Kress Nancy - Żebracy nie mają wyboru.pdf - K - TAKAJAQ

Nancy Kress

Żebracy nie mają wyboru

Dla Miriam Monfredo i Mary Stanton,

których przyjaźń pozwoliła mi dokończyć tę książkę

mimo niesprzyjających okoliczności

PROLOG

2106

OSTRY DŹWIĘK DZWONKA ALARMOWEGO WDARŁ SIĘ w ciszę obszernej garderoby. Dan

Arlen, jej jedyny użytkownik, gwałtownym ruchem zwrócił głowę w stronę stojącego przy toaletce

holoterminalu. Ekran zarejestrował jego odbitkę siatkówkową i pojawiła się na nim twarz Leishy

Camden.

- Dan! Słyszałeś?

Mężczyzna siedzący w wózku inwalidzkim, którego niewiarygodnie umięśniony tors i ramiona

kontrastowały ostro z wyschniętymi nogami, powrócił do nakładania makijażu. Pochylił się bliżej

lustra.

- O czym?

- Widziałeś „Timesa” o szóstej?

- Leisho, za kwadrans wychodzę na scenę. Niczego nie słuchałem. - Czuł, że jego głos zmienia

barwę, i miał nadzieję, że ona tego nie zauważyła. To przecież tyle już lat. I przecież to tylko jej

holograficzny obraz.

- Miranda i Superbystrzy... Miranda... Dan, oni zbudowali sobie całą wyspę! Przy

meksykańskim wybrzeżu. Użyli nanotechniki, atomów z wody morskiej i dokonali tego niemal z dnia

na dzień!

- Całą wyspę - powtórzył Dan. Rzucił chmurne spojrzenie w stronę lustra, potarł makijaż,

nałożył jeszcze trochę.

- Nie żadną pływającą konstrukcję, ale prawdziwą wyspę, która schodzi aż na sam dół i łączy

się z szelfem kontynentalnym. Wiedziałeś o tym?

- Leisho, za piętnaście minut mam koncert...

- Wiedziałeś, co? Świetnie wiedziałeś, co robi Miranda. Dlaczego mi nic nie powiedziałeś?

Dan odwrócił wózek. Leisha wyglądała na jakieś trzydzieści pięć lat. Miała dziewięćdziesiąt

osiem.

- Dlaczego nie powiedziała ci Miranda? - odparł.

Twarz Leishy złagodniała.

- Masz rację. To Miranda powinna była mi powiedzieć. A nie powiedziała. O wielu rzeczach mi

nie mówi, prawda, Dan?

Kress Nancy - Żebracy nie mają wyboru.pdf