Urlop.pdf

Urlop

Miniaturkę dedykuję Twistedspaz w podziękowaniu za mojego ulubionego

Edka Budowniczego, wysłanie Tanyi na Plutona (i jeszcze dalej) oraz za

cierpliwe wspieranie mnie :)

Z westchnieniem przewróciła ostatnią kartkę książki. Cieszyła się swoim

zasłużonym urlopem. Nie było nikogo, kto by skomentował, że dochodzi południe, a

ona siedzi jeszcze w piżamie i czyta. Szkoda, że na co dzień to niemożliwe,

pomyślała.

Dziewczyna z szerokim uśmiechem na twarzy przeciągnęła się i spuściła nogi z

łóżka, szukając kapci.

- Pora na śniadanie. – Oznajmiła sama sobie.

Pokój, w którym spała, był przestronny i bardzo jasny. Pierwszą rzeczą, jaką robiła

zawsze po przebudzeniu, było podejście do okna i spędzenie co najmniej paru minut

na patrzeniu się krajobraz rozciągający się przed nią w dolinie. Lubiła zieleń. Ten

kolor zawsze koił jej zmysły. Jeszcze jedna rzecz, której nie mogła mieć na co dzień.

Zazwyczaj była zbyt zapracowana, aby pozwolić sobie na luksus pójścia do parku.

Nie spiesząc się zeszła do kuchni. Drewniane schody prowadzące na dół skrzypiały

niemiłosiernie przy każdym stąpnięciu. Cały dom zresztą skrzypiał raz po raz. Był

już dość stary, i choć jego obecni właściciele włożyli dużo środków w jego

gruntowny remont, nie zmieniali nic w jego drewnianej konstrukcji. Tłumaczyli, że

taki jest właśnie urok drewnianych domków. Skrzypią.

Zanim weszła do kuchni zatrzymała się z dziwnym uczuciem. Coś nie pasowało.

Poczuła przeciąg i skrzypnięcie innego rodzaju. Zaniepokojona rozejrzała się

dookoła. W salonie wszystko wyglądało tak, jak wczoraj. Duża otwarta przestrzeń,

białe ściany i zwariowane kolory mebli. Sofy w intensywnych odcieniach turkusu i

żółtego, jasnozielone poduszki i zasłony. Bella ponownie pokręciła głową

stwierdzając, że takie wnętrze mogła urządzić jedynie Alice Brandon. Jej przyjaciółka

Nanik

zawsze z dużą swobodą posługiwała się barwami i dowolnie łączyła różne style.

Zaprojektowane przez nią wnętrza nigdy jednak nie raziły pstrokacizną. Wielu

klientów doceniało natomiast ich unikatowość.

Dziewczyna powoli przeszła do korytarza. Drzwi wejściowe były uchylone. Poczuła,

jak żołądek podjeżdża jej do gardła. Niemożliwe. Czy… Przecież wczoraj na pewno

zamykała je na klucz. Zdawała sobie sprawę z tego, że dom stał na odludziu. Bardzo

pilnowała się, jeśli chodzi o bezpieczeństwo. Dziewczyna znieruchomiała w idealnej

ciszy. Słyszała głośne i zdecydowanie przyspieszone bicie własnego serca, tykanie

wielkiego zegara nad kominkiem, cichy świergot ptaków dobiegający z zewnątrz.

Żadnych innych podejrzanych dźwięków.

Przecież jeśli ktoś się włamał, mając złe zamiary wobec niej, to nie kryłby się w

jakimś kącie tak długo. Nikogo poza nią w domu nie było. Ten ktoś mógłby zatem od

razu zrobić to, po co przyszedł. Gdyby natomiast był to tylko złodziej, to na pewno

dawno już wyszedł. Spędziła pół dnia w łóżku zupełnie nie interesując się tym, co

działo się w domku.

Odważyła się lekko odetchnąć. Szybko pokonała ostatnie dwa metry dzielące ją od

drzwi i zamknęła je, opierając się o nie całą długością ciała. Od razu przekręciła oba

zamki. Zamknęła oczy i z nagłym znużeniem oparła czoło o chłodne drewno. To

musiał być jej błąd. Najprawdopodobniej wczoraj jedynie pamiętała o tym, że ma

zaraz zamknąć drzwi i to wyobrażenie tak mocno utkwiło jej w pamięci, że w końcu

przyjęła je za pewnik. Drzwi mogły być niedomknięte, w nocy wiatr szarpnął nimi

mocniej i uchylił. Nic się nie stało. Starała się wyrównać oddech. Na szczęście

przecież nic się nie stało, następnym razem dokładnie sprawdzi, zanim położy się

spać, powtarzała sobie w myślach.

Dopiero po paru minutach uspokoiła się na tyle, aby wyprostować się i wejść w

końcu do kuchni. Zaparzyła sobie jedynie kawę, straciwszy nagle cały apetyt.

Zawsze lubiła ten napój lekko osłodzony i z dużą ilością mleka. Aby kawa nie zrobiła

się zbyt zimna, zazwyczaj podgrzewała sobie mleko. I dzisiaj również, pociągnąwszy

ze swojego kubka dwa głębokie łyki, poczuła się odprężona. Zaśmiała się sama do

siebie. Głupie niedopatrzenie, a tyle stresu. Spojrzała za okno. Pogoda tego dnia

wyjątkowo dopisywała. Szkoda czasu na siedzenie w domu. Urlop się skończy, a ona

będzie tak blada, jak była przed wyjazdem.

- 2 -

Nanik

Wróciła na górę, aby się ubrać, i wyszła na dwór. Drwi zamknęła starannie na klucz i

przeciągnęła ramiona, wystawiając twarz do słońca. Przyjemne ciepło rozeszło się po

skórze. Pomyślała sobie, że spacer to zdecydowanie dobry pomysł. Chatka była ze

wszystkich stron otoczona lasem. Dziewczyna odrzuciła swoje długie, brązowe

włosy na plecy i ruszyła ścieżką w kierunku przeciwnym niż do miasteczka.

Po godzinie niespiesznego marszu dotarła do zalanej słońcem polany. Rozgrzane

powietrze drgało, zniekształcając nieco obraz. Oszołomił ją słodki zapach kwiatów.

Śpiew ptaków został tu zdominowany przez różnego rodzaju bzyczenie i buczenie

owadów.

- Czegoś takiego właśnie potrzebowałam. – Mruknęła, rozsiadając się na miękkiej

trawie.

Przymknęła oczy rozkoszując się ciepłem oraz bujnością otaczającej ją przyrody.

Pozwoliła swoim myślom płynąć swobodnie. Kiedy od razu zawiodły ją do jej biura

w Seattle, jęknęła. Na samą myśl o swojej przełożonej, Victorii, poczuła, że żołądek

ściska się jej w małą kulkę. To było niewątpliwie coś, z czym musi się w końcu

uporać, jeśli nie chce przypłacić tej pracy zdrowiem. Starsza od niej o dobre

piętnaście lat kobieta wykorzystywała każdą okazję, aby ją pognębić. Zwracała do

poprawki wszystkie raporty, nękała zupełnie niepotrzebnymi pytaniami na

zebraniach. W rozmowach dawała jej wyraźnie do zrozumienia, że Bella jest

pracownikiem niższej kategorii. Dziewczyna podejrzewała, że za takim

zachowaniem przełożonej musi coś się kryć, nie była jednak w stanie przejrzeć jej

motywów, ani tym bardziej zrozumieć. Czy tamta mogła być zazdrosna? Bella nie

potrafiła sobie wyobrazić, czego Victorii mogłoby brakować. Kobieta była co prawda

nieco starsza od niej, jednakże zupełnie nie rzucało się to w oczy. Bardzo wysoka,

smukła, piękna, przyciągała spojrzenia wszystkich mężczyzn. Do tego miała

niesamowite włosy – długie, lekko kręcone, o ogniście rudym odcieniu. Bella czuła

się przy niej zawsze szarą myszką. Widać tak po prostu mnie nie lubi, pomyślała.

- Nie boisz się tak siedzieć sama? – Usłyszała niespodziewanie za sobą aksamitny

głos.

- 3 -

Nanik

Aż podskoczyła wystraszona. Tak bardzo odpłynęła w swoich rozmyślaniach, że nie

przyszło jej do głowy, iż ktoś jeszcze może tu przyjść. Przez jej ciało przeszła fala

mdłości, niemal ją obezwładniając. Bezwiednie wstrzymała oddech, odwróciła głowę

patrząc ostrożnie przez ramię. Mniej więcej pięć metrów od niej stał chłopak, młody

mężczyzna. Był ubrany w dżinsy, jasną koszulkę z krótkim rękawem. Ręce trzymał

w kieszeniach i uważnie się jej przyglądał. Stał pod światło, więc nie była w stanie

dostrzec jego rysów twarzy. Zauważyła jedynie, iż jego porozrzucane w różnych

kierunkach włosy lśniły w słońcu kolorem miedzi. Jeszcze nigdy nie spotkała się z

takim odcieniem włosów…

- A powinnam? – Odpowiedziała pytaniem, gdy już ochłonęła z pierwszego szoku.

- Nigdy nie wiadomo. – Ledwo dosłyszała jego ciche słowa.

Chłopak ruszył powoli w jej kierunku. Dziewczyna przełknęła szybko ślinę, nie

odrywając od niego oczu. Po raz kolejny tego dnia serce biło jej jak oszalałe. Nie

zmieniła swojej pozycji czując, że kolana mogłyby odmówić jej posłuszeństwa.

Nieznajomy minął ją jednak i usiadł na ziemi ze skrzyżowanymi nogami, przed nią,

lecz w pewnym oddaleniu. Zamknął oczy odchylając głowę do tyłu. Dopiero teraz

mogła mu się uważniej przyjrzeć. Był dość szczupły, lecz na odsłoniętych

przedramionach rysowały się całkiem przyjemne dla oka mięśnie. A jego twarz…

Dziewczyna cicho westchnęła z zaskoczenia, widząc jak był przystojny. To

wydawało się aż nierealne, aby taki mężczyzna mógł siedzieć przed nią, w środku

lasu. To musiał być sen, wyjątkowo piękny sen. Wysokie czoło, zgrabny nos,

wyraźnie zarysowana szczęka nadawały mu bardzo męski wygląd. Chłopak

otworzył nagle oczy, spojrzał w jej stronę, a przyłapawszy ją na przyglądaniu mu się

uśmiechnął się zawadiacko. Zmieszana zarumieniła się, nie odwracając jednak

wzroku. Nie była w stanie oderwać się od głębokiej zieleni jego tęczówek. Chłopak

również wpatrywał się w nią uważnie. Miała wrażenie, że wszystko dookoła nich

przestało istnieć, widziała tylko jego oczy.

- Jestem Edward. – Machnął w jej kierunku ręką, przerywając ten trans.

- Bella. – Odmachała mu nieco zmieszana.

- 4 -

Nanik

Dziewczyna spuściła wzrok. Nie miała dużego doświadczenia z chłopakami i takie

sytuacje sam na sam krępowały ją. Szczególnie, że siedzieli bez świadków, w lesie,

gdzie nie mogła liczyć na żadną pomoc, gdyby okazało się, że jej towarzysz ma

jednak złe zamiary.

- Mieszkasz tu? – Spytała, nie mając lepszego pomysłu na prowadzenie rozmowy.

Cisza przytłaczała ją. Była pewna siebie w sprawach zawodowych, jednakże w

prywatnej rozmowie z mężczyznami brakowało jej śmiałości. Dodatkowo

rozpraszało ją to, że chłopak wyglądał jak model z okładki. Niezbyt dobrze radziła

sobie nawet z przeciętnie wyglądającymi mężczyznami. Czując na sobie jego palące

spojrzenie była zakłopotana.

- Tak. – Na jego twarzy wykwitł lekko kpiący uśmiech. – Niedaleko. – Potarł jedną z

dłoni swoją skroń. Po chwili dodał. – A ty? Nigdy cię tutaj nie widziałem.

- Ja jestem tu tylko na urlopie. Przyjaciółka udostępniła mi swój domek. –

Uśmiechnęła się w myślach wspominając, ile czasu zajęło Alice namówienie jej na

przyjazd tutaj. – Potrzebowałam miejsca, aby trochę odpocząć w ciszy.

Zerknąwszy mu w oczy, złapała się w pułapkę. Intensywność jego spojrzenia budziła

w niej niepokój. To nie było zbyt grzeczne zachowanie w przypadku nowo

poznanych osób. Czuła, jakby jego wzrok prześwietlał ją na wylot, badał jej myśli i

emocje. Chciała odwrócić głowę, lecz nie potrafiła. Hipnotyzował ją.

- Nie wolałaś spędzić urlopu w bardziej cywilizowanej okolicy? Powiedzmy na

pięknej, słonecznej plaży? – Przechylił głowę i uniósł pytająco brew.

Dziewczyna skrzywiła się. Ona i plaża zdecydowanie nie pasowały do siebie. Nie

znosiła modnych kurortów, zatłoczonych deptaków oraz rozbierających ją spojrzeń

mężczyzn.

- W mojej pracy wystarczająco dużo dzieje się na co dzień. Ciągły pośpiech,

spotkania i rozmowy. – Pokręciła głową, myśląc o swoim typowym dniu w biurze. –

Potrzebowałam wyciszenia. Miejsca, w którym będę mogła być sama ze swoimi

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: