Człowiek,który_kochał_kwiaty.pdf

Tego e-booka otrzymujesz dzieki: www.ksiazkidosluchania.tnb.pl

Człowiek, który kochał kwiaty

Stephen King

Przełożył: MICHAŁ WROCZYŃSKI

Wczesnym majowym wieczorem tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątego trzeciego roku posuwał się żwawo z rękami w

kieszeniach po nowojorskiej Trzeciej Alei młody mężczyzna.

Powietrze było łagodne i rześkie, niebo powoli ciemniało,

przechodząc od błękitu do spokojnego, stonowanego fioletu

zmierzchu. Istnieją osoby, które uwielbiają miasto, a w takie

czarowne wieczory można miasto pokochać jeszcze bardziej.

Mijający się w progu delikatesów, automatycznych pralni

chemicznych czy restauracji ludzie uśmiechali się do siebie

serdecznie. Stara kobieta pchająca zdezelowany wózek dziecięcy,

na który załadowała dwie torby z zakupami, uśmiechnęła się do

młodego mężczyzny.

- Hej, śliczny!

Młody człowiek oddał jej uśmiech i skinął ręką.

Minęła go myśląc: Zakochany.

Rzeczywiście sprawiał takie wrażenie. Miał na sobie jasnoszary

garnitur, wąski krawat z poluźnionym odrobinę węzłem, a guzik od

koszuli pod szyją rozpięty. Jego włosy były ciemne i krótko obcięte,

cera jasna, a oczy błękitne. Twarz niczym szczególnym się nie

wyróżniała, ale w tak cudny wiosenny wieczór, w tej alei, w maju

tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego trzeciego roku był naprawdę

śliczny i stara kobieta z lekką nostalgią pomyślała sobie, że na

wiosnę każdy może być śliczny... zwłaszcza jeśli śpieszy na kolację

z kimś ze swoich snów, a później, zapewne, na tańce. Wiosna jest

jedyną porą roku, kiedy nostalgia nie bywa zaprawiona goryczą,

więc kobieta szła dalej bardzo z siebie rada, że odezwała się do

młodzieńca, i jeszcze bardziej rada z tego, że on podziękował jej za

komplement delikatnym skinieniem ręki.

Młodzieniec przeciął Sześćdziesiątą Trzecią Ulicę. Szedł lekkim,

prawie tanecznym krokiem, na ustach igrał mu uśmiech. W połowie

drogi do kolejnej przecznicy ujrzał staruszka, a obok niego

załadowany kwiatami ręczny wózek, z którego łuszczyła się zielona

farba; przeważały żółte -feeria żonkili i późnych krokusów. Były tam

też goździki i cieplarniane róże. Staruszek jadł obwarzanek i słuchał

masywnego radia tranzystorowego, które stało na skraju wózka.

Z głośnika płynęły same złe wiadomości; morderca, który zabijał

swoje ofiary młotkiem, ciągle jeszcze przebyeał na wolności; John

Fitzgerald Kennedy oświadczył, że rozwój wypadków w małym

azjatyckim kraiku zwanym Wietnamem (spiker wymawiał

"Wietenam") władze Stanów Zjednoczonych śledzą z najwyższą

uwagą i niepokojem; z East River wyłowiono zwłoki nie

zidentyfikowanej kobiety; w sprawie toczonej obecnie przez zarząd

miasta wojnie z handlarzami heroiny sąd i ława przysięgłych nie

wydały wyroku; Rosjanie dokonali kolejnej próby nuklearnej. Każda

z tych wiadomości wydawała się bez znaczenia. Powietrze było

delikatne i wonne. Dwaj mężczyźni z brzuchami piwoszy stali przed

sklepem z pieczywem i wymieniając kuksańce grali w gazdę.

Wiosna przechylała się już w stronę lata, a lato w mieście to pora

marzeń.

Młodzieniec minął stragan z kwiatami i głos przekazujący złe

wiadomości stopniowo cichł. Niebawem jednak młody człowiek

zawahał się, obejrzał przez ramię, chwilę się zastanawiał, po czym

sięgnął do kieszeni i dotknął czegoś, co w niej trzymał. Przez

moment wyglądał na kogoś zdziwionego, smutnego, wręcz

opętanego, ale kiedy tylko wyciągnął rękę z kieszeni, jego twarz

znów stała się pełna wielkiej pogody i niecierpliwego oczekiwania.

Z uśmiechem zawrócił do straganu. Podaruje jej kwiaty. Powinna

się ucieszyć. Lubił patrzeć, jak jej oczy lśnią z zaskoczenia i

radości, kiedy jej coś przynosił - drobny prezencik, ponieważ daleko

było mu od zamożności. Pudełko czekoladek. Bransoletkę. Raz

podarował tylko torbę pomarańcz Valencia, ponieważ wiedział, że

ten gatunek Norma lubi najbardziej.

- Mój młody przyjacielu - odezwał się sprzedawca kwiatów, kiedy

mężczyzna w szarym garniturze i płaszczu zatrzymał się przy

straganie i z uwagą zaczął oglądać wystawiony na wózku towar.

Sprzedawca miał co najmniej sześćdziesiąt osiem lat, ubrany był

w tkany maszynowo, zniszczony sweter, a na głowie, mimo że

wieczór był bardzo ciepły, nosił małą czapeczkę. Jego twarz

stanowiła mapę zmarszczek, oczy były głęboko osadzone, a między

palcami drżał mu papieros. Ale doskonale pamiętał, co to znaczy

być młodym na wiosnę - młodym i tak zakochanym, że trudno sobie

znaleźć miejsce. Zazwyczaj twarz sprzedawcy przybierała surowy

wyraz, ale teraz rozjaśniał ją pogodny uśmiech, taki sam jak twarz

starszej kobiety z zakupami: chłopiec stanowił przypadek

ewidentny. Sprzedawca strząsnął z wypchanego na brzuchu swetra

okruchy obwarzanka i pomyślał: Gdyby temu dzieciakowi nagle cos

się przytrafiło, każdy z najwyższą ochotą ruszyłby mu na pomoc.

- Po ile ma pan kwiaty? - zapytał młody człowiek.

- Za dolara przygotuję przepiękny bukiet. To są róże z cieplarni.

Kosztują trochę drożej, siedemdziesiąt centów za sztukę, ale jeśli

kupi pan pół tuzina, sprzedam je za trzy i pół dolara.

- Trochę drogo.

- Nic, co dobre, nie jest tanie, mój młody przyjacielu. Matka nie

nauczyła pana tej prawdy?

Młodzieniec roześmiał się.

- Chyba coś o tym wspomniała.

- Jasne. Musiała wspominać. Dam panu sześć: dwie czerwone,

dwie żółte i dwie białe. Czy może być coś piękniejszego? Przybiorę

trochę gipsówką. One to uwielbiają. I dam kilka liści paproci. Ale

może woli pan bukiet za dolara?

- One? - zapytał młody człowiek ciągle się uśmiechając.

- Mój młody przyjacielu - odparł sprzedawca, wrzucając do

rynsztoka niedopałek papierosa; uśmiechnął się. - W maju nikt nie

kupuje kwiatów dla siebie. To jest zgoła prawo narodowe. Rozumie

pan co mam na myśli.

Młodzieniec pomyślał o Normie, o jej radosnych pełnych

zdumienia oczach, o łagodnym uśmiechu i pochylił lekko głowę.

- Chyba tak.

- Jasne. Więc na co się pan decyduje?

- A jak pan myśli?

- Powiem panu, co myślę. Ej, porada jest za darmo, prawda?

- Myśle, że to jedyna rzecz na swiecie, którą jeszcze można mieć

za darmo - odparł młodzian ze smętnym uśmiechem.

- Ma pan bezsporną rację - odrzekł kwiaciarz. - W porządku, młody

przyjacielu. Jeśli kupuje pan kwiaty dla matki, proponuje kilka

żonkili, kilka krokusów, trochę konwalii. Wtedy nie zepsuje panu

humoru słowami: "Och, synku, one są cudowne, ale musiały dużo

kosztować. Och, na pewno dużo kosztowały, a przecież wiesz, że

nie powinieneś trwonić pieniędzy".

Młody mężczyzna zadarł głowę i roześmiał się, a sprzedawca

ciągnął dalej:

- Ale jeśli kupuje pan kwiaty dziewczynie, to już zupełnie inna

sprawa, synu. I dobrze o tym wiesz. Jeśli nawet dostanie róże, nie

zamieni się w księgową; ma pan na to moje najuroczystrze słowo

honoru. Może nawet zarzuci panu ręce na szyję...

- Wybieram róże - oświadczył młodzieniec i teraz z kolei

sprzedawca wybuchnął gromkim śmiechem.

Grający w gazdę mężczyźni popatrzyli z rozbawieniem w ich

stronę.

- Kawalarze! - zawołał jeden z nich. - Może chcesz tanio kupić

obrączkę? Mogę sprzedać swoją... mnie już niepotrzebna.

Młody człowiek uśmiechnął się krzywo i oblał pąsem po koniuszki

włosów.

Kwiaciarz wybrał sześć róż, przyciął odrobinę łodyżki, spryskał

kwiaty wodą i wsunął w dużą stożkowatą torebkę z celofanu.

- "Dzisiaj pogoda zapowiada się na taką, o jakiej śnicie" - dobiegło

z radia. - "Będzie ciepło, przewidywana temperatura o północy

około trzydziestu stopni. Jeśli ktoś ma dusze romantyka, to

wymarzona noc do patrzenia z dachu na gwiazdy... Dobrej zabawy,

wielki Nowy Jorku, dobrej zabawy!"

kwiaciarz zakleił torbę kawałkiem taśmy samoprzylepnej i poradził

młodemu człowiekowi, żeby jego dama wsypała do wody odrobinę

cukru, dzięki czemu kwiaty dłużej postoją.

- Przekaże jej pańskie słowa - obiecał młody człowiek i wyciągnął z

kieszeni pięciodolarowy banknot. - Dziękuję.

- Wykonuję po prostu swoją pracę, mój młody przyjacielu - odparł

sprzedawca, wydając mu dolara i dwie dwudziestopięciocentówki.

Uśmiechnął się trochę smutno. - Niech pan da jej ode mnie całusa.

W radiu zespół "The Four Seasons" zaczął śpiewać swój aktualny

przebój Sherry. Młodzieniec schował drobne do kieszeni i ruszył

ulicą. Oczy miał wielkie, czujne i ożywione pragnieniem, ale

niewiele dostrzegał z pulsującej bujnym życiem Trzeciej Alei. A

działo się wokół niego wiele: matka ciągnęła dziecko siedzące w

samochodzie-zabawce (malec miał komicznie usmarowaną lodami

buzię), mała dziewczynka skakała na skakance i wyliczała: "Ene-

due-like-fake-torba-borba-ósme-smake-eus-deus-kosmateus-i-

morele-baks". Przed pralnią stały kobiety, paliły papierosy i

porównywały swoje ciąże. Przy wystawie sklepu ze sprzętem

radiowym grupka mężczyzn patrzyła w ogromny, kolorowy telewizor

z metka, na której widniała czterocyfrowa cena. Nadawano akurat

transmisję z meczu baseballowego, a twarze graczy były zielone.

Boisko miało barwę nie do końca dojrzałej truskawki, ale Metsi z

Nowego Jorku tuż przed końcem rozgrywki prowadzili wysoko z

Philliesami.

Młodzieniec szedł przed siebie, ściskał w dłoni kwiaty, nieświadom

tego, że dwie kobiety przed pralnią, kiedy je mijał, przerwały na

chwilę rozmowę i spoglądały na niego tęsknym wzrokiem; dni kiedy

one dostawały kwiaty, minęły już dawno i bezpowrotnie. Nie

zauważył, że młody policjant na skrzyżowaniu Trzeciej Alei z

Sześćdziesiąta Dziewiątą Ulicą gwizdkiem zatrzymał ruch, żeby on

mógł przejść bezpiecznie przez jezdnię. Policjant sam był

zakochany i podobne maślane oczy widywał we własnym lusterku

podczas golenia. Młody człowiek nie spostrzegł, że dwie nastolatki,

które nadchodziły z przeciwka, minąwszy go, objęły się mocno

ramionami i zachichotały.

Na rogu Siedemdziesiątej Trzeciej przystanął, po czym skręcił w

prawo. Ta ulica była trochę bardziej zaciemniona i ciągnęły się

wzdłuż niej domy o fasadach z piaskowca; na parterach mieściły się

restauracje o włoskich nazwach. Trzy przecznice dalej w

zapadającym zmroku grano w ulicznego baseballa. Młody człowiek

nie poszedł aż tak daleko; w połowie przecznicy skręcił w wąski

zaułek.

Na niebie pokazały się pierwsze lśniące lekko gwiazdy, ale zaułek

był mroczny; w ciemnościach majaczyły pojemniki na śmieci. Teraz

już młody mężczyzna był sam... nie, niezupełnie. Z mroku dobiegł

przeraźliwy wrzask i młodzieniec zmarszczył brwi. Była to pieśń

miłosna kocura i nie było w niej nic pięknego.

Młodzian zwolnił kroku. Popatrzył na zegarek. Kwadrans po ósmej

i Norma powinna już po prostu...

Wtedy ją dostrzegł. Wychodziła z podwórka. Miała na sobie

ciemnoniebieskie, rozszerzane spodnie i bluzkę z marynarskim

kołnierzem. Na ten widok ścisnęło mu się serce. Za każdym razem,

gdy rzucał na nią pierwsze spojrzenie, dziwił się niebywale; zawsze

stanowiło to pełen słodyczy wstrząs - wyglądała tak młodo.

Uśmiechnął się - promieniał wręcz uśmiechem - i przyśpieszył

kroku.

- Norma - powiedział.

Uniosła głowę i uśmiechnęła się... lecz kiedy się do siebie zbliżyli,

jej twarz spoważniała.

Jego uśmiech też jakby lekko przygasł i młodzieńca ogarnął na

chwilę niepokój. Twarz nad marynarskim kołnierzem nagle

rozmazała się. Było coraz ciemniej... czyżby się pomylił? Z całą

pewnością nie. To była Norma.

- Przyniosłem ci kwiaty - powiedział, ogarnięty radosnym zapałem i

wręczył jej bukiet w celofanie.

Spoglądała chwilę na kwiaty, uśmiechnęła się i... oddała mu je z

powrotem.

- Dziękuję, ale pan najwyraźniej się pomylił. Nazywam się...

- Norma - szepnął i z kieszeni wyciągnął młotek na krótkim trzonku.

- One są dla ciebie, Normo... zawsze były dla ciebie... wszystkie są

dla ciebie.

Cofnęła się o krok, jej twarz była już tylko niewyraźną, białą plamą,

usta ogromnym, czarnym O przerażenia i wcale to nie była Norma,

Norma nie żyła, nie żyła od dziesięciu lat. Ale to już nie było istotne,

ponieważ zamierzała krzyczeć. Machnął młotkiem, żeby

powstrzymać ten krzyk, zabić ten krzyk, i kiedy machnął młotkiem,

bukiet upadł na ziemię, opakowanie pękło, a czerwone, białe oraz

żółte róże rozsypały się obok pogiętych pojemników na śmieci,

gdzie w mroku koty uprawiały swą obcą miłość, wrzeszcząc w

miłosnym upojeniu, wrzeszcząc, wrzeszcząc.

Machnął młotkiem i już nie krzyczała, ale mogła krzyczeć, bo nie

była przecież Normą, żadna z nich nie była Normą. Więc machał

młotkiem, machał młotkiem, machał młotkiem. Nie była Normą,

więc machał młotkiem tak, jak już robił to pięć razy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: