia na zegarek. Koniec. Zastanawiajac sie,

czy m6wila z sensem. podziekowala studentom za

uwage i zakonczyla wyklad.

mundur o.macza?

Jake dopil wystygla juz kawe i wstal:

zeby go szlag trafil.

Przygryzajac dolna warge, Sarah maszerowala

w kierunku budynku wydzialu nauk humanistycz-

nych. Odruchowo odpowiadala na pozdrowienia mija-

nych po drodze studentów. Za pietnascie minut musi

rozpoczac zajecia.

Policjant. Westchnela, zbierajac swoje rzecz.y.

Nieopatrznie zgodzila sie spotkac z nim.

Czy wygladam, jakbym na przyklad ... potrzebowala

pomocy? Rozmyslala o tym podczas pozostalych zajec

i pietnastominutowego spaceru do mieszkania, które

wynajmowala w miasteczku Sprucewood, na drugim

pietrze swiezo odremontowanego domu. Lubila cho-

dzic pieszo; rzadko wyprowadzala samochód z garazu.

Tym razem nawet piekna jesienna pogoda i delikat-

ny zapach palonych w ogródkach lisci nie mogly

skupic na sobie uwagi Sarah. Nekal ja okreslony

problem. Czy policjant Jake Wolf potrafilby jej po-

móc?

Nie, odrzucila te mysl. Nie moze zaufac ani jemu,

ani iadnemu innemu policjantowi, prokuratorowi, czy

sedziemu. To zbyt niebezpieczne. Chodzi przeciez

o zycie. Zycie innych, a moze i jej wlasne.

"Milczenie jest zlotem, panno Cummings". Echo

slów studenta zabrzmialo ostrzegawczo w glowie Sa-

rab. Zadrzala i nie mialo to zwiazku z chlodem

poczatku pazdziernika. Nie. Nie moze nikomu o tym

powiedziec, zwlaszcza Jake'owi Wolfe'owi. To nie

byloby wlasciwym rozwiazaniem. T ak naprawde, wla-

sciwego rozwiazania w ogóle nie ma. Nie ma ratunku.

Nastrój przygnebienia nie opusciljej, gdy weszla do

mieszkania, rzucila rzec:xy na krzeslo i ruszyla do

malutkiej kuchni. Przedtem byla zbyt zdenerwowana,

zeby myslec o jedzeniu, teraz jednak glód, mimo

nekajacej ja troski, dal o sobie znac ze zdwojona sila·

Przygotowala zapiekanke z makaronu, sera i broku-

lów. Wstawila ja do piecyka, nastawila minutnik

i wlozyla do lodówki butelke bialego wina. Potem

wziela goraca kapiel. Ciepla, rozleniwiajaca woda

byla jak kojacy balsam na :zmeczone cialo. Sarah

poczula sie lepiej. Gdy wychodzila z wanny, zab-

rzeczal: minutnik piecyka, a jednoczesnie ... dzwonek

do drzwi.

Kto to moze byc? Klnac pod nosem na gosci

przychodzacych nie w pore, narzucila szlafrok na

nagie, mokre cialo. Idac do drzwi mocno zawiazala

pasek. Znów uslyszala dzwonek.

- Kto tam? - zawolala, siegajac reka do klamki.

- Jake Wolfe. - Glos tlumily drzwi, jednak nieza-

przec:za1nie nalezal wlasnie do niego.

Reka Sarah zawisla w powietrzu o centymetr od

klamki. Serce na moment przestalo bic, a potem.

podjelo prace w zdwojonym tempie. Poczula suchosc

w gardle, dlonie jej zwilgotnialy. Nie mogla zebrac

mysli.

- Pani Cummings?

- Tak? - wykrrtusila.

- Czy otworzy pani drzwi?

Otworze? Zerknela na cieniusienki material okrywa-

jacy jej nagoSC. Nie ma mowy.

- Nie jestem ubrana! - krzyknela.

- Wi~ niech sie pani ubierze. Poczekam.

Szach i mat. Ubrac sie i otworzyc, pomyslala, czy

powiedziec mu, zeby poszedl do diabla?

W kuchni b~

slyszala go.

- Sarah ... jest pani tam?

Czy mógl slyszec oddech? Bzdura!

glosno dzwonek minutnika. Nie

Hohl Joan - Policjant Wolfe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: