Popioły Armagedonu.pdf

KSIĘGA PIERWSZA

CIEMNA STRONA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

NIEDOLA

Obudził się w brudnej, przesiąkniętej zapachem rozkładu i ludzkich ekskrementów

celi. Przez kilka minut nie uświadamiał sobie, gdzie jest, lecz zaraz po tym, jak

zaatakowało go uczucie rozpaczy, przypomniał sobie. Azkaban.

Charakterystyczny skutek obecności dementorów. Ale z drugiej strony, rozpacz była

tak znajomym stanem jego umysłu, zawsze, od tego dnia, gdy...

Severus Snape uśmiechnął się gorzko. Pomyślał, że to stosowny koniec dla szpiega

Zakonu Feniksa. Spojrzał na swój więzienny ubiór i zazgrzytał zębami. Tkanina była

zniszczona i nosiła na sobie ślady krwi należącej do kogoś innego. Osoba, która

miała na sobie tę szatę wcześniej, prawdopodobnie już dawno umarła, ale jej

wysuszona krew pozostała, przypominając Severusowi o jego ostatecznym

przeznaczeniu.

Po przebudzeniu się z pięcioletniej śpiączki, wywołanej jadem Nagini, Severus

Snape nie był zaskoczony, że przetransportowano go do Azkabanu lub że został

skazany na śmierć. Dziwiło go jedynie, iż po tym, co zrobił, udało mu się przeżyć tak

długo.

Albus, pomyślał i ukrył twarz w dłoniach. Zabił go. Zabił go... Zapłakałby, ale przez

ostatnie dwie dekady wyzbył się tego niepotrzebnego zwyczaju.

Nie miało znaczenia, że Albus sam go o to poprosił, że było to konieczne — wina w

jego postępowaniu obezwładniała go, sprowadzając słabość i wręcz pragnienie

śmierci. Severus jęknął cicho i zadrżał z powodu strasznych wspomnień.

Spać, pomyślał. Chociaż jego sen w Azkabanie nie przynosił ukojenia i przerywały

go koszmary, prawdziwe i urojone, ciągle był lepszy od jawy.

Nic nie bolało tak bardzo, jak pamięć tego morderstwa, a może eutanazji. Nic.

Nawet fakt, że nikt mu nie wierzył. Ani Minerwa McGonagall, ani ministerstwo, ani

Zakon.

Pamiętał ostatnie przesłuchanie, które miało miejsce kilka tygodni temu. A może

miesięcy? Nie był tego pewien...

— Severusie Snape, twierdzisz zatem, iż kiedy zabiłeś Albusa Dumbledore’a,

zrobiłeś to z jego rozkazu? — zapytał Percy Weasley z nieprzyjemnym uśmiechem

na twarzy.

— Tak, sir — odparł Severus obojętnie. — Umierał z powodu przeklętego

przedmiotu, którego dotknął wcześniej. Uznał, że taka śmierć będzie bardziej

godna... a dodatkowo chciał dać mi możliwość pozyskania zaufania Voldemorta,

które wtedy zaczynało słabnąć.

— Rozumiem — powiedział Percy. — Masz na to jakiś dowód?

— Powiem to samo po zażyciu Veritaserum — odezwał się cicho Severus.

— Oczywiście, że tak. Jakkolwiek, o czym wszyscy wiemy, zostałeś... wyszkolony,

aby opierać się działaniu eliksiru przez całkiem długi czas. Czy to prawda?

— Tak — przyznał Severus. — Jednak...

— Zastosowanie legilimencji również wydaje się w twoim przypadku daremnym

wysiłkiem, znając twoje zdolności — powiedział Percy ponurym głosem. — A jeśli

chodzi o myślodsiewnię, jesteś w stanie, o czym także wszyscy wiemy, dość

umiejętnie wygenerować fałszywe wspomnienia. Kilka razy udało ci się zrobić

głupca nawet z Voldemorta... Tak czy nie?

— Tak! — warknął Severus ze zniecierpliwieniem. — Czego ode mnie chcesz?

— To, czego chcę — zaczął Percy powoli i nieuprzejmie — jest jakimś prawdziwym

dowodem. Czymś materialnym. Czy Albus Dumbledore powiedział o tym

komukolwiek innemu? Zostawił wiadomość lub list? Wyznaczył Strażnika

Tajemnicy?

— Nie — przyznał Severus. — Nie zrobił żadnej z tych rzeczy. Rozważaliśmy to,

ale... uznaliśmy za zbyt ryzykowne. Voldemort był zbyt potężny, a jego wpływy

sięgały zbyt daleko. Hogwart roił się od szpiegów. Doszliśmy do wniosku, że

najlepiej będzie nie zostawiać żadnych dowodów naszego planu.

Percy roześmiał się nieprzyjemnie.

— Jak wygodnie. I teraz oczekujesz, abyśmy ci uwierzyli i oszczędzili twoje życie?

— Nie — odparł Severus spokojnie. — Oczekuję, że mnie zabijecie. A za kilka lat

może uwierzycie, że Albus Dumbledore, największy czarodziej wszechczasów,

umarł jako bohater, a nie ofiara tłustowłosego, marnego nauczyciela eliksirów.

Severusa wystraszył dźwięk otwieranych drzwi. Zobaczył jednego strażnika, a

potem drugiego. A potem Percy’ego Weasleya. A potem jeszcze kogoś.

Z rozpaczą patrzył na młodą, gniewną twarz, nie chcąc uwierzyć w to, co ma przed

oczami. Ciemne, krótko obcięte włosy, wargi zaciśnięte w pogardliwą, cienką linię

i... oczy. Zielone oczy okazały się niewiarygodnie ponure, ale też niepokojąco

znajome i nostalgicznie piękne, pomimo że należały do tego... do tej

dwudziestotrzyletniej osoby, która nienawidziła go bardziej, niż ktokolwiek inny na

świecie.

— Dzień dobry, Severusie — powiedział Harry cicho z nigdy nieznikającym,

niewielkim uśmiechem na ustach.

Severus skinął lekko głowa, spokojny i zupełnie niezdziwiony brakiem formalności.

Przez ostatnie kilka miesięcy już się przyzwyczaił, że wszyscy zwracają się do niego

po imieniu.

— Panie Potter — odpowiedział jedynie z odrobiną sarkazmu w głosie. — Jeśli

jesteś tu, aby się napawać moim upadkiem, gratuluję wyczucia czasu.

Harry pochylił głowę i patrzył na niego w zamyśleniu.

— Napawać się... — powtórzył z rozbawieniem. — Przyszedłem tu kierowany

życzliwymi powodami. Ratuję twoje życie.

— Naprawdę? — zapytał Severus prawie pokojowo. Mroczny ogień w oczach

Pottera nie wzbudzał zaufania. — A dlaczego miałbyś zrobić coś takiego?

— Złożyłem obietnicę — odpowiedział mu Harry. — A raczej, dokładnie mówiąc,

Wieczystą Przysięgę.

— Albusowi — szepnął Severus bez tchu. — To on sprawił, że...

— Tak — przerwał mu Harry. — Sprawił, że przysiągłem, iż jeśli kiedykolwiek

uratowanie twojego życia stanie się możliwe bez poświęcania mojego, zrobię to.

Domyślam się, że stary idiota nigdy nie brał pod uwagę, że go zdradzisz i zabijesz...

mimo że od lat próbowałem go przed tobą ostrzegać... — Severus potrząsnął głową

z niedowierzaniem. Więc taki był ostatni, awaryjny plan Albusa Dumbledore’a. Aby

powierzyć Harry’emu pieprzonemu Potterowi zadanie ratowania jego nemezis.

Mógłby się roześmiać, ale poważny wyraz twarzy Pottera przekonał go, że nie jest

to najlepszy pomysł. — Odwołujemy się do starożytnego prawa — powiedział Harry

stanowczo. — Sub Corona Vendere. Może je znasz, może nie. W zamian za

oszczędzenie ci życia, należysz do mnie. Stajesz się moją własnością. I niczym

więcej. Nieszczególnie szlachetny sposób na spędzenie reszty swoich dni, ale... jak

to mówią... jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

Severus powoli pokiwał głową. Realizm sytuacji zaczął do niego docierać.

— Odmawiam — powiedział cicho, tak grzecznie, jak to możliwe. — Doceniam

ofertę, panie Potter, ale...

— Obawiam się, że nie masz możliwości odmowy — przerwał mu Harry odrobinę

ostrym tonem. — Nie jestem tu, aby się z tobą konsultować. Przyszedłem z czystej

uprzejmości, żeby cię poinformować o moich planach. To wszystko.

Severus poczuł, jak całe jego ciało sztywnieje.

— Panie Potter, możemy porozmawiać na osobności? Proszę.

Harry kiwnął głową w kierunku Percy’ego i strażników.

— Panie ministrze, jest pan pewien, że to rozsądne? — zapytał jeden z nich.

Minister, pomyślał Severus i zadrżał. Dwudziestotrzyletni Harry Potter jest

ministrem... nie, ministrem magii, oczywiście. Po cichu pomodlił się do wszystkich

bogów czarodziejskiego świata w nadziei, że się przesłyszał.

Potter lekceważąco machnął na strażników, więc mężczyźni odeszli, a Percy

Weasley podążył tuż za nimi. Harry został, stojąc nad Severusem, który nadal

siedział na łóżku.

— O co chodzi? — zażądał wyjaśnień.

— We Wrzeszczącej Chacie, kiedy myślałem, że umieram, próbowałem przekazać

ci kilka moich wspomnień — powiedział Snape z najwyższym zażenowaniem. —

Aby wyjaśnić, wytłumaczyć...

— ... że zrobiłeś to dla większego dobra — przerwał mu Harry nagle. — Że

Dumbledore poprosił cię, abyś go zabił i mógł w ten sposób pozostać w roli szpiega.

— Potter uśmiechnął się pogardliwie. — Wiem, Severusie. Wszyscy obejrzeliśmy

twoje wspomnienia. Raz uwierzyłem w to, co przedstawiały, ale nigdy więcej tego

nie zrobię. Doszedłem do wniosku, że cokolwiek, co pochodzi od ciebie: słowa,

myśli czy wspomnienia, to kłamstwa.

— W takim razie naprawdę nie rozumiem — powiedział Severus powoli. —

Dlaczego nie pozwolisz mi umrzeć? Dlaczego nie pozwolisz, abym po prostu

odrzucił twoją ofertę? Wieczysta Przysięga z pewnością nie ukaże cię, jeśli

dobrowolnie zrezygnuję z twojej pomocy.

Harry patrzył na niego z nieczytelnym uśmiechem. Ciemność w jego oczach stała

się nawet intensywniejsza.

— Przysięga pozwoliłaby na to, gdybyś był szczery. Ale nie jesteś — oświadczył

pewnym siebie głosem. Wszedł na łóżko i zbliżył palec do podbródka Severusa.

Snape zadrżał przy dotknięciu, gdyż jego ciało przeszył ostry, mroczny wstrząs

mocy. — Widzę to w twoich oczach — dodał Harry. — Znam to spojrzenie.

Spojrzenie kogoś, kto czuje się zagubiony bez swojego Pana. — Kciuk Pottera z

roztargnieniem pogłaskał kość policzkową Severusa. Tak obojętnie, jak gdyby jego

twarz była bezużytecznym przedmiotem. — Widziałem je już wcześniej.

Severus nagle stał się niemy. Chciał zapytać „gdzie” lub „kiedy”, ale gdy odzyskał

zdolność mowy, Harry’ego już nie było.

KONIEC ROZDZIAŁU I

ROZDZIAŁ II

SZCZEGÓŁY

Kiedy strażnicy przyszli, aby wyprowadzić go z celi, Severus ciągle był oszołomiony.

W cienkiej, szarej więziennej szacie czuł się śmiesznie nie na miejscu, gdy

wprowadzono go do pokoju konferencyjnego, w którym czekał już Harry Potter wraz

z kilkoma innymi osobami. Wszyscy nosili formalne ubrania. Severus zobaczył

Kingsleya Shacklebolta, Percy’ego Weasleya, Amosa Diggory’ego i, co go

zaskoczyło, młodą kobietę, którą natychmiast rozpoznał jako Hermionę Granger.

— Profesorze — powiedziała cicho, nie patrząc mu w oczy.

Skinął jej nieznacznie głową.

— Możemy zaczynać? — zapytał spokojnie Potter niemal przyjaznym tonem. —

Severusie, proszę, usiądź. — Snape odruchowo opadł na krzesło i uniósł wzrok. —

Celem tego spotkania jest wyjaśnienie szczegółów twojego kontraktu — powiedział

Harry pokojowo. — Jeśli będziesz miał pytania, możesz je zadać.

— Świetnie — odparł Severus niewzruszonym głosem. — Chociaż nie jestem w

stanie dostrzec sensu tej farsy. To jest tym, czym jest, a ty wyjątkowo przejrzyście

wyjaśniłeś, że nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia.

— To prawda — zgodził się Harry z krzywym uśmiechem. — Jednakże pomyślałem,

że zanim ruszysz na spotkanie... nowej przygodzie, zechcesz dowiedzieć się

czegoś więcej.

Severus musiał przyznać, że Potter ma rację, więc ponownie skinął głową.

— Ta niewolnicza więź jest oparta na starożytnym prawie, zwanym Sub Corona

Vendere. — Kingsley Shacklebolt mówił nerwowo, niemalże przepraszająco. —

Wiesz, co ono oznacza?

— Tak — odparł Severus natychmiast. — W wolnym tłumaczeniu brzmi to:

sprzedany w niewolę. Odnosi się...

Percy Weasley przerwał mu lekceważącym machnięciem ręki.

— Nie ma potrzeby cytowania całej encyklopedii, Severusie. O ile rozumiesz swoje

położenie...

Snape posłusznie zamknął usta, z fascynacją przyglądając się Hermionie Granger,

na której twarzy pojawiły się czerwone plamy. Kobieta z wściekłością zagryzła dolną

wargę, ale nie powiedziała ani słowa. Przez chwilę panowała cisza, po czym

Kingsley zaczął kontynuować, jak gdyby chcąc to mieć już za sobą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: