Słonimski AntoniLeonardoPiękne ręce załamał mistrz do żalu skłonny... Zwiodły go liczne próby i ścisłe prawidła. W miediolańskiej kaplicy bledną malowidła. Barbarzyńcy zburzyli księcia pomnik konny. Otwartymi oknami zmierzch nadchodzi wonny. W kącie, w mroku pracowni, pająk, snując sidła, Zakurzonej machiny połamane skrzydła Łączy z głową młodzieńca o ustach Madonny. "Kamień, w wodę rzucony, wywołuje kręgi. Głos jest falą powietrza". (Z Leonarda księgi Werset, pismem odwrotnym nakreślone wiersze). I myśl jest falą, która słowo trąca pierwsze... Nieskończoność - płynąca w kręgi coraz szersze, Czoło nasze owiewa oddechem potęgi.
ZULUS555