zeglowanie-do-bizancjum.pdf

Żeglowanie do Bizancjum - William Butler Yeats

William Butler Yeats

ŻEGLOWANIE DO BIZANCJUM

To nie jest kraj dla ludzi starych. Otwarcie

Obejmują się młodzi. I ptaki w gęstwinie

- Te mrące pokolenia - śpiewają uparcie;

Kaskadami łososi, makrelą morze płynie;

Ryby, drób i dziczyzna przez lato w dań karcie;

Cokolwiek jest spłodzone, rodzi się i ginie;

Pochwyceni muzyką zmysłów wszyscy lekceważą

Pomniki intelektu, które nie mogą się starzeć

Stary człowiek to tylko rupieć. Płaszcz zatknięty

Na kiju, w strzępach cały, aż do chwili,

Gdy dusza klaśnie w ręce i śpiewem przejęta

Wysławiać będzie strzępy śmiertelnej koszuli;

Nie dla kunsztu próżnego, ale dla objęcia

Pomników wspaniałości własnej w myśli.

Przez morza zatem pod żaglami płynąłem

I w świętym mieście Bizancjum stanąłem.

O mędrcy, którzy w świętym Boga ogniu trwacie

Jak na złotej, naściennej mozaice,

Wyjdźcie z ognia świętego ku wirów zatracie

I duszę mą jak chórmistrzowie pouczajcie.

Pochłońcie serce moje: od pożądań świata

Chore, w zwierzu, z którym dzisiaj śmierć już tańczy

Nie wie samo czym jest. Do wieczności

Porwijcie mnie, do świata tworzonej sztuczności.

Raz uwolniwszy się z objęć przyrody

Formy nie zapożyczę od kształtu z jej ręki,

Lecz formę, jaką grecki złotnik tworzy

Z kutego złota lub pozłoty cienkiej,

By koszmar senny Cesarza nie morzył

Lub siądę na gałęzi złotej i piosenkę

Śpiewać będę Bizancjum i damom, i wodzom

1 / 2

Żeglowanie do Bizancjum - William Butler Yeats

O tym, co przeminęło, mija, co nadchodzi.

2 / 2