Poker Jim - Zdzich szuka ojca.pdf - czytadełka - ania.85

Jim Poker

ZDZICH SZUKA OJCA

Powieść morska dla młodzieży

Rysunki: F. Ciechomski

I ZBIEG Z TAMTEJ STRONY

Tsz! Czcz!...

Krótki, bo tylko z lokomotywy i trzech wagonów złożony pociąg zajechał przed biały,

czerwonym dachem nakryty budynek dworca i stanął posłusznie przed peronem, sapiąc i

wyrzucając w górę białe wykrzykniki pary.

Tsz! Czcz! Tsz! Czcz!

- Stołpce! - zawołał konduktor. - Wysiadać do rewizji!

Tylko kilka osób wysiadło z pociągu, co przyszedł od strony Mińska - miasta dawniej

polskiego, a leżącego dziś po stronie Rosji Sowieckiej. Do pustych wagonów podeszli polscy

kolejarze, aby, jak zwykle, sprawdzić, czy wszystko w porządku.

Właśnie taki nieco usmolony kolejarz, w granatowej czapce ze srebrnym orzełkiem,

nachylił się nad kołami ostatniego wagonu i począł stukać w nie młotkiem, kiedy naraz wydał

okrzyk zdziwienia.

Pod wagonem na łańcuchach leżał jakiś mały kłębek. A z kłębka tego patrzyła ku

kolejarzowi para wystraszonych oczu.

- Czary, czy co u licha? - pomyślał kolejarz.

Ale, że był chłop odważny, więc schylił się bardziej jeszcze i sięgnął ręką po ów

kłębek.

A ten wydał właśnie cienki pisk, jakby kto kurę przydusił, po czym nagle zsunął się na

ziemię, wypełzł spod wagonu i przed kolejarzem stanął mały chłopiec, tak brudny i

umorusany, że raczej do zwierzątka jakiegoś, niż do człowieka podobny. Skulił się też zaraz z

powrotem, trochę zawstydzony swoim wyglądem.

Kolejarz spojrzał podejrzliwie: - Znowu jakieś licho od bolszewików przyniosło!

Coś ty za jeden smoluchu?

A na to chłopiec, usłyszawszy dźwięk polskiej mowy, jak nie skoczy do kolejarza, jak

się nie przytuli, ocierając swoje łachmany o jego buty, jak nie zawoła: - Panie! To ja już w

Polsce! To Bóg mnie wyratował! Tylko już tam do nich nie odsyłajcie!

- Hm - mruknął kolejarz. - Kto cię tam wie, kto ty jesteś? Nie takich tu nasyłali, co

potem tylko złodziejami czy szpiegami byli. Jak ci na imię?

- Zdzich. U nich mówili Zulia. Tak jakoś po ichniemu. Ale ja uciekłem.

- No, chodź, chłopcze, ze mną na posterunek.

Tam już poznają się, coś ty za jeden.

* * *

Zdzich idzie posłusznie za kolejarzem, rozglądając się wokoło. Od chwili kiedy wie,

że jest w Polsce, nic już się nie boi. To przecież niemożliwe, żeby tu byli źli ludzie, bo

przecież swoi.

Na posterunku policyjnym przodownik, w granatowym płaszczu ze srebrnym

lampasem na kołnierzu, spojrzał ku wchodzącym: - A cóż to za kominiarczyka prowadzicie,

panie Kutrzeba? - spytał.

- Nie kominiarczyk to, tylko chłopak, co pod wagonem z Rosji przyjechał, panie

przodowniku. Z oczu patrzy mu dobrze, ale diabeł go tam wie. Różni już bywali.

Więc pan przodownik zaraz się nastroszył, minę zrobił surową i pyta:

- Jak się nazywasz?

- Zdzich Krzywicki, proszę pana - mówi chłopiec grzecznie, ale śmiało.

- Ile masz lat?

- Dziesięć.

- Skądeś się tu wziął?

Zdzich nabiera powietrza w piersi i zaczyna opowiadać swą smutną historię. A gdy

opowiada, zdaje mu się, że widzi raz jeszcze wszystko to, co było, i aż malutkie łezki

zaczynają kręcić mu się w oczach.

Przodownik i kolejarz słuchają ciekawie.

- Byłem jeszcze malutki - opowiada Zdzich - kiedy tatuś i mamusia wyjechali z

Warszawy nad morze. Mieli tam coś wielkiego budować, już nie pamiętam dobrze co. Tatuś

mówił, że port taki, gdzie okręty do Polski przychodzić będą. Tatuś to był inżynier i miał w

tej Gdyni budować jakieś domy czy fabryki. Ale robota szła powoli i wszyscy, co tam byli, to

mówili, że Polska tego portu i tych domów, i fabryk to nigdy nie zbuduje. To by trzeba było,

żeby port budowali Anglicy albo Francuzi, bo oni na rzeczach morskich się znają. A Polacy to

nic nie umieją. Więc tatuś trochę się zniechęcił, a i mamusia bardzo się martwiła, że to nie ma

gdzie mieszkać i życie drogie, i o robotę trudno.

Aż tu jednego dnia przyszedł do tatusia taki pan z czarną brodą, w okularach i coś

bardzo długo rozmawiał. Ja nie wiedziałem co, bo mamusia zawsze mi mówiła, że

podsłuchiwać to nieładnie. Ale słyszałem przez drzwi, że mówili, a ja nic prawie zrozumieć

nie mogłem. Dopiero potem mamusia powiedziała, że ten pan to jest z Rosji i mówi po

rosyjsku.

Więc przychodził ten pan kilka razy, a po jego wyjściu tatuś zawsze coś długo

rozmawiał z mamusią. I mamusia miała potem czerwone oczy, a tatuś zły był bardzo. A ten

czarny z brodą przychodził coraz częściej i miał coraz weselszą minę i raz nawet przyniósł mi

cukierków, ale ja ich jeść nie chciałem, bo mu źle z oczu patrzyło.

Poker Jim - Zdzich szuka ojca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: