pocałunek archanioła_23.pdf

WtymmomencieElenazrozumiała, żeArchaniołNowegoJorkupodzieliłsięznią

czymś, czego nie zawierzył nikomu innemu Nie potrafiła powiedzieć jak o tym

wiedziałaAjednakbyłprzekonana, żetakbyłoTaksamojaknie istniały słowa którymi

można byodpowiedziećnapytanieRaphaelaJedynieczasbynatopozwolił,choć -

NawetLijuanniemogłaprzewidzieć,żetwojeżycieobierzetakiwłaśniekierunekNic

niejestzgóryprzesądzone

Raphaelmilczałprzezkilkanaściedługichminut. Stali tak razem podczas gdy

nocnywiatrgrałmrocznąmuzykęnaichciałach, ocierającsięoichskrzydłaJej

archaniołnieprzejmowałsięnową koszuląijegoskórabyłacudownapodjejdłońmii

policzkiemZdałasobiesprawę, żebyładziwniezadowolonapomimoniepokojących

wydarzeńdnia

- Noc jest cicha – powiedział Raphael w końcu – Wiatr raczej spokojny.

Widocznośćdoskonała.

- Dobra noc na lot. – wyszeptała

- Tak.

Trzymałasięmocnogdysięuniósł,zmieniającułożenierąkiobejmującmuszyję

Wiatrodgarnąjejwłosyztwarzy,poczymporwałjezpowrotembyplątałysięwokół

ichciał– Muszęjeobciąć– wymamrotała, wyciągającpasmazustjednąręką,druga

wciążzaciśniętawokółRaphaela

Dlaczegowięctegoniezrobiłaś,jeszczejakbyłaśłowcą?Uznałbymtozasłabość.

Dzisiejszegodniataranabyłazbytbliskopowierzchni,a jednak odpowiedziała.

Mojewłosysątakiejakmojejmatki.Byłamjedynązpośródczwórkijejdzieci, która

zachowałatenkolorpodczasdorastania.AriiBellestałysięzłotymiblondynkami,zupełnie

jakJeffrey,podczasgdyBethotrzymałaswójolśniewającytruskawkowy blond ze strony

matki naszego ojca.

Więc,obojejesteśmycieniaminaszychmatek.

Wiedząc,żetocoonaceniła,dlaniegomożebyćklątwą,przesunęławargamipo

jegoszczęcewcichympocieszeniu– Lećszybciej.

Raphael bezostrzeżeniawystrzeliłdogóry,anastępniewdół,sprawiającżesię

roześmiała z czystej radości, obejmując nogami jego własne Dopiero gdy zaczęli

zwalniaćzauważyła, żerozłożyła swojewłasneskrzydła – Raphael!

- Złóżje– powiedział – Albo będziemymiećtwardelądowanie

Myślącnadtymzadaniemkrokpokroku,skurczyłaswojeskrzydła– jej mięśnie

zaprotestowałydelikatniepokonującopórpowietrza,leczniebyłotonicczymtrzebasię

byłoprzejmować– Znowu chcąsię otworzyć

- Instynkt. – zniżająclot,rozłożyłskrzydładoichnajwiększejszerokości,lądując

delikatnie i precyzyjnie na małym płaskowyżu górskim, znajdującym się ponad

niewielkimidolinamiwypełnionymiśniegiem

- Tomiejscewyglądainaczej od ziem bliskich Azylowi. – jego granicewygładzone

przezczas,dolinawyglądałajakby miałaraczejukołysać,niżzmiażdżyć.

- Śniegwtymmiejscu jest zazwyczaj bardzo lekki. – powiedział Raphael. –

Dlatego teżjesttoidealnemiejscenatreninglatania

Jej serce przezsekundęprzestałobić– Teraz? – sądziła, żechciałją jedynie

zabraćnalotwswoich ramionach.

- Teraz.

Podniecenie było jak bębny na jej żebrach, stanęła przy granicy balkonu i

spojrzaławdół

Iwdół

Lękwysokościnigdyniestanowiłproblemu, ale - Naglewyglądatoznacznie

dalej,gdywiemżebędęstądspadać

- Tysięboisz?– dotyk jegoskrzydełojejwłasne, błyskzłotaktóryzauważyła

kątem oka.

Jejwargidrgnęły– Czy ty mnie przyprószasz pyłem,Archaniele?

- Anielskipyłwyglądapiękniegdyunosisięzeskrzydełwciemności– pocałunek

najejszczęcegdyzmieniłpołożeniebystanąć zanią, pyłjaksmakczystegoseksu– Gdy

będzieszlecieć,wsiąkniewtwojąskórę,przygotowująctwojeciałonamoje

- Jesteśdobrytylkowgadaniu– wymamrotała, czującjakkładziestanowczoręce

wokółjejtali– Więc, co teraz?

- Jedynymsposobembynauczyćsię latać tolatać– zepchnąłjej z klifu.

StrachpochłonąwszystkopozapragnieniemprzetrwaniaJejskrzydłaotworzyły

się,łapiącpowietrze,spowalniającopadaniepodczasgdyjejmięśniekrzyczałyznagłego

wysiłkuKoszulaRaphaelaskotłowałasię wokółniej,odsłaniającbrzuch. Nic jej to nie

obchodziło,bardziejbyłaprzejętazmuszeniemwłasnychskrzydełdopracyLecz było

zbytpóźno,ziemiazbliżałasięzogromnąprędkością

Żadenśniegniejesttak miękki– i takuderzynatyletwardobyroztrzaskaćsobie

kości

Ręcezłapałyjąpodpachy,unoszącjąbezwysiłku Zamknijskrzydła.

Zrobiłajakkazał,choćadrenalinaprzepływającaprzezjejciałosprawiała, że

chciałazrobićdokładnienaodwrótWmomenciegdyjejstopydotknęłyziemi, obróciła

sięszybkobypopchnąćgowpierś,jejdłonieskwierczałyodkontaktuzjego nagąskórą

– To jesttwójpomysłnanaukę?MogłomnieroztrzaskaćstądażpoManhattan!

- Nigdy niebyłaśwniebezpieczeństwie. – jego oczybłyszczałysięodśmiechu,co

tylkosprawiłożebyłajeszczebardziej wściekła– Tak właśniemłodeaniołyucząsię

latać– sąspychanezwysokościnim zdążąnabrać przed nią strachu.

Jejwściekłośćzatrzymałasięzpiskiemopon,choćjejsercenieprzestawałobić

jak szalone. – Spychacie małedzieciwpróżnię?

- Amyślisz, żejakptakiucząsięlatać?

- Huh. – założyłaramiona, koszula lepkaprzyjejprzesiąkniętejpotemskórze–

Wiesz co,jestemdorosła– wiem co to strach.

- Dlatego teżniedałemciżadnegoostrzeżeniaInstynktzrobiłtoconależało

Wytarła ręceopoliczki,próbującjeochłodzićWzięłagłębokioddech,zawiązała

materiałkoszulinabokuiwróciłanaswojemiejsce– Dobra, zepchnij mnie jeszcze raz.

- Samamożeszsięrzucić

Elena dawno temu nauczyła się by własne lęki zostawiać samemu sobie,

uważającjezasłabość, któramożezostaćwykorzystanaprzeciwko niej, lecz tym razem

musiałatoprzyznać– Za bardzosięboję

Raphaelzłożyłpocałuneknajejkarku,porazkolejnykładącręcenajejtali–

Tym razem,rozwińskrzydłatakszybkojaktomożliwe

Przytaknęła GdyjązepchnąłjeszczeniebyłagotowaZajęłojejniemaltrzy

sekundybyrozłożyćskrzydłaZawolnoPorazkolejnyRaphaeluniósłjązpowrotemna

klif. I znowu. I znowu.

- Jeszcze raz – powiedziałaJejmięśniepłakałyzwysiłku– Muszęsiętego

nauczyć

LinietwarzyRaphaelabyłysurowe,mimotoprzytaknął– Jeszcze raz.

Wiedząc, żejejciałosiępodda,nawetjeżeliwolawciążpozostaniesilna,Elena

postawiładwakrokiodkrawędzi– Nie będzietakźlejeżelipobiegnę

- Pamiętaj, że musisz rozłożyć skrzydła w momencie gdy znajdziesz się w

powietrzu,lubpędspadkowybędziezbytsilnybyśmogłagopowstrzymać

Przytaknęła,odtrącającprzesiąkniętepotempasmawłosówz twarzy. Po czym,

wypełniającumysłobrazemwłasnegociaławlocie,zaczęłabiecwstronęgranicy

Sekundypóźniejznalazłasię wpowietrzuidopierogdypoczułamocnenaprężenie

mięśniwramionachzdałasobiesprawę, żerozłożyłaskrzydła Delikatne wzniesienie,

choćprzezułamekchwili, byłoobecne nimponowniezaczęłaopadaćTylkożetym

razem,czułażemanadtymjakąśkontrolę

Jejlądowanienie byłonawetbliskiegracjiRaphaelaOpadłanaziemię,mocnona

kolana. Prędkość sprawiła, żewyrzuciłojejgłowę doprzodu,leczgdyunosiłatwarzz

ziemiuśmiechałasięoduchdoucha– Udałomisię!

Archaniołkucającynaprzeciw niej miałoczywypełnioneniezłomnądumą– Nie

miałemwątpliwości, żetaksięstanie– patrzyłjakocieratwarzzpyłu– Jutro będziesz

takobolałajakbycięzbito,aleniemożeszprzerwaćtreningu

- Wiem. Ta sama zasada jak przy normalnym treningu.

- Jednakże,jeżelipoczujeszprawdziwyból,dajmiznać– palce na jej brodzie. –

Lepiej poczekaćbymałeranysięzagoiły,niżzmienićjenapoważniejsze

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: