Kierst Jerzy.pdf

Jerzy Kierst

Z katalogu olimpijskiego ery nowożytnej

(...)

Los Angeles 1932

Znowu Hermes prowadził zawodników na drugą półkulę. Już na okręcie

wpadł mu w oko Polak, Janusz Kusociński, chociaż Herakles polecał mu

Finów: Virtanena i Iso Hollo.

Bieg na dziesięć tysięcy metrów wywołał zachwyt ludzi i bogów. "Kusy",

prowadząc za sobą podwójny cień dwóch Finów obiegał stadion, jakby to

była dziecięca gonitwa naokoło klombu w Parku Łazienkowskim w

Warszawie.

Po siedmiu kilometrach walki jedna połowa cienia znikła: to odpadł Virtanen.

Nie wytrzymał morderczego tempa. Za "Kusym" pozostał Iso. Atena stanęła

zdecydowanie po stronie Janusza.

Na Zeusa! wykrzyknęła uderzając końcem włóczni o ziemię biega nie gorzej

od Hermesa!

Na ostatniej krzywej "Kusy" ruszył jak torpeda. Druga połowa cienia znikła.

To Iso nie wytrzymał tempa.

Orzeł na trybunie niespokojnie poruszył skrzydłami. Tłumy powstały. Morze

huczało. "Kusy" przerwał taśmę. Rekord olimpijski padł.

Hermes własnoręcznie wciągnął biało-czerwoną flagę na środkowy maszt. Nie

rozumiał tylko, czemu obok uczucia zachwytu i radości krąży mu wokół

serca smutek.

Sprawa ta wyjaśniła się po dziesięciu latach: Kusocińskiego zamordowali

gestapowcy. Nike złożyła na jego grobie wieniec świerkowy i zapaliła znicz.

Kaplica Cudownego Pana Jezusa

w bazylice Świętego Jana w Warszawie

To tu, gdzie twarz wycięta dłutem

w cierpieniu żywcem,

czoło koroną poprute

w szramy kropliste.

Tu, gdzie królowie Rzeczypospolitej

od rokoszów na duszy czarni,

klękali powracając z bitew

w chrzęście bezskrzydłej husarii,

gdzie lud padał na twarz

ostatni grosz rzucając na tacę,

nie wyłupiony przez miejską straż,

węszącą od piwnic po poddasze,

tu, gdzie im bliższa klęska,

tym żarliwsze głownie modlitw,

gdzie i ostatni król przyklękał,

nim się upodlił,

gdzie w krypcie sarkofag

Pierwszego Prezydenta -

tam światło po schodach się cofa,

bo pamięta

strzał,

gdzie wymieszane z gruzem

Podziemnych żywe vota,

wykrwawiające krwi kałuże

na spiętrzających się Golgotach,

gdzie czaszką pełną błyskawic

tłuc w zatrzaśnięte wrota:

po coś to stworzył, by mieć za nic?

by rozzbrodnił się gnój Behemota?

Po co?

Zwis na gwoździach. Samotność.

Niedomknięte powieki.

Krew spływa. Włosy rosną.

Oświęcim

przed wieloma wieki.

I nagle lumen.

Nie w duktach gotyku.

We mnie. Strumień,

co wyzwolił, choć przykuł:

In secula seculorum

władzy przekazanie -

w ludzkie ręce piorun,

SAMI DALEJ.

Ecce homo et humanitas.

Z ciemności

... innego Pocieszyciela da wam,

aby z wami był na zawsze -

Ducha Prawdy,

którego świat przyjąć nie może,

ponieważ Go nie widzi,

ani nie zna.

Ale wy Go znacie...

J 14, 15-17.

O, powiedz! Wymów! W jakim celu

szły nocą działa po sztandarach

płonących -

w martwą noc jak w czeluść,

nad którą sęp i syk i para?

I po co krzyk zmiażdżony głownią,

gdy walił się płonący szpital

na serce zasłonięte dłonią

i wzrok, co pełen był błękitu.

Dokąd ta droga, kędy wicher

przeszedł i zwalił bór z granitu,

gdzie gwiazda drży u kół na

szprychach,

gdy idą, idą w noc do świtu.

Z kościołów pięścią rozwalonych

otwartych jak ze złota mszał,

w chorągwiach zaplątanych w tony

z chorałów, które kończył strzał.

I z twierdz i z bunkrów krwią

wezbranych

jak dym przez słońca ślepą tarczę

w hełmach, pochodniach, orłach,

ranach,

przez dziejów wpół zwęgloną kartę.

I z miast... I z miast pod gradem bomb,

co jak piekielne chryzantemy

roznoszą nocą złoty trąd

po niebie i po trupiej ziemi.

Tam rżenie oszalałych koni,

którym wypalił fosfor oczy

i wielki jęk, gdy piekła komin

wyrzuca dymy ludzkich kości.

Gdzie koniec? Brzegi miecza

krwawe...

Z ciemności... Przez zdeptany

Rzym...

Przez krew pustyni... Przez

Warszawę...

Przez krzyk, przez gorycz i przez

dym...

Przez wielkie skrzydła, co jak brama

nad świętym stały Augustynem,

gdy ponad ruin ciemny dramat

serce jak prawdy wzniósł naczynie.

O, powiedz nam, którzy walczymy

na popękanej szybie lodu,

gdy brzeg mijają wiosny, zimy,

a wiatr nie syci serca głodu...

Kiedy niewiedza nas osacza

jak czarnych śniegów zawierucha,

otwórz powieki i jak ptaka

Pocieszyciela ześlij Ducha.

Lulaj-że...

Gdybym wiedziała, Synku mój maleńki,

moja ptaszyno,

jaką Ci nitkę, biegnącą przez błękit,

gwiazdki rozwiną...

gdzie się wylęga w noc pod zorzą siną

zagłady ziarno.

Czy jeszcze inną - tę, co między ludzi

prowadzi miłość,

by ich jak kwiaty powiązać i zbudzić

świętości siłą.

Czy złotą, która zadzwoni jak struna

na ludzkich skrzypcach,

czy tę ze srebra, którą strząsnął z

pióra

Bóg w błyskawicach.

Gdybym wiedziała, Synku mój

maleńki,

moja perełko... -

Lecz gwiazdka milczy, tylko płynąc w

błękit

mruga w lusterku.

Czy może inną - tę, co w ogniu rwie

się,

gdy ziemia pęka,

kiedy w ruinach jak w spalonym

lesie

pustka i męka.

Gdybym wiedziała... Nucę Ci

piosenkę...

Świerszczyk też śpiewa...

Tylko cień smutny na naszą stajenkę

pada od drzewa.

Czy tę wplątaną pomiędzy kominów

chorągwie czarne,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: