Iwaszkiewicz Jarosław.pdf

Jarosław Iwaszkiewicz

Amore profano

Świątynia w Segeście

Kotara da nam światło zielone jak

woda.

Smuga słońca nam powie, że jest

nieskończoność,

Spokojnego odblasku twardawa łagoda

Spłynie na twoje ciało jak jasna

zieloność.

To już ty! Niby mądra dobrotliwa twarz

Złożona na znużone zielonkawe dłonie!

Twoich kolumn ognisko w ciężkim

słońcu płonie,

Na zielonej przełęczy, samotnico,

trwasz.

Na sinym aksamicie będziesz jak

morela,

Wyłuskana z szat wszelkich, spokojnie

okrągła.

Przyłożę do twych piersi gestem

menestrela rękę,

a pierś twa zadrży jak struna pociągła.

Góry niebieskie, niebo sine trzyma

straż

Kiedy uniosą słońce w noc miedziane

konie;

Umierasz wieczornym życiem w

milczenia koronie

Mówiąc samotnej nocy greckie "Ojcze

nasz".

Gdy palcem znajdę ust twych jedwabną

oponę,

Gołębie złotych blasków przelecą

sufitem

I roztopią się w oknie - pachnącym

błękitem.

Świątynio, nie dość z tobą półumarłym

być

I cienie twojej śmierci wdychać

dobroczynne -

Trzeba nam twoje słońce dzbanem

wina pić

Zielenią zadumaną i żółcią karmione.

Wreszcie na bladych okien wodniste

zasłony

Upadnie siny wieczór w czarną noc

zmieniony.

I kolumn kości zmienić w struny

miodopłynne,

Śmierć bo lotna i krótka. Trzeba

życiem żyć,

Nie twoim, Jarosławie - ale Życiem

Innym.

Jesień w Warszawie

W alejach białe obserwując pieski,

Oglądam spadające chrupliwe

kasztany,

Którymi się zachwycał gdzieś tam

Miłaszewski.

Gdybyż park na błękitno był

pomalowany!

Ultramaryny dreszcze na szarym

asfalcie!

Szaro się podesłała pod stopy ulica.

Ćmy złotych liści, tylko się nie spalcie:

Stolica!

Do przyjaciela wroga

Mgliste aleje i miękkie futerka,

Niskie obłoki, smak węgierki chłodnej.

Chodniki: dziwna dymów, serc

rozterka.

O jakiż jestem głodny!

Siedzimy dziś wspólnie przy stole,

Dzielimy się chlebem i winem,

I wielkich imiona mówimy

Głosem ściszonym, wzruszonym.

Schodzi pomiędzy nas pokój

Wielkiej i świętej wiary,

Jesteśmy ludźmi, przyjaciółmi,

Jesteśmy poetami.

Pomiędzy już nadpsute zabłąkane dalie

Rzymianka-warszawianka, jak z chaty

Ewandra,

Syn żołnierza wita, przeginając talię

Na posiniałym placu szaro -

Aleksandra.

Krąg złoty wina w kieliszku

Pogańskim się staje symbolem

I dzwoni szkło jak dzwony

Nad wielkim i żyznym polem.

Za chwilę znowu jesień i Nowy Świat w

mgłach,

Wąska, wąska, tasiemna ulica.

Kameralne koncerta grywać będzie

Bach.

Stolica - ha, stolica.

Oczy mam pełne jeszcze

Jesiennej melancholii

I wiem - że moc i przyjaźń,

I wielkie słowo boli.

Gdzież tu zasadzić wszystkie swoje

kwiaty

Między Ziemiańską, Kruczą a belferką,

Zaczarowane uciekając lato

Zaklęło w przedmiot marzeń przelotną

kasjerkę.

Patrzymy na siną mglistość,

Która w oddali zbiera,

I zimna rzeczywistość

Na ustach nam zamiera.

Myślimy, że przez winnice,

Wziąwszy się kręgiem za ręce,

Aż w nasze okolice

Pójdziemy przy piosence.

Cóżem Ci, o Warszawo, ty Wiedeński

Dworcze,

Uczynił szarobury, żeś wskazał godzinę,

Gdy wszystkie moje myśli bujne i

Ach, pieśni śpiewać możemy,

Włóczęga

Witraże

Powiał od pól wiosennych wiatr mojej

włóczęgi,

Wzywają mnie mej drogi ścieżki

pogmatwane.

Samotności wieczystej tajemne potęgi

Mówią, że nie zbuduję, co nie

zbudowane.

Pójdę przez odmłodzone po łąkach

badyle,

Obłędnie wirująca, niebieska kometa,

Jak łowca, co w lwie sieci ułowi motyle,

Miast wielkiej tajemnicy posiadłszy -

sekreta.

Powiedział na witrażu, Tristan do

Izoldy:

"Tańcują po posadzce wesołe koboldy,

I słońce, prześwietlając nasze blade

twarze,

Połączy pocałunkiem miłosne witraże".

"Nawet słońce nie będzie całowań

przyczyną,

Siatka jego jest tylko złotą pajęczyną.

Nie jest miłość prawdziwa, a

namalowana".

Tak rzekła na witrażu Iseult do

Tristana.

Plejady

Plejady to gwiazdozbiór już październikowy.

Wypływa nad horyzont ciemno i okrutnie

I patrzy na schylone zadumane głowy,

Na połamane brzozy i pobite lutnie.

Przechodzi i o świcie drży nad moim domem.

Posyła promień cichy, ale przenikliwy,

I głosem mówi do mnie, i takim znajomym,

Ze może jest kto jeszcze na świecie szczęśliwy.

Szczęśliwy, kto kocha; szczęśliwy kto wierzy;

Szczęśliwy...albo tylko tak jemu się zdaje...

Szczęśliwy, który łąką o świtaniu bieży

I na jesiennym niebie widzi gwiazdy maja.

Nim przyjdzie wiosna,

nim miną mrozy,

w ciszy kolebce-

nade mną sosna

nade mną brzoza

witkami szepce.

Szepce i śpiewa

niby skrzypcowa

melodia cicha

melodia nowa

której nie słychać,

która dojrzewa.

Tak się zapadam

jak w śniegu puchy

w jesienne liście

i tylko duchem

słucham i badam

czy noc nadchodzi

czy świt się rodzi,

czy rzeczywiście??

Ptaszki św. Franciszka

Wisimy grzecznie w klatkach

wzdłuż ulicy św. Augustyna

Zachowujemy się pięknie, kos gwiżdże

a szczygły w ciasnych klateczkach

pokazują swoje kolory

z pobliskiego kościoła

przemawia do nas św. Franciszek

Bardzo lubimy kazania

świętego Franciszka

Mówi żebyśmy się kochali wzajemnie

nie wyrywali sobie piórek

nie podkładali sobie bomb pod gniazdka

żeby samice wysiadywały jajka

żebyśmy kochali swoje klatki

(posłuchaj jak kos pięknie gwiżdże)

i żebyśmy mówili mu: bracie Franciszku

jak ładnie:

bracie Franciszku

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: