Meissner Janusz - Czerwone Krzyże.pdf - Meissner Janusz - ewka1211

Janusz Meissner

CZERWONE

KRZYŻE

Opowieść o korsarzu Janie Martenie

Jan Kuna zwany Martenem siedział samotnie w kącie oberży

Dicky Greena w Deptford i rozpamiętywał swą porażkę, zżymając

się na myśl o doznanym upokorzeniu.-

Bolało go nie to, że przegrał zakład, tracąc skutkiem tego

wspaniale dobraną czwórkę koni wraz z powozem, lecz to, że

piękna Gipsy Bride * odjechała tym powozem wraz z panem de

Vere. Odjechała, pozostawiając go na pastwę drwin innych

dworaków i wystrojonych kawalerów, z którymi nie mógł

przecież natychmiast rozprawić się za pomocą szpady.;;

Lecz czegóż innego można się było spodziewać po Gipsy

Bride? Jej matka mieszkała w Soho, gdzie miała stragan z

warzywem i gdzie Gipsy Bride jako trzynastoletnia dziewczynka

zaczęła pracować w pralni bielizny!

O ojcu nic pewnego nie wiedziano; krążyły plotki, źe był

wędrownym grajkiem, może istotnie Cyganem, a może

Irlandczykiem lub Francuzem. W każdym razie jego związek z

młodą 1 przystojną właścicielką straganu miał charakter tyleż

nietrwały, ile nie uświęcony przez kościół.-

Gipsy — tak ją przezywali sąsiedzi — nie miała zamiło-

wania ani do handlu jarzynami, ani do prasowania i rurkowania

koronkowych kryz. Mając lat piętnaście uciekła z trupą włoskich

linoskoczków i komediantów^ a wkrótce potem nauczyła się

śpiewać I tańczyć przy akompaniamencie tamburyna. Ponieważ

była zgrabna i ładna, miała duże powodzenie, a gdy Marten ujrzał

ją po raz pierwszy, była właśnie w okresie rozkwitu swej urody.-

Włoska trupa, do której należała, zatrzymała się wówczas w

Greenwich, tuż obok posiadłości Martena, gdzie — jak zwykle —

od wczesnego popołudnia do wieczora i przez całą noc zabawiano

się grą w karty i w kręgle, jedzono i pito, strzelano do celu albo do

bażantów i gołębi, uganiano konno z psami za lisem czy też

wywoławszy jakąś zwadę, kiereszowano się wzajemnie szpadami.

Oczywiście grono młodych hulaków nie omieszkało wy-

korzystać nadarzającej się okazji do nowej rozrywki na koszt

gościnnego gospodarza: Włosi zostali zaproszeni na obiad, na

dziedzińcu przed domem odbyło się przedstawienie, a następnie

całonocna zabawa, podczas której Gipsy Bride zdołała całkowicie

oczarować Martena.

Nazajutrz wozy wędrownych komediantów odjechały z

Greenwich, lecz bez Gipsy. Zamiast niej dyrektor trupy otrzymał

spory mieszek złota 1 trzy pary mułów ze stajni Martena;

Gipsy zaś — Gipsy w ciągu niewielu miesięcy nauczyła się

znacznie więcej w Greenwich niż w ciągu paru lat spędzonych na

włóczędze. Wprawdzie nadal nie umiała ani pisać, ani czytać, ale

potrafiła zachować się niemal jak prawdziwa dama, rozmawiać

dowcipnie i dwornie, recytować wiersze, przyjmować gości i

królować przy stote> stroić sią ze smakiem, a nade wszystko —

wydawać mnóstwo pieniędzy.

Marten był zawsze hojny, a często rozrzutny. Jego wielki

majątek zdobyty podczas wyprawy pod dowództwem Frań-

ciszka Drake'a w roku 1585 topniał jak śnieg na słońcu i

przeciekał mu przez palce z nieprawdopodobną szybkością.-

Posiadłość w Greenwich z mnóstwem służby, z końmi i po-

wozami, ze zgrają gości — młodych hulaków, obieżyświatów,

awanturników 1 pieczeniarzy, lekkomyślne operacje pieniężne,

łatwowierność, z jaką Marten udzielał pożyczek swoim

,.przyjaciołom" oraz nie uzasadnione zaufanie, jakim darzył swych

rządców i administratorów — w ciągu dwóch lat bardzo poważnie

uszczupliły jego fortunę. Lecz Gipsy Bride w niespełna rok

zdołała roztrwonić dwa razy tyle.;:

I oto teraz, gdy Jan stanąwszy u progu ruiny zaczął myśleć o

przygotowaniu swego okrętu do nowej wyprawy korsarskiej, aby

ratować siebie przed uwięzieniem za długi, a swą rezydencję

przed licytacją, Gipsy Bride opuściła go pierwsza* i to w taki

sposób!

Był na tyle nieostrożny, że zwierzy! się jej ze swych

zamiarów, Postanowił odprawić część służby ! stopniowo

ograniczyć wydatki. Stopniowo, ponieważ wiedział, że jeśli to

zrobi nagle, jednego dnia, wierzyciele rzucą się na niego w obawie

o swoje należności, a wówczas straci wszelki kredyt. Chciał

zacząć tę sanację swoich spraw majątkowych od sprzedaży owej

czwórki koni, aby za uzyskaną gotówkę uzupełnić zapasy

j,Zephyra"s W tym celu umówił się nazajutrz z pewnym

handlarzem końmi w Southwark;

Gipsy przyjęła tę wiadomość z aprobatą: oczywiście,

oczywiście — stanowczo trzeba na pewien czas zmienić tryb

życia. Trzeba oszczędzać, ona doskonale to rozumie. Gotowa jest

nawet pojechać do Southwark, aby Jan nie rozmyślił się w drodze;

— Pojedziemy, dzisiaj — powiedziała z poważną miną — i

zatrzymamy się w Deptford, aby zobaczyć walki psów. Henry

mówił, że jego brytan Robin będzie walczył z wilkiem.

Marten chętnie na to przystał, jakkolwiek nie lubił Henryka

de Yere, jak zresztą wszystkich tych zarozumiałych

szlachciców, kręcących się przy dworze królowej Elżbiety,

których miał sposobność nieraz spotykać w towarzystwie ka-

walera de Belmont. De Vere, Hatton, Blount, Drummond czy Ben

Johnson spoglądali na Jana Martena z góry, z odcieniem

pobłażliwej pogardy; tolerowali go, ponieważ Ryszard de Belmont

z nim się przyjaźnił. Nie śmieli obrażać go wprost, bo wiedzieli,

że waży się na wszystko i może być niebezpieczny, ale gdy

spotykał ich sam, nie poznawali go prawie, odpowiadając

zaledwie niedbałym skinieniem głowy na jego powitanie. On zaś

był zbyt dumny, aby zabiegać o ich względy, i przestał pozdrawiać

ich pierwszy.

Tym razem jednak de Vere sam raczył go zauważyć w

Deptford: skłonił się z daleka, a potem podszedł bliżej, aby się

przywitać i obejrzeć czwórkę karych kłusaków Martena. Był

uprzejmy, pełen szczerego podziwu dla zaprzęgu i galanterii dla

Gipsy; wspomniał o Belmoncie, który miał wkrótce powrócić z

Francji, a wreszcie zaczął mówić o swoich brytanach i zaprosił

oboje do zagrody, gdzie został umieszczony Robin.

Pies był istotnie ogromny i wyglądał groźnie, ale gdy Marten

z kolei zobaczył jego przeciwnika, potężnego wilczura o płowej

sierści i pałających ślepiach, nie mógł powstrzymać się od

wyrażenia wątpliwości co do wyniku walki.

De Vere poczuł się tym nieco dotknięty: Robin kilkakrotnie

walczył z najsłynniejszymi psami w Anglii i zawsze zwyciężał, a

raz wspólnie z dwoma innymi brytanami rozszarpał niedźwiedzia.

— To jeszcze nie dowodzi, że wygra z wilkiem — od

rzekł Marten.

De Vere poczerwieniał, ale opamiętał się.

— Widzę, że znacznie gorzej znacie się na psach niż na

pięknych kobietach i nawet na koniach — powiedział z drwią

cym uśmiechem. — Trzymam zakład o trzysta gwinei, że Ro

bin pokona tego wilka w ciągu kwadransa.

Meissner Janusz - Czerwone Krzyże.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: