Barclay Linwood - Bez sladu.pdf - Barclay Linwood - kunoichiza

Pewnego ranka, którego nigdy nie zapomni, Cynthia Archer budzi się z okropnym kacem i

poczuciem, że czekają przeprawa z rodzicami. Tymczasem dom jest pusty. Rodzice i starszy brat

zniknęli bez śladu. Poszukiwania zakończyły się całkowitym niepowodzeniem. Dziewczyna nie

znalazła odpowiedzi na dręczące ją pytania: Czy rodziców i brata zamordowano? Jeśli tak, to

czemu jej darowano życie?

A jeśli żyją, dlaczego porzucili ją w tak okrutny sposób?

Dwadzieścia pięć lat później Cynthia zgadza się wziąć udział w telewizyjnym programie

dokumentalnym, w nadziei, że ktoś sobie coś przypomni o tamtej sprawie sprzed lat.

Pewnego dnia dostaje list.

Jego treść nie ma sensu, a mimo to Cynthię przechodzi dreszcz...

Linwood Barclay

Bez śladu

Z angielskiego przełożył Andrzej Leszczyński

Świat Książki

Tytuł oryginału NO TIME FOR GOODBYE

Redaktor prowadzący Ewa Niepokólczycka Redakcja Hanna Smolińska Redakcja techniczna

Julita Czachorowska Korekta Jadwiga Piller Elżbieta Jawszuk Wszystkie postacie w tej książce

są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych - żywych czy zmarłych - jest

całkowicie przypadkowe.

Świat Książki Warszawa 2009

Bertelsmann Media sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa Skład i łamanie Druk i oprawa GGP Media GmbH, Póssneck

ISBN 978-83-247-0970-0

Nr 6261

Mojej żonie Neecie

Maj 1983

Kiedy Cynthia się ocknęła, w domu było tak cicho, że przyszło jej na myśl, że to musi być sobota.

Albo coś w tym rodzaju.

Jeśli tylko istniało coś w rodzaju soboty albo innego dnia wolnego od szkoły, niebędącego

sobotą.

Jej żołądek wciąż od czasu do czasu próbował zrobić salto, a w głowie miała coś na

podobieństwo wielkiej bryły cementu, toteż musiała się zdobyć na spory wysiłek, żeby pozostać w

pozycji leżącej, dźwigając się na łokciu.

Jezu, cóż to takiego ciemniało w koszu na papiery, stojącym przy jej łóżku? Nie mogła sobie

przypomnieć, żeby wymiotowała w nocy, ale dowody występku przemawiały same za siebie.

Musiała jak najszybciej zrobić z tym porządek, zanim wejdą tu rodzice. Spuściła nogi z łóżka,

wstała, przez chwilę łapała równowagę, po czym chwyciła jedną ręką mały plastikowy kosz, a

drugą ostrożnie uchyliła drzwi. W korytarzu nikogo nie było. Prześliznęła się więc przed otwartymi

szeroko drzwiami sypialni, najpierw brata, potem rodziców, weszła na palcach do łazienki i po

cichu zamknęła za sobą drzwi na zasuwkę.

Opróżniła kosz do klozetu, opłukała go pod prysznicem i dopiero potem spojrzała w lustro, na

swoje podkrążone i zaczerwienione oczy. Wiedziała wreszcie, jak wygląda czternastolatka na

kacu gigancie. Nie był to przyjemny widok. Ledwie mogła sobie przypomnieć, co poprzedniego

wieczoru Vince dawał jej na spróbowanie, a co wcześniej wykradł z barku rodziców. Najpierw

opróżnili kilka puszek piwa, potem pili wódkę i gin, wreszcie dokończyli otwartą już butelkę

czerwonego wina. Ona z kolei obiecała przynieść trochę rumu z zapasów ojca, ale pod koniec

imprezy stchórzyła.

Coś ją nagle uderzyło. Coś mającego związek z otwartymi sypialniami.

Spryskała sobie twarz zimną wodą i wytarła ręcznikiem.

Wzięła kilka głębszych oddechów, zbierając w sobie całą odwagę na wypadek, gdyby tuż za

drzwiami już czekała na nią matka.

Ale nie czekała.

Cynthia ruszyła z powrotem do swojego pokoju o ścianach poobklejanych plakatami grupy Kiss i

innych śmiertelnie nudnych zespołów, akceptowanych przez jej rodziców. Gruby sznurkowy

dywan zakłuł ją w bose stopy. Po drodze zajrzała do sypialni rodziców i Todda. Łóżka były

posłane. Matka najczęściej przystępowała do ich słania dopiero przed południem.

Todd nigdy nie zaprzątał sobie głowy swoim, ona robiła wszystko za niego, nie zwracając mu

nawet uwagi. W dodatku teraz były nie tylko posłane, ale sprawiały takie wrażenie, jakby nikt w

nich nie spał tej nocy.

Poczuła narastającą falę paniki. Czyżby już była spóźniona do szkoły? Która to godzina?

Ze środka swego pokoju dojrzała budzik stojący na nocnym stoliku w sypialni Todda. Była za

dziesięć ósma. Miała jeszcze prawie pół godziny do chwili, kiedy zazwyczaj wychodziła do szkoły.

W domu panowała grobowa cisza.

O tej porze zawsze z kuchni dolatywały już odgłosy krzątaniny rodziców. Nawet jeśli ze sobą nie

rozmawiali, co zresztą było nagminne, to rozlegały się trzaski otwieranej i zamykanej lodówki,

szorowanie łopatką po patelni, podzwanianie naczyń wstawianych do zlewu. Ktoś, zazwyczaj

ojciec, przerzucał poranną gazetę, kwitując pomrukami co bardziej irytujące wiadomości.

Dziwne.

Zamknęła drzwi i weszła głębiej do pokoju. Musisz się wziąć w garść, nakazała sobie w duchu.

Powinna zejść na śniadanie, jakby nic wielkiego się nie wydarzyło; udawać, że nie doszło do

żadnej awantury; zachowywać się tak, jakby ojciec wcale nie musiał jej wyciągać za kark z

samochodu starszego o kilka lat chłopaka i wlec przez trawnik do domu.

Jej wzrok padł na leżący na biurku otwarty podręcznik i formularz testu kwalifikacyjnego z

dziewiątej klasy. Poprzedniego wieczoru przed wyjściem z domu zdążyła odpowiedzieć tylko na

połowę pytań, łudząc się nadzieją, że wstanie dzisiaj wcześniej i dokończy test.

Tak, powinna go teraz dokończyć.

Todd zwykle o tej porze już hałasował, biegał do łazienki i z powrotem, puszczał głośno nagrania

swojej ulubionej grupy Led Zeppelin, krzyczał ze szczytu schodów do matki, pytając, gdzie

położyła jego spodnie, głośno bekał czy też dobijał się do drzwi pokoju Cynthii, ściągając ją z

łóżka.

Nie mogła sobie przypomnieć, żeby wczoraj wspominał coś o chęci wcześniejszego wyjścia do

szkoły, ale dlaczego miałby ją uprzedzać o czymkolwiek? Zresztą często chodzili oddzielnie.

Traktował ją z pogardą należną „zasmarkanej dziewiątoklasistce”, chociaż bardzo się starała

dotrzymywać mu kroku we wszystkim, co niedozwolone. Toteż nie mogła się wręcz doczekać,

kiedy będzie miała okazję mu opowiedzieć, jak to po raz pierwszy spiła się do nieprzytomności.

Nie, chwileczkę, przecież zaraz by o wszystkim wypaplał, bo sam był obecnie w niełasce i musiał

za wszelką cenę punktować, pewnie dlatego...

No, dobra, załóżmy, że Todd faktycznie wyszedł wcześniej do szkoły. Ale gdzie się podziali

rodzice?

Ojciec mógł zaraz po wschodzie słońca wyjechać w kolejną podróż służbową. Ostatecznie często

brał delegacje i nie byłoby w tym nic niezwykłego. Mogła tylko żałować, że był w domu

wczorajszego wieczoru.

A matka? Powiedzmy, że z jakiejś przyczyny postanowiła zawieźć Todda do szkoły.

Cynthia ubrała się, wciągnęła dżinsy i sweter, po czym zrobiła sobie makijaż. Starała się nie

przesadzić, tylko zamaskować podkrążone oczy, żeby matka znów nie zaczęła pomstować, że

»robi się na ladacznicę”.

Zeszła na dół i w drzwiach kuchni stanęła jak wryta.

Na stole nie było pudełek z płatkami śniadaniowymi ani kartonów z sokiem, nie było też kawy w

zaparzaczce. Nie stały rozstawione talerze, nie czekały na nią tosty w opiekaczu, nie ujrzała ani

jednego kubka. W zlewie nie było nawet śladu po resztkach mleka i rozmoczonych płatkach.

Wszystko tu wyglądało dokładnie tak, jak poprzedniego wieczoru, gdy matka uporała się ze

sprzątaniem po obiedzie.

Rozejrzała się, szukając wiadomości. Matka uwielbiała zostawiać karteczki z wiadomościami

przed wyjściem z domu. Robiła to nawet wtedy, gdy była na nią zła. Najwyżej ograniczała się do

lakonicznej informacji: „Dzisiaj jesteś zdana na siebie” albo „Usmaż sobie jajecznicę, pojechałam

z Toddem” czy choćby:

„Wrócę później”. Jej nastrój też łatwo było odgadnąć, gdy zamiast zwykłego „Buziaki, mama”

pisała tylko „B, mama”.

Ale tym razem nie było żadnej wiadomości.

Cynthia zdobyła się na odwagę i zawołała:

- Mamo!

Jej głos dla niej samej zabrzmiał obco. Czyżby dlatego, że wyczuwało się w nim coś, do czego

wolała się nie przyznawać?

Kiedy jej okrzyk nie przyniósł żadnej reakcji, zawołała:

- Tato!

I tym razem nie było odpowiedzi.

Doszła do wniosku, że właśnie w ten sposób została ukarana.

Rozwścieczyła rodziców, sprawiła im zawód, dlatego postanowili się zachowywać, jakby nie

istniała. Znaczące milczenie i atmosfera jak w silosie atomowym.

W porządku, była w stanie to znieść. I tak lepsze to od wrzasków i pretensji z samego rana.

Miała pewność, że jakiekolwiek śniadanie jej tylko zaszkodzi, toteż zgarnęła książki oraz zeszyty i

ruszyła do wyjścia.

Przed drzwiami, niczym kłoda na jej drodze, leżał zrolowany i ściśnięty gumką egzemplarz „The

Journal Courier”.

Czubkiem buta zepchnęła gazetę na bok, nie zaprzątając sobie nią głowy, i zbiegła na pusty

podjazd, na którym nie było ani dodge’a ojca, ani forda escorta, którym jeździła matka.

Energicznym krokiem poszła w kierunku szkoły średniej Milford South. Rozmyślała, że gdy złapie

brata w szkole, może od niego się dowie, o co chodzi i w jak poważnych tarapatach się znalazła.

A podejrzewała, że są naprawdę poważne.

Poprzedniego wieczoru nie wróciła do domu o wyznaczonej porze, to znaczy na ósmą. Nie dość,

że był to dzień powszedni, to jeszcze wcześniej zadzwoniła pani Asphodel z informacją, że nie

zaliczy jej semestru, jeśli nie dostanie zaległego wypracowania z angielskiego. Cynthia nakłamała

więc, że idzie do Pam, żeby razem z nią pisać zaległą pracę, bo obiecała koleżance pomóc w

gramatyce, chociaż jej zdaniem to głupota i zwykła strata czasu. No i rodzice wyrazili zgodę,

zastrzegając jednak, że ma wrócić przed ósmą. Próbowała się jeszcze spierać, tłumacząc, że w

tak krótkim czasie nie da rady skończyć wypracowania, więc może naprawdę nie zaliczyć

semestru, skoro im właśnie na tym zależy. Ale ojciec był nieugięty, kazał jej wrócić do ósmej i ani

minuty później.

Barclay Linwood - Bez sladu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: