Krentz Jayne Ann - Tak zwani wspólnicy.pdf - amber - daphne.mezereum

JAYNE ANN KRENTZ

TAK ZWANI WSPÓLNICY

(Flash)

Przełożył Wojciech Usakiewicz

PIERWSZY PROLOG

Osiem lat wcześniej...

Jasper Sloan siedział przed kominkiem; obok, na poręczy fotela stała szklaneczka whisky,

wypełniona do połowy. Trzymając teczkę z dokumentami, kartka po kartce karmił żarłoczne

płomienie jej kompromitującą zawartością.

Była północ. Na dworze od dawna padał deszcz, który nadszedł z północnego zachodu i

spowijał lasy w melancholijną mgłę. Rozmazane światła Seattle stanowiły odległą, jasną plamę

po drugiej stronie Cieśniny Pugeta.

W przeszłości dom na wyspie Bainbridge był dla Jaspera schronieniem, nawet azylem.

Tego wieczoru stanowił jednak tylko miejsce, gdzie Jasper grzebał przeszłość.

- Co robisz, wujku?

Jasper cisnął w ogień następną kartkę i spojrzał na dziesięcioletniego chłopca w piżamie,

który stał na progu. Nieznacznie się uśmiechnął.

- Porządkuję stare teczki - powiedział. - Co się stało, Kirby? Nie możesz zasnąć?

- Znowu miałem zły sen. - Na bystrych, choć zanadto jak na ten wiek ponurych oczach

chłopca znów kładł się cień.

- Za kilka minut o nim zapomnisz. - Jasper zamknął na wpół opróżnioną teczkę i odłożył

ją na szeroką poręcz fotela. - Dam ci kubek ciepłego mleka.

W dziesiątkach książek o wychowaniu, z których Jasper korzystał w ostatnich miesiącach,

poglądy na podawanie ciepłego mleka były sprzeczne. Ale w przypadku złych snów Kirby'ego

środek najwyraźniej skutkował. W każdym razie ostatnio złe sny zdarzały się chłopcu rzadziej.

- W porządku. - Kirby cicho przeszedł na bosaka po dębowej podłodze i usiadł na grubym

wełnianym dywanie, położonym przed kominkiem. - Ciągle pada.

- Tak. - Jasper wszedł do kuchni i otworzył lodówkę. Wyjął z niej karton mleka. - Ale do

rana pewnie przestanie.

- Czy jeśli przestanie, to będziemy mogli ustawić cele i jeszcze postrzelać z łuku?

- Jasne. - Jasper nalał mleka do kubka i wstawił naczynie do kuchenki mikrofalowej.

Przycisnął dwa guziki, jeden za drugim. - Możemy też iść na ryby. Może uda nam się złowić

obiad.

W drzwiach pojawił się Paul i szeroko ziewnął. Spojrzał na teczkę, leżącą na poręczy

fotela.

- Co tu się dzieje?

- Wujek Jasper wyrzuca stare papiery, które są mu już niepotrzebne - wyjaśnił Kirby.

Jasper zerknął na drugiego bratanka. Paul był półtora roku starszy od Kirby'ego. Nie miał

przesadnie poważnej miny, stanowiącej znak firmowy młodszego brata, natomiast w jego oczach

zachowało się coś z typowego spojrzenia ojca, które zdradzało beztroskie i agresywne podejście

do życia.

Obaj synowie Fletchera Sloana mieli po ojcu ciemne, bardzo intrygujące niebieskie oczy i

tak jak on byli ciemnymi blondynami. Jasper wiedział, że w przyszłości, gdy miękkie dziecięce

rysy wyostrzą się i nabiorą wyrazistości, Paul i Kirby staną się żywymi wyobrażeniami śmiałego,

charyzmatycznego człowieka, który był ich ojcem.

Zważywszy na silne, choć bardzo różne osobowości chłopców, był też skłonny

przypuszczać, że za kilka lat będzie musiał sprostać poważnym problemom wychowawczym.

Pozostawała mu nadzieja, że książki dla rodziców, które ostatnio kupował tonami, jakoś

przeprowadzą go przez ten trudny okres.

Jasper polegał na treści tych książek, ponieważ bardzo dobrze zdawał sobie sprawę ze

swych niedoskonałości jako rodzica. Jego ojciec, Harry Sloan, bynajmniej nie był wzorcem w tej

roli.

Harry był przez całe życie zdeklarowanym pracoholikiem, który znajdował bardzo mało

czasu dla synów, podobnie jak dla czegokolwiek innego. Mimo wyraźnego przekroczenia wieku

emerytalnego nadal codziennie chodził do biura. Jasper przeczuwał, że dzień, w którym Harry

przestanie pracować, będzie dla niego ostatnim dniem życia.

Jasper nalał drugi kubek mleka dla Paula. Nie miał innego wyjścia, jak spokojnie znosić

kaprysy losu i robić wszystko, co w jego mocy, żeby sobie poradzić. Na szczęście książek dla

rodziców było mnóstwo.

Spojrzał na licznik kuchenki mikrofalowej, odmierzający czas. Na chwilę stracił

orientację; liczby wyrażające godzinę zaczęły wyrażać lata. Cofnął się o pełne dwie dekady, do

dnia, gdy Fletcher wkroczył do jego życia.

Przebojowy, pełen uroku i bardzo postawny młody człowiek został jego bratem

przyrodnim, gdy owdowiały ojciec ponownie się ożenił.

Jasper miał niewiele wspomnień związanych z matką, która zginęła w wypadku

samochodowym, gdy miał zaledwie cztery lata. Ale potem jego macocha, Caroline, odnosiła się

do niego życzliwie, choć z rezerwą. Za to odznaczała się niezaprzeczalnym talentem do

organizowania życia towarzyskiego męża. Była doskonała w roli pani domu na przyjęciach,

wydawanych dla partnerów i współpracowników Harry'ego w podmiejskim klubie.

Jasperowi zawsze się zdawało, że ojciec i macocha żyją w dwóch zupełnie różnych

światach. Dla Harry'ego istniała tylko praca. Dla Caroline istniały wyłącznie przyjęcia w klubie.

Nie wyglądało na to, by tych dwoje łączyła wielka miłość, lecz mimo to oboje sprawiali wrażenie

zadowolonych.

Jedyną poważną słabością Caroline było rozpieszczanie Fletchera. Zamiast pomóc mu

powściągać beztroską nieodpowiedzialność i arogancki tumiwisizm, pozwalała mu na wszystko i

przez to jeszcze wyolbrzymiała w nim te cechy.

Nie tylko Caroline przymykała oko na mniej chwalebne przymioty Fletchera. Wiele

umykało również uwagi Jaspera, któremu sześć lat starszy brat w pewnym sensie zastępował

zapracowanego ojca.

Potem okazało się, że jego uwagi umykało zbyt wiele.

Fletchera nie było już na tym świecie. Wraz z żoną, Brendą, zginął przed niecałym rokiem

w wypadku narciarskim w Alpach.

Na wiadomość o śmierci syna Caroline przeżyła szok. Szybko jednak wyjaśniła przez łzy

Jasperowi i wszystkim innym zainteresowanym, że raczej nie należy się po niej spodziewać

przejęcia opieki nad Paulem i Kirbym.

Wiek i wymogi bujnego życia towarzyskiego stanowczo uniemożliwiały jej wchodzenie

od nowa w rolę matki i zajęcie się wychowaniem wnuków. Zresztą, jak powiedziała, chłopcy

potrzebowali kogoś młodszego. Kogoś, kto będzie miał dość energii i cierpliwości do dzieci.

Jasper wziął Paula i Kirby'ego do siebie. W gruncie rzeczy oprócz niego nikt inny nie

wchodził w rachubę. Zaangażował się więc w obowiązki zastępczego ojca z wielkim skupieniem,

zorganizowaniem i dyscypliną, tak samo jak podchodził do wszystkich aspektów swojego życia.

Ostatnie jedenaście miesięcy nie było dla niego łatwe.

Pierwszą ofiarą nowej sytuacji było jego małżeństwo. Rozwód orzeczono definitywnie

przed sześcioma miesiącami. Jasper nie winił Andrei za to, że od niego odeszła. Bądź co bądź,

matkowanie dwóm chłopcom, nawet z nią niespokrewnionym, wykraczało poza ramy bardzo

konkretnej umowy, która stanowiła podstawę ich związku.

Rozległ się brzęczyk kuchenki. Jasper wrócił do teraźniejszości. Otworzył drzwiczki i

wyjął kubki z mlekiem.

- Czy ty też miałeś zły sen, Paul? - spytał.

- Nie. - Starszy chłopiec wolno podszedł do ognia i usiadł obok brata. - Zbudziła mnie

wasza rozmowa.

- Wujek Jasper mówi, że jutro znowu postrzelamy z łuku i może pójdziemy na ryby -

oznajmił Kirby.

- Fantastycznie.

Jasper podszedł z kubkami do chłopców.

- Pod warunkiem, że przestanie padać deszcz.

- Jeśli nie przestanie, to zawsze możemy pograć na komputerze - ucieszył się Kirby.

Jasper wzdrygnął się na myśl o tym, że mógłby być skazany na siedzenie w domu przez

cały weekend, podczas gdy bratankowie zabawiają się nową grą, a dookoła rozlegają się głośne

efekty specjalne.

- Jestem prawie pewien, że do jutra deszcz się wypada - powiedział z głęboką nadzieją, że

się nie myli.

Paul zerknął na zamkniętą teczkę, wciąż leżącą na poręczy fotela.

- Po co palisz te papiery?

Jasper usiadł i wziął teczkę do ręki.

- Stare dzieje. Po prostu to już mi nie jest potrzebne.

Paul skinął głową, usatysfakcjonowany odpowiedzią.

- Szkoda, że nie masz niszczarki, co?

Jasper otworzył teczkę i znowu zaczął ciskać kartki płomieniom na pożarcie.

- Ogień wcale nie jest gorszy.

Jego zdaniem, ogień miał nawet przewagę nad mechaniczną niszczarką. Nic nie jest tak

skuteczne jak ogień, gdy trzeba zniszczyć kompromitujące dowody.

DRUGI PROLOG

Pięć lat później

Oliwia Chantry nalała sobie kieliszek burgunda i ruszyła korytarzem do sypialni, w której

urządziła sobie gabinet. Wciąż nosiła czarną suknię z długimi rękawami, zapiętą pod szyję, w

której była na pogrzebie męża.

Gdyby Logan żył dalej, wkrótce przestałby być jej mężem. Oliwia zamierzała właśnie

Krentz Jayne Ann - Tak zwani wspólnicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: