109.doc

—              Nie, mamo.

Gladys wzięła ją pod brodę.

—       Cheryl?

—       Nic nie wiem, mamo. Byłam w kuchni. CzySciłam piekarnik
przygotowałam lemoniadę. Powiedziałaś, że jest za słodka. Pamiętasz?

Na twarzy Gladys pojawił się wyraz rezygnacji.

—       Tak, pamiętam.

—       Cholera, cholera — powiedziała Pam. — Jesteś pewna, że nie m
zapasowych kluczy?

—       Tak, proszę pani.

—       Pewnie zapomniał Jak zwykle.

—       Dał je Benowi — odezwała się Cheryl. — Widziałam je. Takie
błyszczące.

—       To rzeczywiście pociecha — powiedziała Pam. — Dobrze, wracam
do insektarium i spróbuję tam wejść przez okno.

—       Okna są wysoko — powiedziała Jo. — Będziesz potrzebowała drabiny

—       Gladys? — odezwała się Pam. Miała tak ściśnięte gardło, że zabrzmiało
to jak skrzek.

—       Jest w garażu, proszę pani. Przyniosę ją.

—       Pójdę z tobą — powiedziała Jo.

—     Jesteś chora — przypomniałem jej. — Ja pójdę.
Zamknęła drzwi do swego pokoju i stanęła między Pam i mną.

—     Nic mi nie jest. To była tylko chwilowa niedyspozycja.

—     Ale...

—              Nie ma sprawy — powiedziała stanowczo. — Wy chyba nie macie
peleryn, prawda? A ja mam. Chodźmy, nie traćmy czasu.

Jo i Pam zbiegły po schodach, zabierając ze sobą Gladys. Cheryl została przy drzwiach sama. Znowu zaczęła podrygiwać. Jej rozbiegane oczy spoglądały dookoła, omijając nas. A potem nagle spojrzała prosto na mnie.

—     O co chodzi, Cheryl?

—     Czy... czy mogę przynieść coś do picia? Może lemoniadę? Nie, jest
za słodka... Kawę?

—     Nie, dziękujemy.

Skinęła głową, jakby czekając na coś więcej. Nie przestawała kiwać gto**-

—    Cheryl, coś się stało? — zapytała Robin.
Cheryl drgnęła i zamarła bez ruchu.
Robin zeszła do niej po schodach.

—    O co chodzi, kochanie?

Cheryl nie spuszczała ze mnie oczu.              ^

—              To bardzo niebezpieczne — powiedziałem. — Gdzie może W*
doktor Bili?

Zaczęła sobie rozcierać uda. Zszedłem na dół.

—              Co się stało, Cheryl? — powtórzyła Robin.

222

Cheryl spojrzała na nią z miną winowajcy. A potem na mnie. Jedną ręką

-erała nogę. Drugą poklepała się P° kieszeni. *   ^ potrzebuję pana — powiedziała ze łzami w oczach.

Spojrzałem na Robin.  Przeszła do drugiego pokoju.  Deszcz bębnił ^nicznie o zalane wodą szyby.

Cheryl mocniej pocierała nogę. Jej twarz skurczyła się w grymasie

niepokój";

Zaczęła S'C pocić.

Walczyła z sobą.

Nagle przypomniało mi się, że Moreland posłużył się nią, przysyłając wiadomość od Mila.

—              Czy doktor Bili dał ci coś dla mnie, Cheryl?

1 rozbieganymi oczami sięgnęła do kieszeni i podała mi złożoną kartkę papieru. Z zagiętymi rogami. Zacząłem ją rozkładać.

—         Nie! Powiedział, że to tajemnica!

—         Dobrze. Przeczytam to w tajemnicy. — Ukryłem kartkę w dłoni.
Cheryl skierowała się do kuchni, ale ją zatrzymałem.

—         Kiedy doktor Bili dał ci to?

—         Dziś rano.

—         Żebyś mi dała wieczorem?

—         Jeżeli nie przyjdzie do kuchni.

—         Jeżeli nie przyjdzie do kuchni o której godzinie?
Spojrzała na mnie zakłopotana.

—         Po co miał przyjść do kuchni, Cheryl?

—         Na podwieczorek. O stałej porze.

—         Przygotowujesz dla niego podwieczorek? Co wieczór, o stałej porze?

—          Nie! — Znów chciała odejść. Patrzyła na moją kieszeń, jakby się
spodziewała dostrzec kartkę. — Muszę już iść!

—          Sekundka. Powtórz, co ci powiedział.

—          Żebym to panu oddała.

—          Jeżeli nie przyjdzie na podwieczorek.
Skinęła głową.

—          Kiedy zazwyczaj przygotowujesz mu podwieczorek?

—          Tak, jak mi każe.

Zaczęła podrygiwać. Spojrzałem na swą dłoń na ramieniu Cheryl. Dobrze. Dzięki, Cheryl. Nie uciekła.

- Nie powie pan mamie? — spytała, nie ruszając się z miejsca. Zaufany posłaniec Morelanda. Sądził, że niedorozwinięta Cheryl nie k mieć dylematów moralnych. Pomylił się. "•" Nie powiem. "~~ Mama byłaby wściekła.

223

a