Christie Agatha - Niespodziewany gość.pdf - ebooki Sensacja i Kryminały - kociak.k

Agatha Christie

Niespodziewany gość

Adaptacja Charlesa Osborne’a

sztuki Agathy Christie „Niespodziewany gość”

Przełożyła Anna Bańkowska

Tytuł oryginału angielskiego The Unexpected Guest

Charles Osborne asserts the morał right

to be identified as the ad apter of this work.

Był zimny listopadowy wieczór w Południowej Walii. Dochodziła północ. Widoczność na wąskiej

i ciemnej, wysadzanej drzewami wiejskiej drodze utrudniały dodatkowo kłęby mgły. Z pobliskiego

Kanału Bristolskiego dobiegało co chwila rytmiczne, melancholijne buczenie syren. Od czasu do

czasu zaszczekał jakiś pies albo odezwał się posępny głos nocnego ptaka. Nieliczne zabudowania

wzdłuż wąskiej lokalnej drogi oddalone były od siebie o około pół mili. Przy jednym z

najciemniejszych odcinków, tuż za zakrętem, stał elegancki dom o trzech kondygnacjach, otoczony

rozległym ogrodem. W tym właśnie miejscu samochód utknął przednimi kołami w przydrożnym

rowie. Po kilku próbach uruchomienia pojazdu kierowca pojął, że dalszy upór na nic się nie zda, i

zgasił silnik.

Upłynęło kilka minut, zanim wysiadł z samochodu i zatrzasnął drzwi. Był to postawny mężczyzna w

wieku około trzydziestu pięciu lat, o rudawych włosach, ubrany w garnitur z grubego tweedu, ciemny

płaszcz i kapelusz. Wyglądał na człowieka, który wiele czasu spędza na powietrzu. Przyświecając

sobie latarką, ruszył ostrożnie przez trawnik w stronę domu. W połowie drogi do szklanych drzwi

ogrodowych przystanął i powiódł wzrokiem po eleganckiej fasadzie budynku. Dom zdawał się

pogrążony w zupełnych ciemnościach. Mężczyzna obejrzał się na drogę, po czym zdecydowanym

krokiem podszedł do drzwi. Przesunął ręką po szybie i zajrzał do środka, ale nie zauważył żadnego

ruchu. Zapukał raz, potem drugi, i nie doczekawszy się odpowiedzi, nacisnął klamkę. Drzwi

natychmiast ustąpiły i przybysz wśliznął się do ciemnego pokoju.

Znalazłszy się w środku, przystanął znowu, starając się uchwycić jakiś ruch lub odgłos.

— Halo! — zawołał. — Jest tam kto?

W świetle latarki zobaczył porządnie umeblowany gabinet ze ścianami pełnymi książek. Pośrodku,

przodem do drzwi, stał wózek inwalidzki. Siedział na nim przystojny mężczyzna w średnim wieku, z

kolanami owiniętym pledem. Wydawał się pogrążony w głębokim śnie.

— O, przepraszam — zmieszał się intruz. — Nie chciałem pana przestraszyć. Bardzo mi przykro,

to wszystko przez tę przeklętą mgłę. Wjechałem do rowu i nie mam pojęcia, gdzie jestem. Ach, i

zostawiłem otwarte drzwi… Raz jeszcze przepraszam. — Nie przestając się usprawiedliwiać,

wrócił do drzwi, zamknął je i zaciągnął story. — Pewnie zjechałem z głównej drogi. Błądziłem

ponad godzinę po tych zakazanych zaułkach…

Odpowiedzi nie było.

— Śpi pan? — spytał przybysz, podchodząc znowu do człowieka na wózku.

Nie doczekawszy się i tym razem odpowiedzi, skierował promień latarki na twarz mężczyzny i

nagle zatrzymał się w pół kroku. Inwalida nadal nie otwierał oczu ani się nie poruszał. Kiedy

przybysz pochylił się i dotknął jego ramienia, głowa tamtego opadła bezwładnie do przodu.

— Dobry Boże! — wykrzyknął człowiek z latarką.

Przez chwilę stał, wyraźnie nie wiedząc, co począć. Potem przesunął promień po ścianach i

odnalazłszy przy drzwiach wyłącznik, podszedł tam, by go nacisnąć.

Zapaliła się lampa na biurku. Intruz położył tam latarkę i przyglądał się uważnie mężczyźnie na

wózku, okrążając go ze wszystkich stron. Zauważył następne drzwi, a przy nich drugi wyłącznik. Po

naciśnięciu zaświeciły się dwie lampy umieszczone na niskich stolikach. Zrobił znowu krok w stronę

wózka i nagle drgnął. W kącie gabinetu, koło wbudowanego w ścianę regału z książkami, stała ładna,

mniej więcej trzydziestoletnia blondynka w koktajlowej sukni z żakiecikiem. Nie odezwała się ani

nie poruszyła — po prostu stała z opuszczonymi bezwładnie rękami i wydawało się, że nie śmie

nawet oddychać. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem w milczeniu, aż wreszcie mężczyzna

zdecydował się przemówić:

— On… On nie żyje.

Twarz kobiety była pozbawiona wszelkiego wyrazu.

— Wiem — odrzekła obojętnie.

— Pani o tym wiedziała?

— Tak.

— Został zastrzelony — zauważył mężczyzna, podchodząc ostrożnie do ciała. — Dostał w głowę.

Kto…

Urwał w pół zdania, widząc, że kobieta podnosi z wolna prawą rękę, ukrytą dotąd w fałdach sukni.

Trzymała w niej rewolwer. Przybysz wciągnął gwałtownie powietrze. Dopiero kiedy zrozumiał, że

nic mu nie grozi, podszedł do kobiety i łagodnie odebrał jej broń.

— To pani go zastrzeliła?

— Tak — odpowiedziała po krótkim milczeniu. Odsunął się i położył rewolwer na stoliku koło

wózka.

Przyglądał się przez chwilę zwłokom, po czym rozejrzał się niepewnie po pokoju.

— Telefon jest tam — odezwała się kobieta, wskazując głową biurko.

Mężczyzna wyglądał na zaskoczonego.

— Telefon? — powtórzył jak echo.

— Gdyby chciał pan zadzwonić na policję — wyjaśniła tym samym beznamiętnym tonem.

Przybysz patrzył na nią tępym wzrokiem.

— Kilka minut nie zrobi różnicy — rzekł wreszcie. — Zresztą, tak łatwo nie przebiją się przez tę

mgłę. Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o… — Urwał i zerknął na ciało. —Kim on jest?

— To mój mąż. — Po namyśle dodała: — Nazywał się Richard Warwick. Ja jestem Laura

Warwick.

Mężczyzna nadal nie odrywał od niej oczu.

— Rozumiem — mruknął w końcu. — Może pani… usiądzie? Laura Warwick przesunęła się

wolno w stronę sofy. Przybysz rozejrzał się wokoło.

— Czy podać pani drinka albo coś? — zaproponował. — To musiał być wielki wstrząs.

— Niby co? To, że zastrzeliłam męża? — spytała ironicznie. Mężczyzna doszedł już widać do

siebie, bo próbował dostroić się do jej tonu:

— Tak by się zdawało. A może to tylko tak dla sportu?

— Właśnie. Dla sportu — odparła bez zmrużenia oka, siadając na sofie. Zaintrygowany przybysz

przyglądał się jej ze zmarszczonym czołem. — To rzeczywiście dobry pomysł… ten drink.

Mężczyzna zdjął kapelusz i rzuciwszy go na fotel, wziął ze stolika karafkę. Nalał brandy i wręczył

kieliszek kobiecie. Kiedy wypiła, zaproponował:

— A gdyby tak opowiedziała mi pani o wszystkim?

Laura Warwick podniosła na niego wzrok.

— Czy nie lepiej zadzwonić po policję?

— Wszystko w swoim czasie. Chyba nie zaszkodzi, jeśli najpierw chwilę pogawędzimy?

Zdjął rękawiczki, wetknął je do kieszeni i zaczął rozpinać płaszcz.

Pewność siebie Laury Warwick zaczęła się załamywać.

— Ja nie… — zaczęła i urwała. — Właściwie kim pan jest? Skąd się pan tu wziął? — I nie dając

mu czasu na odpowiedź, podniosła głos niemal do krzyku: — Na miłość boską, kim pan jest?!

— Ależ proszę bardzo, już mówię. — Przygładził ręką włosy, powiódł wzrokiem wokół siebie,

jakby się zastanawiał, od czego i jak zacząć. — Nazywam się Michael Starkwedder. Tak, wiem, że

to rzadkie nazwisko. — Powtórzył je jeszcze raz, litera po literze. — Jestem inżynierem. Pracuję w

firmie Anglo–Iranian i właśnie wróciłem do kraju po kolejnym pobycie nad Zatoką Perską. —

Umilkł. Może przywoływał w pamięci Bliski Wschód albo zastanawiał się, czy warto wchodzić w

szczegóły. Wreszcie wzruszył ramionami. — Przyjechałem do Walii na dwa dni, żeby się rozejrzeć

po starych śmieciach. Rodzina mojej matki pochodzi z tych okolic i pomyślałem, że chętnie kupiłbym

tu jakiś domek. — Pokręcił głową z uśmiechem. — No i kompletnie się zgubiłem. Błąkałem się

ponad dwie godziny po tych krętych walijskich dróżkach, aż wreszcie wylądowałem w rowie!

Wszędzie ta gęsta mgła. Znalazłem furtkę i po omacku dotarłem jakoś do tego domu. Myślałem, że

będę mógł stąd zatelefonować, a przy odrobinie szczęścia może znajdzie się i nocleg. Nacisnąłem

klamkę w ogrodowych drzwiach — i stwierdziwszy, że są otwarte, wszedłem do pokoju, gdzie

natknąłem się na to — wskazał wózek z ciałem.

Laura Warwick patrzyła na niego oczami pozbawionymi wyrazu.

— Zapukał pan najpierw… kilka razy — mruknęła.

— Owszem, ale nikt nie odpowiedział. Laura wstrzymała oddech.

— Nie, nie odpowiedziałam — odrzekła niemal szeptem.

Starkwedder obrzucił ją zaciekawionym spojrzeniem, jakby próbując zrozumieć, o co tu chodzi.

Postąpił krok w stronę ciała, potem nagle zawrócił do kobiety i powtórzył, sądząc, że w ten sposób

ją ośmieli:

— Jak już mówiłem, nacisnąłem klamkę, a że drzwi były otwarte, wszedłem.

Laura patrzyła w swój kieliszek. Powiedziała, jak gdyby cytując:

— „Drzwi się otwierają i wchodzi niespodziewany gość”. — Zadrżała leciutko. — W

dzieciństwie zawsze przerażał mnie ten zwrot: „niespodziewany gość”. — Odrzuciła w tył głowę i

wpatrując się w przybysza, wykrzyknęła z nagłą pasją: —Na co pan czeka? Proszę dzwonić i niech to

się wreszcie skończy!

Starkwedder podszedł do wózka z ciałem.

— Nie tak prędko — rzekł. — Może za chwilę. Proszę mi powiedzieć, dlaczego pani go

zastrzeliła?

W tonie jej odpowiedzi znów zabrzmiała nutka ironii:

Christie Agatha - Niespodziewany gość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: