Jeden magiczny pocałunek.pdf

HELEN SHELTON

Jeden magiczny pocałunek

( One Magical Kiss )

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Biuro dyrektora szpitala znajdowało się na najwyŜszym piętrze budynku

administracyjnego. Po trzygodzinnym locie z Sydney i pokonaniu pięćdziesięciokilometrowej

trasy z lotniska w Wellingtonie Will odczuwał potrzebę ruchu i dlatego zdecydował się wejść

do gabinetu Jeremy’ego schodami.

– Will! – zawołała sekretarka, uśmiechając się ciepło na jego widok. – Co za wspaniała

niespodzianka! Dziewczynki będą zachwycone – dodała, zobaczywszy w rękach gościa trzy

ogromne pluszowe zabawki. – Zresztą... – dorzuciła – kaŜda kobieta byłaby zachwycona

prezentem od ciebie.

Rozbawiło go jej zalotne spojrzenie.

– Wesołych świąt, Will. Cieszę się, Ŝe wróciłeś. Jeremy myślał, Ŝe wrócisz dopiero po

świętach. Jak tam było w Australii? – zasypywała go dalej potokiem słów.

– Gorąco – odparł, kładąc ogromne pluszaki przy biurku sekretarki. Na jej wylewne

powitanie zareagował powściągliwie. – Ja równieŜ Ŝyczę ci wesołych świąt, Vivienne.

Odchodząc od jej biurka, musiał się schylić, by ominąć wiszącą nad nim gałąź bogato

udekorowanej choinki. Łącznie z ogromnym egzemplarzem w holu na parterze, była to juŜ

trzecia choinka, jaką widział w tym budynku.

– Piękna – powiedział, mając na myśli samo drzewko i wspaniały, leśny zapach jego

igieł. Jednak Vivienne potraktowała tę uwagę jako komplement.

– Mam chyba dar tworzenia rzeczy, które wspaniale harmonizują z naturą – odrzekła. –

Jak ci się podoba mój Święty Mikołaj?

– Bardzo ładny – odparł automatycznie.

W tym momencie spojrzał na choinkę i ostatnie słowa zamarły mu na ustach. Mikołaj, o

którym była mowa, miał co najmniej sześćdziesiąt centymetrów długości i trudno było nie

zauwaŜyć jego biustu.

Przyglądając się innym świecidełkom na tej dość dziwacznie wyglądającej choince, Will

zastanawiał się, ile to wszystko mogło kosztować. Choć ich szpital był najnowocześniejszym

tego rodzaju ośrodkiem w Nowej Zelandii i w zamyśle miał równieŜ być ośrodkiem najlepiej

zarządzanym, jego finanse były juŜ powaŜnie nadszarpnięte, mimo Ŝe od momentu

oficjalnego otwarcia upłynęło zaledwie półtora roku. Z tego względu do wszystkich

oddziałów – łącznie z oddziałem intensywnej opieki medycznej, którym zarządzał – rozesłano

sformułowane w ostrych słowach pismo przypominające pracownikom, Ŝe świąteczne

dekoracje „stanowią niepotrzebny wydatek, który nie przynosi Ŝadnych wymiernych

korzyści” i który w tym roku „nie będzie tolerowany”.

Will rozejrzał się wokół. W biurze dyrektora o BoŜym Narodzeniu przypominała nie

tylko choinka – równieŜ ściany były świątecznie udekorowane. Przypomniał sobie, Ŝe w holu

na dole widział mrugające lampki choinkowe i słyszał nadawane przez głośniki kolędy.

Najwidoczniej ograniczenia finansowe, które spowodowały zmniejszenie wydatków na

oddziałach, nie były aŜ tak dotkliwie odczuwane przez szpitalną administrację.

Spojrzał na zegarek i dotarło do niego, Ŝe być moŜe oczekuje zbyt wiele, spodziewając się

zastać dyrektora w pracy o czwartej w to piękne, ciepłe wigilijne popołudnie.

– Czy Jeremy jest u siebie? – spytał.

– Tak, ale za godzinę urywa się, Ŝeby dokończyć zakupy. Skierował się do gabinetu

Jeremy’ego, lecz zanim zdąŜył otworzyć drzwi, sekretarka zawołała:

– Nie moŜesz teraz wejść! Przykro mi. Jeremy jest z doktor Miller i prosił, Ŝeby im nie

przeszkadzać. Rozmawiają o przydziałach asystentów naukowych na przyszły rok.

Will gwałtownie cofnął rękę, którą połoŜył na klamce.

– Od jak dawna rozmawiają?

– Czas jest pojęciem względnym... – odparła Vivienne z kamiennym spokojem. –

Piętnaście minut temu podawałam im herbatę. Doktor Miller była jakby przygnębiona.

Will nie miał wątpliwości, Ŝe Maggie musi być przygnębiona. Przygotowanie planów

działalności naukowej na przyszły rok zajęło jej kilka miesięcy. Wigilia jest najgorszym

momentem, jaki mógł wybrać Jeremy, by poinformować ją, Ŝe jej podanie o przydział

asystenta zostało odrzucone.

Prywatnie Jeremy poinformował go o tej decyzji dwa tygodnie wcześniej. Will martwił

się, jak Maggie przyjmie tę odmowę, dlatego podjął próby znalezienia sponsora wśród firm

farmaceutycznych. Na razie nie odniósł Ŝadnego sukcesu. Zdawał sobie sprawę, Ŝe Maggie

moŜe mieć więcej szczęścia, i miał zamiar namówić ją, by próbowała szukać sponsora sama.

– Chodzą słuchy, Ŝe twoje podanie o asystenta zostało rozpatrzone pozytywnie. –

Vivienne znowu uśmiechała się do niego. – Kiedy podawałam im herbatę, Jeremy właśnie

mówił o tym doktor Miller. Chyba bardzo się cieszysz.

– Po prostu czuję ulgę – odparł Will z rezygnacją. Zastanawiał się, dlaczego wcześniej się

nie domyślił, Ŝe Jeremy powie o tym Maggie. Jeremy nie znosił sytuacji konfliktowych. Na

pewno przedstawił sprawę tak, Ŝe jego własna opieszałość w poszukiwaniu funduszy wydała

się prawie niezauwaŜalna. Bez wątpienia postarał się o to, by zasugerować związek pomiędzy

sukcesem Willa a poraŜką Maggie – choć dobrze wiedział, Ŝe w obu przypadkach fundusze

pochodzą z zupełnie innych źródeł. Choć oboje z Maggie pracowali na oddziale intensywnej

opieki medycznej, czyli na OIOM-ie, on zajmował się anestezjologią, mógł więc starać się o

wsparcie finansowe w katedrze anestezjologii Akademii Medycznej. Maggie natomiast była

internistką i w jej przypadku brak funduszy na badania spowodowany był cięciami w

budŜecie katedry chorób wewnętrznych.

Will musiał jednak przyznać, Ŝe nawet w najlepszych momentach i zupełnie niezaleŜnie

od działań Jeremy’ego jego stosunków z Maggie nie moŜna było nazwać przyjacielskimi.

Doktor Miller miała chłodny, opanowany i bardzo angielski sposób bycia. W kontaktach z

nim konsekwentnie zachowywała obojętność i rezerwę. Często działało mu to na nerwy. Dziś,

po sześciu dniach oficjalnych spotkań i wykładów w Sydney, czuł się dość zmęczony. MoŜe

odwlec moment spotkania z Maggie?

Wahał się jeszcze przez chwilę; w końcu jednak uznał, Ŝe rozmowa z Maggie moŜe go

oŜywić.

– Zrobię ci herbatkę ziołową – zaproponowała Vivienne.

– Dziękuję bardzo – odparł, chwytając za klamkę. – Jeremy niestety musi pogodzić się z

tym, Ŝe przeszkodzę im w dyskusji.

Dyrektor szpitala siedział za zarzuconym papierami biurkiem. Głowę miał spuszczoną i

udawał, Ŝe jest zatopiony w studiowaniu pliku dokumentów, który trzymał w ręku. Sprawiał

wraŜenie człowieka zmęczonego i zagubionego. Włosy miał potargane, a twarz

zaczerwienioną od gorąca. Will zerknęła na niego, a potem na Maggie.

Stała przy oknie odwrócona do niego plecami. Gdy tylko wszedł, spojrzała w jego stronę.

Na jej twarzy malowało się zdziwienie.

– Will! Co ty tu, do diabła, robisz?! – odezwał się Jeremy ze zdumieniem, które

wyglądało niemal komicznie. – Nie wierzę własnym oczom! JuŜ wróciłeś?!

– Owszem, zgodnie z planem – odparł spokojnie. Dlaczego Jeremy i Vivienne tak bardzo

dziwią się jego powrotem? Miał wraŜenie, Ŝe Maggie równieŜ jest zaskoczona. Skinął głową

w jej stronę. – Witaj, Maggie.

– Dzień dobry, Will – odparła chłodno, jak zwykle.

Ich stosunki od początku układały się nie najlepiej. W chwili obecnej to on kierował

oddziałem intensywnej terapii, a ona była jego zastępcą. Jednak na stanowisko ordynatora

mianowany został zaledwie rok temu, zaś wcześniej przez sześć miesięcy obowiązki szefa

pełniła Maggie. Jeremy mówił mu, Ŝe zgodziła się na przeniesienie z Anglii i podjęcie pracy

w ich szpitalu dopiero wtedy, gdy wyraźnie zasugerowano jej, Ŝe w przyszłości równieŜ

formalnie obejmie kierownictwo oddziału.

Tak się jednak nie stało. Była doskonałym internistą i wykazała ogromny talent w

kierowaniu zespołem. Mimo to Jeremy i dział kadr odszukali Willa w londyńskim szpitalu, w

którym od pięciu lat pracował, i zaproponowali mu objęcie kierownictwa intensywnej terapii.

Propozycja była kusząca. Will lubił pracę w angielskim szpitalu i wiele się tam nauczył,

ale zaczynał juŜ tęsknić za Nową Zelandią. Gdy zgodził się objąć zaproponowane mu

stanowisko, nie wiedział jeszcze nic o Maggie ani o tym, jak ją potraktowano. Kiedy zdał

sobie ze wszystkiego sprawę, zrozumiał, jakie rozczarowanie musiała przeŜyć.

W ich stosunkach zawodowych nigdy nie odczuł z jej strony nawet śladu osobistej

niechęci, jednak prywatnie odrzucała wszelkie próby z jego strony, by nawiązać bliŜszą

znajomość. Frustrowało go to coraz bardziej.

– Czy pobyt w Sydney był udany? – zapytała Maggie. Gdy tak przed nim stała, krucha i

delikatna, z kokiem rudych włosów na głowie, po raz kolejny uświadomił sobie, jak bardzo

by chciał, by kolor jej włosów był równieŜ znakiem nieco bardziej ognistego temperamentu.

Gdyby była wybuchowa, moŜe udałoby mu się sprowokować ją do otwartego starcia. MoŜe

wyrzuciłaby z siebie całą niechęć i wszystkie zarzuty, jakie wobec niego miała. MoŜe to

oczyściłoby atmosferę? Jednak na razie zdawała się całkowicie panować nad uczuciami.

Dotychczas w murze chłodu i rezerwy, którymi się otoczyła, nie udało mu się znaleźć

Ŝadnego pęknięcia. Nie miał zresztą zamiaru się poddać.

– Przede wszystkim był bardzo pracowity – odpowiedział.

– Nie musiałeś się tak spieszyć z powrotem. Zgodziłam się juŜ zastąpić cię w szpitalu w

drugi dzień świąt, mogłeś więc zostać w Sydney do dwudziestego dziewiątego. Chyba

udowodniłam juŜ, Ŝe w pracy nieźle sobie radzę.

– Nigdy nie kwestionowałem twoich umiejętności zawodowych – odparł – a poza tym

mój wyjazd nie był wyjazdem wypoczynkowym. Wczoraj w nocy skończyłem załatwiać

sprawy i wróciłem najszybciej, jak się dało – dodał ze znuŜeniem.

Sądząc z jej spojrzenia, nie do końca mu uwierzyła.

– Nie zamierzałem przedłuŜać pobytu w Sydney, nie oczekiwałem więc od ciebie, Ŝe

przejmiesz któryś z moich dyŜurów poza tymi, które wcześniej uzgodniliśmy. Wiedziałaś

przecieŜ, Ŝe dziś wracam.

– Powiedziano mi, Ŝe zmieniłeś plany. – Maggie spojrzała znacząco na dyrektora. –

Jeremy...

– To ja poprosiłem Maggie, Ŝeby cię zastąpiła – przyznał Jeremy z wahaniem. – Sam

wiesz – dodał, juŜ z większą pewnością siebie. – Taki przystojniak jak ty, w Sydney, w taką

pogodę... Pomyśl tylko: te wspaniałe plaŜe i śliczne dziewczyny w bikini! Byłem pewien, Ŝe

skorzystasz z okazji i zrobisz sobie parodniowy urlop. Sądziliśmy, Ŝe wrócisz nie wcześniej

niŜ za tydzień.

– A moŜe nawet później – dorzuciła Maggie.

– Na szczęście oboje się pomyliliście – rzekł Will z irytacją. Pogoda w Sydney była

rzeczywiście śliczna, a plaŜe pełne pięknych kobiet. W zamierzchłej przeszłości, kiedy

jeszcze obaj z Jeremym studiowali i razem wynajmowali mieszkanie, być moŜe uległby takiej

pokusie. Teraz jednak w ogóle nie wchodziło to w rachubę; pierwsze miejsce w jego Ŝyciu

zajmowała praca. – Maggie, jeśli chodzi o sprawę asystentów...

– Jeremy juŜ mi wszystko wyjaśnił – odparła. – Doskonale to rozumiem. – Jej spojrzenie

wyraźnie przeczyło słowom. Kryła się w nim uraza skierowana do nich obu. – Twoje starania

zakończyły się sukcesem. Gratulacje.

– Maggie, poczekaj. Powinniśmy o tym porozmawiać.

– Nie ma o czym mówić, Will. Do widzenia. Wesołych świąt. MoŜesz chyba potraktować

swojego nowego asystenta jako wymuszony prezent gwiazdkowy ode mnie.

– Maggie...

Ona juŜ go jednak nie słuchała. Nie trzasnęła za sobą drzwiami – na to była zbyt

opanowana, ale sposób, w jaki je zamknęła, aŜ nazbyt wyraźnie świadczył o przepełniającym

ją rozgoryczeniu. Will rzucił przyjacielowi ostre spojrzenie.

– Wielkie dzięki, Jerry – powiedział.

Ich przyjaźń w znacznej mierze wynikała po prostu z tego, Ŝe długo się znali. Razem

chodzili do szkoły podstawowej i średniej, razem teŜ studiowali. W czasie studiów obaj

wybrali anestezjologię. Na ogół Will myślał o Jeremym z duŜą Ŝyczliwością, choć nie bardzo

podobał mu się zapał, z jakim porzucił on pracę lekarza, by objąć stanowisko czysto

administracyjne. śyczliwość ta nie czyniła go jednak ślepym na wady przyjaciela.

– Co cię napadło z tymi dziewczynami w bikini?

– Skąd mogłem wiedzieć, Ŝe nie będziesz chciał zostać w Sydney nieco dłuŜej? – bronił

się Jeremy. – Co najmniej od roku nie brałeś urlopu i coś ci się od Ŝycia naleŜy. Mówiłem ci,

Ŝe nie musisz wracać na łeb na szyję. Myślałem, Ŝe prosząc Maggie, Ŝeby cię zastąpiła, robię

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: