1_norwid+1+.pdf

Cyprian Kamil Norwid

Poezja

Spis treści

Adam Krafft .................................................................................................................................. 3

Addio! .......................................................................................................................................... 5

Bema pamięci żałobny rapod........................................................................................................ 6

Bliscy............................................................................................................................................ 8

Bogowie i człowiek...................................................................................................................... 11

Bohater ...................................................................................................................................... 12

Buntowniki, czyli Stronnictwo Wywrotu ....................................................................................... 15

Ciemnod.................................................................................................................................... 16

Co robid? .................................................................................................................................... 17

Co łychad?................................................................................................................................. 18

Do Mieczyława .......................................................................................................................... 20

Adam Krafft

I ty w szpitalu zakończyłeś życie,

Od nieudolnych zrozumiany głazów,

Co ludzi jeszcze nauczają skrycie,

Zaledwo echem twoich brzmiąc wyrazów,

Twojego serca powtarzając bicie --

I ty w szpitalu z trosk umarłeś -- smutno:

Jak gdyby głazom tylko wierzyć można,

Jeśli je dłuta w kształt szlachetny utną

I zaopatrzy jaka myśl pobożna

W kamienny pacierz...

Tyś ów pacierz zmówił --

A jeszcze sięgasz, kędy zenit jego

Kolumnę gmachu przeszedł gotyckiego

I pod stopami Pana wieniec uwił.

Z twoich to ramion latoroślą wzbity,

Zaowocował w gronach świętych twarzy

Nie jako rzeźba, lecz jak hymn Lewity,

Trzymającego przednią straż ołtarzy,

Wylany z duszy, nie zaś stalą ryty.

Kto go nie widział, komu nie padł cieniem

Na całe życie jako wątek marzeń

I z tajemniczym nie ochmurzył drzeniem

Lazurowego tła doczesnych zdarzeń,

Ten ani może błędną widzów drogę

Opuszczających próg kościelny cenić;

Gdziekolwiek bowiem zrazu stawisz nogę,

Zdaje się jeszcze łuk za łukiem cienić --

I jako Prorok obudzony świtem,

Nie mogąc rychło zbyć drabiny senné j,

Oczarowanym zbłąkasz się korytem

I jeszcze wrócisz hołd powtórzyć lenny.

O wielki mistrzu! słusznie zginasz barki

I na ramionach własne pieścisz dzieło,

Gdy oto widze, wedle błahej miarki,

Nie ocenili, co ich prześcignęło:

Samemu tobie zostawując brzemię

Zniesienia siebie -- boś opuścił ziemię.

O wielki mistrzu! tyś dał innym przykład,

Ku jakim szlakom mają zdążać sami,

Niech tylko pojmą, biorąc czyn za wykład,

Cherubowymi wznosząc się skrzydłami

Nad liść wawrzynu, łzę i szyderstw węża,

Niechaj się ku nim oglądają z góry

Z ewangeliczną łagodnością męża.

Ty nawet przebacz, jeżli z widzów który,

Jerozolimskie naśladując córy,

Gdy w grobie Pana oglądały płótno,

Westchnie -- a puste zawtórują mury:

"I ty w szpitalu z trosk umarłeś -- smutno!..."

Nüremberga, d. 20 października 1842 r.

Addio!

"Jeżeli ty mnie szukasz? -- Prawda woła --

To z namiętnościami czasowemi

Węzeł swój roztargnij, synu ziemi!

Bo nie dojrzysz i cieniu mego zgoła..."

Silna na to zakrzyknie Popularność:

"Chodź! -- z namiętnościami czasowemi

Złącz się, opieszały synu ziemi:

Ja? nazywam się czynność, prawda?... marność!"

III

Bądźcież zdrowe, obiedwie -- do widzenia!

Mnie wołają sny na mech cmentarny;

Ani widzieć chcę tej Prawdy marné j,

Ni tej Popularności, bez sumienia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: