sw_Bakhita.pdf

Adoracja Najświętszego Sakramentu

przeżywana wraz ze świętą Józefiną

Bakhitą

Pieśń:

Panie mój, utajony w Najświętszym Sakramencie,

pragnę Cię wysławiać w każdym czasie. Choć kryją

Ciebie zasłony, moje serce Cię czuje, Ty wiesz, że Cię

kocham i pragnę uwielbiać moimi ustami. Chlubię się

Panem, niech słyszą to uciśnieni i niech się weselą.

Uwielbiajcie ze mną Pana, wspólnie wywyższajmy Jego

Imię. ( Ps 34) .Kiedy się do Ciebie zwracam, Ty mnie wysłuchujesz i uwalniasz

od wszelkiego lęku. Kiedy na Ciebie patrzę cała promienieję, Twoja Miłość pali

mnie, a serce ogarnia radość i pokój.

Oto ubogi zawołał i Pan go wysłuchał, szczęśliwy ten kto się do Niego ucieka.

(Ps 34). Twoje oczy zwrócone są teraz na mnie, a Twoje uszy słyszą moje ciche

błaganie. Ty jesteś tak blisko cierpiących udrękę i uwalniasz ich od wszystkich

ucisków, wybawiasz złamanych na duchu, nie upadną, którzy Ci ufają. Ty ująłeś

mnie za rękę i przyprowadziłeś mnie przed Twoje Oblicze, zgodnie z Twym

zamysłem, byśmy mogli trwać razem w objęciach Miłości. Gdy jestem z Tobą

nie cieszy mnie już ziemia. O Piękności Niestworzona, kto Ciebie raz poznał,

ten nic innego już kochać nie może. Pragnę Ducha Świętego, Ducha Miłości i

Uwielbienia, by jeszcze ściślej zjednoczyć się z Tobą, mój Oblubieńcze.

O Duchu Święty, duszo mej duszy, uwielbiam Cię!

Oświecaj mnie, kieruj mną, wzmacniaj i pocieszaj mnie.

Powiedz mi, co mam czynić i rozkaż mi to wykonać.

Obiecuję Ci uległość we wszystkim, co z woli Twojej mnie spotka,

tylko okaż mi Twoją wolę, bym mógł godnie odpowiedzieć

na Twoje wezwanie do bycia sługą. Amen.

Tak jak św. Józefina Bakhita, która jest dzisiaj gościem szczególnym tej

Adoracji, chcę podobać się tylko Tobie Panie i wiernie pełnić Twoją wolę.

Pragnę tak jak ona poczuć się Twoim ukochanym dzieckiem.

Św. Józefino, módl się za nami.

Św. Maryjo, Matko Boża, Matko pięknej Miłości, wstawiaj się za nami, aby

nasza miłość nieustannie wzrastała.

Wszyscy Święci, Aniołowie i Archaniołowie módlcie się za nami, byśmy z

wielką miłością adorowali Boga w Trójcy Przenajświętszej Jedynego.

Przyjdź Duchu Święty, rozpalaj w naszych sercach ogień Twojej Miłości,

radości i pokoju. Przyjdź i działaj tak jak chcesz, uczyń to spotkanie pięknym na

chwałę Boga.

Pieśń: 47 Duchu Święty wołam przyjdź

Św. Józefina Bakhita urodziła się w 1868 roku w Olgossie w Sudanie. Kiedy

była małą dziewczynką arabscy handlarze porwali ją z domu rodzinnego i

sprzedali do niewoli. Dziecko doznało takiego szoku, że zapomniało swojego

imienia. Porywacze nazwali ją Bakhita, co znaczy - „szczęściara”. Dla małej

niewolnicy imię to musiało brzmieć jak szyderstwo, a jednak okazało się

proroctwem, kiedy Jan Paweł II w 2000 roku ogłosił ją świętą. W niewoli

spędziła 10 lat. Zabrano jej wszystko, cały dziecięcy świat. Wielokrotnie

sprzedawana kolejnym właścicielom doświadczyła niemal wszystkich

fizycznych i duchowych cierpień wynikających z niewolnictwa. Była chłostana

do krwi za najmniejsze przewinienia, a okrutną pamiątką z niewoli został tatuaż,

który wycinano jej brzytwą, a świeże rany zasypywano solą.

Nadzieja na odmianę losu pojawiła się z chwilą, gdy zakupił ją włoski konsul.

Bakhita pierwszy raz doświadczyła tego, że ktoś traktuje ją po ludzku. W jego

domu zaznała spokoju, miłości i chwil radości, choć cały czas tęskniła za swoją

rodziną. Konsul zabrał ją do Włoch i powierzył opiece swoich przyjaciół,

których córka Mimmina bardzo polubiła młodą Afrykankę. Tam 14-letnia

wówczas Bakhita znalazła nowy dom. 6 lat później zamieszkała wraz z córką

swojej pani w weneckim klasztorze Córek Miłości- sióstr od św. Magdaleny

Canossy. Tam młoda Afrykanka odkryła Boga. Tam nauczyła się kochać Pana,

którego obecność w swym sercu odczuwała już wcześniej, szczególnie chyba w

chwilach największego osamotnienia, jako tajemniczą siłę, która wspierała ją i

prowadziła za rękę. Wreszcie odnalazła swoje miejsce na ziemi. Jej czystość i

otwartość okazały się być żyzną glebą, chętnie przyjmującą ziarno Ewangelii.

Kiedy zapytano ją, co uczyniłaby, gdyby spotkała swoich prześladowców,

powiedziała: „Uklękłabym i ucałowała ich ręce, gdyż gdyby to się nie stało, nie

byłabym dzisiaj chrześcijanką i zakonnicą”.

Dlaczego Bóg tak mocno ją doświadczył? Dlaczego nas stawia w bardzo

trudnych i niebezpiecznych sytuacjach? Dlaczego pozwala na cierpienie

niewinnych? Dlaczego Bóg pozwolił, bym został tak skrzywdzony?

Wtedy, kiedy czułeś się najbardziej skrzywdzony, odrzucony, opuszczony,

niechciany, poniżony, zdradzony, Jezus był przy Tobie z całą Swoją Miłością,

cierpiał razem z tobą, płakał razem z tobą, ocierał twoje łzy, przytulał cię i

modlił się, aby twoje rany zostały kiedyś uleczone przez Jego Rany, Jego

Miłością, abyś kiedyś poznał, że On wtedy był przy tobie, że cię nie opuścił, że

cię prowadził.

Jezus modlił się wtedy również za tych, którzy cię krzywdzili, znęcali się nad

tobą, poniżali, zdradzili. Modlił się, abyś umiał im kiedyś przebaczyć, bo On im

przebaczył. Abyś umiał ich kiedyś pokochać, tak jak On, Jego Miłością. Jezus

pragnie, abyś przebaczył i kochał. To jest możliwe. Z Nim wszystko jest

możliwe. Pozwól Mu najpierw uleczyć twoje rany, otwórz się na Jego Miłość,

oddaj Mu cały swój ból i tych, którzy Cię skrzywdzili… (chwila ciszy…)

Za wszystkimi ludzkimi czynami stoi Bóg, który dostosowuje wszystko do

Swego planu. Ci, którzy zranili nas najbardziej w pewnym sensie dali nam

szansę przylgnięcia do Boga, który szczególną troską otacza skrzywdzonych i

cierpiących i pociąga ich ku Sobie. Trudne doświadczenia naszego życia często

otwierają nas na doświadczenie Bożej obecności, Bożej troski i Miłości.

Na kogo zwracał uwagę Jezus? Oczywiście na tych, którzy byli znękani przez

życie. On widząc tłumy ludzi litował się nad nimi, bo byli znękani jak owce nie

mające pasterza.

Człowiek pozostając samotnie w cierpieniu jest nieuchronnie skazany na

przerastający go ból i wyniszczenie. Cierpienie może stać się łaską dopiero

wtedy, kiedy jego sensu zaczniemy szukać u Boga. Wtedy nie tylko będziemy w

stanie je zaakceptować, ale może stać się dla nas dobrem, źródłem wewnętrznej

przemiany i nawrócenia, a w ostateczności tym, co jest sensem życia każdego

chrześcijanina – zjednoczeniem z Chrystusem. (JP2)

Czy umiesz tak interpretować życie, by w tych najtrudniejszych chwilach

dostrzec oblicze Boga, który niesie wybawienie? Czy potrafisz dostrzec związek

między odtrąceniem a późniejszymi wydarzeniami, które pozwoliły ci się

rozwinąć? Tylko burze, sytuacje kryzysowe i trudne przeżycia budzą nas z

letargu i stawiają nasze stopy na drogach samego Boga.

Przypomnij sobie co najbardziej zbliżyło cię do Boga, przypomnij sobie swoje

najprawdziwsze modlitwy. Przypomnij sobie po jakich doświadczeniach coś

naprawdę drgnęło w twoim życiu. Czy nie po takich, które były prawdziwym

trzęsieniem ziemi?

Cierpienie jest takim doświadczeniem zła, które może uczynić mnie dobrym i

nauczyć szacunku do Praw Bożych. Może, choć nie musi. Cierpienie jest szansą.

Być może nigdy nie zbliżylibyśmy się do Boga, gdyby nie przerażające chwile

naszego życia, które jak oparzenie odrzucały nas od piekielnego zagrożenia,

jakim jest odejście od Bożej Miłości.

Bóg kocha cię tak ogromną miłością, że jest o ciebie zazdrosny. Czy nie

dostrzegasz tego, że ogień twoich przeżyć to nic innego jak informacja, jak

wielka miłością płonie o ciebie Bóg?

Czy Bóg jest na pewno najbardziej kochaną osoba w twoim sercu? Czy

najbardziej o niego dbasz?

Panie, dziękuje Ci za wszystkie trudne doświadczenia, za ból odrzucenia, za

brak miłości ze strony rodziców, za ojca-pijaka, za każdą ranę serca, którą zadali

mi najbliżsi. Teraz rozumiem, że dzięki temu teraz jestem tutaj z Tobą. Gdyby

nie to co się stało, nie poznałabym Ciebie i nie odkryłabym tego co naprawdę

daje szczęście- Twojej Miłości do mnie.

Pieśń: O Piękności Niestworzona

Mając 21 lat przyjęła chrzest i imię Józefina. Tego samego dnia otrzymała także

bierzmowanie i Eucharystię. Widywaną ją później często jak całowała

chrzcielnicę i szeptała: To tu stałam się córką Boga . Przyjęłam Chrzest święty z

radością tak wielką, jaką tylko aniołowie mogliby opisać.

Aż do końca życia nie przestawała dziwić się temu, że jest kimś, kogo Bóg

umiłował, kimś istotnym dla Niego.

8 grudnia 1896 roku złożyła śluby zakonne. Cieszyła się każdym obowiązkiem,

jaki jej powierzano. Każdego człowieka obdarzała uśmiechem i dobrym

słowem. Lubiła powtarzać: Bądźcie dobrzy, kochajcie Pana, módlcie się za

tych, którzy Go nie znają. Bądźcie świadomi szczęścia polegającego na tym, ze

wy Go znacie. O Bożej Miłości mówiła: Gdybym znała ją będąc niewolnicą, nie

cierpiałabym tak bardzo. Bakhita od najmłodszych lat odczuwała w swoim

sercu Boga, nie wiedząc kim jest: Patrząc na słońce, księżyc, gwiazdy mówiłam

sobie: Kto jest Panem tego wszystkiego? Odczuwałam ogromne pragnienie

ujrzenia Go, poznania go i złożenia Mu hołdu.

Bóg prowadził ja przez całe życie tajemnymi drogami, ale tak naprawdę

odkryła Go dopiero w zakonie.

Aby odkryć Boga potrzebny nam jest kościół i sakramenty święte, które są

punktem, w którym zbiegają się dwa światy- ludzki i Boży. Przez nie świat

ludzki wchodzi w sferę Bożą. A kiedy człowiek nie stawia już żadnych

przeszkód i zdobywa się na wiarę, wtedy świat Boski wkracza w nasze życie.

Kto zbliża się do Sakramentów, zbliża się do Chrystusa. Kto się od nich oddala

– oddala się od Niego.

W szczególny sposób przez sakrament pokuty i Eucharystii dokonuje się pełne

miłości zamieszkanie Boga w naszych sercach. Kluczem do zrozumienia

Sakramentów jest wiara. Wierząc otwieramy się na dar Łaski Bożej. To wiara

czyni cuda. W Ewangelii ludzie, którzy nie mieli wiary nie mogli doznać

żadnego cudu uzdrowienia. Pan Jezus mówił: „ Twoja wiara cię uzdrowiła. Idź i

nie grzesz już więcej”.

W sakramentach Bóg nie może nas uzdrawiać, nie może nam udzielić Swojej

łaski, jeśli brak nam wiary. Jezusowi tak bardzo zależy na każdym człowieku,

troszczy się o nas jak matka.

Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna

swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała. Ja nie zapomnę o tobie. Oto

wyryłem cię na obu dłoniach.” (Iz 49, 10.15-16a)

Swoją miłością towarzyszy nam od urodzenia aż do śmierci. On leczy, umacnia,

oświeca, prowadzi. Zawsze możemy na Niego liczyć.

Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale miłość moja nie odstąpi od

ciebie i nie zachwieje się moje przymierze pokoju, mówi Pan, który ma litość

nad tobą. (Iz 54,10)

Dlatego otwórz się na działanie Jezusa! Poddaj się Duchowi Świętemu!

Pozwól działać Bogu w Tobie!

Z cały zaufaniem powierz Mu swoje życie. On wyrzeźbi w Tobie coraz

doskonalsze podobieństwo do Siebie, pozwoli wzrastać

w latach, mądrości, łasce i poprowadzi Cię do życia wiecznego przez łaskę

życia dla innych jak Jezus.

Jezu, oddaję Ci całe swoje życie,

Mój jedyny Panie i Zbawicielu

pokładam w Tobie całą swoją nadzieję.

Jezu, ufam Tobie!

Dziękuję Ci za to, że objawiłeś mi Swoją Miłość i Miłosierdzie.

Spraw, abym kochał tak jak Ty,

abym stał się światłem dla ludzi,

którzy Ciebie jeszcze nie znają,

aby także oni poznali Twoją dobroć i miłość.

Wszystko oddaję Twojej świętej woli

przez ręce Niepokalanej Matki Miłosierdzia.

Pieśń: Ofiaruję tobie Panie mój

Św. Józefina przez 50 lat prowadziła w zakonie życie ukryte wykonując

najprostsze posługi. Była kucharką, praczką, szwaczką. Będąc furtianką

pocieszała biedaków i chorych, udzielała wsparcia wszystkim, którzy

przychodzili zapukać do drzwi. Była niezwykle pokorna i zawsze uśmiechnięta.

Współsiostry ceniły ją za łagodność, niezwykłą dobroć i pragnienie, by poznano

Pana.

Kto chce zachować swoje życie straci je, a kto straci swe życie z Mego powodu

ten je zachowa. ( Mt 10,39). Ta wielka święta traciła swoje życie dla Boga i dla

bliźnich, bo tylko ten kto żyje dla innych może mile płonąć dla Jezusa.

Jezus mówi o nas: Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto

położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na

świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. ( Mt 5,14-15).

Nasz Pan pragnie, aby każdy z nas był takim ogniem, abyśmy dawali światło i

ciepło i tak płonęli miłością do Boga, aby inni przy nas mieli światło i nie marzli

od pokus. Domem, o którym mówi Jezus jest Kościół. Próżno żyje ten, kto

nikomu nie pomógł. Takie nastawienie, by dobrze czynić innym, powinno być

sensem naszego życia. Panie, pragniemy płonąć Twoim Światłem, pragniemy

stracić swoje życie dla Ciebie, bo tylko w Tobie możemy odnaleźć szczęście,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: