Mortman Doris - Dziewczyna znikąd.pdf - Diamenty - tilia62

Doris Mortman

Dziewczyna znikąd

PROLOG.

Miami, 1978.

Lśniąca, biała crown victoria wytoczyła się statecznie, mijając

tłum zgromadzony wokół budynku sądu ostatniego dnia procesu. Dwa

fordy eskorty, pierwszy przed nią, drugi z tyłu, także zwolniły.

Miejscowi policjanci utworzyli wokół budynku szczelny kordon.

Rozmieszczeni na dachach pobliskich budynków, wyposażeni w

wysokiej klasy broń automatyczną funkcjonariusze z oddziału do

zadań specjalnych - paramilitarnej komórki biura szeryfa federalnego

- pełnili straż. Wykonany na zamówienie sedan i eskortujące go auto

stanęły. W górze unosił się rządowy helikopter.

Pięciu inspektorów, przydzielonych do ochrony, których oczy

zakrywały przeciwsłoneczne „lustrzanki", z wymierzoną w tłum

bronią automatyczną, by zniechęcić każdego, komu przyszłoby do

głowy podbiec do konwojowanego samochodu, zajęło ustalone

miejsca. Otwarto tylne drzwiczki wozu i ukazał się w nich szeryf

Samuel Bates, który powiódł wzrokiem po ludziach stojących

najbliżej i pochylił się, by pomóc wysiąść kobiecie będącej obiektem

powszechnego zainteresowania.

Cynthia Stanton zadrżała, gdy jej stopy dotknęły chodnika,

zdołała się jednak opanować i nikt poza szeryfem Batesem niczego

nie zauważył. Powitały ją przychylne okrzyki: „Dobierz się im do

tyłka!". Tłum zdawał się wołać jednym głosem, wyrażając to samo

przekonanie: „Jesteśmy z tobą!" i „Zuch kobieta!". W napięciu

oczekiwano na jakiś jej gest, uśmiech, choćby skinienie głową, ale do

Cynthii jak gdyby nic nie dochodziło. Wpatrywała się chwilę w

szerokie kamienne schody przed sobą, i tylko raz nogi pod nią

zadrżały, gdy z okrzyków wybił się samotny pojedynczy głos:

„Pozdrów Kena!".

Cynthia zesztywniała i pobladła, lecz twardo ruszyła w górę.

- Wszystko w porządku? - zaniepokoił się Bates. Patrzył przed

siebie, starając się, by ów ziejący nienawiścią drań nie dostrzegł, jakie

wrażenie wywarły jego słowa.

- Nie, nic nie jest w porządku - szepnęła Cynthia niepewnym

głosem, z trudem opanowując gniew, żal i strach - zbyt długo jednak

czekałam i zbyt wiele poświęciłam, by przejmować się byle śmieciem.

Zależy mi tylko na usłyszeniu wyroku. - Jej oczy zwilgotniały,

patrzyła jednak dumnie przed siebie. - Chcę sprawiedliwości -

powiedziała cicho - dla Kena.

Ken, starszy brat Cynthii, wyższy rangą oficer DEA pracujący

jako tajny agent, został zabity przed kilkoma miesiącami, krótko po

tym, jak Cynthia zgodziła się wystąpić w charakterze głównego

świadka oskarżenia w procesie grupy podejrzanej o pranie brudnych

pieniędzy dla kolumbijskich gangów handlu kokainą. Jej nazwiska nie

podała żadna gazeta ani stacja telewizyjna; nie zostało, nawet

przypadkiem, ujawnione przez żadną z zaangażowanych w sprawę

instytucji - a jednak skądś dowiedziano się, kim jest. Zabójstwo Kena

miała odczytać jako ostrzeżenie.

Morderstwo spowodowało skutek odwrotny od zamierzonego -

zamiast zastraszyć Cynthię, wywołało w niej furię. Wielu ludzi,

zwłaszcza rodzina, gorąco ją namawiało, by nie zeznawała i pozwoliła

władzom radzić sobie bez jej udziału. Gdy dwóch kolejnych agentów

DEA - jeden działający w wytwórni kokainy w Cali, w Kolumbii, i

drugi, rozpracowujący od wewnątrz siatkę dystrybutorów w Nowym

Jorku, znaleziono martwych, naciski, żeby zrezygnowała, jeszcze się

wzmogły, ale równocześnie wzrosło oburzenie Cynthii.

Pod koniec lat siedemdziesiątych południowa Floryda była

centrum, rozwijającego się dopiero w Ameryce, handlu narkotykami,

a Miami stanowiło punkt przerzutowy dla towaru z Kolumbii. Władze

USA skupiły swe wysiłki na walce z narkotykami w hrabstwie Dade.

Grupa do zadań specjalnych, w której działał Ken, brała udział w

zakrojonej na wielką skalę operacji prowadzonej przez Ministerstwo

Skarbu, DEA i Biuro Prokuratora Federalnego. Działania te

kosztowały wiele istnień ludzkich i niejednemu zrujnowały życie

niejednej rodziny.

Jak to bywa w wypadku gangsterskich historii, prasa

maksymalnie eksploatowała temat. Operacja „Dzień Prania"

zdominowała wiadomości na wiele miesięcy, a Cynthia Stanton stała

się bohaterką narodową i... głównym celem ataku przestępców.

Małżeństwo Cynthii i Lionela Bairdów powszechnie uważano za

idealne - oboje przystojni i inteligentni, z dyplomami renomowanego

uniwersytetu w Ivy, pewnie kroczyli drogą do sukcesu. Ale ich

związek nie okazał się szczęśliwy. Po narodzinach córki Eriki

wzajemna namiętność nieco ostygła i ukazały się dzielące partnerów

różnice. Cynthia pragnęła pogodzić życie rodzinne z pracą, dla

Lionela kariera i ambicje zawodowe stale walczyły o pierwsze miejsce

z małżeństwem i rodziną. Praca zawsze brała górę. Gdy pani Baird

odkryła, że mąż spędza wolny czas z córką szefa, wystąpiła o rozwód

i całkowitą opiekę nad czteroletnią córką. Opuściła Nathanson &

Spelling i objęła wysokie stanowisko w Hudson National Bank, a gdy

jej matka zachorowała, Cynthia wystąpiła do sądu o zgodę na zabranie

córeczki do Miami, by móc zamieszkać bliżej rodziców. Lionel zdążył

ożenić się już z Nan Nathanson i nie protestował przeciw orzeczeniu

sędziego, że Erice będzie lepiej na Florydzie z matką. Nowa żona nie

okazywała zainteresowania jego dzieckiem. Sąd przyznał ojcu prawo

do częstych odwiedzin i Lionel z początku korzystał z niego z

nabożnym wręcz przejęciem. Ale praca zawodowa i działalność Nan

Nathanson na niwie towarzyskiej zajmowały mu mnóstwo czasu,

odwiedzał więc małą coraz rzadziej. Wprawdzie rozmawiał z córką

niemal codziennie, jednak często zdarzało się, że odwoływał wspólny

weekend. Musiał przecież brać udział w przyjęciach, kolacjach z

klientami, tańcach w klubie, a nieobecność na polu golfowym była nie

do pomyślenia. „Rozumiesz mnie, kochanie, prawda?" - stało się jego

mantrą. Stanowisko wicedyrektora działu kredytów w filii Hudson

National Bank w Miami pozwoliło Cynthii na kupno niewielkiego

wprawdzie, lecz pięknie położonego domu w nowym osiedlu w

północnej części miasta, niecałą godzinę jazdy od miejsca pracy i

dziesięć minut od luksusowego apartamentu starszych państwa

Stantonów. Matka Cynthii doszła już do siebie po walce z

nowotworem - i w chwili obecnej ona i jej mąż, ojciec Cynthii,

cieszyli się dobrym zdrowiem. Erica uczęszczała do dobrej szkoły i

miała wielu przyjaciół. W pobliżu domu znajdował się park, gdzie

mogła biegać ze swoim psem, Checkersem, i olbrzymia plaża, świetne

miejsce do zabaw. Dziadków widywała niemal codziennie, wujek Ken

często przyjeżdżał w odwiedziny.

Latem babcia i dziadek zabierali ją do muzeów albo na koncerty

w Miami i Palm Beech lub na plażę, gdzie szukała muszelek, i na

obiady do restauracji „Stone Crabs u Joego". Wujek Ken chodził z

dziewczynką do kina, a raz, gdy poprosiła, by pokazał jej miejsce, w

którym pracuje, zaprowadził Ericę do zawsze tętniącego

gorączkowym życiem posterunku policji w Miami Metro, uważając,

że dla siostrzenicy wizyta ta będzie bardziej ekscytująca niż

odwiedziny w spokojniejszym biurze agencji antynarkotykowej.

Atmosfera posterunku spodobała się Erice tak bardzo, że dziewczynka

zadeklarowała chęć pójścia w ślady wuja i wstąpienia, gdy dorośnie,

do policji.

Przez trzy lata życie Cynthii płynęło wygodnie, spokojnym

rytmem, w dużej mierze dzięki obecności Kena. Choć siostra i brat

nieraz żartowali sobie z ich obecnego kawalerskiego stanu, cieszyli się

z odzyskanej zażyłości. W dzieciństwie byli sobie bardzo bliscy, teraz

owo uczucie wróciło. Stan ducha Cynthii oscylował między strachem

spowodowanym niebezpieczną pracą brata a fascynacją; prosiła go, by

opowiadał jak najwięcej o swej działalności w DEA. Ken był tak

samo ciekawy sytuacji w banku.

Tu sprawy miały się nieźle; do Hudson National nieprzerwanym

strumieniem płynęły spore sumy; zresztą dotyczyło to niemal każdego

banku południowej Florydy. Choć gwałtowny przyrost aktywów

powinien cieszyć bankowców, Cynthia wyczuwała wśród

pracowników dziwną do wytłumaczenia atmosferę jakiejś podskórnej

nerwowości. Z początku przypisywała ów stan zakorzenionemu w

tym środowisku przeświadczeniu, że po każdym wzlocie następuje

okres dekoniunktury, potem wszakże odezwał się w jej głowie

dzwonek alarmowy. Podczas jednej z rutynowych kontroli odkryła, że

olbrzymie sumy regularnie pojawiają się na tych samych kontach i

szybko z nich wypływają. Gotówkę, którą wpłacano do oddziału w

Miami mnóstwem banknotów o małych nominałach, po kilku dniach

przekazywano telegraficznie do banków w Panamie lub Szwajcarii, a

dalsza kontrola ujawniła, że owe konta założono na fikcyjne

nazwiska. Być może zadziałał tu wpływ Kena, który uczulił siostrę na

narastający w Miami handel narkotykami. Cynthia szybko skojarzyła

zjawisko finansowego boomu w banku z narkotykami i na własną rękę

rozpoczęła metodyczne śledztwo. Zaczęła od sprawdzania, czy

operacje prowadzone na tych nadzwyczaj „ruchliwych" kontach są

zgodne z ustawą bankową o zachowaniu tajności. Aby umożliwić

wytropienie przypadków prania brudnych pieniędzy, wprowadzono

obowiązek zgłaszania wszelkich transakcji gotówkowych na sumy

większe niż dziesięć tysięcy dolarów, przeprowadzonych przez tę

samą osobę tego samego dnia. Wyniki kontroli zaszokowały Cynthię:

wiele z transakcji dokonanych na badanych kontach umknęło

ewidencji, ponieważ wysokość depozytów ograniczono do dziewięciu

tysięcy, by nie przekroczyć kwoty podlegającej rejestracji; na niektóre

Mortman Doris - Dziewczyna znikąd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: