Powstanie, już oddział
do walk się szykuje,
z rozkazem dowódcy
żołnierz galopuje.
W siodle się pochyla,
i w koński kark wtula...
Nagle huk - zdradziecka,
dosięgła go kula.
Śmierci się wywinął,
ale nogę stracił.
Słoną cenę za miłość
Ojczyzny zapłacił.
W obcych stronach musiał
szczęścia swego szukać.
Znalazł wielką miłość
o imieniu SZTUKA.
Kształcił się w Paryżu,
w Monachium malował,
zwiedził Włochy, aż wreszcie
zajechał do Lwowa.
Tu rozpoczął obraz,
kończony w Krakowie.
Tytuł - Ecce homo
- znaczy - Oto człowiek.
Na płótnie Pan Jezus
w koronie cierniowej,
z suchą trzciną w ręku
w płaszczu purpurowym.
Chryste umęczony,
Chryste wyszydzony,
Na mękę skazany,
przez lud odrzucony.
Czy mym powołaniem
na pewno jest sztuka?
Powiedz Jezu Chryste
gdzie mam Ciebie szukać?
Odrzekł mu Pan Jezus:
Nie szukaj mnie w niebie,
ale w nieszczęśliwych,
biedniejszych od ciebie.
Głos ten tak jak kropla,
która drąży skałę,
przemienił niebawem
jego życie całe.
Zamieszkał artysta
w nędznym przytulisku,
najbiedniejszym z biednych
ofiarował wszystko.
Jego przyjaciele
prosili, błagali:
porzuć to czym prędzej,
Pan Bóg dał ci talent.
Dla ciebie uczelnie,
Galerie, wystawy
Nie zostawiaj piękna,
nie odrzucaj sławy!
Zdradzasz sztukę?
Po co? Dla paru bezdomnych?
Pomyśl, co po sobie
Zostawisz, potomnym?
Rzekł: gdyby dwa życia
Pan Bóg dał mi w darze,
W jednym bym malował,
w drugim był tercjarzem.
Ale jedno życie
dane mi przeżywać,
Więc idę w tę stronę,
w którą Pan Bóg wzywa.
Odszedł. Przyjaciele
stali zamyśleni:
znalazł swoją drogę,
nic tego nie zmieni.
Zamieszkał wśród swoich
biednych obdartusów,
odrzuconych, zgnębionych,
bezdomnych Chrystusów.
Co rano przemierzał
ulice Krakowa
aby dla żebraków,
jak żebrak kwestować.
Jedni tym, co mieli
z serca się dzielili,
inni psem poszczuli,
sprzed drzwi przegonili.
Mimo to, w przytułku,
z łaskawości nieba
nigdy dla nikogo,
nie zabrakło chleba.
Ściągali nędzarze
czasem i z daleka,
wiedząc, że na pewno
ktoś tu na nich czeka.
I ............................
odkąd dnia pewnego,
zmienił surdut w habit,
- czekał na każdego.
Każdy był dla niego
darem prosto z nieba,
lecz Bóg widział dobrze
czego było trzeba.
Wiernych pomocników,
co zostaną dłużej
by żyć jak on żyje
i służyć, jak służy.
Przychodziło wielu,
nieliczni zostali
i jak on habity
ubogie przywdziali.
A zakonne imię
brata, ............................
przyjęli za symbol
powołania swego.
Raz jeden z przyjaciół
żartując tak sobie,
regułę wspólnoty
ujął w tym sposobie:
"Nisko siadać, nędznie jadać,
dużo robić, mało gadać".
Bracia albertyni
z wierszyka się śmiali,
lecz go w swoim życiu
wiernie stosowali.
Do dziś powtarzają
słowa Brata swego:
bądźcie jak chleb dobrzy
dla bliźniego swego.
opr. Ewa Stadtmiiller Żródło 23/2007
wienczy