LeGuin Ursula K - Nowa Atlantyda.pdf - NOWE KSIAZKI-mobi - kacwawa

Ursula K. Le Guin

Nowa Atlantyda

Wracając z Tygodnia na Łonie Przyrody siedziałam w autobusie obok dziwnego

mężczyzny. Przez długi czas nie odzywaliśmy się do siebie; ja cerowałam pończochy, a on

czytał. Kilka kilometrów przed Gresham autobus zepsuł się. Kłopoty z kotłem jak to się

zwykle zdarza, kiedy kierowca robi wszystko, żeby wydusić z wozu ponad pięćdziesiąt

kilometrów na godzinę. Był to Ponaddźwiękowy, Ponadwizyjny Dalekobieżny Węglowiec,

wersji Deluxe z Domowymi Wygodami, to znaczy z toaletą i dość wygodnymi fotelami; w

każdym razie wygodne były te, które nie wypadły jeszcze z szyn mocujących. Wszyscy

siedzieliśmy w autobusie, bo padał deszcze. Zaczęliśmy rozmawiać, jak to na ogół bywa,

kiedy maszyna psuje się i mamy nieplanowany postój. Mężczyzna uniósł broszurę, którą

czytał, i poklepał ją. Wyglądał ascetycznie i po belfersku gestykulował rękoma.

- Ciekawe - zagadał. - Czytam właśnie, że z głębin morza wyłania się nowy kontynent.

Błękitne pończochy były beznadziejne. Żeby cerować, trzeba jeszcze mieć coś oprócz

dziur.

- Z jakiego morza?

- Jeszcze nie wiedzą. Większość specjalistów uważa, że z Atlantyku. Ale są oznaki, że

to samo dzieje się na Oceanie Spokojnym.

- Czy nie za ciasno zrobi się na oceanach? - zapytałam nie do końca poważnie. Byłam

trochę kąśliwa przez tę przerwę w podróży i pończochy; takie ciepłe, kiedyś mi dobrze

służyły.

Znów klepnął dłonią broszurę i bez cienia uśmiechu potrząsnął głową.

- Nie - odparł. - Stare kontynenty giną pod wodą, żeby ustąpić miejsca nowym. Widać

to gołym okiem.

Rzeczywiście. Wyspa Manhattan leży zalana czterema metrami wody przy odpływie,

a na placu Ghirardelli mieszkają teraz ostrygi.

- Sądziłam, że woda podnosi się wskutek topnienia biegunów.

Znowu potrząsnął głową.

- Też. Z powodu efekty cieplarnianego Antarktyda może okazać się niezdatna do

zamieszkania. Ale czynniki klimatyczne nie tłumaczą wynurzenia się nowych albo, kto wie,

może i bardzo starych, kontynentów na Atlantyku i Pacyfiku. - Wyjaśniał mi ruch mas

kontynentalnych, ale mnie tymczasem urzekł pomysł mieszkania na Antarktydzie i na chwilę

oddałam się marzeniom. Wyobrażałam ją sobie jako białoniebieski, pusty cichy teren, a za

górą Erebus, gdzie nie wschodzi słońce, rozświetlony złotawą łuną od pół nocy. Niewielu

ludzi tam mieszkało; oni też byli cisi, ubrani w białe krawaty i fraki. Niektórzy z nich nosili

oboje i altówki. Biały ląd długą ciszą zmierzał na południe, w kierunku bieguna.

I tak się składa, że akurat w przeciwną stronę niż rekreacyjny teren Górzystego

Zakątka Przyrody. Zmęczyły mnie te wakacje. Nie miałam pretensji do współwczasowiczek,

mieszkanek internatu, ale makaron na śniadanie i tyle organizowanych gier sportowych...

Cieszyłam się na myśl o pieszej wycieczce do Narodowego Rezerwatu Leśnego,

największego lasu, jaki ostał się na terenie Stanów, lecz drzewa wcale nie wyglądały tak jak

na pocztówkach i w folderach Federalnego Biura Upiększania. Rosły rachityczne i wszystkie

miały maleńkie plakietki informujące, jak związek je sadził. W gruncie rzeczy więcej tam

było zielonych stołów śniadaniowych i cementowych przybytków „Dla Kobiet” i „Dla

Mężczyzn” niż drzew. Las okalały druty pod napięciem, żeby powstrzymać od wejścia osoby

nie upoważnione. Strażnik opowiadał o górskich sójkach, „zuchwałych małych złodziejach”,

które, jak mówił: „znienacka nadlatują i wyrywają turystom kanapki”. Nie widziałam jednak

żadnych sójek. Może dlatego, że nasza wyprawa przypadła akurat na cotygodniową dobę

Walki z Nadmiarem Kalorii! Dzień obowiązujący wszystkie kobiety, więc nie miałyśmy

kanapek. Gdybym ujrzała jakąś górską sójkę, być może sama byłabym gotowa wyrwać jej

kanapkę. Tak czy owak, miałam za sobą wyczerpujący tydzień i żałowałam, że nie zostałam

w domu i nie ćwiczyłam, mimo że straciłabym tym samym całą tygodniówkę, ponieważ

siedzenie w domu oraz ćwiczenie gry na altówce w rozumieniu Federalnego Związku

Związków nie liczy się jako dopełnienie obowiązku rekreacji.

Kiedy wróciłam z wycieczki na Antarktykę, mężczyzna znów czytał. Zerknęłam na

jego broszurę i to właśnie wydało mi się dziwne. Broszura nosiła tytuł: „Zwiększenie

wydajności w państwowych szkołach dla księgowych” i jeden akapit tekstu, na który rzuciłam

okiem, przekonał mnie, że nie było tam ani słowa o wynurzaniu się nowych kontynentów.

Ani jednego nawet słowa.

Potem musieliśmy wysiąść i pójść na piechotę do Gresham, gdyż zdecydowano, że

wszystkim nam najlepiej zrobi przesiadka na Szybką Linię Transportową Okręgu Wielkiego

Portland. Ponieważ tyle zdarzało się awarii, autobusowe towarzystwo czarterowe nie miało

już sprawnych autobusów, które mogłyby po nas podjechać. Szliśmy w deszczu i było dość

nudno z wyjątkiem fragmentu trasy, kiedy mijaliśmy Komunę Zimnej Góry. Teren otoczony

był murem, żeby nie plątał się tam nikt niepowołany, a duży neon nad wejściem informował,

że to właśnie KOMUNA ZIMNEJ GÓRY. Widzieliśmy nawet ludzi w najprawdziwszych

dżinsach i chustach ponczo, którzy przy autostradzie sprzedawali turystom paski z makramy,

odlewane w piasku świece i chleb sojowy. O czwartej czterdzieści wsiałam w Gresham do

Odrzutowego Pociągu Szybkiej Linii Transportowej Okręgu Wielkiego Portland, który jechał

do Burnside i Wschodniej 230, a późnej przeszłam do 217-ej, skąd odjechałam autobusem do

Skrótu Goldschmidta i przesiadłam się na autobus wahadłowy, który też miał kłopot z kotłem,

zatem do śródmiejskiego węzła transportowego dotarłam dopiero dziesięć po ósmej.

Autobusy odchodzą stamtąd co sześćdziesiąt minut o równych godzinach, zamówiłam więc

sobie bezmięsnego hamburgera w Jadłodajni Pod Grubym Na Palec Stekiem w Langhorn,

zapakowałam się do autobusu o dziewiątej i na dziesiątą dojechałem do domu. Kiedy

weszłam do mieszkania, pstryknęłam przełącznik, żeby zapalić światło, ale nadal nie było

prądu. W Zachodnim Portland mieliśmy już od trzech tygodni przerwę w dostawie energii. Po

omacku szukałam świec w ciemnościach i minęła co najmniej minuta, nim zauważyłam, że

ktoś leży na łóżku.

Wpadłam w panikę i znów spróbowałam zapalić światło.

W chudym, długim wzgórku domyśliłam się leżącego mężczyzny. Pomyślałam, że

jakiś złodziej wdarł się do mnie pod moją nieobecność i umarł. Otworzyłam drzwi, żebym

mogła szybko stamtąd uciec albo żeby przynajmniej ktoś usłyszał mój ewentualny krzyk.

Potem udało mi się opanować na tyle, by przestać się choć na chwilę trząść i zapalić zapałkę.

Podeszłam do łóżka.

Światło mu przeszkadzało. Odchrząknął chrapliwie i odwrócił głowę. Ujrzałam

obcego człowieka, ale jego brwi były mi znajome, rozstaw zamkniętych powiek też...

Obudził się, kiedy tak stałam nad nim ze świeczką w ręku. Roześmiał się i rozespany

mruknął:

- Ach, moje Psyche, z miejsca, które zwą świętą ziemią!

Żadne z nas nie rozczulało się nadmiernie nad spotkaniem. Owszem, okazało się

niespodziewane, ale to że w końcu był ze mną, wydawało się bardziej naturalne niż to, że go

wcześniej nie było. Poza tym za bardzo czuł zmęczenie, żeby mieć siły na okazywanie uczuć.

Leżeliśmy razem w ciemności i on opowiadał, jak to go przed terminem wypuszczono z

Obozu Rehabilitacyjnego ze względu na uszkodzenie kręgosłupa, jakiego doznał w wypadku

w żwirowni i jak to ktoś na górze, w obawie, że jego stan zdrowia może się niebezpiecznie

pogorszyć, postanowił go zwolnić. Gdyby umarł w Ośrodku, znów zrobiły się szum w prasie

za granicą, a przecież i tak świat ciągle huczał od plotek o Obozach Rehabilitacyjnych i

Federalnym Stowarzyszeniu Szpitali, w których na skutek rozmaitych chorób wciąż

dochodziło do zgonów. A w końcu jest trochę naukowców za granicą, którzy słyszeli o

Simonie, bo ktoś w Pekinie opublikował jego dowód słuszności Hipotezy Goldbacha. No

LeGuin Ursula K - Nowa Atlantyda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: