Foster Alan Dean - Przeklęci Tom 3 - Wojenne Łupy (S-F).pdf - Fantasy - kazko.kow

ALAN DEAN FOSTER

WOJENNE ŁUPY

Tytuł oryginału: The spoils of war

Cykl: Przeklęci tom 3

Przełożył: Jacek Popławski

Data wydania polskiego: 1998

Data wydania oryginalnego: 1993

Rozdział 01

Chciałabym, żebyś tego nie robiła. Wszyscy tego chcemy. Odpoczywały na tarasie

restauracji. Z tej wysokości miały dobry widok na część miasta, które rozpościerało się przed

nimi na wielkim obszarze. Mahmahar nie był gęsto zaludniony, ale ponieważ prawo

zabraniało wznoszenia budynków wyższych niż cztery kondygnacje, miasto rozwijało się

głównie w poziomie. Mieszkańcy tak bardzo lubili ogrody i parki, że nawet skromniejsze

dzielnice zajmowały olbrzymie obszary.

Miasto nie sprawiało wrażenia wielkiej aglomeracji. Wręcz przeciwnie, daleko mu było

do owych wynaturzonych metropolii, które można znaleźć na Hivistahmie, czy O’o’yanie, a

to dzięki harmonijnej architekturze przeplatającej się z zielenią ogrodów i parków. W takim

środowisku raziły by duże budowle.

Turatreyy liczyło nieco ponad dwa miliony mieszkańców. Było jedną z większych

społeczności Mahmaharu i jego mieszkańcy z dumą nazywali go swoim domem. Tam, gdzie

było to możliwe, Waisowie ograniczali wielkość swoich miast do pięciu milionów

mieszkańców, ale też dbali, żeby nie liczyły mniej niż milion. W samej istocie życia

społecznego, jak we wszystkim innym, Waisowie odnajdywali piękno.

Inni członkowie Gromady traktowali ich za to z mieszaniną lekceważenia i zazdrości.

Wyszydzali Waisów za sztywność i manieryzm, jednocześnie skrycie podziwiając ich

zdolność do tworzenia lub odkrywania we wszystkim sztuki. Nawet najbardziej krytyczni nie

mogli zaprzeczyć, że społeczność i cywilizacja Waisów stanowiła apogeum osiągnięć

Gromady. Inne rasy mogły jedynie próbować ich naśladować, pomimo iż irytowały ich nieraz

czyny (lub ich brak) Waisów. Waisowie bardzo poważnie traktowali tak dużą

odpowiedzialność.

Podobnie, jak każda inna rasa będąca członkiem Gromady, od samego początku, od

ponad tysiąca lat, wspierali wojnę przeciw Ampliturom. To konsekwentne poparcie było

równie silne, jak ich starania, by uniknąć prawdziwej walki. Nie różnili się tym od większości

swoich sprzymierzeńców.

Matka Lalelelang od niechcenia bawiła się trzema stojącymi przed nią tradycyjnymi

naczyniami na napoje. Jedno zawierało aperitif, drugie napój podstawowy, a trzecie

wypełnione było źródlaną wodą lekko aromatyzowaną cytrynowym zapachem, służącą do

ceremonialnego płukania ust pomiędzy daniami. Podobnie jak każdy inny aspekt życia

Waisów, jedzenie obiadu podniesiono do rangi sztuki.

Jako matriarcha rodu, matka musiała mówić takie rzeczy, to była jej rola. Sprzeciw jej

babki byłby dużo bardziej stanowczy, ale owa zacna matrona nie żyła od dwóch lat,

upozowana, zabalsamowana i z należytym szacunkiem złożona w rodzinnym mauzoleum.

Tak więc to matka musiała protestować. Ojciec zostanie poinformowany o wyniku rozmowy,

tylko wtedy, jeśli samice uznają to za właściwe.

– Mogłabyś robić tyle rzeczy mówiła matka. – Wśród całej rodziny i rówieśników w

grupie studentów masz najwyższy wskaźnik inteligencji. Wykazujesz przebłyski geniuszu

zarówno w dziedzinie gawęd poetyckich, jak i we wzornictwie przemysłowym. Cała

inżynieria włącznie z architekturą stoi przed tobą otworem. – Rzęsy o pozłacanych końcach

zatrzepotały ponad szerokimi, niebiesko-zielonymi oczami. – Mogłabyś nawet zostać,

ośmielę się zaryzykować, architektem zieleni!

– Już się zdecydowałam. Właściwe organa zostały powiadomione. – Głos Lalelelang był

pełen szacunku, ale twardy.

Matka pochyliła się i delikatnie, z gracją pociągnęła dziobem aperitif z inkrustowanego

naczynia.

– Ciągle nie rozumiem, dlaczego uznałaś za konieczne wybrać tak niebezpieczną i

niepewną profesję.

– Ktoś musi to robić, mamo. – Chwytnymi, bezpiórymi wypustkami lewego skrzydła

Lalelelang nerwowo przestawiła stojące przed nią cztery małe talerzyki z typowymi dla

południowego posiłku potrawami. – Historyk to szanowany i ceniony zawód.

Starsza samica nastroszyła pióra prostując się na krześle, a skomplikowany język jej

gestów odzwierciedlał głęboką, rodzicielską troskę. Ruchy wyrażały raczej zawód niż złość.

Delikatne przechylenie głowy mówiło o dezaprobacie, a lekkie uwypuklenie opierzonego

szczytu czaszki, o wyrzutach sumienia. Ojciec, zadumała się Lalelelang, opalizowałby i

migotałby teraz szkarłatem. Brak tak bogatego ubarwienia samice musiały nadrabiać

wyrafinowanymi gestami.

Tak czy inaczej, odebrała opinię matki. Sygnalizowała ją w rozmaity sposób przez cały

czas trwania posiłku.

– Wybrałaś zawód historyka dla jakiegoś śmiesznego kaprysu, którego nawet nie próbuję

zrozumieć. – Długie rzęsy wachlowały powietrze między nimi. – To samo w sobie jest już

dziwne, ale jeszcze nie budzi mojego sprzeciwu. Przeraża mnie i unieszczęśliwia twoja

fascynacja wojną. Ta obsesja nie przystoi przedstawicielce rasy Waisów.

– Bez względu na to, jak bardzo nam się to nie podoba, wojna wciąż pozostaje

najważniejszym czynnikiem współczesnej historii, jak również naszego codziennego życia. –

Lalelelang podniosła grono dojrzałych, małych, jasno-zielonych jagód z najbliższego talerza i

używając, jak należało, jedynie koniuszka dzioba odrywała je kolejno od czarnych szypułek.

Gdy skończyła, odłożyła ogołoconą łodygę na pusty talerz, starannie układając ją w taki

sposób, aby żaden z końców nie wskazywał ani na nią, ani na matkę. To prawda, że wybrała

sobie przedziwną profesję, ale ciągle jeszcze pamiętała o dobrych manierach. Przedstawiciele

innych gatunków, którzy przez lata pracowali wyłącznie pośród Waisów, nigdy nie mogli

opanować wszystkich zawiłości tej dziedziny. Po jakimś czasie przestawali zwracać na to

uwagę, co wydatnie pomagało w zmniejszaniu napięć pomiędzy nimi, a ich gospodarzami.

Gdy nadchodził trudny okres, niektórzy, na przykład Massudzi, zarzucali im marnowanie

czasu i energii, a nawet głupotę, ale dla Waisów maniery były kwintesencją rozumnej

egzystencji. Głównym powodem dla którego tak długo i tak bardzo chcieli pokonać wroga był

strach, że w razie porażki narzucony przez Ampliturów Cel zrujnowałby tradycyjne

ceremoniały, bez których, według przekonania Waisów, nie mogła istnieć prawdziwa

cywilizacja. Inne rasy zgadzały się z samą doktryną, ale nie przykładały do niej takiego

znaczenia jak Waisowie.

– Nawet, jeśli zgodzę się z twoim zdaniem, ciągle nie rozumiem, dlaczego nie możesz

rzucić tej pracy i zająć się czymś innym? – Zmartwiony wzrok matki prześlizgnął się po

pobliskim ogrodzie, zbitym gąszczu sześciopłatkowej, żółto-pomarańczowej narstrunii, która

właśnie wspaniale rozkwitła. Klomb obrzeżony był drobnymi, fioletowymi kwiatkami

yunguliu i starsza samica nie wiedziała, czy w pełni pochwala ten wybór. Czarno-białe

kwiatostany wesshu byłyby bardziej kontrastowe i też już się pokazały.

– Wszyscy tylko krytykujemy – pomyślała – nawet własne potomstwo, jak ja teraz. Nic

dziwnego, że pośród ras stanowiących Gromadę, Waisowie byli podziwiani, ale mało lubiani.

Puste opakowanie zakłócające miękką doskonałość ogrodowej Ścieżki przyciągnęło jej

wzrok. Bez wątpienia zostało porzucone przez jakiegoś obcego, wizytującego jej planetą.

Była pewna, że żaden Wais nie naruszyłby w tak rażący sposób estetyki tego miejsca.

Przypuszczalnie był to S’van, chociaż nie byli oni ani mniej, ani bardziej niedbali niż inne

rasy w Gromadzie. Ich lekceważący stosunek do życia graniczył niemal ze świętokradztwem.

Z dużym trudem zwalczyła instynkt, który nakazywał jej zerwać się, przesadzić ozdobną

balustradę i popędzić przez trawnik, by dopaść śmiecia, zanim obrazi on poczucie estetyki

jeszcze jakiegoś przechodnia. Zmusiła się, aby skupić uwagę na czekającą cierpliwie córkę.

– Jestem przekonana, mamo, że do tej właśnie pracy mam największe predyspozycje. –

Lalelelang szukała na pozostałych trzech talerzach czegoś jeszcze do posłania w ślad za

zielonymi jagodami. – Ten sam wskaźnik, dzięki któremu byłabym dobrym inżynierem, albo

architektem zieleni, pomoże mi być dobrą w wybranym zawodzie.

– Nie rozumiem twojego zachowania – wyszeptała matka najsłodszym z możliwych

głosem.

Pociągnęła źródlaną wodę z naczynia i zajęła się jedzeniem, tak zdenerwowana, że

zignorowała protokół ceremonii sięgając od razu do czwartego talerza. Była tak zmartwiona

postępowaniem córki, że właściwie straciła apetyt, ale pozostawienie jedzenia byłoby

niewybaczalne.

Foster Alan Dean - Przeklęci Tom 3 - Wojenne Łupy (S-F).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: