Juliusz Verne - W sprawie ''Giganta'' [pl].pdf - Juliusz Verne - zbyszekj1

J ULIUSZ V ERNE

W SPRAWIE "G IGANTA "

Notka

Esej W sprawie “Giganta” ukazał się po raz pierwszy we Francji w “Muzeum

Rodzinnym” tom 31, nr 3, s. 92-93 z jedną ilustracją Fellmanna, a następnie został

powtórzony dopiero w roku 1978 w książce Charlesa-Noëla Martina “Życie i twórczość

Juliusza Verne’a”.

W języku polskim ukazał się po raz pierwszy w "Nautilusie" - piśmie Polskiego

Towarzystwa Juliusza Verne'a, nr 2(22) z grudnia 2002 roku.

W “Bibliografii twórczości Juliusza Verne’a – Próba uporządkowania” opublikowanej w

zeszycie 7 “Prac Verneologicznych” znajduje się pod pozycją ES 02.

Wydaje się, że od czasu odważnych prób Nadar a 1 nastąpił nareszcie dalszy postęp w

sprawie balonów. Wiedza na temat kierowania balonami stanęła w miejscu od dłuższego

czasu, dość powiedzieć, że nie uczyniła zbytnich postępów od końca osiemnastego wieku.

Ówcześni fizycy wszystko już wymyślili: napełnianie wodorem balonów, siatkę służącą do

obejmowania powłoki taftowej 2 i przytrzymywania łódki, a wreszcie klapę pozwalającą na

wypuszczanie gazu; zostały również wynalezione sposoby podnoszenia się i opuszczania

poprzez pozbywanie się balastu albo wypuszczanie gazu. Tak więc, w latach osiemdziesiąt

siedemnastego wieku, sztuka aeronautyczna zatrzymała się w miejscu.

Czy można powiedzieć, że próby Nadara spowodowały nowy postęp? Być może. Osobiście

jestem skłonny stwierdzić: oczywiście. Otóż dla jakich przyczyn:

Najpierw ten dzielny i nieustraszony artysta odświeżył rzecz już zapomnianą, a mianowicie

skorzystał ze swoich dobrych układów w prasie i pośród znajomych dziennikarzy, by zwrócić

uwagę ogółu na te zagadnienie. U źródeł wszelkich wielkich odkryć zawsze można znaleźć

człowieka o wielkiej mocy ducha, poszukiwacza przeszkód, zakochanego w rzeczach

niemożliwych, który próbuje, stara się, odnosi mniejszy lub większy sukces, ale wreszcie

rozrusza interes. Wtedy wtrącają się uczeni: dyskutują, piszą, obliczają, aż pewnego pięknego

dnia sukces poraża oczy wszystkich.

Do tego właśnie powinny doprowadzić śmiałe wzloty Nadara, to znaczy, że umiejętność

wznoszenia się i kierowania w powietrzu spowoduje, iż balony staną się kiedyś praktycznym

środkiem lokomocji, a potomkowie, jeśli będą sprawiedliwi, powinni właśnie jemu przypisać

znaczącą rolę w tym rozpoznaniu.

Nie chciałbym tutaj wcale opowiadać o podróżach “Giganta” , 3 bowiem uczynili to już inni,

ci, którzy brali udział w jego lotach i byli lepiej usadowieni aby oglądać, a zatem i lepiej

mogą o tym opowiadać. Pragnę jedynie w jakichś kilku linijkach wskazać kierunek, w jakim

zdaje się zdążać obecnie wiedza aeronautyczna.

Przede wszystkim, według Nadara, “Gigant” winien być ostatnim balonem. Kłopoty, jakie

miał podczas kolejnych opuszczań na ziemię dowiodły dobitnie, jak ten jakże ogromny aparat

jest niebezpieczny w kierowaniu, wręcz niemożliwy do prowadzenia.

Czy dojdzie więc do tego, że tak po prostu zlikwiduje się balony? Czy to jest rzecz

możliwa? Pan Babinet 4 jest o tym przekonany, jakby ta myśl wyszła od niego. Panowie de

Ponton d’Amécourt i de La Landelle 5 potwierdzili, że pokonali trudności i rozwiązali

problem.

Ale przed wdaniem się w szczegóły ich wynalazku, dokończmy sprawę z balonami, i

pozwólcie mi opowiedzieć Wam o aparacie pana de Luze. 6 Widziałem jego funkcjonujący

model i to jest z całą pewnością bardzo przemyślne urządzenie, mogące kierować statkiem

powietrznym, jeżeli aerostat jest rzeczą dającą się kierować. Skądinąd wynalazca był

logiczny: zamiast starać się pchać łódkę, on starał się popychać balon.

Dlatego też nadał mu formę wydłużonego cylindra. Na tym cylindrze umieścił ramiona

śmigieł. Oba końce cylindra powiązał z łódką za pomocą lin zwijanych na blokach; liny te

przeznaczone są do nadawania, za pomocą dowolnego silnika, ruchu obrotowego cylindra, co

powoduje, że balon dosłownie wkręca się w powietrze.

Pewnym jest, że ten aparat działa, i to działa bardzo dobrze. Nie będzie on mógł, bez

wątpienia, działać przy bardzo silnych prądach powietrza, ale wierzę, że przy umiarkowanym

wietrze powinno dać się nim kierować. Zresztą aeronauta będzie miał jeszcze do swojej

dyspozycji odchylne płaty które, wyciągane w jednym czy drugim kierunku, pozwolą mu

poruszać się istnymi pionowymi zygzakami.

Swój balon pragnie zbudować z miedzi w taki sposób, aby zapobiec ubytkowi czystego

wodoru, bardzo lekkiego gazu. Pan de Luze ma nadzieję wywoływać ruchy wznoszące i

opadające przy pomocy rodzaju worka umieszczonego wewnątrz balonu, do którego będzie

wtłaczał powietrze za pomocą pompy.

Tak oto, bardzo pobieżnie omówiony, przedstawia się jego wynalazek. Można dostrzec, że

najbardziej interesujące w nim jest to, iż balon sam stanowi śrubę napędową. Czy pan de Luze

odniesie sukces? Z pewnością to zobaczymy, ponieważ wkrótce projektuje się dwudniową

powietrzną przejażdżkę nad Paryżem.

Pozwólcie jednak że powrócę do projektu panów de Pontona d’Amécourta i de La

Landelle’a. Jest to sprawa bardzo poważna, bowiem należy wiedzieć czy ich pomysł można

wykorzystać w praktyce za pomocą środków, które aktualnie stawia do ich dyspozycji

współczesna technika.

Znacie zapewne zabawki dziecięce w kształcie łopatek, którym nadaje się silną rotację przy

pomocy szybko odwijanego sznurka; obiekt wznosi się i szybuje w powietrzu, dopóki jego

śmigła zachowują swój ruch obrotowy; jeżeliby ten ruch kontynuować, aparat nigdy nie

spadłby na ziemię. Wyobraźcie sobie czynnik, np. jakąś sprężynę, która działa nieustannie –

wtedy zabawka będzie działać ciągle.

Działanie tej zabawki legło u podstaw założeń budowy helikoptera pana de Pontona

d’Amécourta. Powietrze oferuje dostateczny punkt oporu dla śmigła, które uderza pod

skosem. Wszystko to jest fizycznie możliwe, ponieważ na własne oczy widziałem

funkcjonowanie modeli aparatów zbudowanych przez tych panów; naciągnięta sprężyna,

rozprężając się nagle, podnosiła się razem ze śmigłem.

XIX-wieczny model helikoptera

Ale oczywiście słup powietrza wywołany działaniem śmigła dawałby aparatowi odwrotny

ruch obrotowy. Trzeba więc było zapobiec tej niedogodności, ponieważ aeronauta zostałby

błyskawicznie odurzony przez ten walec powietrzny. Toteż, przy pomocy dwóch śmigieł,

ułożonych warstwowo, i obracających się w przeciwnych kierunkach, pan de Ponton

d’Amécourt potrafił doprowadzić go do zupełnej nieruchomości.

Stosując trzecie, pionowe śmigło, może kierować swoim aparatem w dowolny sposób. Tak

więc, używając dwóch pierwszych śmigieł helikopter utrzymuje się w powietrzu, natomiast

przy pomocy trzeciego przesuwa się tak, jakby znajdował się w wodzie.

Tak więc teoretycznie helikopter został już wynaleziony, lecz czy uda się ten wynalazek

wykorzystać praktycznie? Wszystko będzie zależeć od silnika wprawiającego w ruch śmigła.

Niezbędne jest, aby był on zarazem mocny i lekki. Niestety, jak dotąd maszyny na zgęszczone

powietrze lub na parę, zbudowane z aluminium lub żelaza, nie dają zadawalających

rezultatów.

Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że eksperymentatorzy pracowali jedynie na

modelach, i aby rzecz miała się sprawdzić, trzeba działać na szerszą skalę, gdyż w miarę jak

powiększa się masa aparatu, jego ciężar względny zmniejsza się. Rzeczywiście, maszyna o

mocy dwudziestu koni mechanicznych waży dużo mniej, niż dwadzieścia maszyn o mocy

jednego konia mechanicznego. Oczekujmy więc cierpliwie na eksperymenty bardziej

Juliusz Verne - W sprawie ''Giganta'' [pl].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: