Anderson_Caroline_Pokonac_czas.pdf

CAROLINE ANDERSON

Pokonać czas

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W tym roku pogoda spłatała wszystkim nieprzy

jemny primaaprilisowy żart.

Lizzi wyjrzała rano przez okno i zobaczyła, że

wszystko pokryte było grubą warstwą śniegu.

Jadąc do pracy, uprzytomniła sobie, że czeka ją

ciężki tydzień. Te pogodowe anomalie na pewno

spowodują wiele wypadków samochodowych

i w szpitalu będzie mnóstwo pracy. Najbardziej będą

przeciążone oddziały ortopedyczne, ale i u nich na

chirurgii z pewnością będzie co robić. Zastanawiała

się właśnie, gdzie znajdą miejsce dla wszystkich

nowo przyjętych pacjentów, kiedy nagle poczuła, że

traci panowanie nad kierownicą. Jej mały samochód

zupełnie wymknął się spod kontroli, skręcił gwałtow

nie w bok i wjechał na zaparkowany obok pojazd.

Przez moment patrzyła przed siebie, a potem

wysiadła, żeby zobaczyć co się stało.

- Do diabła! - zaklęła pod nosem.

Zderzak i jeden reflektor nadawały się do wymia

ny, ale w tej chwili nie było to największe zmartwie

nie. Z przerażeniem popatrzyła na ciemnozielonego

daimlera, na którym właśnie przed chwilą się za

trzymała. Obeszła go dookoła i zajrzała do środka.

Na skórzanych siedzeniach było pełno śmieci i Lizzi

pomyślała, że ktokolwiek jest właścicielem tego pięk

nego auta, zupełnie nie zasługuje na nie. Jej własne

metro, choć kupione w sierpniu, cały czas wyglądało

jak nowe. No, powiedzmy, że wyglądało tak jeszcze

kilka minut temu!

POKONAĆ CZAS

Z ciężkim westchnieniem usiadła za kierownicą,

ostrożnie cofnęła samochód i zatrzymała się przy

krawężniku. Potem sięgnęła po notes i zapisała na

kartce numer swojego telefonu. Ponieważ nie do

strzegła za przednią szybą daimlera przepustki dla

personelu, napisała kilka słów o skutkach, jakie

niesie za sobą parkowanie pojazdów w niedozwolo

nych miejscach.

Włożyła kartkę za wycieraczkę i skierowała się

w stronę wejścia do szpitala.

Było już zbyt późno, żeby napić się kawy w świet

licy, więc poszła prosto na oddział.

Już przy wejściu zauważyła sporo nowych twarzy.

Dostrzegła też, że wielu pacjentów przeniesiono na

inne sale. Z niezadowoleniem zmarszczyła brwi.

Wolała, żeby jej podopieczni możliwie długo pozo

stawali w jednym pokoju, gdyż znacznie skracało to

okres rekonwalescencji. Zbyt częste zmiany wprowa

dzały niepotrzebny zamęt i opóźniały proces po

wrotu do zdrowia.

Weszła do szatni. Zdjęła płaszcz i podwinęła

rękawy fartucha. Przelotnie spojrzała w lustro

i z niezadowoleniem dostrzegła, że jej jasne włosy

były zupełnie mokre. Kilka niesfornych kosmyków

wysunęło się z koka, miękko okalając szyję. Zdecy

dowanym ruchem poprawiła je i włożyła czepek.

Ciągle myśląc o zmianach, jakie poczyniono przez

weekend na oddziale, otworzyła drzwi oddziałowej

kuchni.

To, co zobaczyła, sprawiło, że natychmiast zapo

mniała o nurtujących ją problemach. W pokoju było

dwóch mężczyzn. Jeden z nich uśmiechnął się do niej

i uniósł dzbanek, który trzymał w ręku.

- Cześć. Napijesz się kawy, Lizzi?

- Poproszę. Co się stało, Óliver? Wyglądasz, jak

by przejechała cię ciężarówka!

POKONAĆ CZAS

- Ty to wiesz, co powiedzieć mężczyźnie, żeby

poprawić mu samopoczucie!

- Nie jestem tu po to, żeby poprawiać panu

samopoczucie, doktorze Henderson. Od tego jest

żona.

- Muszę jej o tym przypomnieć. Zastanawiam się

tylko, kiedy znajdę na to czas.

O1iver nalał kawę do filiżanek.

- Ross?

Spojrzała na nieznajomego. Był wysoki, wyższy

nawet od 01ivera, i bardzo ładnie zbudowany. Miał

silne dłonie, szczupłe palce i pokryte ciemnymi wło

sami ręce. Był ubrany w zielony strój z bloku

operacyjnego i antystatyczne buty.

Choć wyglądał na zmęczonego, promieniowała

z niego jakaś siła, energia, dzięki której sprawiał

wrażenie młodszego, niż był w rzeczywistości. Tym,

co najbardziej rzucało się w oczy w jego wyglądzie

była bujna czupryna gęstych, szpakowatych włosów.

Sprawiały wrażenie, jakby przed chwilą wzburzyła

je kobieca dłoń.

Chyba czytał w jej myślach, bo nagle przeczesał

je palcami i podniósł na nią wzrok. Ciepłe, szaro

zielone oczy zdawały się przeszywać ją spojrzeniem

na wylot. Nagle poczuła się jak mała, bezbronna

dziewczynka.

- Ach, przepraszam! Jeszcze chyba nie mieliście

okazji się poznać. Lizzi, to jest Ross Hamilton,

chirurg, który od dziś będzie z nami pracować. A to

Lizzi Lovejoy, nasz oddziałowy tytan pracy.

- Bardzo mi miło, siostro.

Ujęła wyciągniętą w jej stronę dłoń.

- Witamy w naszym domu wariatów, panie Ha

milton.

Uśmiechnął się lekko i Lizzi zdała sobie sprawę,

że był znacznie młodszy, niż na początku sądziła.

POKONAĆ CZAS

Postarzały go siwe włosy i malujące się na twarzy

zmęczenie.

Miał cienie pod oczami, a głębokie bruzdy wokół

ust świadczyły, że przez ostatnie lata pracował

ponad siły.

Podziękowała za kawę i ruszyła w stronę drzwi.

- Muszę zobaczyć kilku pacjentów na sali poope

racyjnej.

- OK. Spotkamy się na lunchu - odparł 01iver.

Doktor Hamilton podszedł do niej i stanął tak

blisko, że musiała unieść głowę, żeby na niego

popatrzeć.

- Przepraszam, że muszę teraz wyjść, ale całą

noc spędziłem na bloku operacyjnym. Spotkamy

się później.

Poczuła zakłopotanie. Dlaczego miałby się z nią

spotykać? Wzrok Lizzi spoczął na jego kilkudnio

wym zaroście i ogarnął ją dziwny niepokój. Za

czerwieniła się i bezwiednie zwilżyła wargi końcem

języka.

Doktor Hamilton z trudnością oderwał wzrok od

ust Lizzi i spojrzał jej prosto w oczy.

- Tak, później - zdołała z siebie wykrztusić.

- W porządku.

Ciągle stał obok niej, jakby jeszcze na coś czekał.

- Przepraszam - powiedział, a jego twarz rozjaś

nił ciepły uśmiech. Ujął ją za ramiona, delikatnie

przesunął i przeszedł obok.

Lizzi zdała sobie sprawę, że stała jak słup soli

blokując mu wyjście. Popatrzyła za nim, jak wol

nym, ale pewnym krokiem przemierzał szpitalny

korytarz.

- Jeszcze kawy? - zapytał O1iver, przyglądając się

jej z uwagą.

- Nie, dziękuję - odparła wracając do rzeczywis

tości. - Mieliście ciężką noc, prawda?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: