Cabot Patricia - Rawlings 01 - Sukcesja.pdf - CYKL - RAWLINGS - glinka7-1987

PATRICIA CABOT

SUKCESJA

Where roses grow wild

Anglia 1860

Lord Edward Rawlings, młodszy, lecz jedyny pozostały przy

życiu syn niedawno zmarłego księcia Rawlings, był nieszczęśliwy.

Nie chodziło o to, że Yokshire nie jest najmilszym miejscem do

spędzania zimy, aczkolwiek słońca nie widziało się tam całymi

tygodniami. Nie chodziło nawet o to, że lady Arabella Ashbury, do

której męża należała sąsiednia posiadłość, była teraz zbyt

pochłonięta swoimi sprawami, by obdarzać Edwarda swymi wy-

stępnymi względami.

Nie, Edward był nieszczęśliwy z powodów, których nie

umiałby wyłuszczyć, nawet gdyby chciał, a przecież wcale nie

chciał, bo jedyną osobą w pobliżu była wicehrabina Ashbury. A

chociaż znano ją w całej Anglii z licznych walorów, takich jak

piękna jasna cera i smukłe, zgrabne kostki, to z pewnością nie

należała do nich umiejętność słuchania innych ludzi.

- Każę pani Praehurst zamówić gęsich wątróbek dla pięć-

dziesięciu osób - powiedziała lady Ashbury i uzupełniła listę

przypomnianych sobie w ostatniej chwili artykułów, którą Edward

miał przedstawić swojej gospodyni, zanim goście z Londynu stawią

się w weekend na polowanie. - Zauważyłam, że na wsi nie wszyscy

lubią wątróbki. Zresztą kiedy córki Herberta słyszą „wątróbka”, to

rozumieją „woń trupka”.

Edward, wyciągnięty na szezlongu przed kominkiem w

złotym salonie, ziewnął. Starał się stłumić to ziewnięcie, ale bez

powodzenia. Na szczęście dla niego lady Ashbury nie była

przyzwyczajona do tego, że mężczyźni ziewają w jej obecności,

toteż po prostu tego nie zauważyła.

- Nie rozumiem, dlaczego w ogóle zaprosiłeś dziewczęta

Herberta - ciągnęła lady Ashbury. Jej ton nie był kapryśny, lecz

również nie żartobliwy. - Nawet jeśli ich ojciec jest u ciebie

zarządcą, to nie wydaje mi się, żebyś miał z niego wielki pożytek

Edwardzie.

Edward uniósł się na szezlongu, by nalać sobie jeszcze

kieliszek brandy z karafki stojącej na stoliku. Był już mocno pijany i

zamierzał do wieczora jeszcze pogłębić ten stan. Jedną z

największych zalet wicehrabiny Ashbury było to, że pozostawała

obojętna na takie zachowanie. A jeśli nawet nie, to w każdym razie

nigdy tego nie okazywała.

- Bądź co bądź, Edwardzie - ciągnęła lady Ashbury - gdyby

nie tak zwane gorliwe starania sir Arthura Herberta na rzecz

majątku Rawlingsów, to byłbyś teraz księciem. Ty, a nie bachor

twojego brata.

Edward znów usadowił się wygodnie na szelongu i zaczął

sączyć brandy, spoglądając w górę. Sufit w salonie był pomalowany

na stonowany żółty kolor, dopasowany ich aksamitu, i draperii

zasłaniających okna. Edward głośno odchrząknął i powiedział

tubalnym głosem, który przerażał wszystkich stajennych w

Rawlings Manor:

- Wszyscy zdają się zapominać, że syn Johna jest legalnym

dziedzicem tytułu i majątku.

Lady Ashbury wydawała się nie zauważać ostrzegawczego

tonu.

- Ale nikt nie wiedział o istnieniu tego chłopca, dopóki Arthur

nie zaczął wścibiać nosa...

- Nie wiem, czy pamiętasz, Arabello, że zrobił to na moje

wyraźne polecenie.

- Och, Edwardzie, nie mów do mnie takim protekcjonalnym

tonem. - Lady Ashbury z trzaskiem odłożyła pióro i wstała od

sekretarzyka inkrustowanego kością słoniową, głośno szeleszcząc

przy tym spódnicą swej bladoniebieskiej, atłasowej sukni. Podeszła

do szezlongu. Dobrze wiedziała, że na tle żółto - brązowych

draperii jej jasna karnacja i bardzo jasne loki prezentują się

wyjątkowo korzystnie. Właśnie dlatego wicehrabina zawsze

nalegała, by Edward spędzał z nią czas tutaj, a nie w

wygodniejszym, lecz mniej twarzowym niebieskim pokoju

dziennym.

- Nic nie stało na przeszkodzie, abyś powiedział księciu, że

również syn Johna nie żyje, podobnie jak jego rodzice. Wtedy tytuł

przeszedłby na ciebie - stwierdziła. Edward spojrzał na nią kpiąco.

- Czy doprawdy nie, Arabello? Miałbym skłamać przed ojcem

leżącym na łożu śmierci? Przez dziesięć lat ojciec przeklinał Johna

za to, że poślubił córkę szkockiego proboszcza, i za nic nie

pozwoliłby wychowywać w Rawlings jego chłopca, mimo że

według prawa właśnie temu sierocie należał się w spadku tytuł. A

kiedy wreszcie zmiękł w ostatniej chwili... Doprawdy, Arabello!

Postąpiłbym niehonorowo, gdybym przynajmniej nie spróbował

wypełnić ostatniej woli umierającego starego człowieka.

- E tam, powieś się z honorem - burknęła lady Arabella.

Przecież nawet nie widziałeś tego chłopca na oczy!

- Nie - przyznał Edward. Dopił czwarty kieliszek brandy i

napełnił naczynko po raz piąty. - Ale zobaczę go jutro, kiedy

Herbert z nim przyjedzie. Uśmiechając się pod nosem, zaczął głośno

myśleć: - Jednego nie możesz sobie wbić do tej swojej uroczej

główki, Arabello. Ja po prostu nie chcę być księciem. W odróżnieniu

od ciebie i twojej mamy, która za punkt honoru postawiła sobie

znalezienie ci męża z tytułem, byłbym całkiem zadowolony, będąc

najzwyklejszym człowiekiem.

Lady Ashbury parsknęła zniecierpliwiona. - A powiedz mi,

lordzie Edwardzie, jak z dochodów najzwyklejszego człowieka

utrzymałbyś te wszystkie konie, które masz w stajni? Albo dom na

Park Lane w Londynie? Nie wspomnę już o tej monstrualnej

Cabot Patricia - Rawlings 01 - Sukcesja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: