Field Sandra - Dziki ogień.pdf - Field Sandra - glinka7-1987

SANDRA FIELD

Dziki ogień

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Simon Greywood oddychał pełną piersią. Uśmiechając się

do siebie, odłożył wiosło. Kajak sunął bezgłośnie, znacząc za

sobą smugę leniwej fali na gładkiej jak lustro tafli jeziora.

Dopiero co nastawał ranek. Znad wody unosiła się zimna

mgła, której porwane kłębki spowijały przybrzeżne trzciny i

wrzynające się w jezioro głazy, nadając im fantasmagoryczne

kształty. Z lasu dobiegały chwytające za serce, słodkie ptasie

trele. Śpiew ten jednak nie mącił ogromnej, majestatycznej

ciszy. Był tylko klejnotem jej wszechwładnej potęgi.

Jak okiem sięgnąć nie było tutaj nikogo. Simon kochał tę

otwartą przestrzeń, wolną od ludzi i codziennych londyńskich

spraw, obramowaną lasami Nowej Szkocji. Miał niemalże

wrażenie, że oto jakimś przedziwnym trafem wrócił znowu do

domu.

Nagle na wodzie coś się zaczęło dziać. Simon skulił się i

zamarł bez ruchu. Kątem oka widział podpływający w jego

stronę, lśniący od wody brązowy łebek, a za nim ślad

spienionej fali rozchodzącej się na kształt litery V. Czyżby to

był bóbr? Wszak Jim mówił mu, że gdzieś tutaj mają swoje

żeremie bobry. Około pięciu metrów od kajaka zwierzątko

nagle zmieniło kierunek. Plasnęło ogonem, co w pustej

przestrzeni huknęło jak wystrzał, i rozbryzgując wodę

zanurkowało. Ogon był szeroki i płaski. A zatem rzeczywiście

żyły tu bobry. Simon odkaszlnął lekko, podniósł wiosło i

ruszył kanałem pomiędzy dwoma jeziorami, starając się nie

zaczepić dnem o podwodne skałki, które niemal wychylały się

na powierzchnię jeziora. Poziom wody, jak ostrzegł go Jim,

był niski, ponieważ lato tego roku było wyjątkowo gorące i

suche.

Nigdy dotąd nie wypływał kajakiem tak daleko. Jak się

nazywało to jezioro? Jim mówił mu, ale nie zapamiętał nazwy.

Maynard's Lake, czy coś takiego. W żadnej mierze nie była to

nazwa, która potrafiłaby oddać spokojne piękno ciszy ani

ciemnej toni, w której przeglądały się skały, drzewa i

zawieszone wysoko na niebie obłoki.

Zbliżając się do brzegu, Simon wiosłował po indiańsku -

stylem, którego nauczył go Jim. Pozwalało to utrzymywać

kurs bez wyjmowania wiosła z wody, a zarazem płynąć

niemal bezszelestnie. To najlepszy sposób poruszania się po

puszczy, zapewniał go Jim, opisując, jak to kiedyś podszedł tą

metodą łosia.

Jezioro miało nieregularną linię brzegową, wcinając się w

ląd mnóstwem zatoczek. Nad samą wodą zwieszały się bujne,

rozłożyste paprocie i obsypane różowym kwieciem wilcze

łyko.

Słońce stało już wyżej, rozpraszając swoim ciepłem mgły.

Simonowi zdało się nagle, że opuszcza go napięcie, które

gromadziło się w nim od dawna. Czuł bezbrzeżny spokój -

było to dla niego uczucie nowe i nie znane. Musiał za to

wszystko podziękować Jimowi. Jimowi - swemu bratu, z

którym los rozdzielił go na prawie dwadzieścia pięć lat.

Ciszę i zadumę Simona zburzyły nagle głośne pluśnięcia

dobiegające z pobliskiej zatoczki. Mogło się wydawać, że to

jakiś duży zwierz wszedł do wody i taplał się w niej. Łoś?

Niedźwiedź? Simona obleciał strach. Ten wolny świat mógł

mu się wydawać domem, lecz tak naprawdę on sam nie miał

najmniejszego doświadczenia w obcowaniu z dziką przyrodą.

Lepiej, żeby o tym nie zapominał.

Przyciągnął ręką kajak do granitowych głazów, które

osłaniały zatokę. Między kamieniami znalazł szczelinę- co

prawda zbyt wąską, żeby przecisnąć się kajakiem, lecz

wystarczająco szeroką, by móc niepostrzeżenie sprawdzić, co

tak hałasuje. Wiosłując na skulu, ustawił kajak równolegle do

szczeliny, gdy tymczasem pluskanie raptownie ustało.

A jednak to nie było przywidzenie. Coś sfalowało w

zatoczce gładką taflę wody, na której spokojnie kołysały się

teraz liście lilii wodnych. Coś - ale co? Łoś - tego Simon był

prawie pewien - nie potrafi nurkować. A niedźwiedź? Nie

miał pojęcia. Gotów do błyskawicznego odwrotu, gdyby

wymagała tego sytuacja, Simon czekał, aż stworzenie

wynurzy się na powierzchnię. Może był to znowu bóbr, a

może nur wodny?

Nareszcie z wody na moment wyłoniła się głowa. Ktoś

odpływał w przeciwnym kierunku i zanim znów dał nurka,

Simon zdążył dostrzec długie, odrzucone do tyłu włosy i zarys

nagiego, wygiętego w łuk, kobiecego ciała. Na wzburzoną

taflę zatoczki wypłynęły bąbelki powietrza i rozeszły się kręgi

fal.

Odetchnął głęboko, niepewny, czy mimo wszystko nie śni.

Do tej pory sądził, że chata Jima była ostatnim

cywilizowanym miejscem w tej dziewiczej krainie jezior. Z

pewnością brat zapomniał mu powiedzieć, że ktoś mieszka

jeszcze dalej w lasach. A w takim razie, kim była kobieta,

która to wyłaniała się z toni, to znikała niczym jakiś

tajemniczy duch jeziora?

Jakby w odpowiedzi pływaczka wynurzyła się znowu.

Tym razem widział profil. Na jej twarzy malowała się czysta

radość - słońce zalśniło w kropelkach wody na mokrych

policzkach, błysnęły białe zęby. Mocny ruch ramion odsłonił

na ułamek sekundy pełne, strome piersi, które wydały się

Simonowi niewypowiedzianie piękne. Błysnęły jeszcze nagie

uda i gibkie ciało przecięło taflę niczym nóż.

Wbijając paznokcie w wypolerowany uchwyt wiosła,

Simon czekał, aż kobieta ponownie wypłynie. Kiedy to

uczyniła, była zwrócona do niego przodem. Wstające słońce

świeciło jej prosto w twarz i mógł być pewien, że go nie

dostrzega. On sam jednak, całkowicie wytrącony z

równowagi, pojął natychmiast parę spraw. Po pierwsze -

wiedział, że w żadnym razie nie powinien przeszkadzać w tej

zabawie. Bo to była właśnie zabawa - niewinna i radosna, jak

baraszkowanie młodej wydry. Nie wolno mu było

przestraszyć tej dziewczyny, ani uświadomić jej, że cały czas

ją obserwował.

Nie potrafiłby powiedzieć, jakie są jej oczy, oblepiające

głowę włosy ani też rysy twarzy. Na nic się tu zdało

wyczulone oko malarza - dzieliła ich za duża odległość, a

słońce było zbyt ostre. Uchwycił jedynie wrażenie ruchu i

emocji, ucieleśnionego, intensywnego życia. Bez wątpienia -

ta istota nie była duchem jeziora ani w ogóle żadnym duchem.

Pochodziła stąd, z ziemi - była kobietą z krwi i kości, kobietą,

która - skłonny był iść o zakład - zachłannie kochała życie, tak

jak on dzikie ostępy.

Ładnym, zwinnym ruchem odwróciła się na plecy i

pluskając nogami, zaczęła się oddalać. Piersi ukryte w

wodnym pyle wynurzyły się na chwilę, a słońce zaigrało na

lśniących od wody sutkach. I w tym momencie Simon

zrozumiał, że w jego doznaniach bierze górę nie takt, lecz

zmysłowość.

Pożądał jej. Chciał ją mieć już, natychmiast. Dawno już

nie pragnął tak żadnej kobiety. Gdyby posłuchał głosu

instynktu, opłynąłby zaraz skałki, sięgnąłby po tę dziewczynę

i kochał się z nią z ogniem, który - jak mu się zdawało -

dawno się już w nim wypalił. Słuchaj no, bratku, zakpił jednak

z siebie, kajak to nie jest najlepsze miejsce na miłość. Oboje

moglibyśmy skończyć w jeziorze. A poza tym kobieta tak

pełna życia jak ta wolałaby zapewne sama wybrać sobie

partnera. O ile już go nie ma. Bądźże rozsądny, jak by

powiedział Jim. Ona tymczasem przewróciła się na brzuch,

odsłaniając długą, smukłą linię pleców. Nie baraszkowała już

jednak, a najwyraźniej ćwiczyła styl. Przez jakiś kwadrans

Field Sandra - Dziki ogień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: