Nietypowe imię dla dziecka.pdf

Nietypowe imię dla dziecka

Maura, Scholastyka, Hermenegilda Coraz więcej rodziców pragnie jak najoryginalniej

nazwać ukochane dziecko Pytanie czy nadając malcowi nietypowe imię, ułatwiają mu,

czy może utrudniają życie? Jak dzieci znoszą tę rodzicielską fantazję?

Pewnamatkazapytana,czemuchcecórknazwadEwangelia,odparła„Bozniezwykłymimieniem

bdziemiałaciekaweżycie”IntuicjmatkipotwierdzająbohaterkinazegotektuOdkądwlatach

80NaczelnySąddminitracyjnyuchyliłnakazkorzytaniazoicjalnegowykazuimion,wmiatachi

wiachzaroiłoiodprzedziwnieponazywanychludziJakinoirzadkieimiona?–

prawdopodobnietojednoznajczciejzadawanychimpytaoWytarczy,żeiprzedtawią,już

budzązaintereowanieTakieimiłatwozapamitadTylkoczytozawzejetpluem?Niekażdylubi

zwracadnaiebieuwagImitonazelogoOdniegozależy,jakiecechyprzypiująnaminni,a

nawet – jakamiizachowujemymożetonieimitworzyczłowieka,leczczłowiekimi?Wiedzą

cootymmilionyKatarzynczygniezeklejaktoudajeiBibie?

Oralia, 7 lat - Doroślizawszemniepytają„Ktocidałtakieimię?”

Lubię bawić się lalkami, dlatego rodzice ciągle mówią do mnie „Lala”. Ale zaczynam się

buntować. Jestem już duża, nie chcę być Lalą -– mówi Oralia Hauptman, siedmiolatka z Rudy

Śląskiej. – Mam ładne imię. Żadna dziewczynka w mojej szkole nie ma takiego. Są Zuzie,

Julie, Oliwie. I wszystkie mi zazdroszczą, że jestem tylko jedna. Dorośli? Zawsze mnie

pytają: „Kto ci dał takie imię?”. Patrycja, mama Oralii, opowiada: – Chciałam, żeby moje

dzieci nosiły oryginalne imiona. Dlaczego? To jasne: żeby się wyróżniały. Zawsze ciągnęło

mnie do tego, co inne, nietypowe – przyznaje. Ma 30 lat, studiuje zaocznie pedagogikę. Przez

kilka lat mieszkała z córkami w Holandii. – Starsza córka to Oktawia. Prawdę mówiąc, miał

być syn, Oktawiusz. Potem, gdy byłam w drugiej ciąży, czytałam książkę, w której pojawiło

się imię Oralia. Nie pamiętam już tytułu, to była jakaś biografia. Bardzo mi się spodobało. To

odmiana imienia Aurelia, co znaczy: „złota” – objaśnia. – Zgadza się w stu procentach: córka

faktycznie błyszczy. Pięknie rysuje, gra na gitarze, uczy się w szkole muzycznej – zachwala

mama. – Gdy raz wróciła ze szkoły z pytaniem, dlaczego ma takie imię, opowiedziałam jej o

książce i o znaczeniu imienia – wspomina. Kiedyś, gdy Oralia miała trzy lata, Patrycja

siedziała z przyjaciółmi przy kawie. Wtedy usłyszała od znajomego: „Nie obraź się, ale imię

twojej córki kojarzy się… sama wiesz, z czym. Zastanawiam się, czy nie skrzywdziłaś jej tym

imieniem”. – Byłam w szoku. Kompletnie mnie zaskoczył. Sama nigdy nie miałam „takich”

skojarzeń – mówi Patrycja i przyznaje: – To dało mi do myślenia. Zaczęłam się obawiać, czy

ktoś kiedyś nie obrazi mojej córki. Jak ją przed tym ochronić? Gdy podrośnie, porozmawiam

z nią o tym. Teraz za wcześnie.

Kasandra, 12 lat - Znówwykrakałaś!– słyszęwszkole

Czy wyglądam jak zła prorokini? – śmieje się Kasandra Borecka z Chorzowa, uczennica

szóstej klasy. Szczupła, promienna blondynka o niebieskich oczach. Wielbicielka zwierząt,

zwłaszcza psów rasy husky. Jednego ma nawet w domu, wabi się White. – Dobrana z nas

para. On jest biały, a ja mam ponoć czarny charakter. W klasie często słyszę od kolegów: „No

nie, znowu wykrakałaś!”. To reakcja na to, że powiedziałam: „Uwaga, szykujcie się, będzie

kartkówka”. Niestety, była :( Nie potrafię, oczywiście, przewidywać przyszłości. Po prostu

obserwuję. Gdy nauczyciel przychodzi na lekcję ze złą miną, kartkówka murowa. Cały sekret.

Imię wybrała jej mama. – Gdy urodziłam córkę, akurat była moda na Sandry. Co druga

dziewczynka tak się nazywała. Pomyślałam: „Nie chcę, żeby w przedszkolu moje dziecko

było Sandrą numer osiemnaście”. Dołożę na początku „ka” i od razu powstanie niezwykłe

imię – opowiada Barbara Borecka, mama nastolatki, właścicielka osiedlowej kwiaciarni. Bez

problemu zarejestrowała małą w USC. – Wstyd przyznać, ale nie miałam wtedy pojęcia, co

oznacza to imię. Urzędnicy chyba też nie, skoro nie protestowali. Dopiero gdy córka miała

pięć lat, ktoś życzliwy mi powiedział, że imię jest symbolem prorokini wieszczącej

nieszczęście. Złapałam się za głowę: „Pięknie urządziłam swoje dziecko. Imię, które źle się

kojarzy, to fatalny posag”. Ale lata leciały i nic złego się nie działo. Żadnych przykrych

komentarzy. Nadal tak jest – cieszy się pani Barbara. – Nieprawda – protestuje córka. –

Kiedyś ktoś mi powiedział, że mogę przynosić nieszczęście. Zrobiło mi się przykro –

przyznaje. – Teraz już takimi uwagami się nie przejmuję. Zwłaszcza że koleżanki zazdroszczą

mi imienia. Ostatnio powiedziały mi to Madzia i Agnieszka – przypomina sobie. – Wiem, że

jestem pogodna, mam poczucie humoru. Szybko potrafię rozśmieszyć koleżankę, z którą

przed chwilą się pokłóciłam. I od razu jest OK, znów się do siebie odzywamy. Raczej więc

daję radość, prawda?

India, lat 15 - ZłościłomniejakmnienazwalikazałammówićdosiebieAntosia

Anegdota krążąca w rodzinie Indii Bażańskiej: babcia Janina wychodzi z domu, z walizką.

Spotyka na ulicy sąsiadkę, która pyta: „Janeczko, a gdzie to się wybierasz?”. „Jak to, gdzie?

Jadę do Indii!” – mówi babcia. Na to sąsiadka: „Tobie to się powodzi!”. – Dobrze, że chociaż

babci moje imię się przysłużyło, bo mnie samej długo nie – opowiada India. Ma piętnaście

lat, chodzi do drugiej klasy gimnazjum z wykładowym francuskim. Na swoim blogu napisała

kiedyś: „Wiele osób powtarza mi, że jestem głupia, bo nie podoba mi się moje imię. Ale

dlaczego nie mogę nazywać się po prostu Zuzia czy Kasia?”. – W podstawówce miałam etap

buntu. Nie mogłam wybaczyć rodzicom, że mnie tak „obdarowali” – żali się. – Żeby ich

ukarać, nie reagowałam na swoje imię, kazałam mówić do siebie Antosia – opowiada.

Rodzice (aktorzy z Wrocławia) dzielnie to znieśli, tłumacząc córce, że jeszcze im kiedyś

podziękuje. „Kiedyś” nastąpiło dość szybko: gdy India poszła do gimnazjum. W nowej klasie

spotkała kilku uczniów noszących oryginalne imiona. Wreszcie poczuła się normalnie. – Ale

dopiero teraz doceniam uroki nietypowego imienia – przyznaje. – Podobał mi się pewien

chłopak. Sęk w tym, że wiele dziewczyn się w nim kochało i chciało z nim pisać na GG. A on

wybrał właśnie mnie! Potem się dowiedziałam, że zawdzięczam to swojemu imieniu: uznał,

że dziewczyna, która je nosi, na pewno też jest wyjątkowa – mówi. Ostatnio zamówiła na

Allegro powieść Judith Krantz „Tylko Manhattan”. – Mama czytała ją na studiach. Ja też

przeczytałam od deski do deski. Bardzo spodobała mi się główna bohaterka, moja

imienniczka; dziewczyna z charakterem, piękna. Znalazłam podobieństwa między nami. Ona

miała psa (o którym ja marzę) i chłopaka Tobiasza. Identycznie miał na imię mój chłopak.

Czy to nie cudowne? – uśmiecha się. – W sumie z Indią już się pogodziłam, imię jest całkiem

ładne i wzbudza zainteresowanie. Ale drugie imię mam z kosmosu – Edwina! Mój tata to

Edwin, a ponieważ jestem do niego podobna, wybrał mi podobne imię. Co za pomysłowość –

kwituje nastolatka.

Inanna, 40 lat - Przezimięnieposzłamdobierzmowania

To mama, zafascynowana starożytnością, wybrała mi imię po lekturze książki „Zapomniany

świat Sumerów” – mówi Inanna Lachowicz z Wrocławia. – Opisywana w niej Inanna była

boginią miłości i zmysłowości, królową niebios. Mamę urzekł jej charakter, osobowość,

seksapil. Miała nadzieję, żewraz z imieniem te cechy przejdą na mnie? – zastanawia się.

Przeszły? – Coś w tym jest. Szarą myszką nigdy nie byłam. Zawsze miałam silną osobowość i

niewyparzony język. Ale jednocześnie byłam trochę odludkiem. Może to też sprawka

imienia? Od „Inanny” do „innej” droga krótka – tłumaczy. Zresztą tłumaczenie (się) to jej

specjalność. – Ponoć w moim imieniu tkwi tajemnica. Każdy chce, bym ją wyjawiła. Mało

kto słyszał o bogini Mezopotamii, więc tysięczny raz o niej opowiadam, co już mnie nieco

nuży. Ale czasem warto się pomęczyć. Zwłaszcza gdy na horyzoncie pojawiają się policjanci

z mandatem za szybką jazdę. Kilka razy go uniknęłam. Bo panowie zerkali w mój dowód i

pytali, skąd takie imię. A ja opowiadałam i opowiadałam… – śmieje się. Niewzruszona

natomiast pozostała pewna zakonnica, na której wspomnienie Inanna do dziś dostaje gęsiej

skórki. – Miałam 13 lat. Przygotowywałam się do bierzmowania. Siostra prowadząca

spotkanie spojrzała na mnie z potępieniem: „Co za pogańskie imię! Nie masz prawa

przystąpić do bierzmowania”. Ja na to: „W takim razie pocałujcie mnie w d…”. W domu

obwieściłam, że więcej na religię nie pójdę. I nie poszłam. A do bierzmowania przystąpiłam

tuż przed ślubem – opowiada.

Maura, 29 lat - Słyszałam„Marła– umarła!”

Wmojej rodzinie nietypowe imiona to już tradycja. Przykład? Faust, Rosa, Bonawentura –

wylicza Maura Ładosz, dziennikarka. – Miłośnikiem dziwnych imion był mój dziadek,

profesor filozofii marksistowsko- -leninowskiej, zauroczony… Biblią. Gdy jednak chciał

mojemu ojcu – chyba w ramach żartu? – dać na imię Jezus Maria, babcia na szczęście

zaprotestowała i niedoszły Jezus został Kajetanem – opowiada. – Ale czemu nie miała nic

przeciwko, gdy dziadek wybierał mi drugie imię? Oczywiście biblijne – Rebeka. Tak mnie

zawsze nazywał. Maurą byłam tylko wtedy, gdy go czymś zdenerwowałam – opowiada. –

Pierwsze imię wybrała mi mama, zwyczajnie, z kalendarza. Ale i tak oba sprawiły problemy.

Urzędnicy w USC powołali się na zapis, że imię nie może być ośmieszające. I odmówili

zarejestrowania Maury Rebeki. Podejrzewam, że chodziło o coś innego: były lata 80., jeszcze

nie wolno się było wyróżniać. Przez trzy miesiące pozostawałam bezimienna: rodzice

odwołali się do wojewody i długo czekali na jego decyzję. W końcu dostali ją. Wygrali! W

lokalnej gazecie ukazał się nawet artykuł „Mów mi Rebeka”. W ten sposób przecierałam

szlaki innym nietypowym – śmieje się. Co wie o swoim imieniu? – Myślę, że ma korzenie

hiszpańsko-włoskie. W przedszkolu dzieci nie były w stanie go wymówić. Mówiły „Marła”,

przedrzeźniały: „Marła umarła”. Nic sobie z tego nie robiłam. Zwłaszcza że moja siostra

(Natalia Iwona) zazdrościła mi imienia. A Łukasz, mój partner, na początku naszej

znajomości wylegitymował mnie. Nie chciał uwierzyć, że mam takie imię, dopóki nie

pokazałam mu dowodu osobistego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: