WampirywAmeryce-Rozdzia_2.docx.pdf

Rozdzia 2

Bufallo, Nowy Jork

Raphael wodził wzrokiem po słabo zaludnionej sali konferencyjnej. Jego

oczy ukryte były za ciemnymi okularami chroniącymi przed jaskrawymi

światłami. On i jego znajomi lordowie 1 wampirów byli rozmieszczeni wokół

owalnej płyty z marmuru, która służyła jako stół. Stół był dostatecznie duży, a

Wampiry wystarczająco nietowarzyskie, gdyż siedzieli daleko od siebie tak, że

prywatne rozmowy między nimi były niemożliwe. Kilku miało

współpracowników lub dozór ochroniarzy stojących za nimi. Niektórzy nawet

przyprowadzili ze sobą swoich ludzkich służących, zostawiając ich pod

ścianami, którzy mieli nadzieję pozostać niezauważonymi. Z nich wszystkich

tylko Raphael siedział sam. Wyglądało na to, że tylko Raphael nie potrzebował

wcale ochrony od swoich sługusów.

Ostrożnie spojrzał na swój zegarek zastanawiając się, jak długo

uprzejmość zmusiłaby go do siedzenia i słuchania chaotycznego gospodarza ich

spotkania. Wampirzy lord był starożytny… i trzęsący się tak jak stary człowiek.

Pomimo fizycznego wyglądu młodzieńca, jego głos drżał i umysł błądził,

powracając do sławy przeszłości. Spojrzenie Raphaela powędrowało w kierunku

potężnego i o wiele młodszego wampira stojącego za plecami starego lorda.

Mierzyli się wzrokiem przez kilka sekund, każdy doskonale świadomy

spojrzenia zza ciemnych szkieł. „Tamten nie będzie dłużej czekać” - pomyślał

Raphael. Noce starego lorda były policzone.

Stłumił westchnienie i spojrzał za okno. Prawdziwy biznes tego spotkania

został uwieńczony w przeciągu ostatnich nocy. Dzisiejsze wieczorne spotkanie

1 Lord - władca

było niewiele więcej niż formalnością, służyło tylko opóźnieniu jego wyjazdu.

Lecz uprzejmość była cechą charakterystyczną wampirzego społeczeństwa.

Gdy jeden żył i mieszał się z innymi przez setki lat, to takie subtelności miały

znaczenie.

Drzwi z tyłu sali otworzyły się cicho i Raphael usłyszał pusty odgłos

kroków na puszystym dywanie. Jego nozdrza rozszerzyły się kiedy wyczuł

zapach w powietrzu; był to jeden z jego ludzi, porucznik Duncan. Duncan był z

Raphael’em od ponad dwustu lat. Połowę tego czasu pełnił rolę jego czołowego

wasala. Jakiekolwiek wiadomości przynosił, nie były one dobre, skoro nie

mogły poczekać, aż będą sami. Duncan dotarł do miejsca za Raphael’em i

pochylił się do przodu, jego lekki oddech owiał skórę Raphaela, kiedy zaczął

wymawiać słowa tylko dla uszu jego mistrza.

„Panie, Alexandra została porwana”.

Leniwe mrugnięcie jego oczu zza ciemnych okularów było jedyną

zewnętrzną reakcją Raphaela. Kiwnął lekko głową i dał znak jednym palcem

Duncan’owi, aby pozostał. Pojawił się słaby ruch powietrza, kiedy jego

porucznik wyprostował się i cofnął dwa kroki jak tego wymagano. Tysiące

pytań przemykało przez głowę Raphaela, kiedy przemawiający gospodarz

ględził, paplał o więziach honoru, który związał ich wszystkich, i tak bez

końca. To było w zasadzie takie samo przemówienie wygłaszane przez każdego

gospodarza na dorocznych spotkaniach przez minione trzysta lat na tym

kontynencie i prawdopodobnie na długo przed tym na całym świecie.

Raphael zmuszał się do grzecznego słuchania, kiwania na znak zgody

i przedstawiania pewnej siebie twarzy. Dopóki nie będzie wiedział więcej,

nie da żadnego oznaku niepokoju, nie okaże wrażliwości. Słabość była nie

do przyjęcia w tym towarzystwie. Pomiędzy nimi, Raphael i jego kompani

wampirzy lordowie kontrolowali kontynent i tamten świat 2 . Wszyscy ze Stanów

2 Chyba chodzi o wampirzy świat (świat nieumartych).

Zjednoczonych, Kanady, Meksyku – żaden wampir nie egzystował bez tych

więzi, ale byli uzależnieni lennem jednemu z ośmiu lordów.

A jednak tak potężny każdy z nich nie był. Aż tak potężny jak sam

Raphael. Niektórzy byli starsi, ale wiek nie był wszystkim. Niektórzy

twierdzili, że znaczenie miały większe umiejętności, choć nie były one żadnym

zastępstwem wobec siły. Te sprawy nigdy nie były wypowiedziane, były po

prostu zrozumiane. Granic przestrzegano, szacunek był wynagrodzeniem.

Wszystko inne mogło doprowadzić do wojny. I żaden z mężczyzn w tym

pokoju nie chciał nowej wojny. Ale ktoś dopuścił się tego. Ktoś pomyślał, by

wykorzystać Alexandrę przeciwko niemu. I ten ktoś drogo za to zapłaci.

Raphael wyszedł z Sali konferencyjnej. Szedł bezpośrednio w kierunku

wind, a jego ludzie utworzyli wokół niego kordon bezpieczeństwa. Byli

niespokojni i spięci. Mógł poczuć jak ich skóra drży z nerwów, jak szybko biją

serca i pulsująca z podniecenia krew uderza w tętnice. Prawdopodobnie już

wiedzieli więcej niż on. Ale nie na długo.

Ciężkie drzwi kuloodpornej limuzyny zamknęły się za nim

z przytłumionym odgłosem. Poczekał do czasu, gdy pojazd i jego eskorta

włączyły się do ruchu ulicznego. Wtedy spojrzał na Duncana.

„Na kilka chwil przed dzisiejszym świtem, panie. Musieli to zaplanować

podczas zmiany warty, w celu ograniczenia kilku z nas, z którymi mieliby do

czynienia. Ludzcy strażnicy byli już na swoich posterunkach w ciągu dnia,

wampiry udały się do koszar pod majątkiem. Nie wiedzieli nic, dopóki nie

obudziły się dzisiejszego wieczora”.

„A nasi ludzcy strażnicy?”

„Martwi, panie.”

„Inwigilacja?”

„Tak, mój panie. Czekając na ciebie w Los Angeles Gregorie informował

mnie”.

„Chcę aby majątek został zamknięty. Nikt nie może wchodzić ani

wychodzić dopóki tam nie przybędę”.

„Już zrobione, panie”.

„Jej ochroniarze?”

„Jeden zniszczony… Matias. Nie możemy być pewni.”

„Albin, wtedy...”

Duncan westchnął. „Wydaje się więc, panie.”

Szczęka Raphaela zacisnęła się. „Ostrzegałeś mnie przed nim Duncan.”

„Panie...”

„Nie. Miałeś rację. Chciałem mu zaufać.”

„Nie mogłeś…”

„A powinienem, Duncan. Pozwoliłem starym więziom przyjaźni uczynić

mnie ślepym na prawdę. Jestem tak wielkim głupcem jak tamten paplający

starzec dzisiaj wieczorem”. Milczał przez jakiś czas, patrząc niewidząco przez

przyciemnione szyby na mijane miasto. „On jest mój”.

„Mój panie?”

„Nikt nie tknie Albina, Duncan. On jest mój”.

„Oczywiście. Mój panie, odzyskamy ją”.

Niebezpieczny uśmiech pojawił się na twarzy Raphaela. Jego wzrok

spotkał wzrok Duncana, kły wydłużyły się z powolnym, drapieżnym

poślizgiem. „Odzyskamy, Duncan. Nigdy nie wątp w to. A następnie zapłacą za

to. Nikt nie bierze tego, co jest moje i żyje.

chomik kanilka

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: