Jan Paweł II o Adwencie
BÓG CHCE ZAMIESZKAĆ WŚRÓD LUDZI
1. Obchodzimy dzisiaj II Niedzielę Adwentu. Ten czas pozwala słowu Bożemu przeniknąć głębiej nasze serca i umysły, aby Duch Święty mógł nas przygotować na godne przyjęcie Pana, który przychodzi.
W dzisiejszej liturgii na pierwszy plan wysuwa się postać Jana Chrzciciela, proroka, który został posłany, aby przygotować drogę Mesjaszowi. Jego głos jest wołaniem "na pustyni", gdzie Jan przebywał i gdzie - jak pisze ewangelista Łukasz - "skierowane zostało słowo Boże" do niego (Łk 3, 2), czyniąc zeń zwiastuna Królestwa Bożego.
Czyż i my nie powinniśmy przyjąć jego wezwania do nawrócenia, do skupienia, do wyrzeczenia - my, którzy żyjemy w epoce coraz bardziej narażonej na niebezpieczeństwo rozproszenia, wewnętrznego nieładu, kultu pozorów? Obraz "pustyni" kojarzy się odruchowo z samotnością, zagubieniem i lękiem, ale "pustynia" jest także opatrznościowym miejscem spotkania z Bogiem.
2. Wołanie Jana Chrzciciela rozbrzmiewa z pokolenia na pokolenie: "Przygotujcie drogę Panu, prostujcie Jemu ścieżki; każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi" (por. Łk 3, 4-5). Jakże naglące i aktualne jest to wezwanie, zarówno dla każdego człowieka, jak i dla całych społeczeństw! Bóg chce zamieszkać wśród ludzi żyjących w każdym miejscu i w każdym czasie i wzywa ich do współpracy w dziele zbawienia.
Co jednak mamy czynić? Odpowiada nam dzisiejsza liturgia: mamy "prostować" wypaczenia i niesprawiedliwości, "wypełniać" pustkę, która oznacza brak dobra, miłosierdzia, poszanowania i zrozumienia bliźnich; "zrównywać" przeszkody wzniesione przez pychę i przemoc; "wygładzać" to wszystko, co sprzeciwia się wolności i godności życia ludzkiego. Tylko w ten sposób można się naprawdę przygotować na święta Bożego Narodzenia.
3. W wigilię uroczystości Niepokalanego Poczęcia kierujemy wzrok ku Maryi, pokornej Służebnicy Pańskiej, która współpracowała z dziełem Ducha Świętego.
Ten sam Duch, który rozniecił płomień wiary, nadziei i miłości w Jej Niepokalanym Sercu, niech odnowi nasze sumienia, abyśmy się przygotowali, wyrównując drogi sprawiedliwości i dobra, na przyjęcie Emmanuela, Boga z nami.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 7 XII 1997/
NA SZLAKU DO DOMU OJCA
1. Dzisiaj rozpoczyna się Adwent i wraz z nim nowy rok liturgiczny. Jest to rok w życiu Kościoła, skupiony wokół dwóch wielkich tajemnic - wcielenia i odkupienia, Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Jest to "czas Boży", darowany ludziom, aby ich czas i ich dzieła otworzyły się na wymiar wieczności.
Od kiedy Bóg stał się człowiekiem i wkroczył w czas, cykle lat, stuleci i tysiącleci zyskały sens i kierunek: cały wszechświat, stworzony i odkupiony przez Boga, zmierza ku swemu spełnieniu, którego zapowiedzią stała się już Pascha Chrystusa.
Wszystko to jest zamysłem miłości, którego realizacja nie jest z góry przesądzona, ale dokonuje się w kontekście wolności, to znaczy dramatycznej walki między dobrem a złem. Każdy człowiek jest powołany, aby włączyć się w ten Boży plan na wzór Najświętszej Maryi Panny, która przyjmując Przedwieczne Słowo stała się nową Ewą, Matką odkupionej ludzkości.
2. Adwent, który się dzisiaj rozpoczyna, ma wymowę naprawdę szczególną, ponieważ otwiera ostatni rok drugiego tysiąclecia. Chrześcijanie i wszyscy ludzie kierują wzrok ku bliskiemu już Jubileuszowi, który będziemy obchodzić dla uczczenia 2000-lecia wcielenia Syna Bożego.
Rok 1999 zamyka trzyletni okres bezpośrednich przygotowań do tego historycznego przeżycia duchowego: po latach poświęconych kolejno Jezusowi Chrystusowi i Duchowi Świętemu, nadszedł rok poświęcony Bogu Ojcu. Wzywam wszystkich, aby weszli na szlak wewnętrznej pielgrzymki do domu niebieskiego Ojca, bogatego w miłosierdzie; na drogę nawrócenia przez miłość, przez solidarność z uboższymi, przez dialog z braćmi.
3. W ten kontekst są wpisane Misje Miejskie, które postanowiłem przeprowadzić, aby dopomóc rzymianom w odnowieniu wiary w perspektywie Roku Świętego oraz by zanieść orędzie Chrystusa wszystkim mieszkańcom miasta, docierając do nich w środowisku codziennego życia, w miejscach nauki, pracy i cierpienia.
Zachęcam licznych misjonarzy, którzy odwiedzali rodziny, aby zechcieli kontynuować tę owocną i ważną formę ewangelizacji, a zarazem wzywam ich samych oraz wszystkich chrześcijan pracujących - robotników, nauczycieli, przedstawicieli wolnych zawodów, rzemieślników i handlowców - aby stawali się aktywnymi uczestnikami Misji w swoim środowisku zawodowym.
Z myślą o tym nowym etapie Misji Miejskich skierowałem do całej diecezji "List o ewangelii pracy", który zostanie opublikowany w święto Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej. Ma on być znakiem nadziei i zaproszeniem do współdziałania między wszystkimi, którzy pracują w różnych sektorach lub są niestety bezrobotni i z trudem poszukują zatrudnienia.
Prośmy Maryję, Pannę wierną, aby pomogła nam dobrze przeżyć czas Adwentu. Nie zamykajmy się na przyjście Chrystusa, okazując Mu pychę i obojętność, ale przyjmijmy postawę czujnego oczekiwania i czynnej miłości.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 29 XI 1998 /
SZCZEGÓLNIE UMIŁOWANA PRZEZ OJCA
1. "Tota pulchra es Maria!" Tymi słowami zwraca się Kościół do Matki Chrystusa w obchodzonej dzisiaj uroczystości Niepokalanego Poczęcia. Maryja jest niewiastą zachowaną od grzechu pierworodnego. Tak postanowił Ojciec i wybrał Ją, by stała się Matką Zbawiciela. Dając ludzkie ciało Synowi Bożemu, który jest "odblaskiem chwały Ojca" (św. Ambroży) Maryja Dziewica, jak żadne inne stworzenie, ujrzała jaśniejące nad sobą oblicze bogatego w łaskę i miłosierdzie Ojca. Niepokalane Poczęcie jest zatem nadzwyczajnym darem i niezwykłym przywilejem! Dzięki niemu Matka Boża, całkowicie zachowana od niewoli zła i szczególnie umiłowana przez Boga, uprzedza w swoim życiu drogę odkupionych, ludu zbawionego przez Chrystusa.
2. To ważne święto maryjne przypada w okresie Adwentu, który jest czasem czujnego i modlitewnego przygotowania do Bożego Narodzenia. Ta, która potrafiła najlepiej ze wszystkich z czułością oczekiwać przyjścia Mesjasza, towarzyszy nam i wskazuje, jak naszą wędrówkę ku Świętej Nocy Betlejemskiej uczynić żywą i owocną. W ciągu tych tygodni razem z Nią trwamy na modlitwie i prowadzeni przez Jej jaśniejącą gwiazdę wchodzimy na duchową drogę, która pozwoli nam głębiej przeżywać Misterium Wcielenia. W tym roku Adwent wprowadza nas również w ostatni rok przygotowania do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000. Tym bardziej powinniśmy zatem starać się, by nasze oczekiwanie na przyjście Odkupiciela było jeszcze bardziej wielkoduszne i czujne.
3. Eucharystia, której przewodniczyłem w Bazylice św. Piotra, zakończyła X Zgromadzenie Włoskiej Akcji Katolickiej, którego celem było uczczenie 130. rocznicy założenia tej organizacji i 30-lecie jej statutu odnowionego po Soborze Watykańskim II. Jak co roku, w tym dniu członkowie Włoskiej Akcji Katolickiej potwierdzają swoje członkostwo i polecają swoje zaangażowanie chrześcijańskie Najświętszej Maryi Pannie, powierzając Jej swoje zamierzenia i działania apostolskie. Niech Matka Odkupiciela otacza zawsze opieką to wielkie stowarzyszenie kościelne i sprawi, że obrady, które toczyły się w tych dniach na temat: ŤŚwiadkowie nadziei w społeczeństwie ludzkimť przyniosą obfite owoce.
Niech Maryja czuwa ze swą niezmienną macierzyńską miłością także nad Rzymem, który dziś po południu, jak co roku, złoży Jej tradycyjny hołd na placu Hiszpańskim. Ja również, z Bożą pomocą, dołączę do tej pielgrzymki, która jest wymownym znakiem pobożności maryjnej ludu rzymskiego. Pozwoli nam to razem przeżywać ostatni etap naszej duchowej drogi ku Wielkiemu Jubileuszowi Roku 2000.
Niech Maryja, Niepokalana Dziewica, będzie z nami i strzeże nas w każdej chwili.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 8 XII 1998 /
CZAS OCZEKIWANIA I NADZIEI
1. Dzisiaj, w II Niedzielę Adwentu, słyszymy w Ewangelii głos Jana Chrzciciela - proroka posłanego przez Boga, aby przygotował nadejście Mesjasza. Pojawia się on na pustyni judzkiej i słowami dawnego proroctwa Izajasza wzywa: "Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego" (por. 40, 3). To wołanie rozbrzmiewa przez wieki i dociera do nas, zachowując niezwykłą aktualność.
Przede wszystkim "przygotujcie drogę Panu!" Przygotować drogę Zbawicielowi znaczy przyjąć właściwą postawę, aby przekroczyć próg Drzwi Świętych, to znaczy przyjąć przeobfitą łaskę, którą Chrystus przyniósł światu, a która w Roku Jubileuszowym stanie się dostępna dla wszystkich.
W ciągu minionych trzech lat przeszliśmy szlak bogaty w przeżycia: "przez Chrystusa - w Duchu - ku Ojcu". Teraz cztery tygodnie Adwentu stanowią jak gdyby "przedsionek" Wielkiego Jubileuszu. Przygotujmy się duchowo przez modlitwę, abyśmy w dniu Bożego Narodzenia byli gotowi na spotkanie z nadchodzącym Zbawicielem.
2. "Prostujcie ścieżki dla Niego". Aby spotkać się z naszym Odkupicielem, musimy się "nawrócić", to znaczy wyjść Mu naprzeciw z radosną wiarą, porzucając mentalność i styl życia, które nie pozwalają nam w pełni naśladować Chrystusa.
W obliczu Dobrej Nowiny o Bogu, który z miłości do nas ogołocił samego siebie i przyjął ludzką postać, musimy wzbudzić w naszych sercach skruchę; nie możemy chować się za zasłoną pychy i zakłamania, tracąc możliwość odnalezienia prawdziwego pokoju. Zarys Drzwi Świętych, widoczny już z bliska, przypomina nam, że Bóg darzy nas bezgraniczną miłością, czułą i miłosierną. Niczym ojciec z przypowieści gotów jest przyjąć z otwartymi ramionami synów, którzy mają odwagę do Niego powrócić (por. Łk 15, 20).
Ten wysiłek nawrócenia znajduje oparcie w przekonaniu, że Bóg jest zawsze wierny, mimo wszelkiego zła, jakie dostrzegamy w sobie i wokół nas. Oto dlaczego Adwent jest czasem oczekiwania i nadziei. W dzisiejszą niedzielę Kościół przemawia do nas słowami pocieszającej obietnicy Izajasza: "Wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże" (por. Iz 40, 5).
3. Drodzy bracia i siostry, za trzy dni, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia, będziemy kontemplować pierwsze i najdoskonalsze urzeczywistnienie tej obietnicy. W Maryi, "pełnej łaski", wypełnia się to, czego Bóg pragnie dokonać w każdym człowieku. Matka Odkupiciela została zachowana od winy i napełniona łaską Bożą. Jej duchowe piękno zachęca nas do ufności i nadziei; Maryja Panna, cała piękna i cała święta, wzywa nas, byśmy przygotowali drogi Panu i prostowali ścieżki dla Niego, ażeby kiedyś razem z Nią oglądać Boże zbawienie.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 5 XII 1999 /
PRZYGOTUJMY MIESZKANIE DLA CHRYSTUSA
1. Liturgia wzywa nas dziś do radości, ponieważ "Pan jest blisko!" (Flp 4, 5). Bliskie jest już Jego narodzenie i stajemy na progu Wielkiego Jubileuszu, który będzie jak gdyby całorocznym świętem tajemnicy wcielenia, obchodzonym w dwa tysiące lat po przyjściu na świat Syna Bożego w uniżeniu naszej ludzkiej natury.
Sam Chrystus wskazuje motywy tej radości słowami proroka Izajasza: "Duch Pański spoczywa na Mnie - ogłasza - ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi" (Łk 4, 18; por. Iz 61, 1). W wigilię nowego tysiąclecia Kościół znów ogłasza to orędzie nadziei i obwieszcza "rok łaski Pańskiej" (Iz 61, 2), wzywając wszystkich, aby obficie czerpali z samego źródła łaski - z Jezusa Chrystusa, Boga-Człowieka, Odkupiciela człowieka i Pana historii.
2. Jednym z przejawów tego radosnego oczekiwania na Boże Narodzenie jest ludowy zwyczaj przygotowywania szopek przez rodziny. W tych dniach w chrześcijańskich domach umieszcza się w wybranym miejscu różne figurki, pozostawiając między Maryją i Józefem wolną przestrzeń dla Dzieciątka. Myśląc o wszystkich chrześcijańskich rodzinach przygotowujących swoje szopki, z serca błogosławię wam, drodzy chłopcy i dziewczęta Rzymu, którzy przybyliście tu w licznej grupie, zorganizowanej przez Centrum Oratoriów Rzymskich, i przynieśliście figurki Dzieciątka. Niech bliskie już Boże Narodzenie, początek Wielkiego Jubileuszu, skłoni wszystkich wierzących na całym świecie do przygotowania godnego mieszkania dla Chrystusa.
Z myślą o tym, aby w każdej dzielnicy było więcej miejsc kultu otwartych dla wiernych, w diecezji rzymskiej obchodzony jest dzisiaj dzień modlitwy i zbierania ofiar na budowę nowych kościołów na peryferiach miasta. Dziękując tym, którzy w minionych latach współdziałali z tą inicjatywą, ufam, że w rejonach, gdzie dotychczas nie ma świątyni, jak najszybciej będzie mógł powstać kościół wraz z budynkami parafialnymi, aby stać się prawdziwym centrum życia duchowego i wspólnotowego dla wielu osób i rodzin.
3. Na tej drodze wiodącej ku Świętej Nocy towarzyszy nam Maryja - Ta, która strzeże tajemnicy radości. Jej Niepokalane Serce pełne jest radosnego oczekiwania na przyjście Boga i na spełnienie Jego obietnic.
W szopce postać Maryi przyciąga naszą szczególną uwagę. Widzimy w Niej obraz matek, które przygotowują się do wydania na świat dziecka. Rozpoznajemy w Niej wszystkie kobiety, które z miłością i troską przyjmują wielką tajemnicę życia. Niech Matka Pana pomoże nam przygotować się na Boże Narodzenie i otworzyć serca na przyjęcie Jezusa.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 12 XII 1999 /
BÓG OTWORZYŁ WSZYSTKIM DRZWI DO ZBAWIENIA
1. Dzisiejsza niedziela wprowadza nas w ostatni tydzień Adwentu: w przyszłą sobotę wypada Boże Narodzenie, kiedy to przed uroczystą Mszą św., odprawianą o północy, zostaną otwarte Drzwi Święte i wkroczymy w Wielki Jubileusz 2000-lecia narodzin Chrystusa.
Światła zdobiące ulice podkreślają jeden z aspektów tych Świąt, ten najbardziej zewnętrzny, który choć sam w sobie nie jest negatywny, może jednak odwracać uwagę od autentycznego ducha Bożego Narodzenia. Jeśli bowiem Boże Narodzenie słusznie stało się świętem darów, to właśnie dlatego, że czcimy w nim największy dar, jaki Bóg uczynił ludzkości, dając jej swego Syna Jezusa. Powinniśmy zatem kultywować ową tradycję zgodnie z głębokim sensem tego wydarzenia, z prostotą i powagą.
W sposób szczególny w tym roku Kościół zachęca wszystkich, by przygotowywali się do tej uroczystości przez radosny wysiłek duchowy: poprzez modlitwę, głęboki rachunek sumienia prowadzący do sakramentu pojednania, gesty miłosierdzia wobec bliźnich, a zwłaszcza wobec braci znajdujących się w potrzebie.
2. Ewangelia dzisiejszej niedzieli ukazuje Maryję w chwili zwiastowania narodzin Mesjasza. Jej postawa jest dla każdego chrześcijanina i dla każdego człowieka dobrej woli wzorem, zgodnie z którym należy przygotować się do Bożego Narodzenia i do Wielkiego Jubileuszu. Jest to postawa wiary, polegająca na słuchaniu Słowa Bożego i przyjmowaniu go z pełną gotowością umysłu i serca.
Matka Chrystusa uczy nas, jak rozpoznać czas Boga, szczególny moment, w którym On pojawia się w naszym życiu i prosi o zdecydowaną i wielkoduszną odpowiedź. Tajemnica Świętej Nocy sprzed dwóch tysięcy lat odżywa jako wydarzenie duchowe w "dziś" liturgii. Słowo, które zamieszkało w łonie Maryi, przychodzi, by w dniu Bożego Narodzenia z nadzwyczajną mocą zapukać do serca każdego człowieka.
3. Otwierając Drzwi Święte, Kościół symbolicznie wyraża prawdę, że Bóg otworzył wszystkim drzwi zbawienia. Każdy człowiek powinien zatem, jak Maryja, szczerze i osobiście odpowiedzieć Bogu "tak" i otworzyć swoje życie na Jego miłość.
Poprzez Boże Narodzenie "na świat przychodzi światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka" (por. J 1, 9); a Rok Święty 2000 ma sprawić, aby ta światłość dotarła do każdego człowieka w każdej sytuacji. Niech wzór i wstawiennictwo Najświętszej Matki Boga pomogą nam przyjąć Zbawiciela, abyśmy mogli otrzymać w pełni prawdziwy dar Jego Narodzenia.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 19 XII 1999 /
ADWENT GŁOSI NADZIEJĘ
1. Dziejsza I Niedziela Adwentu rozpoczyna nowy rok liturgiczny. Kościół na nowo wyrusza w drogę i zachęca nas do głębszej refleksji nad tajemnicą Chrystusa - tajemnicą zawsze nową, która nie wyczerpuje się z czasem. Chrystus jest Alfą i Omegą, początkiem i końcem. Dzięki Niemu historia ludzkości pielgrzymuje niejako ku wypełnieniu się Królestwa, które On sam zapoczątkował poprzez swoje wcielenie i swoje zwycięstwo nad grzechem i śmiercią.
Dlatego Adwent jest synonimem nadziei: nie daremnym oczekiwaniem na jakiegoś bezosobowego boga, lecz konkretną i niezawodną ufnością w powrót Tego, który już raz do nas przyszedł, ŤOblubieńcať, który swoją krwią przypieczętował zawarte z ludzkością wieczne przymierze. Jest to nadzieja, która pobudza do czujności, cnoty wyróżniającej ten szczególny okres liturgiczny. Do czujności w modlitwie, ożywianej pełnym miłości oczekiwaniem; czujności wyrażającej się w dynamice konkretnej miłości, której towarzyszy świadomość, że Królestwo Boże przybliża się tam, gdzie ludzie uczą się żyć jak bracia.
2. Z takimi uczuciami wspólnota chrześcijańska wchodzi w czas Adwentu, zachowując duchową czujność, aby lepiej przyswoić sobie przesłanie słowa Bożego. W dzisiejszej liturgii rozbrzmiewa słynna i zadziwiająca wyrocznia proroka Izajasza, wypowiedziana w krytycznym momencie dziejów Izraela.
"Na końcu czasów - mówi Pan - góra świątyni Pańskiej / stać będzie mocno na szczycie gór i wystrzeli ponad pagórki. / Wszystkie narody do niej popłyną (...) / swe miecze przekują na lemiesze, / a swoje włócznie na sierpy. / Naród przeciwko narodowi nie podniesie miecza, / nie będą się więcej zaprawiać do wojny" (Iz 2, 2-4).
Te słowa zawierają obietnicę pokoju, który obecnie bardziej niż kiedykolwiek jest potrzebny ludzkości, a zwłaszcza Ziemi Świętej, z której także i dziś docierają, niestety, bolesne i niepokojące wiadomości. Oby słowa proroka Izajasza natchnęły myśli i serca wierzących oraz ludzi dobrej woli, tak aby dzień postu 14 grudnia tego roku, a także spotkanie przedstawicieli religii świata w Asyżu 24 stycznia przyszłego roku przyczyniły się do powstania w świecie klimatu większego odprężenia i solidarności.
3. To błaganie o pokój zawierzam Maryi - Dziewicy czuwającej i Matce nadziei. Za kilka dni z odnowioną wiarą będziemy obchodzić uroczystość Niepokalanego Poczęcia. Niech Ona prowadzi nas na tej drodze, pomagając każdemu człowiekowi i wszystkim narodom kierować spojrzenia na "górę Pana", symbol ostatecznego tryumfu Chrystusa i nadejścia Jego Królestwa pokoju.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 2 XII 2001 /
PRZEZ MARYJĘ DO JEZUSA
1. Dziś obchodzimy uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Wspominamy niezwykłą inicjatywę Ojca Niebieskiego: zachował On od grzechu pierworodnego przyszłą Matkę swego Syna, który stał się człowiekiem. Ku Maryi, jaśniejącej w niebie pośród zgromadzenia świętych, kieruje się dzisiaj spojrzenie wszystkich wierzących.
Nasuwają się na myśl słowa z 32. Pieśni Raju, którymi zwraca się do Dantego św. Bernard, ostatni przewodnik w jego pozaziemskiej wędrówce: ŤTeraz spójrz znowu / W lica, co do Chrysta / Tak są podobne; / Ich jasność jedynie / Pozwoli przenieść ci oblicze Chrystať (Boska Komedia, Warszawa, PIW, 1965 r., s. 481).
Jest to zachęta do kontemplowania oblicza Maryi, bowiem Matka bardziej od wszelkiego innego stworzenia upodabnia się do Syna, Jezusa. Blask, jaki bije z Jej oblicza, może pomóc Dantemu przygotować się do wielkiego przeżycia, jakim jest uszczęśliwiająca wizja uwielbionego oblicza Chrystusa.
2. Jakże cenne jest wezwanie świętego Doktora Kościoła skierowane do nas, ziemskich pielgrzymów, gdy z radością wspominamy ŤCałą Pięknąť! Niepokalana jednak zachęca nas, abyśmy nie zatrzymywali spojrzenia na Niej, lecz sięgali dalej, zgłębiając, na ile to możliwe, tajemnicę Jej poczęcia, a więc tajemnicę w Trójcy Świętej Jedynego Boga, pełnego łaski i wierności.
Tak jak Księżyc świeci odbitym światłem Słońca, tak też niepokalane piękno Maryi jest całkowicie związane z pięknem Odkupiciela. Matka odsyła nas do Syna; przez Nią dochodzi się do Chrystusa. Dante Alighieri słusznie pisze, że Jej Ťjasność jedynie / Pozwoli przenieść ci oblicze Chrystať.
3. Jak co roku, z głęboką radością udam się dziś po południu na plac Hiszpański, by razem z mieszkańcami Rzymu złożyć Niepokalanej tradycyjny hołd. Na nowo zawierzę Jej Kościół i ludzkość w tym niełatwym okresie dziejów.
Aby nabrać ufności i nadać sens życiu, ludzie muszą spotkać Chrystusa. A Maryja Dziewica jest niezawodną Przewodniczką prowadzącą do źródła światła i miłości, którym jest Jezus; przygotowuje nas do spotkania z Nim. Lud chrześcijański mądrze zrozumiał tę rzeczywistość zbawczą i, zwracając się do ŤCałej Świętejť, z dziecięcą ufnością usilnie prosi Ją słowami: ŤIesum, benedictum fructum ventris tui, nobis post hoc exilium ostende. O clemens, o pia, o dulcis Virgo Maria Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż. O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo!ť
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 8 XII 2001 /
DZIEŃ POSTU I BŁAGANIA O POKÓJ
1. Wezwałem katolików, by najbliższy piątek, 14 grudnia, uczynili dniem postu i błagania Boga o trwały pokój, oparty na sprawiedliwości. Do tej inicjatywy zechcieli się przyłączyć także wyznawcy innych religii, w szczególności żydzi i muzułmanie, jak również wiele osób dobrej woli.
W obecnej, bardzo złożonej sytuacji międzynarodowej ludzkość musi zmobilizować swoje najlepsze siły, aby miłość zwyciężyła nad nienawiścią, pokój nad wojną, prawda nad kłamstwem, przebaczenie nad zemstą.
2. Zarówno pokój, jak i przemoc rodzą się w sercu człowieka, nad którym władzę ma jedynie Bóg. Świadomi tego, ludzie wierzący od zawsze stosują przeciwko poważnym zagrożeniom broń postu i modlitwy, którym towarzyszą konkretne uczynki miłosierdzia.
Post jest wyrazem cierpienia z powodu wielkiego nieszczęścia, lecz także woli przyjęcia za nie w pewnej mierze odpowiedzialności, poprzez wyznanie własnych grzechów i postanowienie, by nawrócić serce oraz podjąć działania zapewniające większą sprawiedliwość względem Boga i względem bliźniego. Poszcząc uznajemy, z pełną ufności pokorą, że prawdziwa odnowa osobista i społeczna może pochodzić jedynie od Boga, od którego wszyscy całkowicie zależymy. Post pozwala ponadto dzielić się chlebem powszednim z tymi, którzy są go pozbawieni; nie ma to nic wspólnego z jakimkolwiek pietyzmem bądź czysto formalną opieką socjalną.
Życzę całemu Ludowi Bożemu, aby podjął post przewidziany na przyszły piątek w duchu wiary, pokory i łagodności, a duszpasterzom diecezjalnym dziękuję za staranność, z jaką przygotowują do tego dnia swoje wspólnoty.
3. Ta inicjatywa nabiera dla nas chrześcijan szczególnego znaczenia, ponieważ przeżywamy teraz Adwent, czas nadziei, w którym musimy pracowicie przygotowywać drogi Panu, który wszedł w historię jako Zbawiciel i który powróci na końcu czasów jako miłosierny Sędzia. Dzień 14 grudnia jest też dniem zakończenia Ramadanu, w czasie którego wyznawcy islamu poprzez post wyrażają swoje oddanie się we władzę jedynego Boga. Szczerze życzę, aby podjęta jednocześnie religijna pokuta przyczyniła się do pogłębienia wzajemnego zrozumienia pomiędzy chrześcijanami i muzułmanami, bardziej niż kiedykolwiek zobowiązanymi dzisiaj do budowania razem sprawiedliwości i pokoju.
Niech Maryja Dziewica, której święto obchodziliśmy uroczyście wczoraj, a którą również muzułmanie darzą czcią i pobożnym uwielbieniem, czuwa nad nami i wyjedna dla całego świata pokój.
/ Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański". 9 XII 2001 /
RADOŚĆ SERCA
1. Dziś, w III Niedzielę Adwentu, znów słyszymy radosną zapowiedź: "Gaudete in Domino semper" "Radujcie się zawsze w Panu" (Flp 4, 4). Te słowa, zaczerpnięte z Listu św. Pawła do Filipian, nadają ton dzisiejszej liturgii.
To zaproszenie do radości jest wyraźnie umotywowane: "Pan jest blisko" (Flp 4, 5). Dominus prope est. Prawda ta znana jest pobożnemu Izraelicie z niej czerpie ufność i pocieszenie. Swoj...
Amicizia