techniki notatki-Notatek.pl.doc

Komunikacja – przemieszczanie, drogi, sieć, transport.

Słowo KOMUNIKOWANIE pochodzi od łacińskiego czasowników „communico”
i „communicare”, co oznacza uczynić wspólnym, połączyć, udzielić komuś wiadomości, naradzić się oraz od rzeczownika „communio” – wspólność, poczucie łączności

              Słowo „communication” – początkowo wejście we wspólnotę, utrzymanie z kimś stosunku, w XVI w otrzymało znaczenie szersze, zaczęło oznaczać transmisję przekazu;

Drugie znaczenie zaczęło funkcjonować wraz z rozwojem poczty i dróg. Podwójne znaczenie tego słowa zachowało się do dziś.

              Akty komunikowania mają tylko charakter społeczny.

Komunikowanie w szer. rozumowaniu odnosi się do całej przyrody ożywionej – świata roślin, zwierząt i ludzi itp. – początek transmisji informacji biologicznej

              W wąskim znaczeniu odnosi się tylko do porozumiewania się ludzi.

              Komunikowanie społeczne- interakcja społeczna, w której dokonuje się  wymiana wiadomości; innymi słowy to przekazywanie treści psychicznej przez osobę A do osoby B, dzięki językom naturalnym, ale także dzięki mimice, gestom, dotykowi, ruchom, mowie ciała – kom. niewerbalne.

-          przekazywanie treści psychicznych odbywa się z reguły za pośrednictwem znaków (najdoskonalszy zbiór to języki naturalne)

-          znaki są rzeczywistością materialną np. uśmiech, czerwone światło, plakaty, gazety

-          komunikacja wymaga kodów, które także określają wzajemne relacje znaków wchodzących w ich skład

-          przekazywanie/odbieranie znaków i kodów jest jedna z form aktywności znaków społecznych

Komunikacja jest centralna działalności w naszej kulturze. W tej nauce istnieją dwie główne szkoły:

I.                         Komunikowanie jaki przekaz wiadomości, zajmuje się sposobem w jaki nadawca koduje i dekoduje wiadomości, bada rodzaj środka przekazu z jakiego skorzysta nadawca, a także wydajność i dokładność przekazywanych wiadomości. Szkoła ta widzi komunikowanie jako proces, dzięki któremu jedna osoba wpływa na zachowanie i stan umysłu drugiej.

Zawiera takie elementy:

Odbiorca jest komunikatywny

Człowiek jest komunikatywny, wówczas gdy nadany komunikat został przez odbiorcę odebrany zgodnie z intencją nadania.

II. Komunikacja jako produkcja i wymiana znaczeń. Szkoła ta zajmuje się, tym w jaki sposób informacje i teksty wchodzą w interakcje z ludźmi w wyniku czego powstają znaczenia, a także rolą tekstu w naszej kulturze.

Badania nad komunikacja to badania tekstu i kultury.

Elementy procesu komunikacji:

1)       uczestnicy – odgrywają oni role nadawców i odbiorców procesu komunikacji, proces ten  może mieć charakter sformalizowany ( role ściśle określone, jednoznaczne i niewymienialne), a także niesformalizowany (role jednoczesne, wymienialne np. koleżanka i córka, studentka i klientka w sklepie); każda jednostka komunikująca się posiada własne doświadczenia, idee, uczucia, nastroje oraz świat, w którym funkcjonuje, dlatego też komunikat wysyłany i odbierany może być różnie interpretowany.

2)      Kontekst – warunki w jakich odbywa się proces komunikowania, można mówić o kilku aspektach kontekstu komunikowania (aspekt fizyczny, historyczny, psychologiczny, kulturowy) – każdy komunikat uzależniony jest od polityki, ekonomii, kultury, a także cywilizacji.

3)      Komunikat – zajmuje centralne miejsce w procesie komunikacji między jego nadawcą a odbiorcą, nazywany jest tez przekazem komunikacyjnym; jest to kompleksowa struktura, na którą składają się znaczenia, symbole, kodowanie i dekodowanie, forma i organizacja tego komunikatu);

Znaczenia – czyste idee i uczucia istniejące w ludzkich umysłach przekładane na znaczenia, które muszą być dzielone z pozostałymi uczestnikami procesu

Symbol – zarówno słowo, gest i mimika

4)      Kodowanie/dekodowanie – proces transformowanie idei uczuć w symbol oraz odkodowywanie tych idei, uczuć w określone symbole – są to procesy bezwiedne

5)      kanał komunikacyjny –droga przekazu i środki transportu za  pomocą których przekaz  pokonuje drogę od nadawcy do odbiorcy, w komunikowaniu bezpośrednim używa się wszystkich pięciu kanałów sensorycznych( tj. wzroku, słuchu, smaku, dotyku, węchy); w komunikowaniu pośrednim kanały są zredukowane do wzroku i słuchu.

.

6)      szumy komunikacyjne – źródła zakłóceń, mogą mieć charakter zewnętrzny, wewnętrzny i semantyczny; każdy szum może blokować proces komunikacji na poziomie dekodowania:

a)      szum zewnętrzny – np. nieodpowiednia temperatura, niewygodne krzesła

b)      szum wewnętrzny – uczucia i predyspozycje społecznie uczestników komunikacji, np. ból głowy, zęba, uczucie sympatii itp.

c)      szum semantyczny – konsekwencja zamierzonego lub niezamierzonego użycia przez nadawcę znaczenia, które blokuje precyzyjne odhodowanie informacji

7)      sprzężenie zwrotne – reakcja odbiorcy na komunikat po jego odkodowaniu, mówi nam czy przekaz został usłyszany, zobaczony i zrozumiany; typy sprzężenia zwrotnego: np. bezpośrednie, natychmiastowe, pośrednie opóźnione.

Komunikowanie jest procesem porozumiewania się jednostek, grup, instytucji, a jego celem jest wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideałami. Proces ten odbywa się na różnych poziomach przy użyciu zróżnicowanych środków i wywołuje określone skutki:

1.        Poziom intrapersonalny – komunikowanie się człowieka z samym sobą; odbieranie i reakcja centralnego układu nerwowego na bodźce płynące z organizmu, np. poczucie braku bezpieczeństwa, głodu, zimna

2.      Poziom interpersonalny – komunikowanie to powstało na skutek podjęcia przez ludzi pierwotnych próby łączenia się w grupie; zanim powstała mowa ludzie porozumiewali się za pomocą sygnałów niewerbalnych.

3.      Komunikowanie grupowe – zaczęło wykształcać nowe formy komunikacji wytworzone w sytuacji ludzkiej integracji; obowiązują tu normy wynikające z kontroli i hierarchii w społeczeństwie; ten poziom  komunikacji wiąże się również z bezpośrednim kontaktem i interakcjami uczestników procesu komunikowania.

Interakcje- oddziaływanie, tworzenie więzi:

-          proste: A->B, B->A

-          złożone: A->B, B->C, C->A

4.      Komunikowanie międzygrupowe – pojawiło się wraz z pierwszymi strukturami społecznymi; uzależnione jest od budowy struktury (nie wszyscy członkowie maja bezpośrednie, osobiste kontakty), np. wspólnoty lokalne, stowarzyszenia; odnosi się do dużych grup.

5.      Komunikowanie instytucjonalne – powstało na skutek pojawienia się władzy politycznej i jej formalnych struktur; proces komunikowanie na tym poziomie jest sformalizowany, role nadawcy i odbiorcy są tu jednoznacznie określone w przeciwieństwie do w/w poziomów.

6.      Komunikowanie masowe – najnowszy poziom komunikowania społecznego, powstało w momencie narodzin pierwszego środka masowego przekazu ( XV w. – książka_ zostało wzbogacone  współcześnie o prasę, telewizję radio, Internet. Najszczerszy proces komunikowania się, występuje w społeczeństwie ponieważ w podawaniu i wymianie informacji uczestniczy największa liczba ludzi.

Komunikowanie jest jedynym z najstarszych procesów społecznych, towarzyszy człowiekowi od momentu kiedy istoty ludzkie zaczęły żyć w grupach i organizować pierwsze struktury.

Charles Cooley jest jednym z prekursorów obszaru badań, które nazwał komunikacją; określił on komunikowanie jako swego rodzaju mechanizm, dzięki któremu stosunki między ludzkie istnieją i rozwijają się, a wytworzone przez ludzki umysł symbole są przekazywane w przestrzeni i zachowane w czasie; on pierwszy wprowadził do literatury pojęcie „komunikowanie się” i dostrzegł, że obejmuje ono wyraz twarzy, gesty, postawę, tonację głosu, słowo, pismo i druk. Dzisiaj komunikowanie, czyli naukę o komunikowaniu należy rozumieć jako systematyczne studia obejmujące wszystkie elementy, fazy i aspekty społecznego procesu komunikowania zarówno bezpośredniego jak i pasywnego (dokonuje się za pomocą środków masowego przekazu)

Wiedza o komunikowaniu się pojawiła się wraz z upowszechnieniem kolejnych środków przekazu w tzw. epoce medialnej.

Ch. Cooley użył po raz pierwszy terminu komunikowanie w 1884 roku.

k. perswazyjny – przekazanie do przedmiotu danego komunikatu.

Klasyczne sposoby porozumiewania się.

-          komunikowanie interpersonalne:

·         bezpośrednie

·         medialne

-          komunikowanie masowe pośrednie

Komunikowanie interpersonalne bezpośrednie – związane jest z dużą

emocjonalnością, odbywa się twarzą w twarz, bez użycia środków medialnych

Komunikowanie interpersonalne medialne- odbywa się za pomocą środka masowego przekazu

              Kom. interpersonalne powstało na skutek podjęcia przez ludzi pierwotnych próby łączenia się w grupie, nim powstała mowa, ludzie porozumiewali się za pomocą sygnałów niewerbalnych. Komunikacja werbalna wzbogaciła prymitywne formy porozumiewania się.

Kom. interpersonalne jest interakcją pomiędzy nadawcą a odbiorcą danego komunikatu. Jako interakcja wpływa na proces relacji i wywołuje określone zachowania społeczne. Wszystkie  jednostki ludzkie mają charakter wynikający z waloru komunikacyjnego , barier; problemy psychiczne mogą zakłócić proces komunikacji pomiędzy nią a jej otoczeniem.

Czynniki, które odgrywają szczególne role w procesie komunikowanie interpersonalnego to :

-          postawa i płeć uczestników rozmowy

-          zachowania dotykowe

-          kontakt wzrokowy lub jego brak

-          kod zapachowy

-          wysokość głosu

-          kod termiczny

Dodatkowo na proces komunikowania wpływają:

-          cechy rasowe

-          postawa

-          sposób mówienia

-          akcent

-          wyraz twarzy

-          gesty fizyczne

-          ubiór

Główne przyczyny zaburzeń w komunikowaniu się:

-          brak przygotowania się do rozmowy

-          brak jasności komunikatu

-          niedokładny ubiór/ wybiórczość

-          okoliczności( w jakim czasie i miejscu odbywa się komunikowanie)

-          subiektywizm odbioru informacji

-          brak zaufania/ szacunku dla nadawcy kom

Efektywność procesów komunikowania niezależnie od poziomów, na których zachodzą oraz sposobu porozumiewania, zależy od dwóch podstawowych form:

-          k. werbalnego

-          k. niewerbalnego

Zazwyczaj te formy występują jednocześnie uzupełniając się, ale istnieją wyjątki od tej reguły (np. czytelnicy)

Komunikacja werbalna to komunikacja z użyciem języka, dzięki któremu wyrażane są uczucia i idee. Może być ona realizowana formie pisemnej, bądź ustnej.

Forma ustna:

-          daje komunikującym się znacznie większe możliwości ekspresji uczuć i myśli, ponieważ jest wzmocniona o komunikowanie niewerbalne

-          stwarza dogodniejsze warunki do nawiązywania kontaktów komunikacyjnych na poziomie fatycznym, jest także bardziej skuteczne na poziomie instrumentalnym i efektywnym

-          pozwala również na sugerowanie, a także natychmiastową reakcję uczestników – prowadzenie do sprzężenia zwrotnego

-          trudności – problemy związane z dekodowaniem przekazu na poziomie semantycznym oraz inne bariery, które są spowodowane działaniami komunikacyjnymi stosowanymi przez uczestników procesu komunikacji

Forma pisemna:

-          ma zwykle charakter formalny

-          zaleta jest trwałość, możliwość starannego przygotowania

-          wada jest formalny i zamknięty charakter oraz brak możliwości bezpośredniego sprzężenia zwrotnego

Komunikowania niewerbalne:

-          zespół niewerbalnych komunikatów nadawanych i odbieranych przez ludzi na wszystkich niewerbalnych kanałach jednocześnie

-          informuje ono o podstawowych stanach emocjonalnych, intencjach, oczekiwaniach wobec rozmówcy, pozycji społecznej, pochodzeniu, wykształceniu, samoocenie, cec...