Patterson James - Piaty jezdziec apokalipsy.pdf - PATTERSON JAMES - alex.32

PATTERSON

PETER DE JONGE

DROGA

ob?ecy Klub Zbrodni

JAMES PATTERSON

MAXINE PAETRO

PIĄTY JEŹDZIEC APOKALIPSY

JAMES PATTERSON (ur. 1947) należy do

czołówki amerykańskich autorów powieści sensacyjnych. Przez wiele lat pracował w

reklamie. Jako pisarz zadebiutował w 1976, ale dopiero międzynarodowy sukces

thrillera W SIECI PAJĄKA (1993) umożliwił mu poświęcenie się wyłącznie karierze

literackiej. Na swoim koncie ma ponad 30 powieści, w tym 13 ze swoim ulubionym

bohaterem, czarnoskórym policjantem i agentem FBI Alexem Crossem (m.in.

KOLEKCJONER, KOT I MYSZ, WIELKI ZŁY WILK, NA SZLAKU TERRORU, Cross). Łączna

sprzedaż jego książek przekroczyła 100 min egzemplarzy, a Patterson stał się

(obok Dana Browna) najlepiej zarabiającym pisarzem amerykańskim. W ostatnich

kilkunastu miesiącach na czołowych miejscach list bestsellerów w USA znalazły

się w krótkim odstępie czasu -MARY, MARY, DROGA PRZY PLAŻY, PIĄTY JEŹDZIEC

APOKALIPSY, Cross, Judge & Jury, Step on a Crack, The 6th Target, The Quickie,

You Have Been Warned i Double Cross.

MAXINE PAETRO (ur. 1946) - pracownik agencji reklamowej, dziennikarka i pisarka

amerykańska. Jej dorobek literacki obejmuje 8 powieści - Manshare, Babydreams,

Windfall oraz pięć thrillerów z serii Kobiecy Klub Zbrodni napisanych wspólnie z

Jamesem Pattersonem (TRZY OBLICZA ZEMSTY, CZWARTY LIPCA, PIĄTY JEŹDZIEC

APOKALIPSY, The 6łh Target, The 7th Heaven).

Polecamy powieści Jamesa Pattersona

DOM PRZY PLAŻY DROGA PRZY PLAŻY

KRZYŻOWIEC MIESIĄC MIODOWY RATOWNIK

Kobiecy Klub Zbrodni

TRZY OBLICZA ZEMSTY CZWARTY LIPCA PIĄTY JEŹDZIEC APOKALIPSY

Alex Cross

W SIECI PAJĄKA KOLEKCJONER FIOŁKI SĄ NIEBIESKIE CZTERY ŚLEPE MYSZKI

WIELKI ZŁY WILK NA SZLAKU TERRORU MARY, MARY

Wkrótce

SĘDZIA I KAT NEGOCJATOR OTRZYMAŁEŚ OSTRZEŻENIE SZYBKI NUMER

Kobiecy Klub Zbrodni

SZÓSTY CEL SIÓDME NIEBO

Alex Cross

CROSS ZDRADA

Oficjalna strona internetowa Jamesa Pattersona: www.jamespatterson.com

JAMES PATTERSON

MAXINE PAETRO

PIATY JEŹDZIEC APOKALIPSY

Z angielskiego przełożyła ANNA KOŁYSZKO

WARSZAWA 2007

Tytuł oryginału: THE FIFTH HORSEMAN

Redakcja: Barbara Bogusz Ilustracja na okładce: Getty Images/Flash Press Media

Projekt graficzny okładki i serii: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 978-83-7359-563-7

Dystrybucja Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.

t./f. 022-535-0557, 022-721-3011/7007/7009 www.olesiejuk.pl

Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowe www.merlin.pl www.empik.com

www.ksiazki.wp.pl

WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ Wiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954

Warszawa

Wydanie I Skład: Laguna Druk: WZDZ - Drukarnia Lega, Opole

Proszę, niech przyjmą nasze wyrazy wdzięczności: dr Humphrey Germaniuk, lekarz

medycyny sądowej z hrabstwa Trumbull, Ohio, za udostępnienie nam teorii i

praktyki me"dycyny sądowej, niezrównany komendant policji Richard Conklin z

Biura Śledczego w Stamford, Connecticut, oraz nasz konsultant medyczny, dr med.

Allen Ross z Montague, Massachusetts.

Pragniemy również podziękować prokuratorom Philipowi R. Hoffmanowi, Kathy Emmett

i Marty'emu White'owi za udostępnienie nam swoich ekspertyz prawnych.

Szczególną wdzięczność winniśmy naszym znakomitym asystentkom badawczym — Lynn

Colomello, Ellie Shurtleff, Yukie Kito i niezastąpionej Mary Jordan.

Prolog

Była północ

Rozdział 1

Deszcz bębnił mocno o szyby, kiedy w Szpitalu Miejskim San Francisco rozpoczął

się obchód na nocnej zmianie trwającej od północy do ósmej rano. Na Oddziale

Intensywnej Opieki Medycznej spała trzydziestoletnia Jessie Falk, unosząc się na

wywołanym percocetem rozlewisku błogiego światła.

Od lat nie miała tak pięknego snu.

Razem z trzyletnią Claudią, promyczkiem swojego życia, kąpała się w basenie przy

domu babci. Dziewczynka miała na sobie urodzinowy kostium i różowe rękawki do

pływania. Machała rękami w wodzie, a słońce migotało w jej blond loczkach.

— Ojciec Wergiliusz prosi, żebyś pocałowała mnie jak motylek.

— Mamusiu, motylek tak muska?

Z krzykiem i śmiechem kręciły się w kółko i zanurzały, wołając „ziuuuuuuuu", gdy

wtem ostry ból nieoczekiwanie przeszył pierś Jessie.

Obudziła się z krzykiem, gwałtownie usiadła i przycisnęła ręce do klatki

piersiowej.

Co się dzieje? Co to za ból?

Natychmiast uświadomiła sobie, że leży w szpitalu i że znów ma nudności.

Przypomniała sobie, jak ją tu przywieziono, jak

lekarz w karetce pocieszał, że nie ma powodu do obaw, bo wszystko będzie dobrze.

Osunęła się na materac i tracąc przytomność, obmacywała krawędź łóżka w

poszukiwaniu dzwonka do pielęgniarek. Dzwonek jednak wyśliznął jej się z ręki i

upadł. Tylko uderzył głucho w bok łóżka.

Boże, co się dzieje? Brak mi tchu. Coś potwornego. Niedobrze mi, pomyślała z

przerażeniem.

Szarpiąc głową w obie strony, Jessie omiatała spojrzeniem ciemną szpitalną salę.

Nagle w oddali dostrzegła ludzką sylwetkę. Znajoma twarz.

— Chwała Bogu — szepnęła. — Pomocy. Moje serce. Wyciągnęła ręce, chwyciła słabo

powietrze, ale osoba stojąca

w cieniu ani drgnęła.

— Błagam — ponowiła prośbę.

Ten ktoś nie podszedł, nie kwapił się z pomocą. Co się dzieje? Przecież to

szpital. Osoba stojąca w cieniu tu pracuje.

Mroczki stanęły Jessie w oczach, a rozdzierający ból pozbawił ją tchu. Raptem

cały obraz skupił się w jednej gwiazdce białego światła.

— Błagam, pomocy. Chyba już...

— Tak, Jessie — potwierdziła osoba w cieniu. — Umierasz. Piękny widok, jak

przechodzisz na drugą stronę.

Rozdział 2

Jessie biła rękami o pościel niczym ptaszek trzepoczący skrzydełkami. Po chwili

ręce zastygły w bezruchu. Umarła.

Nocna zjawa podeszła, uklękła przy łóżku. Na twarzy młodej kobiety wystąpiły

plamy, zasinienia. Była wilgotna w dotyku, źrenice miała nieruchome. Brak tętna.

Żadnych oznak życia. Gdzie ona teraz jest? W niebie, w piekle, nigdzie?

Tajemnicza postać podniosła dzwonek z podłogi, naciągnęła zmarłej koc, poprawiła

blond włosy i kołnierzyk koszuli, osuszyła chusteczką ślinę na wargach.

Zwinnymi palcami podniosła z nocnego stolika zdjęcie w ramce stojące obok

telefonu. Śliczna młoda matka z córeczką na ręku. Mała chyba ma na imię

Claudia...

Nocna zjawa odstawiła zdjęcie, zamknęła Jessie Falk oczy, a na każdej powiece

położyła po miedziaku mniejszym od dziesięciocentówki. Na obu widniał kaduceusz,

kij opleciony parą węży, zwieńczony dwoma skrzydłami, symbol profesji medycznej.

Pożegnanie rzucone szeptem zginęło w pisku opon aut mknących po mokrym bruku

pięć pięter niżej na Pine Street. — Dobranoc, księżniczko.

Część 1 Z premedytacją

Rozdział 3

Siedziałam przy biurku i przerzucałam stertą akt, dokładnie osiemnastu otwartych

spraw o zabójstwo, kiedy zadzwoniła do mnie na prywatną linię Yuki Castellano.

— Moja mama zaprasza nas na lunch do Armani Cafe — powiedziała. Była adwokatką,

a zarazem najnowszą członkinią Kobiecego Klubu Zbrodni. — Musisz ją poznać,

Lindsay. Swoim wdziękiem nakłoni nawet węża do zrzucenia skóry, a mówię to z

najwyższym podziwem.

No i co miałam wybrać: sałatkę z tuńczyka popitą zimną kawą u siebie w gabinecie

czy pyszny śródziemnomorski obiad, chociażby carpaccio na liściach rukoli

posypane parmezanem, z kieliszkiem merlota, w towarzystwie Yuki i jej mamy

czarującej nawet węże?

Wyrównałam stos teczek, powiedziałam Brendzie, naszej wydziałowej sekretarce, że

wrócę za dwie godziny, i opuściłam gmach sądu miejskiego, w którym dopiero o

trzeciej po południu musiałam się stawić na zebranie służbowe.

Słoneczny wrześniowy dzień przerwał falę deszczów i był jednym z ostatnich

wspaniałych dni babiego lata przed nastaniem w San Francisco mokrych, jesiennych

chłodów.

Co za radość napawać się tą pogodą na dworze!

Z Yuki i jej mamą, Keiko, spotkałam się przed Saksem

w ekskluzywnym centrum handlowym przy Union Square obok Golden Gate Panhandle.

Szlyśmy zagadane Maiden Lane w kierunku Grant Avenue.

— Przesadzacie z tą nowoczesnością— zganiła nas Keiko. Była zgrabna jak ptaszek,

drobna, elegancko ubrana i uczesana. Torby z zakupami niosła zawieszone na ręce.

— Mężczyźni nie lubią tak niezależnych kobiet.

— Mamo —jęknęła Yuki. — Daj spokój! Żyjemy w Ameryce i mamy dwudziesty pierwszy

wiek.

— Spójrz na siebie, Lindsay — ciągnęła Keiko, nie zważając na Yuki, która

szturchnęła mnie w bok. — Co ty nosisz przy sobie!

Obie wydałyśmy okrzyk radości i wybuchnęłyśmy śmiechem, który niemal zagłuszył

słowa Keiko mówiącej, że mężczyźni nie lubią uzbrojonych kobiet.

Wierzchem dłoni wytarłam oczy. Stanęłyśmy na czerwonym świetle.

— Ale ja mam kogoś — powiedziałam.

— I to jakiego! — podchwyciła Yuki, gotowa wygłosić pean na temat mojego faceta.

— Joe jest bardzo przystojnym Włochem, tak samo jak tata. Ma poważne stanowisko

państwowe. W Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

— Umie cię rozbawić? — spytała Keiko, wymownie pomijając referencje Joego.

— Oj tak. Czasem wprost pokładamy się ze śmiechu.

— I dobrze cię traktuje?

— Baaardzo dobrze — odparłam z uśmiechem. Keiko pokiwała głową z aprobatą.

— Znam ja tę minę — rzekła. — Trzeba sobie znaleźć mężczyznę stanu wolnego.

Yuki i ja znów się roześmiałyśmy, a po błysku w oczach Keiko poznałam, że bawi

ją rola detektywa.

— Kiedy ten cały Joe ostatnio do ciebie dzwonił? Zarumieniłam się. Dla

wzmocnienia efektu Keiko dźgnęła

w moją stronę zadbanym palcem. Joe mieszkał w Waszyngtonie,

a ja nie, bo nie mogłam. Dlatego nie wiedziałam, jak się ułoży nasz związek.

— Jeszcze nie jesteśmy zaręczeni — powiedziałam.

— Kochasz go?

— Bardzo — wyznałam.

— A on ciebie?

Mama Yuki przyglądała mi się z rozbawieniem, lecz wtem zamarła, jakby

skamieniała. Jej zawsze żywe oczy teraz zaszły mgłą uciekły do tyłu, nogi ugięły

się w kolanach.

Próbowałam złapać ją w locie, ale nie zdążyłam.

Upadając na chodnik, tak zawyła, że serce podeszło mi do gardła. Nie wierzyłam

własnym oczom. Nie pojmowałam, co się dzieje. Czyżby przechodziła zawał?

Yuki zaczęła krzyczeć, uklękła przy mamie, uderzała ją po twarzy i wołała:

— Mamo, mamo, obudź się.

— Yuki, odsuń się. Keiko, słyszysz mnie?

Serce waliło mi jak oszalałe, kiedy przyłożyłam palce do jej tętnicy szyjnej,

wymacałam puls, zmierzyłam z pomocą sekundnika.

Oddychała, ale puls miała bardzo słaby, ledwo wyczuwalny. Odczepiłam swój

telefon komórkowy od paska i wezwałam dyspozytora.

— Porucznik Boxer, licencja numer dwadzieścia siedem dwadzieścia jeden —

krzyknęłam do słuchawki. — Wzywam erkę na róg Maiden Lane i Grant. Natychmiast!

Rozdział 4

Szpital Miejski San Francisco był ogromny, sam przypominał miasto. Niegdyś

państwowy, kilka lat temu się sprywatyzował, jednak nadal przyjmował

ponadplanową liczbę ubogich pacjentów oraz chorych odesłanych przez inne

placówki. Rocznie udzielał pomocy przeszło stu tysiącom osób.

Keiko Castellano leżała na jednym z osłoniętych parawanem stanowisk urządzonych

wokół ogromnej, gwarnej izby przyjęć.

Siedząc w poczekalni razem z Yuki, czułam jej przerażenie i strach o życie mamy.

Przypomniał mi się mój ostatni pobyt na oddziale ratunkowym: ręce lekarzy

dotykające mojego ciała, głośny łomot serca i myśl, czy wyjdę z tego żywa.

Tamtej nocy nie miałam dyżuru, mimo to wzięłam udział w akcji. Wówczas jednak

nawet nie przyszło mi do głowy, że wykonując rutynowe zadanie, w jednej chwili

mogę się przenieść na tamten świat. Podobny los spotkał mojego kolegę i byłego

partnera, inspektora Warrena Jacobiego. Dopadliśmy dwóch meneli w opuszczonym

zaułku. Warren stracił przytomność, a ja omal nie wykrwawiłam się na ulicy, ale

znalazłam w sobie tyle siły, żeby odpowiedzieć ogniem.

Dobrze wycelowałam, może nawet aż za dobrze.

Smutny znak czasów, że opinia publiczna opowiada się po

stronie cywilów postrzelonych przez policję, a nie policjantów postrzelonych

przez cywilów. Rodziny tak zwanych ofiar pozwały mnie do sądu. Mogłam stracić

wszystko. Wtedy ledwo znałam Yuki.

Yuki Castellano okazała się bystrą, zaangażowaną i wielce utalentowaną młodą

prawniczką. Podała mi rękę, kiedy znalazłam się w potrzebie. Winna jej byłam

dozgonną wdzięczność.

Odwróciłam się do Yuki, której głos łamał się z przejęcia, a twarz wyrażała

strach o matkę.

— Lindsay, przecież sama widziałaś. To jakiś obłęd. Na miłość boską, ona ma

dopiero pięćdziesiąt pięć lat. Kipi energią. Co tu jest grane? Dlaczego oni nic

nie mówią? Dlaczego nie pozwolą mi jej przynajmniej zobaczyć?

Nie znałam odpowiedzi, ale, podobnie jak Yuki, traciłam cierpliwość.

Gdzie jest, do cholery, lekarz? Coś niesłychanego! Trzeba nie mieć doprawdy

sumienia. Dlaczego to tak długo trwa?

Już się zbierałam, żeby wkroczyć do izby przyjęć i zażądać wyjaśnień, lecz

wreszcie do poczekalni wszedł lekarz. Rozejrzał się, wywołał nazwisko Yuki.

Rozdział 5

Na plakietce przypiętej nad kieszenią białego fartucha przeczytałam „dr med.

Dennis Garza, dyrektor oddziału ratunkowego".

Był przystojny — mężczyzna dobrze po czterdziestce, metr osiemdziesiąt pięć

wzrostu, osiemdziesiąt kilogramów wagi, do tego barczyste ramiona i wysportowana

sylwetka. Ciemne oczy i gęste czarne włosy opadające na czoło zdradzały

hiszpański rodowód.

Najbardziej jednak uderzyło mnie jego napięcie, sztywność ciała i nerwowy tik,

bo raz po raz strzelał niecierpliwie bransoletką roleksa, jak gdyby chciał

powiedzieć: „Jestem bardzo zajęty. Mam milion ważnych spraw na głowie. Przejdźmy

do rzeczy". Od pierwszej chwili nie wzbudził we mnie zaufania.

— Moje nazwisko Garza — przedstawił się Yuki. — Pani matka najprawdopodobniej

doznała udaru mózgu albo niedokrwienia przejściowego lub też miniwylewu. Mówiąc

potocznie, nastąpiło zatrzymanie krążenia i dopływu tlenu do mózgu, zapewne

doszło też do dusznicy, która objawia się bólem wskutek zwężenia tętnic

wieńcowych.

— Czy to poważne? Czy mama teraz odczuwa ból? Kiedy będę mogła ją zobaczyć?

Yuki bombardowała doktora Garze pytaniami, dopóki podniesieniem ręki nie

przerwał tej kanonady.

— Nie odzyskała jeszcze przytomności. Większość ludzi dochodzi do siebie w pół

godziny. Inni, być może również pani matka, potrzebują całej doby. Obserwujemy

pacjentkę, ale żadne odwiedziny nie wchodzą w grę. Zobaczmy, jak przeżyje noc.

— Ale wyjdzie z tego, panie doktorze? — dopytywała się Yuki.

— Pani Castellano, zalecam cierpliwość — uciął Garza. — Jak tylko coś będzie

wiadomo, dam pani znać.

Kiedy za niesympatycznym lekarzem zamknęły się drzwi sali oddziału ratunkowego,

Yuki klapnęła na plastikowe krzesło. Pochyliła się, schowała twarz w rękach i

się rozszlochała. Nigdy przedtem nie widziałam jej płaczącej. Aż mnie skręcało w

środku, że nie mogę jej nijak pomóc.

Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy.

Objęłam Yuki i powiedziałam:

— Uspokój się, kochana. Mama jest teraz w dobrych rękach. Na pewno szybko wróci

do siebie.

I zaczęłam głaskać ją po plecach wstrząsanych płaczem. Wydała mi się krucha i

przestraszona, zupełnie jak mała dziewczynka.

Rozdział 6

W poczekalni nie było okien. Wskazówki zegara nad automatem z kawą przesuwały

się po tarczy, popołudnie przechodziło w wieczór, północ w poranek. Doktor Garza

już nie wrócił i nie przekazał nam żadnej wiadomości.

Przez osiemnaście wlokących się niemiłosiernie godzin Yuki i ja na zmianę

przemierzałyśmy nerwowo poczekalnię, chodziłyśmy po kawę, do toalety. Na kolację

zjadłyśmy kanapki z automatu, wymieniałyśmy się czasopismami i w upiornej,

fluorescencyjnej ciszy słyszałyśmy tylko własne oddechy.

Około trzeciej nad ranem Yuki zasnęła smacznie na moim ramieniu, lecz po

dwudziestu minutach nagle się poderwała.

— Coś się stało?

— Nie, kochana. Śpij dalej. Ale już nie udało jej się zasnąć.

Siedziałyśmy razem w sztucznie oświetlonym, niegościnnym pomieszczeniu, a wokół

zmieniały się twarze: para trzymająca się za ręce, wpatrzona w pustkę, rodzice z

małymi dziećmi na ręku i samotny starszy pan.

Za każdym razem, kiedy otwierały się wahadłowe drzwi na oddział ratunkowy,

podnosiłyśmy wzrok. Czasem wychodził z nich lekarz. Czasem ze środka dobiegały

jęki i krzyki.

Około szóstej rano z oddziału ratunkowego wyszła młoda

lekarka o zmęczonych oczach, w zaplamionym krwią fartuchu i wywołała Yuki,

kalecząc jej nazwisko.

— Jak się mama czuje? — spytała Yuki, zerwawszy się na równe nogi.

— Wraca do siebie, stan się poprawia — odparła lekarka. — Zatrzymamy mamę na

kilka dni i zrobimy badania, a będzie ją pani mogła odwiedzić, kiedy tylko

zostanie przeniesiona na salę ogólną.

Yuki podziękowała lekarce i odwróciła się do mnie. Jej twarz opromieniał uśmiech

znacznie weselszy, niż wskazywałaby informacja, którą właśnie otrzymała.

— O Boże, Linds, mama wyzdrowieje! Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczy, że

siedziałaś tu ze mną całą noc — powiedziała Yuki. Złapała mnie za ręce, a jej

oczy nabiegły łzami. — Nie wiem, jak bym wytrzymała, gdyby nie ty, Lindsay.

Uratowałaś mnie.

Objęłam ją i przytuliłam.

— Yuki, jesteśmy przyjaciółkami. Jeżeli czegoś potrzebujesz, nie musisz nawet

pytać. Chyba wiesz, że możesz mnie poprosić o wszystko. Dzwoń, kiedy tylko

zechcesz.

— Najgorsze minęło — rzekła Yuki. — Już teraz nie musisz się o nas martwić.

Bardzo ci dziękuję.

Wychodząc ze szpitala przez automatyczne drzwi, obejrzałam się za siebie.

Uśmiechnięta Yuki odprowadzała mnie wzrokiem i machała na pożegnanie.

Rozdział 7

Przed szpitalem stała taksówka z włączonym silnikiem. Ależ mam fart! Wsiadłam i

skrajnie wyczerpana skuliłam się na tylnym siedzeniu. Niech sobie studenci

zarywają noce, ale nie takie duże dziewczynki jak ja.

Na szczęście kierowca milczał, kiedy jechaliśmy rankiem przez miasto w kierunku

Potrero Hill.

Kilka minut później otworzyłam drzwi frontowe pięknego, niebieskiego

dwupiętrowego wiktoriańskiego domu, który zajmowałam wraz z dwiema innymi

lokatorkami, i weszłam po skrzypiących schodach na pierwsze piętro, biorąc po

dwa stopnie naraz.

Kochana Martha, owczarek, przywitała mnie, jakbym wróciła po roku nieobecności.

Wiedziałam, że opiekunka nakarmiła ją i wyprowadziła, bo na stole w kuchni leżał

Patterson James - Piaty jezdziec apokalipsy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: