Echo265_cale.pdf

Echo Medziugorja

Echo Maryi Królowej Pokoju

„Echo Maryi Królowej Pokoju”, 31-419 Kraków, ul. Kwartowa 24/U1

tel./fax (+48) 12 413-03-50, e-mail: echo@ceti.pl ISSN 1507-062X

265

Orędzie z 25 stycznia 2010 r.

„Drogie dzieci! Niech ten czas

będzie dla was czasem osobistej

modlitwy, tak aby w waszych

sercach rosło ziarno wiary

i niech wyrośnie w radosne świa-

dectwo dla innych. Jestem z wa-

mi i wszystkich was pragnę za-

chęcić: wzrastajcie i radujcie się

w Panu, który was stworzył.

Dziękuję wam, że odpowiedzieli-

ście na moje wezwanie”.

Prośmy o potężne wstawiennictwo Ma-

ryi, która jest z nami , zawsze gotowa, by

nas wspierać; prośmy o wstawiennictwo

Aniołów i naszych świętych. Niech nasza

modlitwa będzie prosta, żywa, ufna; niech

będzie wznoszeniem duszy do Boga , jak

nas uczy Katechizm Kościoła Katolickie-

go. „Dla mnie modlitwa jest porywem

serca, jest prostym spojrzeniem skierowa-

nym ku Niebu, wołaniem wdzięczności

i miłości, w czasie próby i w radości, jest

czymś wielkim, nadprzyrodzonym, co roz-

szerza moją duszę i jednoczy mnie z Jezu-

sem” (św. Teresa od Dzieciątka Jezus, Rę-

kopisy Autobiograficzne 317). Słowa św.

Teresy wyrażają doświadczenie, które

mogę przeżyć ja, ty, my wszyscy, jeśli na-

prawdę tego pragniemy!

Prawdziwa modlitwa, modlitwa ser-

cem , jest komunią stworzenia i Stwórcy;

jest spotkaniem Ojca i dziecka, jakim je-

stem ja, jakim jesteś ty – w Chrystusie.

Właśnie dlatego liturgia eucharystyczna,

Msza święta, jest najwyższą formą mo-

dlitwy. Wszechmogący Boże, przyjmij

z upodobaniem dary złożone w świętą

noc Narodzenia Pańskiego i przez tajem-

niczą wymianę darów daj nam udział

w bóstwie Twojego Syna, w którym nasza

ludzka natura zjednoczyła się z Tobą.

Tak brzmi modlitwa nad darami pod-

czas Mszy świętej Pasterskiej w Noc

Bożego Narodzenia, a owocem tej mo-

dlitwy jest to, byśmy w Chrystusie stali

się jednym ciałem i jedną duszą. Nasza

wiara powinna doprowadzić nas do ta-

kiego zjednoczenia.

Teraz człowiek nie musi już unikać

Drzewa Życia, żeby nie zjadł jego owocu

i żył na wieki (Rdz 3,22-24). Teraz Drze-

wem Życia jest Jezus Chrystus i człowiek

może karmić się Nim i żyć na wieki, jeśli

czyni to z otwartym sercem. W ten sposób

nasza wiara staje się radosnym świadec-

twem dla innych i jest świadectwem rze-

czywiście skutecznym, ponieważ nie

przekazuje czegoś, co pochodzi od nas,

lecz przekazuje Tego, który żyje w nas,

Jezusa Chrystusa; przynosi radość, ponie-

waż On jest prawdziwą, jedyną, wieczną

Radością! W ten sposób wzrastamy i ra-

Modlitwa

użyźnia wiarę

Znak, któremu sprzeciwiają się

Apostołowie prosili Pana: „Przymnóż

nam wiary!”. Pan rzekł: „Gdybyście mie-

li wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzieli-

byście tej morwie: »Wyrwij się z korze-

niem i przesadź się w morze«, a byłaby

wam posłuszna” (Łk 17,5-6).

Niech ten czas będzie dla was czasem

osobistej modlitwy, tak aby w waszych

sercach rosło ziarno wiary – mówi Mary-

ja. To jest czas, w którym pszenica i kąkol

rosną razem, to jest czas oczekiwania

na powrót Chrystusa, czas w którym zo-

staliśmy wezwani by strzec dobrego na-

sienia wiary i troszczyć się o jego wzrost.

Wiara jest niezmiernie wielkim darem

Boga i jak każdy dar, który pochodzi

od Niego, jest nam ofiarowana, a nie na-

rzucana siłą. Do nas należy przyjąć ten dar

i troszczyć się o niego, albo go odrzucić.

Bóg szanuje naszą wolność do samego

końca, ale nie opuszcza nas i zawsze jest

gotowy przybyć nam z pomocą, kiedy

zwracamy się do Niego szczerym ser-

cem. Nawet jeśli nie potrafimy się mo-

dlić, Duch Święty będzie wstawiał się

za nami (Rz 8,26). Usilnie prośmy Boga,

aby nie obumarło w nas ziarno wiary;

prośmy o to bardziej niż o cokolwiek in-

nego; prośmy o wiarę dla nas, dla na-

szych dzieci, dla naszych przyjaciół, dla

tych, którzy są naszymi nieprzyjaciółmi,

dla całej ludzkości.

dujemy się w Panu, który nas stworzył

i chciał, byśmy stali się dziećmi Bożymi

w Jego Synu Jezusie! Pokój wam i radość

w Jezusie i Maryi.

Nuccio Quattrocchi

Modlitwa ofiarowania dnia

Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy

Świętej Jedyny , uwielbiam Twoją nie-

skończoną miłość i miłosierdzie. Pragnę

ten rozpoczynający się dzień, który mi da-

łeś w darze, przeżyć na Twoją chwałę, peł-

niąc czyny dobroci i służąc braciom.

W zjednoczeniu z Przenajświętszą

Ofiarą Jezusa, Syna Twojego, oddaję Ci

wszystkie moje modlitwy, prace, trudy,

cierpienia i radości. Ofiaruję je za Ko-

ściół Święty, za Ojca Świętego i w tych

intencjach, które stanowią specjalną jego

troskę, za wszystkich kapłanów, za cier-

piących, konających i dusze czyśćcowe,

o nawrócenie grzeszników, o pokój

na świecie oraz jako zadośćuczynienie

za wszystkie grzechy i zniewagi, które ra-

nią Boskie Serce Jezusa i Niepokalane

Serce Maryi.

Proszę Cię pokornie, najlepszy Ojcze

Niebieski, o dar wierności w pełnieniu

Twojej świętej woli do końca, abym

cierpliwie niósł krzyż, zbawił swoją du-

szę i przyczynił się do zbawienia moich

bliźnich. Amen.

Luty 2010

~ 2 ~

WIERZCIE I ŻYJCIE SŁOWEM BOŻYM

„Drogie dzieci! Dziś znowu wzywam was, abyście nieśli Ewangelię waszym rodzinom.

Nie zapominajcie, drogie dzieci, o czytaniu Pisma Świętego. Umieśćcie je na widocznym

miejscu, a swoim życiem świadczcie, że wierzycie i żyjecie słowem Bożym...” – 25.01.2006 r.

Kapłaństwo jako służba

żywemu Chrystusowi

W roku kapłańskim kierujemy nasz

wzrok na osobę Jezusa Chrystusa

– Najwyższego Kapłana . Pragniemy się

z Nim głęboko zjednoczyć i prosimy, aby

uczynił serca nasze według Serca swego.

Nasze patrzenie na Jezusa nie może ogra-

niczyć się tylko do dostrzegania w Nim

postaci historycznej, gdyż wówczas nie

zobaczymy w Nim nikogo więcej niż cu-

dotwórcę, reformatora życia społeczne-

go, orędownika pokoju czy żydowskiego

nauczyciela.

Nie możemy patrzeć na Niego jako

na kogoś biernego, przebywającego w od-

ległych niebiosach, kto nie interesuje się

naszym codziennym życiem. Nie może-

my spoglądać na Niego tak jak często pa-

trzy współczesny świat, który pragnie

zepchnąć Go na margines życia społecz-

nego, politycznego i ekonomicznego.

Chrystus staje się wtedy niepotrzebnym

dodatkiem do ludzkiej egzystencji, jego

krzyż staje się znakiem nietolerancji i kle-

rykalizacji życia a Jego przesłanie czczą

ideologią, która nie przystaje do „oświe-

conych umysłów” XXI wieku.

Nasze patrzenie na osobę Jezusa

Chrystusa musi być całkiem odmienne.

Musi być zanurzone w orędziu biblijnym,

w którym Boże Słowo pozwala nam pa-

trzeć i widzieć tak, jak patrzy Bóg. W Je-

zusie Chrystusie winniśmy dostrzegać

Króla ludzkich serc, który stał się Sługą

wszystkich; Tego, który jest Alfą i Omegą

całej rzeczywistości; Tego, który obdarza

nas prawdziwą wolnością dzieci Bożych;

Tego, który przychodzi, aby dotknąć nas

Miłością i zapalić nasze istnienie do życia

dla Boga i dla drugiego człowieka.

Tylko takie spojrzenie gwarantuje

nam spotkanie z Chrystusem żywym ,

który zna nas lepiej niż my samych siebie.

Tego, który z wielką wrażliwością pochy-

la się nad życiem każdego z nas znając na-

sze najgłębsze problemy, marzenia i tęsk-

noty. Tylko takie spotkanie z Chrystusem

żywym – Najwyższym Kapłanem umożli-

wia nam dostrzeżenie prawdziwego obra-

zu rzeczywistości i wprowadza nas na dro-

gę świętości, której celem jest Niebo.

W świetle Biblii Jezus jako Najwyż-

szy Kapłan jawi się jako Sługa wszyst-

kich. W Wieczerniku pierwszym Jego ge-

stem pełnym miłości jest pokorne umycie

nóg swoim uczniom.

Zapisuje to w pięknej

szacie literackiej Ewan-

gelista Jan (13,1nn). Je-

zus sam naucza swoich

uczniów, że Syn Czło-

wieczy nie przyszedł,

aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać

swoje życie na okup za wielu (Mk 10,45).

Chrystus zaprasza swoich uczniów do na-

śladowania Jego postawy służby: A kto by

chciał Mi służyć, niech idzie za Mną,

a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec

(J 12,26). Służba Chrystusa wobec ludz-

kości znajduje swój najwyższy wyraz

w tajemnicy krzyża. Prawdziwymi narzę-

dziami Chrystusa możemy stać się tylko

wtedy, kiedy w naszym życiu wchodzimy

na drogę krzyża (Łk 9,23).

Codzienne wchodzenie w tajemnicę

krzyża polega na umieraniu dla swego

„ja” i całkowitym ofiarowaniu siebie

na służbę Bogu i bliźniemu. Im bardziej

człowiek potrafi umrzeć dla siebie, tym

bardziej może żyć dla innych. Rzeczywi-

stość tę w sposób sugestywny i obrazowy

wyrażają teksty biblijne mówiące o ziar-

nie obumierającym do życia, które za-

warte są u św. Jana (J 12,42) i św. Pawła

(1 Kor 15,36). Umieranie dla siebie jest

drogą prowadzącą do Boga i do bliźniego.

Człowiek powinien nieustannie wycho-

dzić ze swego zamknięcia, przekraczać

samego siebie, aby wchodzić w prze-

strzeń miłości. Im bardziej człowiek po-

trafi zatracić swoje „ja”, tym bardziej jest

w stanie odnaleźć Boga, bliźniego i siebie

samego. Ukrzyżowany Chrystus – Naj-

wyższy Kapłan staje się wzorem i mocą

dla wszystkich, którzy z wiarą ofiarują

swe życie dla innych.

Jezus Chrystus jako Najwyższy Kapłan

objawia tajemnicę swego życia, które

oparte jest na służbie Bogu i drugiemu

człowiekowi. Jezus jako Sługa staje się

Królem całego wszechświata. Najwyż-

szym przejawem Jego królewskości jest

służebne kapłaństwo. Przez pryzmat Sło-

wa Bożego możemy rozpoznać Jezusa ja-

ko pokornego Sługę, który przez swoje

uniżenie i krzyż wprowadza ludzkość

do wiecznej szczęśliwości. Poprzez swoją

służebną postawę Jezus staje się Panem

całego Wszechświata i sercem całej rze-

czywistości (Kol 1,15-16).

Cały wszechświat i każde ludzkie istnie-

nie zostaje zjednoczone w osobie Jezusa

Chrystusa (Ef 1,6-10). Chrystus – Najwyż-

szy Kapłan – centrum całej rzeczywistości

zaprasza nas do dynamicznej wspólnoty

z Nim poprzez życie ukierunkowane ku

posłudze i ku ofierze. Tylko wtedy stajemy

się narzędziami Chrystusa we współcze-

snym świecie i stajemy się częścią Jego

Kapłaństwa. W tajemnicy Chrystusowego

kapłaństwa możemy w sposób nowy i ży-

wy doświadczać obecności Boga we

wszystkich wydarzeniach naszej egzysten-

cji. Autor Listu do Hebrajczyków ukazuje

w sposób klarowny prawdę o kapłaństwie

Chrystusa (4,14-16).

Chrystus działa w swym mistycz-

nym Ciele , którym jest Kościół. Prawdę

tę akcentuje mocno św. Paweł w swoich

listach: Rzymian (12,3-5) i do Koryntian

(12,14-27). W ten sposób włączeni jeste-

śmy w żywe Ciało Chrystusa i służąc czło-

wiekowi służymy samemu Chrystusowi

– Mt 25,40: Zaprawdę, powiadam wam:

Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych

braci moich najmniejszych, Mnieście uczy-

nili . Nasza kapłańska łączność z Chrystu-

sem Najwyższym Kapłanem dynamizuje

się i rozwija poprzez naszą ciągłą postawę

ofiarnej służby. W tej postawie stajemy się

przyjaciółmi samego Boga, którzy owocu-

ją wiarą, nadzieją i miłością we współcze-

snym świecie (J 15,13-16).

Tylko w takiej postawie nasze serce

odczuwa prawdziwą radość przezwycię-

żając wszelkie zniechęcenie, przygnębie-

nie, rozczarowanie i rozpacz. Uczestni-

czymy ciągle na nowo w życiu Bożym

z nadzieją spoglądając na otaczającą nas

rzeczywistość. Przezwyciężamy wów-

~ 3 ~

czas wszelkie lęki i obawy, aby jeszcze

głębiej powierzyć się całkiem w ręce

Ojca, który przytula nas do swego Serca

pełnego Miłości. W ten sposób stajemy

się „współobywatelami świętych i do-

mownikami Boga” (Ef 2,19-22). Autor

Listu do Hebrajczyków zapewnia nas, że

będąc we wspólnocie z Bogiem żywym

stajemy się uczestnikami niebiańskiej Je-

rozolimy i tworzymy wspólnotę ze świę-

tymi w niebie (Hbr 12,22-24).

Poprzez uczestnictwo w kapłaństwie

Jezusa możemy odczuwać żywą obec-

ność Boga. W całej wolności dzieci Bo-

żych możemy otworzyć swoje serce, aby

Bóg mógł nas odrodzić, odkupić i uświę-

cić. Tylko w postawie ofiarnej służby na-

sze życie nabiera duchowych rumieńców

a poprzez nasze kapłaństwo i nasze zaan-

gażowanie Chrystus pragnie leczyć, wy-

zwalać, zbawiać i wskrzeszać ze śmierci

do życia wszystkich pogrążonych w nie-

woli złego ducha.

Na wzór Chrystusa – najwyższego Ka-

płana powinniśmy z wielką wrażliwością

i troską zbliżać się do tych, którzy się źle

mają. Kapłaństwo przeżywane w łączno-

ści z Chrystusem jako wyraz posługi dru-

giemu człowiekowi stanowi centralną

funkcję w społeczeństwie. Kapłan jako

sługa żywego Chrystusa odgrywa naj-

istotniejszą rolę we współczesnym świe-

cie stając na pierwszej linii frontu w wal-

ce o zbawienie człowieka. Kapłan jako

szafarz Bożych tajemnic w mocy Ducha

Świętego jest wezwany, aby nieść miłość

wszędzie tam, gdzie panuje nienawiść;

nieść światłość, gdzie panuje ciemność;

nieść dobro, gdzie panuje zło; nieść na-

dzieję, gdzie panuje rozpacz; nieść Boga

wszędzie tam, gdzie panuje ateizm. Ka-

płan tworzący żywą wspólnotę z Chrystu-

sem – Najwyższym Kapłanem obdarowu-

je dziś świat największymi wartościami

– wiarą, nadzieją i miłością. W całkowitej

i wiernej służbie jego życie osobiste i ży-

cie powierzonych mu osób rozkwita naj-

piękniejszą konwalią kapłaństwa.

Ks. prof. dr Mirosław S. Wróbel – KUL

i kolorze, a może nawet pachnący. Skąd

się tam wziął? Jak wyrósł na tym spieczo-

nym słońcem pustkowiu? I zanim znaj-

dziemy odpowiedzi na te pytania, czuje-

my ogarniający nas czysty zachwyt.

Widok ogrodu pełnego choćby i naj-

wspanialszych kwiatów nie wywarłby

na nas takiego samego wrażenia. Pewnie

oczarowałoby nas ich niewątpliwe piękno,

jednak ujrzeć je tam jest czymś zupełnie

normalnym. Owo subtelne uczucie zdu-

mienia, zdolne przemienić naszą duszę, ro-

dzi się wszakże z jedynego i nieoczekiwa-

nego połączenia pustyni i pąka. Pozostawia

nas bez słów. Aby zakiełkować i wyrosnąć,

kwiat musiał przecież z pewnością poko-

nać wiele nieprzyjaznych sił, które zwykle

w tak jałowym miejscu powinny zmusić

ziarno, by pozostało zamknięte w sobie. Je-

dynie uparta wola doprowadziła do owego

rozkwitu. Rozkwitu niemożliwego do tego

stopnia, że odbiera nam mowę.

Nam także dana jest sposobność, by-

śmy podjęli wyzwanie i rozkwitli

na spieczonej ziemi. Jest nam dany właści-

wy czas, byśmy doświadczyli najpraw-

dziwszej pustyni, wyzbywając się pew-

nych elementów, które ubogacają wpraw-

dzie ogród naszego istnienia, ale nie za-

wsze są niezbędne dla prawdziwie płodne-

go życia. Dopiero ograniczając zewnętrzne

środki do minimum, zdołamy doświadczyć

mocy ukrytej w najgłębszych warstwach

naszej istoty; owej wrodzonej zdolności

do wydawania owoców, korzystając jedy-

nie z zasobów, jakimi obdarzył nas Bóg.

Wielki Post jest takim długim czasem ,

który zostaje nam udzielony jako wyjąt-

kowa sposobność ograniczenia do mini-

mum sfery naszych wymagań i zrozumie-

nia, że potrzebujemy tylko Jego: Ojca,

który pragnie ofiarować nam ziarno swo-

jego Słowa, wodę Ducha i pokarm z Cia-

ła swojego Syna, abyśmy wydali owoc.

Płaszcz Maryi zaś osłoni nas przed prze-

ciwnościami, które mogłyby zniszczyć

zawiązek naszego życia.

Jest coś, co może nam pomóc przeży-

wać ten okres. Umiarkowanie. We

wszystkim. To zaś oznacza skromność, po-

korę, ubóstwo… Umiejętność przeżywa-

nia mniejszych i większych wyrzeczeń jest

niezawodnym sposobem, by odzyskać sa-

mych siebie, by ponownie przejąć nad so-

bą kontrolę i wyrwać się spod władzy na-

miętności, które często, wbrew naszej wo-

li, bezwzględnie kierują naszymi działania-

mi i trzymają nas w niewoli. Kiedy zaś sta-

ją się przyzwyczajeniami, wyrwanie ich

z korzeniami staje się niezmiernie trudne.

40 dni cierpliwych i uważnych ćwiczeń ,

poprzez które możemy wypróbować na-

szą wolę, aby stać się ludźmi ducha, osła-

biając człowieka cielesnego, zepsutego

zamożną, konsumpcyjną mentalność,

w jakiej wyrośliśmy. Wszystko może być

dobre, ale jedynie w odpowiednim stop-

niu i we właściwych okolicznościach.

Mamy skłonność do gromadzenia , za-

pełniając niekiedy nasze domostwa mnó-

stwem rzeczy, które po jakimś czasie mogą

zadusić ich wnętrze. Skoro zaś dom jest,

jak twierdzą psychologowie, symbolem

naszej wewnętrznej przestrzeni, to ten na-

gromadzony ciężar wcześniej czy później

stanie się odczuwalny także wewnątrz.

Zróbmy próbę. Zacznijmy od opróżnie-

nia jednej szuflady, jednej szafy, wysprzą-

tania schowka i wyrzucenia stosu niepo-

trzebnych papierów, które zebrały się tu

i tam… Poczujemy się lekko, prawie jak-

by łatwiej nam było oddychać. Jeśli zaś

potem weźmiemy się za wymiatanie zale-

gającego za meblami kurzu i sięgniemy

trochę głębiej ścierką, wyda się nam, że

do domu, ale także i do wnętrza duszy,

wpada więcej światła. Starsze kobiety wie-

dzą o tym i wraz z „wiosennymi porząd-

kami” usuwają zimowe sadze, aby zrobić

miejsce powiewom nowej pory roku.

Podczas Wielkiego Postu także ko-

ścioły są pozbawione dekoracji , niektó-

re może wyglądają aż nazbyt surowo; ale

ma to być znakiem wskazującym drogę

ku owemu „niezbędnemu minimum”,

które tak dobrze robi duszy, w przeciwień-

stwie do „dozwolonego maksimum” , ja-

kie świat wciąż nam proponuje. Pradawna

mądrość podpowiada więc, by zacząć

od zewnątrz, aby pomóc także wnętrzu:

zrobić porządek, aby uwolnić serce zapeł-

nione nadmiarem wrażeń i pragnień; a na-

stępnie umysł obciążony wspomnieniami,

skrupułami, myślami, ale też hałasem,

wrzawą, troskami… Wreszcie zaś duszę,

może wciąż uwikłaną w gąszczu powra-

cających grzechów, trudnych przez to

do wykorzenienia.

W naszym życiu, które stanie się

prostsze przez post , bardziej czujne przez

ofiarę, uwolnione od tego, co niepotrzebne

i co zawadza, zrodzi się samotny kwiat ,

jedyny w swojej piękności, ponieważ wy-

rosły tam, gdzie zdawało się nam to nie-

możliwe. Z zachwytu odbierze nam mo-

wę, ponieważ z nicości, którą jesteśmy,

Bóg wzbudzi dobro i piękno… I uczyni

z nas nowe istoty, gotowe spożywać wraz

z Nim Świętą Paschę.

Z ˚ycia KoÊcio∏a

Na pustyni

rodzi się niemożliwe

Jakie emocje budzi kwiat

na środku pustyni… Kwiat

doskonały w swej formie

Stefania Consoli

~ 4 ~

Ofiarowanie ˝ycia

leży i jednoczy cię z Tym, który pewnego

dnia pociągnął cię ku sobie, ponieważ jest

prawdziwą Miłością i chce poprzez ciebie

dotrzeć do tych, co cię otaczają. Tak oto

samo życie, kiedy jest ofiarowane, staje

się apostolatem.

zwierzchnictwo ordynariusza miejsca.

W związku z tym 10. kwietnia 1991 r.

Episkopat byłej Jugosławii powiedział:

„... W oparciu o rezultaty dotychczaso-

wych badań nie jest możliwe stwierdzenie

objawień o charakterze nadprzyrodzo-

nym. Jednakże wielka liczba wiernych,

którzy przybywają do Medziugorja z całe-

go świata, powodowani wiarą i innymi ra-

cjami, wymaga uwagi i opieki duszpaster-

skiej ze strony biskupa diecezji, a także in-

nych biskupów, tak, aby zarówno w Me-

dziugorju jak i we wszystkich dziełach

wypływających z inspiracji medziugor-

skiej zachęcano do nabożeństwa do Naj-

świętszej Maryi Panny zgodnie z naucza-

niem Kościoła...”.

Potwierdzamy więc niezbędną potrzebę

kontynuacji zgłębiania i rozważania, jak

i modlitwy nad wszystkim tym, co się od-

nosi do zakładanego nadprzyrodzonego

fenomenu, aż nie zostanie wypowiedzia-

ny ostateczny osąd”.

Bollettino, nr 233, 19. czerwca 1996 r.

W chorobie śpiewam

mój Magnificat

Moje „tak” dla Pana w cierpieniu to-

warzyszącym mi od chwili narodzin ,

jeszcze dzisiaj mnie zaskakuje, sama nie

wiem, jak potrafiłam je wypowiedzieć.

Jest ciągle nowe i ciągle daje mi coś no-

wego, w co czuję, że powinnam się zaan-

gażować, przeżywając jedność z Nim,

z miłości do Niego i do braci. To coś, co

wzywa cię i przyciąga, ty zaś, pomimo

twoich ograniczeń, ale z całkowitą ufno-

ścią w Boga, potwierdzasz i żyjesz, ponie-

waż w gruncie rzeczy musisz jedynie za-

ufać. Jest to zachęta, by przestać oglądać

się na siebie, ale spojrzeć na wszystko, co

cię otacza, w tym samym świetle, w któ-

rym rozkwitło twoje „oto jestem” .

Kim jestem? Kimś, kto był ciągle nie-

zadowolony, dopóki nie odnalazł praw-

dziwego celu życia. Jego sens zdołałam

odnaleźć kilka lat temu, kiedy odkryłam

pewną organizację, gdzie moja choroba

jest niemal przywilejem, ponieważ po-

przez ofiarę mogę przyczyniać się do zba-

wienia wielu dusz, które potrzebują nie

pieniędzy, domów czy ziemskich dóbr, ale

twojego postępowania do przodu nawet

pośród licznych trudności. Pamiętam, kie-

dy po raz pierwszy wybrałam się na kurs

Ćwiczeń Duchowych prowadzonych

przez Wspólnotę „Milczących Robotni-

ków Krzyża” , wszystko wokół wydawało

mi się beznadziejne, nie dlatego, że na-

prawdę takie było, ale ponieważ nie umia-

łam spojrzeć dalej, niż poza koniec wła-

snego nosa.

Tamten tydzień całkowicie odmienił

moje podejście do życia , które stało się

odtąd piękniejsze, bardziej promienne

i dostosowane do moich oczekiwań. Od-

kryłam w sobie bogactwo, do którego ni-

gdy nie przywiązywałam wagi: Bóg po-

wołał mnie do ofiarowania mojej choro-

by. Pamiętam, że było to jak odrodzenie,

znalezienie się w świecie radości nawet

z moim cierpieniem.

Każdego roku odnawiam moje „tak” ,

które Pan zawsze przemienia, odnawiając

je swoją miłością. Także wtedy, gdy mu-

szę razem z Nim dźwigać Krzyż, także

tam musi znaleźć się moje „tak”. Czym

bowiem w gruncie rzeczy jest Krzyż?

Czymś niewątpliwie bolesnym, ale co od-

rywa cię od świata, który do ciebie nie na-

s. Nazarena Cimarelli

* Milczący Robotnicy Krzyża prze-

żywają swoje powołanie w świetle głębo-

kiej duchowości maryjnej, bez reszty po-

święcając się posłudze cierpiącym, aby

przyczyniać się przez to do ich pełnego

duchowego rozwoju. Ich zamiarem jest

uświadomienie każdemu człowiekowi je-

go prawdziwej wartości, poprzez pobu-

dzenie tkwiących w nim możliwości

i wspieranie go w poszukiwaniu sensu ta-

jemnicy ludzkiego cierpienia.

Oprócz tej jednej Wspólnoty jej zało-

życiel, ks. Luigi Novarese, powołał do

życia także kilka innych, jak na przykład

Centrum Wolontariatu Cierpienia ,

które zrodziło się przede wszystkim jako

konkretna odpowiedź na dramat ludzkie-

go cierpienia, bardzo często prowadzące-

go człowieka do oddalenia się od swego

Stwórcy. Centrum dostrzega w ofiarowa-

nym przez chorego cierpieniu udział

w paschalnej tajemnicy Chrystusa, czy-

niący go apostołem, a więc żywą zapo-

wiedzią i proroctwem, które przywraca

właściwą wartość każdemu rodzajowi

cierpienia obecnego w życiu człowieka.

Wszystko zaś w duchu szczerej odpowie-

dzi na prośby o modlitwę i pokutę charak-

terystyczne dla duchowości maryjnej

z Lourdes i z Fatimy.

Apostolat MRK widzi zatem swoje

miejsce u stóp krzyża, postrzegając świat

cierpienia jako „teren” dla swej misji

i proponując każdemu człowiekowi wy-

bór życia otwartego na zbawienie.

MyÊli proste

Te ręce

„Bóg sam przez nas udziela napo-

mnień” (2 Kor 5, 20)

Ze słów apostoła Pawła wynika, że

Bóg posługuje się człowiekiem, aby do-

konywać swoich dzieł; wydaje się wręcz,

że Bóg niejako „potrzebuje” człowieka,

aby dokonywać swoich dzieł, prawie jak

gdyby bez niego nie „mógł” działać. Wy-

daje się niejako, że Bóg zaofiarował czło-

wiekowi własne ręce, stopy, głos, abyśmy

mogli doprowadzić do końca Jego plan

miłości w świecie. Właśnie tego od nas

oczekuje. Oczekuje, że uznamy naszych

bliźnich za przyjaciół i braci, a nie za ob-

cych, za kogoś, komu trzeba pomagać,

a nie unikać, za kogoś, kogo trzeba ko-

chać, nawet jeśli sprawia nam to trudność.

Mówiąc krótko, Bóg oczekuje, że stanie-

my się dla wszystkich braćmi, aby wspie-

rać wszystkich, że oddamy się wszystkim,

jak On się oddał, że ofiarujemy się bez

reszty, jak On uczynił względem nas, ofia-

rując nam Syna.

Maryja w swoich orędziach zawsze

nam dziękuje. Zazwyczaj dziękuje się

za przysługę, za uprzejmość, za dobro,

które się otrzymało. Najwyraźniej Maryja

dziękuje nam za coś, co sprawia Jej zado-

wolenie, przy czym pamiętajmy, że mamy

o Medziugorju

Komunikat rzecznika prasowego

stolicy apostolskiej dr Joaquina

Navarro-Valls w związku

z pielgrzymowaniem do Medziugorja

„W związku z powyższym nie zajęto

żądnego nowego stanowiska. Tak, jak po-

wiedziano wcześniej, w takich przypad-

kach należy szanować bezpośrednie

Oficjalnie

~ 5 ~

radują się nawet z drobnych uczynków

swoich małych dzieci, jakimi przecież je-

steśmy. Można śmiało przyjąć, że podzię-

kowanie Matki jest także podziękowa-

niem Ojca, ponieważ plan Maryi pokrywa

się z planem Boga. Tak zatem sam Bóg

dziękuje nam, że swoim postępowaniem

sprawiliśmy Mu przyjemność. W ten spo-

sób Bóg stawia się w położeniu kogoś, kto

„ma otrzymać” coś od człowieka, choć

ten jest mało znaczącą istotą. Bóg potrze-

buje człowieka, ponieważ w swojej miło-

ści tak postanowił: aby Jego ręce działały

poprzez ręce człowieka, aby Jego stopy

kroczyły za pośrednictwem stóp człowie-

ka, aby Jego głos niósł się poprzez głos

człowieka. Tym samym Boży plan miło-

ści w świecie przechodzi przez nas, doko-

nuje się przez nas.

Ogromnie nas zadziwia, że Bóg nam

dziękuje, za pośrednictwem Maryi , na-

wet za najdrobniejsze uczynki, jakie speł-

niamy dla Jego miłości. Potrzebowaliśmy

doprawdy takiego Boga, potrzebowali-

śmy Boga, który umiłowałby sobie nędz-

ne istoty, jakimi jesteśmy. Myśl ta daje

nam wiele radości, ale też skłania do za-

stanowienia, czego oczekuje od nas Bóg.

Nie lekceważmy więc wezwań Matki,

czyli Boga, wiedząc, że nie jesteśmy sa-

mi, ale mamy za sobą całe Niebo.

Pietro Squassabia

ga wyłącznie na Boskiej obronie. A czy

jest do pomyślenia, że Bóg nie obroni te-

go, kto się Mu powierza?

Nasza wiara podlega ciągłym próbom ,

na które powinniśmy odpowiadać z za-

wierzeniem i z ufnością: oto klucz

do wszystkiego. Powinniśmy powierzyć

się Komuś , kogo nie widzimy ani nie mo-

żemy dotknąć (gdyż jesteśmy tylko mi-

zernymi istotami z ciała i kości), ale co

przeczuwamy w głębi serca; co istnieje

i napełnia nas nieopisaną słodyczą, kiedy

nasza postawa pozostaje w zgodzie z Bo-

giem; na tym polega element duchowy, łą-

czący nas z Bogiem, ponieważ Bóg jest

wyłącznie Duchem. Ciało daje nam życie

materiale i ma ograniczoną historię, duch

jest tym elementem człowieka, który łą-

czy nas z Nadprzyrodzonym.

Wolna wola człowieka jest zespoleniem

tych dwóch elementów i jeśli oddamy ją

Bogu, On sam zjednoczy je i stopi ze so-

bą; im zaś doskonalsze jest owo stopienie

się, tym bardziej należymy do Pana i tym

silniejsi jesteśmy wobec ataków złego.

Współczesny człowiek nie musi zlać

się z masą i utonąć w niej … ale musi

zatrzymać się, zastanowić i podjąć decy-

zję jako jednostka. Oto główny punkt:

ważny jest człowiek, a nie masa; im zaś

dłużej się zastanawia, tym mocniejszego

nabiera przekonania, że jest dzieckiem

Bożym. W konsekwencji zmienia się jego

postawa, a element duchowy wreszcie

może się wyłonić i zacząć działać.

Próbujemy znaleźć pewną drogę wyj-

ścia z nękających świat ciemności.

Przed grzechem pierworodnym harmonia

stworzenia była doskonała. I ta właśnie

harmonia powinna być celem wszystkich

ludzi: ostatecznie wszyscy jej szukamy,

ale często niestety wyłącznie ludzkimi

środkami, podczas gdy poprowadzić nas

może tylko Bóg. Pozwólmy Mu wziąć się

za rękę. Zawierzenie to wąska droga…

ale jedyna, która wiedzie we właściwym

kierunku.

Na Nowy Rok do Medziugorja prze-

było około 10 tys. pielgrzymów z całego

świata, w większości to młodzież.

Po Mszy św. dziękczynnej, którą o 18: 00

sprawował o. Svetozar Kraljević, Wspól-

nota Cenacolo przygotowała przedstawie-

nie Jasełek połączone z tekstami ewange-

licznymi i muzyką. Od 22:00 do 23:00 ad-

orację Najświętszego Sakramentu prowa-

dził o. dr Miljenko Šteko. Msza św.

o 23:15, w j. łacińskim koncelebrowana

była przez 120 kapłanów, z o. dr Ivanem

Sesarem – prowincjałem Hercegowiny,

a przewodniczył jej arcybiskup wiedeński

kard. dr Christoph Schonborn. Czuwanie

i Mszy św., podczas których grała między-

narodowa orkiestra i chór, odbywało się

w kościele. Obraz i dźwięk przenoszone

były za pomocą telebimów do żółtego bu-

dynku, namiotu i na ołtarz polowy. Tłu-

maczenie było na kilkanaście języków.

Radio „Mir” Medziugorje prowadziło

transmisję na żywo, a za jego pośrednic-

twem retransmisję prowadziło kilka in-

nych stacji radiowych i portali interneto-

wych z całego świata.

Ufamy Wszechmocnemu

czy nie?

Jak uczy księga Hioba, wszystkich

nas Bóg poddaje mniej lub bardziej

ciężkim i bolesnym próbom, aby stało

się jasne, jak wielka jest nasza ufność

w Niego. Jest On wszechmocny, ale bez-

silny wobec naszej woli. Ten, kto wierzy

w Bożą wszechmoc i miłość, zostanie

w pełni, po stokroć nagrodzony, ponieważ

oddaje do dyspozycji i unicestwia własne

ja oraz własną wolę.

Oznacza to wysunąć naprzód Boga czy-

nami, a nie słowami! Jest to najtrudniejszy

krok, który jednak stanowi z naszej strony

rozstrzygającą próbę. Nic też więcej nie

możemy ofiarować Bogu: jak tylko z peł-

ną ufnością powierzyć się Mu we wszyst-

kim i na wszystko. Święci w pełni potrafi-

li uczynić ten krok.

Nie powierzając się Bogu, ufamy je-

dynie własnym siłom , a wtedy szatan

może swobodnie działać, ponieważ staje-

my się podatni na jego ataki. Św. Paweł

mówi o przyobleczeniu się w zbroję , któ-

ra nie jest dziełem rąk ludzkich, ale pole-

Orędzie dla Marii Pavlović-Lunetti

z 1 stycznia 2010 r.

„Drogie dzieci dziękuję wam. Wy jeste-

ście moją nadzieją, błogosławię was

wszystkich. Wy jesteście moją radością.

Nieustannie się nawracajcie i radośnie

żyjcie moimi orędziami”.

Orędzie dla Mirjany z 2 stycznia 2010

„Drogie dzieci, dziś wzywam was, aby-

ście z całkowitą ufnością szli ze mną, po-

nieważ pragnę sprawić, abyście poznali

mojego Syna. Nie bójcie się moje dzieci. Ja

jestem z wami, jestem przy was. Pokazuję

wam drogę jak przebaczać samemu sobie,

jak przebaczać innym i, ze szczerzą skru-

chą w sercu klęknąć przed Bogiem Ojcem.

Postępujcie tak, aby umarło w was wszyst-

ko to, co wam przeszkadza miłować i zba-

wiać, być z Nim i w Nim. Zdecydujcie się

na nowy początek, początek szczerej miło-

ści Boga samego. Dziękuję wam”.

Hermann Zagler

(niemiecka edycja Echa )

WiadomoÊci z ziemi

Statystyka 2009 r. W minionym 2009 ro-

ku udzielono łącznie 1 378 600 komunii św.,

a Msze św. koncelebrowane były przez

33 302 księży.

b∏ogos∏awionej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: