Znowu mieć sześć lat.pdf

Znowu mieć sześć lat

Rozdział pierwszy

Postaci w czarnych szatach stały półokręgiem, patrząc na podobnego do węża mężczyznę o

bladej cerze siedzącego w centrum.

Co odważniejsi śmierciożercy zastanawiali się czasami, dlaczego właściwie oni zawsze stali w

trakcie spotkań, podczas gdy ich Czarny Pan rozpierał się wygodnie na przypominającym tron

fotelu. Severus Snape był jednym z nich.

Przeczekał cierpliwie zwyczajowy rytuał Voldemorta, polegający na wysłuchiwaniu

sprawozdań o postępach i rzucaniu klątw, gdy zostało powiedziane coś, co mu się nie

spodobało. W końcu było po wszystkim. A przynajmniej tak mu się zdawało.

- Severusie Snapie - powiedział Czarny Pan z ponurym uśmiechem - zbliż się. Na kolanach.

Mistrz Eliksirów usłuchał, wzdrygnąwszy się w duchu.

- Jesteś - stwierdził Voldemort - szpiegiem Albusa Dumbledore'a. Nie. - Uniósł dłoń. - Nie ma

sensu zaprzeczać. Chcę jedynie wiedzieć dlaczego. Dlaczego opuściłeś moje szeregi i

zdradziłeś swoich towarzyszy? Dlaczego porzuciłeś całą tę władzę, którą ci dałem?

Severus skrzywił się. Gra dobiegła końca, wiedział o tym. Podejrzewał, że niebawem będzie

martwy. Nie miał już powodu czegokolwiek ukrywać.

- Bo nie jesteś nikim więcej, jak tylko szalonym mordercą i hipokrytą, bękartem półkrwi. Jakąż

władzę nam dałeś, poza możliwością pełzania u twoich stóp? - Wstał z wyzywająco

podniesioną głową. - Rozejrzyj się. Malfoy, Nott... nazwiska czarodziejów czystej krwi, które

kiedyś były równoznaczne z dumnymi, niezależnymi rodami. Spójrz, co z nich zostało!

Mordercy, gnidy całujące skraj twej szaty tylko po to, aby uniknąć tortur. Dawno przejrzałem

na oczy i zrozumiałem swój błąd. Nie należę do ciebie juz od przeszło dwudziestu lat.

Śmierciożercy aż zachłysnęli się ze zdumienia. Czarny Pan patrzył na Severusa gniewnie i

złowrogo.

- I zobacz, do czego cię to doprowadziło. Posłużysz jako nauczka dla innych. Nie, nie zabiję

cię... jeszcze. Dam ci możliwość przekonania się, jak bardzo pomyliłeś się w wyborze strony,

po której stanąłeś.

Snape wyprostował się dumnie, gdy z różdżki Czarnego Pana wystrzeliło w jego kierunku

srebrzyste światło. Poczuł ból w całym ciele i miał wrażenie, że się kurczy. Parę sekund

później stracił przytomność.

- Wstawaj, bachorze. - To były pierwsze słowa, jakie usłyszał.

Otworzył oczy. Stały nad nim trzy przerażające osoby w czarnych szatach. Przełknął z trudem.

Wiedział, że to śmierciożercy. Matka mu o nich opowiadała.

Chwyciły go silne ręce. Zabolało go, kiedy teleportował się z kimś, kto wyraźnie nie był w tym

najlepszy.

Wylądowali w lesie. W bardzo strasznym lesie. Okropnie bolała go głowa i w ogóle wszystko,

ale wiedział, że to jeszcze nic, że mogło być gorzej. I było, kiedy śmierciożerca, który pewnie

był tam szefem, uderzył go w głowę tak mocno, że Severus upadł na ziemię.

- Życzę szczęścia, Snape. Mam nadzieję, że zeżre cię coś paskudnego.

Potem cała trójka znikła i zostawiła go w lesie samego.

Nie miał innego wyboru: ruszył przed siebie. Szedł i szedł, i szedł. Po kilku godzinach był już

pewny, że zabłądził. W lesie nadal było ciemno, chociaż wielkimi krokami zbliżał się świt.

Strasznie chciało mu się pić.

- Snape'owie nie płaczą. - Przypomniał sobie słowa ojca. - Stawiają czoła temu, co ich

spotyka.

Oczywiście tym, co najczęściej go spotykało, był jego ojciec we własnej osobie.

Zadrżał, zastanawiając się, jak bardzo rozgniewani będą rodzice, gdy wreszcie wróci do domu.

- Co ty tu robisz, źrebcze? - usłyszał nagle za plecami.

Wystraszył się; jego magia niechcący wyrwała się spod kontroli i uderzyła w to... coś... za nim.

To coś ani trochę się nie przejęło, tylko najzwyczajniej w świecie strząsnęło z siebie

przypadkiem rzuconą klątwę.

- Ach, czarodziejskie dziecko. Wyczuwam, że byłeś tu już wcześniej. Podejdź, źrebcze.

Nie był pewny, czy mógł zaufać temu... centaurowi, jak w końcu zauważył, ale nie miał

wątpliwości, że gdyby dłużej był sam, to by umarł. A stwór nie wydawał się jakoś szczególnie

nieprzyjazny. Niepewnie dał krok w stronę ogromnego człowieka-konia.

Centaur przyjrzał mu się uważnie, po czym szeroko otworzył oczy.

- Zdradź mi swoje imię, źrebcze. Obawiam się bowiem, że jeszcze niedawno wcale nie byłeś

źrebcem.

- Nazywam się Severus Snape - powiedział z całą odwagą, na jaką było go stać.

Centaur skinął głową.

- Właśnie tego się obawiałem. Muszę jak najszybciej oddać cię w ręce Albusa Dumbledore'a.

- Dumbledore'a? Tego szurniętego starego głupca, który rządzi w Hogwarcie? Czemu chcesz

mnie do niego zabrać?

Centaur patrzył na niego z poważną miną.

- Tę kwestię wyjaśni ci już dyrektor. Chodź, pozwolę ci pojechać na moim grzbiecie. Nawet

galopem droga do Hogwartu zajmie nam godzinę, a obawiam się, że twoje małe nogi nie

wytrzymałyby takiej odległości.

- Nie jestem mały - zaprotestował Severus z oburzeniem.

- Dla mnie jesteś - stwierdził centaur, podnosząc go i sadzając sobie na grzbiecie. - Trzymaj się

mocno, będziemy się bardzo spieszyć.

Dumbledore niecierpliwie przechadzał się po biurze, czekając na powrót swego szpiega, kiedy

do środka wszedł Hagrid.

- Panie psorze, lepij pan szybko ze mną idzie. Firenzo jest przy bramie zamku i ma z sobą...

cholibka. Lepij sam pan obaczy.

Zaintrygowany dyrektor poszedł za Hagridem do zamkowych wrót, gdzie czekał centaur. Na

jego grzbiecie spał ubrany w czarne szaty malec.

- Dziecko? - zdziwił się Dumbledore półgłosem.

- Tak - odparło stworzenie, pozwalając Hagridowi delikatnie ściągnąć chłopca ze swego

grzbietu. Przy poruszeniu szaty odsunęły się i odsłoniły bladą twarz oraz długie, czarne włosy.

- Znalazłem go w głębi lasu. Niewiele wiem o ludzkich źrebcach, lecz powiedziałbym, że ma

teraz około pięciu lub sześciu lat.

Stary czarodziej uniósł brwi.

- Teraz?

Firenzo niecierpliwie przestąpił z kopyta na kopyto.

- Tak, teraz. Przejrzałem wspomnienia chłopca i dowiedziałem się, że tej nocy został

zdemaskowany jako pana szpieg. To, dyrektorze, jest Severus Snape.

Hagrid prawie upuścił dziecko, szybko się jednak opamiętał i mocno przytulił czarne

zawiniątko.

Dumbledore z osłupieniem wpatrywał się w malca.

- To jest... Severus?

- Zorientowali się, że jest szpiegiem. - Firenzo skinął głową. - Chociaż on tego nie pamięta.

Taką karę wymyślił mu Voldemort. Jego dorosły umysł nadal tam jest, lecz został zamknięty.

On teraz jest tylko małym źrebcem. No cóż, zostawię go pod pańską opieką, dyrektorze.

Dobranoc.

Z tymi słowami centaur odwrócił się i pogalopował z powrotem do lasu. Hagrid wygodniej

ułożył dziecko w swoich ramionach.

- Szkrab będzie potrzebował łóżka, drektorze - zauważył.

Dumbledore spojrzał na niego oczami, w których nie było ani jednej wesołej iskierki.

- Co? Ach, tak, tak, masz rację. W dodatku jest tu dla niego zbyt zimno. Zabierz go do

skrzydła szpitalnego, jeśli łaska, Hagridzie. Rano zawiadomię Filiusa, Minerwę i Pomonę, i

zobaczymy, czy znajdziemy jakiś sposób, żeby cofnąć tę klątwę.

Był w jakimś dziwnym pokoju; przynajmniej łóżko było wygodne. Wokół było mnóstwo innych

takich łóżek. Czy znowu przez ojca trafił do szpitala? Ale nie, nic go nie bolało. Poza tym miał

taki przyjemny sen, jechał w nim na centaurze... na centaurze...

Usiadł gwałtownie.

To centaur go tutaj przywiózł! Był w Hogwarcie, dyrektor już pewnie poinformował

rodziców... Ale ma przerąbane...

Trzęsąc się, podciągnął kolana do brody i owinął się kocem.

- Ach, obudziłeś się - stwierdził energiczny głos kobiecy. - Zapewne z chęcią zjesz śniadanie.

Zanim Severus zdążył choćby otworzyć usta i odpowiedzieć, pojawiła się przed nim taca z

jedzeniem.

- Możesz wstać i ubrać się, ale nie wychodź z tego pokoju. O ile się orientuję, dyrektor wraz z

opiekunami domów będzie chciał się z tobą spotkać po śniadaniu - dodała, po czym weszła do

biura.

Severus zsunął się z łóżka i założył szatę, która leżała złożona na krześle obok. Później

przyjrzał się uważnie tacy. Była tam miska gorących płatków, jajecznica, bekon i tost oraz

szklanka z sokiem. Wytrzeszczył oczy. W domu nigdy nie pozwalano mu tyle jeść.

Zmarszczył brwi z namysłem i odsunął bekon na bok. Odkąd ojciec zmusił go do wypicia kilku

eliksirów matki, Severus nie mógł jeść tłustych potraw, bo wymiotował po nich i bolał go

brzuch. Jajka mogły być, jeśli nie zje ich za dużo, owsianka była w porządku. Wypił trochę

soku i posmarował pieczywo odrobiną masła. Przegryzając na przemian tosta i płatki, zdołał

zjeść więcej niż kiedykolwiek: jakieś pół miseczki owsianki i całego tosta! Poza tym wypił sok

do dna!

- Powinieneś więcej jeść - uznała kobieta, pewnie pielęgniarka, ponownie wyszedłszy z

gabinetu. - Za mało ważysz jak na swój wiek. Wypij to. - Podała mu fiolkę.

Severus wlepił wzrok w eliksir.

- No dalej, wypij - powtórzyła niecierpliwie pielęgniarka.

Z uporem zacisnął wargi. Nie zamierzał pozwolić, żeby zmusiła go do wypicia tego. Doskonale

pamiętał ostry ból, który czuł po tym, jak kazano mu poprzednio wypić coś takiego, i wcale nie

chciał powtórki z rozrywki.

- Daj spokój, sam to uwarzyłeś.

To nie wzbudzało zaufania. Musiał pomagać matce w pracowni, ale to nie znaczyło, że warzył

eliksiry uzdrawiające. Spanikował. Wziął w ręce tacę i rzucił ją na środek pomieszczenia,

prosto pod nogi bardzo starego czarodzieja, który właśnie wszedł do środka w towarzystwie

dwóch kobiet i malutkiego mężczyzny, niewiele wyższego od samego Severusa.

- Proszę, proszę, cóż za temperament od samego rana - powiedział siwowłosy pan, machając

różdżką i pozbywając się bałaganu.

Severus zadrżał. Teraz na pewno nie minie go surowa kara.Wyprostował plecy, stając na

baczność. Tak ojciec nauczył go przyjmować kary.

Stary czarodziej chwycił go za rękę.

- Nie mamy czasu na wygłupy, młody człowieku - powiedział surowo. - Musimy załatwić

ważniejsze sprawy.

Po tych słowach Severus został zaprowadzony z powrotem do łóżka. Po drodze bez

przekonania próbował się uwolnić. Był zdziwiony. Dłoń trzymała jego ramię w mocnym

uścisku, ale nie sprawiała bólu. Nie ciągnęła go też po pokoju na siłę.

- Hop na łóżko - polecił staruszek, który, jak Severus zauważył, wyglądał na bardzo

zmęczonego. Zupełnie jakby nie spał od tygodni.

Był pewny, że jeśli zada jakiekolwiek pytanie, to oberwie, musiał jednak wiedzieć...

- Gdzie jestem? Co się stało?

Jedna z wiedźm, ta niższa, o miłej twarzy, podeszła krok bliżej.

- Jesteś w Hogwarcie, Severusie. Firenzo znalazł cię w lesie, pamiętasz?

Przytaknął.

- Pozwolił mi pojechać na swoim grzbiecie, jak czarni ludzie sobie poszli.

- Czarni ludzie? - spytała druga wiedźma.

Severus poczuł się trochę niepewnie. Wyglądała na bardzo surową.

- Nosili czarne szaty i maski - odparł nieśmiało. - Pamiętam, że jak się obudziłem, to oni

zabrali mnie do lasu i tam zostawili.

- Wiesz, kto to był? - zapytała.

- Śmierciożercy - przyznał, zanim zdążył się powstrzymać. Szeroko otworzył oczy i zakrył

usta dłońmi. - Przepraszam! Przepraszam, nie powinienem o nich mówić! Proszę, nie skarżcie

na mnie rodzicom - błagał miłą wiedźmę.

- Wszystko w porządku, Severusie. - Delikatnie poklepała go po dłoni. - Domyślaliśmy się

tego. Czy nie pamiętasz może, co stało się przed tym, jak się obudziłeś i zostałeś zabrany do

lasu?

Pokręcił głową przecząco.

- Nie wiem. - Spuścił wzrok. - Nie pamiętam. Ostatnie, co sobie przypominam, to że ojciec był

na mnie zły. A potem się obudziłem.

Dumbledore westchnął.

- Musimy wiedzieć, co działo się ubiegłej nocy - stwierdził. - Potrzebujemy informacji o

planach Voldemorta. Severusie, popatrz na mnie.

Chłopiec spojrzał w niebieskie oczy. Gwałtownie wciągnął powietrze, gdy poczuł, jak coś...

KTOŚ wszedł do jego głowy. Próbował zrobić to, czego nauczyła go matka i w jednej chwili

postawił mury wokół swego umysłu. Napastnik wycofał się nieco, zaskoczony, lecz zaraz

potem po prostu rozsunął ściany na boki.

Severus zaczął krzyczeć. Kilka minut później znowu był sam w swoim ciele; leżał na łóżku i

dyszał ciężko, trzęsąc się po wtargnięciu.

- No wiesz, Albusie! - Pozostali nauczyciele mówili wszyscy równocześnie. - To była

naprawdę przesada. Przecież on jest tylko dzieckiem! Mogłeś mu przynajmniej wyjaśnić, co

zamierzałeś zrobić.

- Nie mógł wiedzieć, musiał być nieświadomy, żebym miał możliwość dotarcia do jego

ukrytych dorosłych wspomnień - odparł dyrektor, masując skronie. - Zapomniałem, że znał

oklumencję już kiedy był w pierwszej klasie. Najwyraźniej obecnie pracuje nad osłonami.

Zdołał postawić mury wokół umysłu, chociaż niezbyt mocne. Gdyby tego nie zrobił, nie

poczułby bólu.

- Gdybyś mu POWIEDZIAŁ, co planujesz zrobić, na pewno nie postawiłby osłon -

zaskrzeczał z oburzeniem Flitwick.

Severusowi udało się w końcu usiąść. Spojrzał na dyrektora ze złością.

- Matka miała rację, jesteś paskudnym starym dziadem - rzucił zjadliwie.

Dumbledore go zignorował, ale McGonagall wydawała się zainteresowana.

- Twoja matka tak powiedziała?

- Nienawidziła tej szkoły - wyjaśnił Severus obojętnym tonem. - Inne dzieci zawsze ją

prześladowały. Mówiła, że chce mnie posłać do Bobotonów albo Durnstrangu. Prędzej do tego

we Francji, bo kazała mi się uczyć francuskiego. Nie chcę tu być, matka na pewno będzie zła,

że ten miły centaur mnie tu przyniósł.

Cała czwórka wlepiła wzrok w Mistrza Eliksirów, zastanawiając się, z jakiego powodu

dziecko trafiło mimo wszystko do Hogwartu.

McGonagall zmarszczyła brwi. Eileen miała rację, nie chcąc posyłać syna do szkoły w Szkocji.

Też się tu nad nim znęcali.

- Severusie - powiedziała - musimy wykonać kilka testów, aby przekonać się, czy nikt nie

nałożył na ciebie żadnych zaklęć ani klątw. Nie będzie bolało, wskażemy cię naszymi

różdżkami tylko po to, żeby cię przeskanować. Może trochę łaskotać.

Chłopiec skinął głową.

Wszyscy czworo unieśli różdżki i razem rzucili długą litanię czarów. Kiedy skończyli, odeszli

kawałek dalej, aby porównać wyniki.

- Obawiam się, że na to nie ma prostego sposobu, Albusie - wyznał Flitwick. - Zaklęcie jest

bardzo silne i wyjątkowo skomplikowane. Najprostszy czar odczyniający mógłby go zabić.

Dyrektor przytaknął.

- Tom użył pradawnej magii i dodatkowo ją zmienił, tyle wywnioskowałem ze wspomnień

Severusa. To było kiedyś stare zaklęcie uzdrawiające, które miało ludziom po ciężkich

traumach dawać sposobność przeżycia ponownie dzieciństwa. Trwało przez pewien określony

czas, nie dłużej niż kilka miesięcy. Z tego, co widzę, ta wersja nie ma ograniczeń czasowych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: