Clive Cussler - Dirk Pitt - 11 - Sahara.pdf - Clive Cussler-Dirk Pitt - jankowski.k1

CLIVE CUSSLER

SAHARA

Przekład Joanna i Witold Kalinowscy

Z wyrazami głębokiej wdzięczności dla ekspertów w dziedzinie chemii skażeń

środowiskowych, dra Hala Stubera i firmy James P. Walsh & Associates, Boulder, Colorado -

za odrzucenie wszelkich szkodliwych śmieci i utrzymanie mojej wyobraźni w dopuszczalnych

granicach.

Richmond, Virginia, 2 kwietnia 1865

SZPALER ŚMIERCI

W widmowej przedwieczornej mgle wyglądał jak potworna bestia wyłaniająca się z

pierwotnego szlamu. Niska, przysadzista sylwetka odcinała się złowieszczą czernią na tle

drzew znaczących linię brzegu. Ludzie poruszali się jak duchy w niesamowicie żółtym

świetle latarń. Wilgoć osiadała na szarych, stromych blachach i ściekała ciężkimi kroplami w

ospały nurt James River.

Ustawiony dziobem w dół rzeki, Texas naprężał cumy niczym pies myśliwski,

niecierpliwie czekający, kiedy wreszcie spuszczą go ze smyczy. Na razie jednak stalowe

klapy szczelnie zasłaniały otwory strzelnicze, a sześciocalowy pancerz kazamaty nie nosił

żadnych śladów walki. Jedynie biało-czerwony proporzec na maszcie za kominem, zwisający

bezwładnie w ciężkim, wilgotnym powietrzu, wskazywał, że jest to okręt wojenny Floty

Skonfederowanych Stanów.

Szczurom lądowym mógł wydawać się brzydki i niezgrabny, ale marynarze potrafili

ocenić jego niezwykłą klasę i szczególną urodę. W potężnej, groźnej bryle odczytywali

tragiczne przeznaczenie okrętu: rejs ku zagładzie - po krótkim, ale wspaniałym,

wiekopomnym momencie chwały.

Na odsłoniętym pokładzie dziobowym komandor Mason Tombs wyciągnął z kieszeni

dużą niebieską chustę I starł wilgoć, która przeniknęła pod ciasny kołnierz munduru.

Załadunek przebiegał wolno, stanowczo zbyt wolno. Texas musiał wykorzystać każdą minutę

nadchodzącej nocy, by wymknąć się bezpiecznie na otwarte morze. Tombs z niepokojem

patrzył jak jego ludzie, uginając się i złorzecząc, wnoszą po trapie drewniane skrzynki i

spuszczają je w czeluść otwartej ładowni. Wszystko to było zdumiewająco ciężkie jak na

archiwa administracji, działającej zaledwie od czterech lat. Wiele skrzynek leżało jeszcze na

furgonach zaprzężonych w muły; pilnowali ich na brzegu silnie uzbrojeni, ale wyczerpani

trudami wojennymi żołnierze kompanii piechoty z Georgii - nieliczni, którym udało się

przeżyć ostatnią wielką bitwę.

Tombs obrócił niespokojne spojrzenie na północ, w stronę Richmond, odległego o

niespełna dwie mile. Po wielu dniach desperackiego oporu dowodzeni przez generała Lee

obrońcy Petersburga ulegli naporowi wojsk Granta; rozbita armia Południa wycofała się w

kierunku Appomatox, pozostawiając stolicę na pastwę oddziałów Unii. Jeszcze nie skończyła

się ewakuacja miasta, a już na ulicach pojawiły się zbrojne bandy, rabujące i dewastujące

opuszczone domy. Pożary magazynów i eksplozje w arsenałach coraz bardziej rozjaśniały

nocne niebo nad Richmond.

Tombs, jeden z najzdolniejszych oficerów konfederackiej floty, był ambitny i

energiczny. Choć niewysoki, był niewątpliwie przystojny. Regularną twarz zdobiły

kasztanowe włosy i brwi, gęsta ruda broda i czarne jak węgiel oczy. Dowódca małych

kanonierek w bitwach pod Nowym Orleanem i Memphis, oficer artylerii pancernika Arkansas

i pierwszy oficer Florydy w jej niesławnych pirackich rejsach - Tombs tęgo dał się we znaki

stronnikom Unii. Dowództwo na Texasie objął w tydzień po zwodowaniu okrętu w stoczni

Rocketts w Richmond; w ciągu tego tygodnia stocznia wykonała na jego życzenie szereg

modyfikacji, które miały przygotować Texas do niemal niewykonalnego rejsu w dół rzeki

przez szpaler tysiąca armat Unii.

Dopiero gdy ostatni furgon odjechał z portu w mrok nocy, Tombs przeniósł spojrzenie

z powrotem na marynarzy znoszących skrzynie do ładowni. Wyciągnął z kieszeni zegarek,

otworzył kopertę i popatrzył na tarczę w bladym świetle latarni zawieszonej na portowej

palisadzie. Dwadzieścia po ósmej; niespełna osiem godzin do świtu. Stanowczo za mało, by

pod osłoną ciemności dotrzeć do ujścia rzeki.

W kręgu światła pojawił się nagle otwarty pojazd zaprzężony w dwa srokacze i

zatrzymał się na nabrzeżu. Woźnica siedział sztywno, nie odwracając głowy; dwaj

pasażerowie przyglądali się ciekawie ostatnim znikającym pod pokładem skrzyniom.

Pierwszy, masywny mężczyzna w cywilnym ubraniu, zdradzał objawy zmęczenia. Drugi, w

mundurze oficera marynarki, szybko wypatrzył Tombsa na pokładzie okrętu i pomachał ku

niemu ręką. Tombs ruszył przez trap na nabrzeże, zbliżył się do powozu i energicznie

zasalutował.

- Panie admirale, panie sekretarzu! Wielki to zaszczyt dla mnie. Nie sądziłem, że

znajdą panowie czas, by się ze mną pożegnać.

Admirał Raphael Semmes słynął ze swych wojennych dokonań. Alabama, w czasach

gdy nią dowodził, była prawdziwym postrachem mórz. Obecnie pod jego dowództwem

znajdowała się eskadra pancernych kanonierek, operująca na James River. Na twarzy

admirała, którą zdobiły gęsto pomadowane wąsy i mała kozia bródka, pojawił się uśmiech.

- Cały pułk Jankesów nie powstrzymałby mnie od przyjazdu tutaj.

Stephen Mallory, sekretarz Floty Skonfederowanych Stanów, wyciągnął rękę do

komandora.

- To co pan robi dla nas jest zbyt ważne; musieliśmy znaleźć chwilę, by życzyć panu

powodzenia.

- Mam mocny okręt i dzielną załogę - powiedział Tombs z przekonaniem. -

Przebijemy się.

Uśmiech na twarzy Semmesa zgasł, a w jego oczach pojawiło się niespokojne

przeczucie.

- Gdyby jednak okazało się to niemożliwe, musi pan spalić i zatopić okręt w możliwie

najgłębszym miejscu. Nie można dopuścić, by Unia dobrała się do naszych archiwów.

- Ładunki są już rozmieszczone i gotowe do odpalenia - zapewnił Tombs. - Wybuch

wyrwie dno pod ładownią; w ten sposób skrzynie zatoną pierwsze. Przy tym ciężarze z

pewnością ugrzęzną głęboko w mule. A okręt dużo jeszcze przepłynie, zanim pójdzie na dno.

- To rozsądny plan. - Mallory skinął głową z aprobatą, po czym spojrzał niepewnie na

Semmesa, jakby wahając się, czy ma mówić dalej. Zapadło milczenie.

- Przykro mi, komandorze - odezwał się wreszcie admirał - ale mamy dla pana jeszcze

jeden trudny problem. Będzie pan musiał wziąć pasażera.

- Pasażera? - powtórzył Tombs z grymasem ironii. - Rozumiem, że ten człowiek nie

ceni zbytnio własnego życia.

- Nie ma wyboru - mruknął Mallory, Gdzie on jest? - spytał Tombs, rozglądając się po

ciemnych zabudowaniach portowych. - Niedługo odbijamy.

- Zaraz tu będzie - odparł sucho Semmes.

- A mogę wiedzieć, kto to jest?

- Rozpozna go pan bez trudu - oświadczył Mallory. - I módlmy się, by nasi wrogowie,

kiedy będzie pan musiał go pokazać, rozpoznali go również.

- Nie rozumiem.

Mallory po raz pierwszy się uśmiechnął.

- Zrozumiesz, mój chłopcze, na pewno zrozumiesz...

- Mam wiadomość, która może być dla pana użyteczna - zmienił temat Semmes. -

Nasi wywiadowcy donoszą, że Unia włączyła do służby pancernik Atlanta, przechwycony od

nas w zeszłym roku. Obecnie patroluje rzekę powyżej Newport News.

Twarz Tombsa rozjaśniła się.

- Rozumiem, sir. Texas ma bardzo podobną sylwetkę; po ciemku mogą nas wziąć za

Atlantę.

Semmes przytaknął i podał mu złożony kawałek płótna.

- Bandera Unii - wyjaśnił. - Może panu ułatwić maskaradę. Tombs wziął banderę i

przewiesił sobie przez ramię.

Clive Cussler - Dirk Pitt - 11 - Sahara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: