MacLaine Shirley - Na krawędzi.pdf - ◄►EBOOK ════════════ - stare_pudlo

MACLAINE SHIRLEY

N A KRAWĘDZI

Drogi Czytelniku

Zawsze odkąd pamiętam działał we mnie impuls do “wyrażania” siebie. Mając

trzy lata chodziłam na lekcje tańca. Jako nastolatka porzuciłam taniec dla śpiewu, co

wydawało się naturalnym i logicznym poszerzeniem autoekspresji. Później, kiedy

dorosłam, ten sam impuls popchnął mnie jeszcze dalej - w stronę aktorstwa - i

doświadczyłam jeszcze wyższej formy ekspresji. Kochałam tę niejasną tajemniczość

bycia kimś innym, analizowanie tła, motywacji i znaczeń, odkrywania moich własnych

myśli i uczuć w odniesieniu do innej osoby.

Następnie odkryłam pisanie - środek, dzięki któremu mogłam subtelniej i

precyzyjniej wyrazić swoje doświadczenia. Pisałam, żeby poznać swoje myśli. Pisałam,

żeby zrozumieć swój zawód, podróże, związki, a naprawdę - swoje życie. Pisanie

zaostrzyło mój i tak już nienasycony apetyt na rozumienie dlaczego i jak wszystkich

rzeczy.

Lubię myśleć o każdej ze swoich książek jako o swego rodzaju mapie, na której

widać gdzie się znajdowałam i dokąd zmierzałam. “Don't Fall off the Mountain”

opowiada o mnie, jako o młodej aktorce uczącej się stawiać pierwsze kroki oraz o tym,

jak zaczynałam przyjmować na siebie ciężar osobistego przeznaczenia. Później, w wielu

podróżach do Afryki, Indii, himalajskiego królestwa Bhutanu i do Japonii - kraju, skąd

pochodzi imię mojej córki Sachi - po raz pierwszy zetknęłam się z nieznanym - i zostałam

przez nie odmieniona. Ten okres mojego życia, nakreślony w “You Can Get There from

Here”, był dla mnie czasem wielkiego rozwoju: wewnętrznego, intelektualnego i

politycznego. W Hollywood “system gwiazd” dobiegał końca, zapuściłam się więc w

ruchome piaski telewizji. Rezultat był katastrofalny i miał na mnie głęboki wpływ.

Skłoniło mnie to do próby własnych sił na scenie politycznej, podczas wyborów

prezydenckich w 1972, kiedy wzięłam udział w kampanii George'a McGoverna przeciw

Richardowi Nixonowi. Z tamtym doświadczeniem związana jest realizacja pragnienia,

które we wczesnych latach siedemdziesiątych dane było spełnić niewielu ludziom z

Zachodu. Przewodniczyłam pierwszej kobiecej delegacji do Chin, gdzie obserwowałam

godne uwagi zjawisko powstawania całkowicie nowej kultury na gruzach starożytnej,

mało znanej cywilizacji. Doświadczenie dopasowywania się do obcej kultury

nieoczekiwanie postawiło nas w obliczu samych siebie. Nauczyłyśmy się wiele o naszej

własnej ewolucji, a jeszcze więcej o tym, co właściwie kierowana ludzka wola może

osiągnąć wbrew wszelkim przeciwnościom. To wszystko przygotowało mnie do podjęcia

na nowo kariery aktorskiej z jeszcze większym entuzjazmem i szacunkiem dla rzemiosła,

którym zarabiałam na życie oraz do poszukiwania nowych poziomów twórczości, którymi

mogłabym je wzbogacić. Sądzę, że to doświadczenie pomogło mi przyswoić jeszcze

jedną lekcję. Wszystko staje się możliwe, jeśli uwierzysz, że na to zasługujesz.

Zastanawiałam się długo przed publikacją “Na krawędzi”, jest to bowiem zapis

duchowej odysei, która porwała mnie dalej, niż mogłabym kiedykolwiek oczekiwać: w

zdumiewający i ekscytujący świat zjawisk psychicznych, w którym poprzednie wcielenia,

istnienie przewodników duchowych i przyrodzona nieśmiertelność duszy stały się dla

mnie czymś więcej niż tylko pojęciami - stały się realną, prawdziwą częścią mojego

życia. Myślę o tej książce, jako o dzienniku duchowym, otwartym dla oczu

poszukujących jak ja wewnętrznego poznania i jako o świadectwie dla tych, którzy uczyli

mnie i otwierali moje oczy, że przyjęłam ich dary z wdzięcznością i pokorą.

O “Dancing in the Light” myślę jako o celebracji wszystkich moich ego. Była to

całkowita i pełna satysfakcji realizacja wszystkich obietnic, które złożyłam sobie w “Na

krawędzi”.

Spoglądam w tej książce z przyjemnością, humorem i niejakim zadowoleniem na

swoje doświadczenia jako córki, matki, kochanki, przyjaciółki, poszukiwaczki

przeznaczenia duchowego i głosu wołającego o pokój w świecie. Sądzę, że wyraziłam w

niej wielką, osobistą radość osiągnięcia tego właśnie punktu życiowego oraz umocnienia

własnego poczucia celu. Ale to jeszcze nie koniec historii. Jestem nadal kobietą w trakcie

poszukiwania siebie, istnień, które mogłabym przeżyć oraz wewnętrznego jądra

egzystencji.

Jeśli moje poszukiwanie wewnętrznej prawdy ofiaruję Ci, Czytelniku, umiejętność

patrzenia do wnętrza, będzie to dla mnie nagrodą. Ale pierwszą nagrodą jest ta podróż

poprzez siebie, jedyna jaką warto podjąć. Dzięki temu wszystkiemu pojęłam jedną,

głęboką i pełną znaczenia lekcję: Życie,

Wcielenia I Rzeczywistość są jedynie tam, gdzie je postrzegamy. Życie nie jest

czymś, co nam się przydarza. To my je stwarzamy. Rzeczywistość nie jest czymś

odrębnym od nas. Tworzymy swoją rzeczywistość w każdym momencie. Dla mnie ta

prawda oznacza ostateczną wolność i ostateczną odpowiedzialność.

“Sny człowieka starożytnego i współczesnego zapisano w tym samym języku co

mity, których autorzy toną w mroku dziejów. Wierzę, że ten symboliczny język jest

jedynym, który każdy z nas musi opanować. Jego rozumienie przybliża nas do jednego z

najważniejszych źródeł mądrości. ...Istotnie, sny i mity zawierają ważne przesiania od nas

do siebie samych.”

Erich Fromm:

Zapomniany język

Biegłam wzdłuż plaży po chłodnym, miękkim piasku. Nadciągał przypływ i o

zachodzie powinien dotrzeć do umocnień domów stojących wzdłuż Malibu Road.

Lubiłam biegać tuż przed zachodem słońca, kiedy widok purpurowych chmur pomagał mi

zapomnieć o bólu w nogach. Pewien instruktor powiedział mi kiedyś, że trzy mile biegu

po miękkiej nawierzchni równają się sześciu milom po twardej. A ja chciałam zachować

zdrowie bez względu na ból. Kiedy nie tańczyłam, bieganie utrzymywało mnie w formie.

Ale jaką to historię usłyszałam poprzedniego dnia - tę o dwóch braciach? Jeden

był maniakiem zdrowia i biegał po bulwarze po pięć mil każdego ranka przez całe życie -

bez względu na to, jak się czuł. Drugi nie zdobył się nigdy na najmniejsze ćwiczenie.

Któregoś dnia zbzikowany na punkcie zdrowia brat biegł wzdłuż jezdni i właśnie

zawracał, żeby zganić swojego leniwego brata, kiedy nagle - bam! Nie zauważył na czas

ciężarówki...

Być może naprawdę nie ma znaczenia to co zrobiliśmy, żeby się zabezpieczyć.

Zawsze i wszędzie znajdzie się jakaś ciężarówka. Chodzi o to, by się nie dać zatrzymać,

nie pozwolić jej zadecydować o własnym życiu.

Przypomniałam sobie pewien obiad z ojcem i matką w Virginii, gdzie się

wychowałam. Miałam wtedy jakieś dwanaście lat. Nagle uderzyła mnie myśl, że bez

względu na to, jak bardzo czułam się szczęśliwa w danej chwili, stale miałam

świadomość kryjącego się za tym wysiłku. “Kłopot” - tak go wtedy nazwałam - wszystko

było naznaczone jakimś szczególnym kłopotem. Tata powiedział mi wówczas, że - sama

o tym nie wiedząc - sformułowałam pewną starożytną, grecką zasadę. Pitagorejską... tak

chyba powiedział. Tata był Kimś w rodzaju filozofa-amatora, a nawet był bliski

uzyskania stopnia naukowego z filozofii na Uniwersytecie Johna Hopkinsa. Lubił

spekulacje na temat filozoficznego znaczenia. Sądzę, że odziedziczyłam po nim tę cechę.

Powiedział wtedy, że moja myśl ma głębokie i zasadnicze znaczenie i że wyraża ogólną

prawdę życiową. Bez względu na to, jak dobrym coś się nam wydaje, trzeba zawsze

pamiętać o równoważnym czynniku negatywnym. I oczywiście - vice versa, ale Tata

dawał się koncentrować na stronie negatywnej, Co do mnie, uświadomiło mi to na zawsze

dwoistość życia. W jednym, oślepiającym błysku, nad groszkiem konserwowym,

poczułam zrozumienie czegoś, nie wiedząc do końca co właściwie zrozumiałam.

Wiatr wzmagał się, spieniając fale w białe pióropusze co raz dalej od brzegu.

Brodźce kręciły się, zanurzając głowy w przybrzeżnej wodzie w poszukiwaniu

pożywienia przyniesionego przez przypływ. Ich pełni gracji kuzyni, szerokoskrzydłe

pelikany, nurkowały jak kamikaze prosto w ławice ryb na głębszych wodach.

Zastanawiałam się, co bym czuła będąc ptakiem, z głową zaprzątniętą jedynie

lataniem i jedzeniem. Czytałam kiedyś - przyszło mi na myśl - że najmniejszy ptak

mógłby przelecieć tysiące mil przez Pacyfik, swobodny i samotny, niosąc tylko jeden

bagaż, jedyną własność... patyk. Niósłby go w dziobie i w razie zmęczenia opuszczałby

się na fale i żeglował, dopóki by nie był gotów do dalszego lotu. Łowiłby z patyka, jadł

na nim i spał. I komu byłaby potrzebna Queen Mary? Wystarczyłoby pomachać

skrzydłami, ściskając w dziobie swoją tratwę, żeby wybrać się w podróż po świecie.

Co za życie. Zastanawiałam się, czy taki ptak mógłby czuć się samotny. Ale nawet

osamotniony, zdaje się wyczuwać właściwy kierunek w życiu. Ptaki mają wrodzoną

busolę, która prowadzi je dokąd chcą. Jakby dokładnie wiedziały kim są, jak i po co mają

żyć. Czy doznają uczuć? Czy odgradzają się od całego świata, razem z jedynym innym

ptakiem, jak gdyby stawali we dwoje naprzeciw wszystkiemu? Ptaki są chyba częścią

wszystkiego. Przestrzeni, czasu, powietrza. Nie, jak mogłyby pragnąć odcięcia się od

świata, jeśli chcą nad nim latać.

Zaczęłam wspominać pewne doświadczenie. Nazywam to doświadczeniem, a nie

snem - choć zdarzyło się we śnie - ponieważ odczułam to, jako coś bardziej realnego niż

sen. Czułam się zawieszona ponad Ziemią, zanurzając się i płynąc w prądach powietrza -

zupełnie jak ptak. Płynęłam nad polami, górami, strumieniami i drzewami. Kiedy się tak

unosiłam, wierzchołki drzew głaskały łagodnie moje ciało. Starałam się nie oderwać

najmniejszego listka od ich gałązek, ponieważ ja także czułam się częścią wszystkiego co

istnieje. Pragnęłam posuwać się coraz dalej i szybciej, i wyżej, i szerzej. Im bardziej się

wznosiłam, tym silniej odczuwałam to powiązanie. Moje istnienie koncentrowało się i

rozszerzało jednocześnie. Miałam wrażenie realności tego zdarzenia, moje ciało było

czymś nieistotnym i to właśnie było w tym wszystkim najważniejsze. Moje prawdziwe ja

unosiło się wolne i czyste, przepełnione spokojnym uczuciem jedności ze wszystkim, co

MacLaine Shirley - Na krawędzi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: