Metodyka nauczania stania na rękach.
Stanie na rękach należy do grupy podporów wolnych. Jest najbardziej typowym statycznym ćwiczeniem akrobatycznym. Wykonuje się je w różnych pozycjach wyjściowych, do połączeń i wytrzymuje w różnych ustawieniach.
Polega na utrzymaniu ciała w pozycji pionowej, głową w dół, gdy ciężar ciała spoczywa na opartych o podłoże rękach. Z uniku podpartego na lewej nodze ( prawa noga w zakroku na palcach, dłonie skierowane w przód, by znalazły się poza punktem podparcia rąk) wykonuje się stanie na rękach. Głowa uniesiona w przód, w fazie dochodzenia do pionu następuje cofnięcie barków z jednoczesnym ustabilizowaniem bioder i środka ciężkości na linii pionowej i złączeniem nóg.
Ćwiczenia przygotowawcze:
- Z przysiadu podpartego unoszenie bioder w górę kolejnym odbiciem nogami z wymachami nożycowymi.
- Z przysiadu podpartego tyłem do drabinek wchodzenie po szczeblach do stania na rękach i powrót do pozycji wyjściowej.
- Z uniku podpartego odbiciem i zamachem stanie na rękach z pomocą współćwiczącego.
- Stanie na rękach z oparciem o drabinki z odrywaniem nóg od szczebla i próbą samodzielnego stania.
Trudniejsze formy:
- Stanie na rękach z odbicia obunóż.
- Stanie na rękach z wagi przodem.
- Stanie na rękach siłą.
Pierwsze próby siłowe stania na rękach zaleca się wykonywać z rozwartego przysiadu podpartego z oparciem ramion o wewnętrzną stronę ud.
Pomoc i ochrona polega na chwycie ćwiczącego za nogi, pomaganiu przy
Dochodzeniu do stania i podtrzymaniu w staniu na rękach.
METODYKA NAUCZANIA:
1. Bąk - w przysiadzie podpartym, w pozycji na czworakach szybkie obroty dookoła wsparcia dłoni, obiegnięciem lub podskokami.
2. Kulawy pająk - z siadu skulnego ze wsparciem się rękami z boku o podłoże i wzniesienie jednej nogi w przód, chód na trzech punktach podparcia.
3. W klęku podpartym wychylanie barków w przód.
4. Wierzganie konika - w przysiadzie podpartym przeniesienie ciężaru ciała na ręce, odbicie nogami od podłoża, uginanie nóg w powietrzu.
5. Taczki - ćwiczący w podporze leżąc przodem, nogi w rozkroku, współćwiczący podtrzymuje jego nogi powyżej kolan - "prowadzi taczki".
6. Z przysiadu podpartego z odbicia obunóż unoszenie bioder, nogi ugięte.
7. Z uniku podpartego wymach prostej nogi w tył.
8. To samo, lecz ze zmianą nóg w powietrzu.
9. Z pozycji przysiad podparty tyłem do drabinek, wejście stopami po szczeblach drabinki aż do zaznaczenia stania, powrót tą samą drogą - ćwiczenie w dwójkach z asekuracją.
10. Tyłem do drabinek unik podparty, zaczepienie prostych nóg o szczebel, chód w tył w podporze zwieszonym, zaznaczenie stania, powrót do pozycji wyjściowej - asekuracja współćwiczącego.
11. Z podporu leżąc przodem w rozkroku dwaj współćwiczący chwytają ćwiczącego za nogi i ustawiają go do stania na rękach.
12. Z uniku podpartego (z asekuracją) stanie na rękach ze wsparciem nóg o szczeble - asekuracja.
13. Jak wyżej z próbą oderwania nóg od drabinki.
14. Z uniku podpartego z asekuracją współćwiczącego próba samodzielnego stania.
Pomoc i ochrona:
Asekurujący ustawia się z boku lub z przodu, przytrzymuje biodra współćwiczącego. W klasach młodszych z uwagi na niski wzrost ćwiczących, nauczyciel w czasie ochrony może przyjąć pozycję klęk jednonóż przodem do ćwiczącego. Pozycja ta ułatwia chwyt za biodra i ich przytrzymanie a w razie przerzutu nóg do tyłu umożliwia oparcie bioder o bark ochraniającego.
W trakcie nauczania stania na rękach poza wdrażaniem uczniów do wzajemnej ochrony, należy również od najmłodszych lat uczyć samoochrony. Najprostszy sposób polega na tym, że w momencie padania do tyłu ćwiczący wykonuje zwrot na prawej, lewej ręce. Ruch ten powoduje opadnięcie nóg i tułowia do pozycji stojącej. Jest to tzw. zawrotka.
seta207