Scarrow Simon - Orły Imperium 01 - Orły Imperium.pdf - Simon Scarrow - michaln1995

SIMON

SCARRO

ORŁY

IMPERIUM

STRUKTURA RZYMSKIEGO LEGIONU

W II Legionie — podobnie jak we wszystkich innych w tym czasie

— służyło około pięciu i pół tysiąca ludzi. Centurią, podstawową

jednostką taktyczną liczącą osiemdziesięciu żołnierzy, dowodził podoficer

zwany centurionem (centurio), jego zastępcą był optio. Centuria dzieliła się

na ośmioosobowe drużyny — każda zajmowała jedno pomieszczenie w

koszarach albo jeden namiot podczas kampanii. Sześć centurii tworzyło

kohortę, a dziesięć kohort legion, z tym że stan osobowy pierwszej

kohorty był dwukrotnie większy niż pozostałych. Każdemu legionowi

towarzyszyła jazda składająca się ze stu dwudziestu ludzi podzielonych

na cztery szwadrony. Pełnili oni rolę kurierów i zwiadowców.

Hierarchia wojskowa przedstawiała się następująco:

Legionem dowodził legat (legatus legionis), zwany też czasem

generałem. Mógł nim zostać jedynie przedstawiciel arystokracji.

Zazwyczaj był to człowiek trzydziestokilkuletni. Pełnił swą funkcję nie

dłużej niż pięć lat — w tym czasie starał się odnieść znaczące sukcesy

militarne, które stanowiłyby solidne podwaliny pod przyszłą karierę

polityczną.

Prefektem obozu (praefectus castorium) zostawał zwykle jeden z

weteranów, wcześniej będący dowódcą pierwszej kohorty legionu. Awans

był ukoronowaniem kariery zwykłego zawodowego żołnie-

rza. Na barkach prefekta spoczywało dowodzenie legionem podczas

nieobecności albo niedyspozycji legata. Człowiek mianowany na to

stanowisko musiał mieć ogromne doświadczenie i cechować się

bezwzględną uczciwością.

Starszych oficerów legionu nazywano trybunami wojskowymi

{tribuni militi). Zazwyczaj byli to ludzie dwudziestokilkuletni, dopiero

rozpoczynający służbę w szeregach armii — zdobywali oni

doświadczenie potrzebne do objęcia niższych stanowisk w admi-

nistracji cywilnej. Zupełnie inaczej wyglądała sytuacja starszego

trybuna {tńbunus laticlavius) — w przyszłości miał on objąć ważny

urząd państwowy lub dowodzić własnym legionem.

Trzon legionu stanowiło sześćdziesięciu niezwykle zdyscyplino-

wanych i znakomicie wyszkolonych centurionów (setników). Do tego

stopnia awansowano wybranych żołnierzy, którzy wykazali się

talentami organizacyjnymi i wielką odwagą na polu walki. W szere-

gach dowódców tej rangi śmiertelność była najwyższa. Pierwszą

centurią pierwszej kohorty dowodził najstarszy i najbardziej do-

świadczony centurion (primus pilus). Ten najczęściej odznaczany

żołnierz cieszył się wielkim szacunkiem przełożonych i podwładnych.

Na czele szwadronu jazdy (ala) stał dekurion (decurio) — miał on

szansę na stopień dowódcy jazdy (magister eąuitum).

Optio, zastępca centuriona, odpowiadał za sprawy administracyjne

i wykonywał niektóre obowiązki dowódcy. Zwykle awansował

dopiero wtedy, gdy ginął jego przełożony.

Zwykli legioniści zaciągali się do wojska na dwadzieścia pięć lat.

Teoretycznie w armii mogli służyć jedynie obywatele Rzymu, ale

wstępowali do niej także mieszkańcy podbitych ziem — podpisując

kontrakt, otrzymywali rzymskie obywatelstwo.

Na samym dole hierarchii wojskowej znajdowali się żołnierze

kohort pomocniczych, rekrutowani zazwyczaj w najodleglejszych

prowincjach Rzymu. Walczyli w szeregach jazdy i lekkiej piechoty, a

także wykonywali wszelkiego typu prace specjalistyczne. Obywa-

telstwo rzymskie dostawali dopiero po dwudziestu pięciu latach

służby.

Scarrow Simon - Orły Imperium 01 - Orły Imperium.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: